tag:blogger.com,1999:blog-8478885571700722072.post7236607965770650318..comments2023-09-02T12:23:15.245+03:00Comments on τι εστιν αλήθεια;: Ο Ελισαίος, οι αρκούδες και οι ... αρκουδιέςUnknownnoreply@blogger.comBlogger4125tag:blogger.com,1999:blog-8478885571700722072.post-52492415403016619902008-01-11T11:07:00.000+02:002008-01-11T11:07:00.000+02:00Μπαίνω κατευθείαν στο θέμα:1η ΕΝΣΤΑΣΗ:Η λέξη «παιδ...Μπαίνω κατευθείαν στο θέμα:<BR/><BR/>1η ΕΝΣΤΑΣΗ:<BR/><BR/>Η λέξη «παιδάριον» σύμφωνα με το … μπλα-μπλα-μπλά … και το .... <BR/>μπλα-μπλα-μπλά ... σημαίνει μπλα-μπλα-μπλά ... Το «neurim qetanim» <BR/>δε όπως αναφέρει ο … μπλα-μπλα-μπλά … αλλά επίσης και οι .... <BR/>μπλα-μπλα-μπλά ... σημαίνει μπλα-μπλα-μπλά ... <BR/><BR/>«Στα εβραϊκά λοιπόν οι λέξεις που χρησιμοποιούνται στα συγκεκριμένα <BR/>εδάφια, παρά την σαχλαμαροποίηση του κωστάκη που μας έχει γίνει <BR/>και ειδικός στα ... εβραϊκά (σ.σ. ενώ αυτός είναι και μάλιστα … χωρίς <BR/>αποσιωπητικά) σημαίνουν:<BR/><BR/>Μικρά παιδιά, νεαρούς άνδρες, 28χρονους, 39χρονους, 40χρονους. <BR/><BR/><BR/>ΑΠΑΝΤΗΣΗ:<BR/><BR/>Υπενθυμίζω τι είχα γράψει σχολιάζοντας τον ισχυρισμό τής Ο.Ο.Δ.Ε. <BR/>ότι το «neurim qetanim» ΚΑΚΩΣ μεταφράστηκε «παιδάρια» αφού <BR/>δήθεν η καλύτερη μετάφραση του είναι «νεανίες» (τα κεφαλαία δικά μου):<BR/><BR/>«Επί τής ουσίας όμως, ΜΠΟΡΕΙ ΜΕΝ το “neurim qetanim” ΟΝΤΩΣ <BR/>να χρησιμοποιήθηκε στον ενικό για τον ΔΕΚΑΕΦΤΑΧΡΟΝΟ Ιωσήφ, <BR/>χρησιμοποιήθηκε όμως και στο Έξοδος, Β´ 6 για ένα εγκαταλελειμμένο <BR/>βρέφος ονόματι … Μωυσής! Τα περί «ΚΑΛΥΤΕΡΗΣ ΜΕΤΑΦΡΑΣΗΣ» <BR/>και «ΝΕΑΝΙΩΝ» λοιπόν, εγώ προσωπικά θα προτιμήσω να τα εκλάβω <BR/>ως χιούμορ και όχι ως προσπάθεια παραπλάνησης εκείνων που τα <BR/>διαβάζουν.»<BR/><BR/>Με άλλα λόγια: ο ισχυρισμός αυτός τής Ο.Ο.Δ.Ε. όχι μόνο ελέγχεται<BR/>ως ανακριβής αλλά είναι και εντελώς παραπλανητικός. Αυτό και μόνο<BR/>αυτό ήθελα να καταδειχθεί, όπως και αυτό και μόνο αυτό καταδείχθηκε.<BR/>Τα περί «σαχλαμαροποίησης» λοιπόν αποτελούν απλώς αντανάκλαση<BR/>ενδοσκοπικών αναζητήσεων αυτού που τα είπε …<BR/><BR/><BR/>2η ΕΝΣΤΑΣΗ:<BR/> <BR/>«Γράφει λοιπόν ο κωστάκης κουταμάρες ως συνήθως:<BR/><BR/>"Διότι τα (κατά τον Κολιτσάρα και την επίσημη Εκκλησία) δεκάχρονα αυτά<BR/>διαβολάκια ... μόλις ειρωνεύτηκαν την ιερή καράφλα του Ελισαίου <BR/>εγκαταλείφθηκαν στο έλεος των θηρίων τής"<BR/><BR/>Αυτή είναι σαχλαμάρα του κωστάκη αφού ο Κολιτσάρας δεν αναφέρει <BR/>ηλικία.»<BR/><BR/>ΑΠΑΝΤΗΣΗ:<BR/><BR/>Να πεις ότι δεν έδωσα παραπομπή για τον Κολιτσάρα, να πάει στο διάολο! <BR/>Αλλά έδωσα ο … χριστιανός: τόμος 2, σελ. 279. Αντιγράφω λοιπόν αυτολεξεί<BR/>τι αναφέρεται εκεί υπενθυμίζοντας ότι στο εν λόγω ερμηνευτικό έργο έχει<BR/>δώσει τις «ευλογίες» της η Ιερά Σύνοδος τής Εκκλησίας τής Ελλάδος<BR/>(τα κεφαλαία δικά μου):<BR/> <BR/>«“Ανάβαινε, φαλακρέ, ανάβαινε”. Αυτά τα ΠΑΙΔΙΑ ΤΩΝ ΕΝΝΙΑ Ή ΔΕΚΑ <BR/>ΧΡΟΝΩΝ, ήταν ικανά να διαπράξουν κάθε είδους κακίας, όπως φαίνεται<BR/>από τον αυθάδη εμπαιγμό προς τον προφήτη τού Θεού (…)»<BR/><BR/>Να λοιπόν μία από εκείνες τις μοναδικές στιγμές όπου λες: «Να τον πατήσω<BR/>τώρα σαν σκουλήκι ή να μην τον πατήσω;». Επειδή όμως είμαι στις καλές<BR/>μου, δείχνω ανωτερότητα και προχωρώ παρακάτω … <BR/><BR/><BR/>3η ΕΝΣΤΑΣΗ:<BR/><BR/>Σύμφωνα με την ερμηνεία τού Χρυσοστόμου και τού Θεοδώρητου <BR/>«το "ανέβαινε" δεν είχε σχέση με την πορεία του Ελισαίου αλλά με την <BR/>ανάληψη του Ηλία και υποννοούσε σαφή ειδωλολατρική βλασφημία, <BR/>διαμάχη ειδωλολατρών και μονοθεϊστών».<BR/><BR/>Τα παιδάρια λοιπόν «φαίνεται να (…) είχαν συνείδηση ειδωλολατρικής <BR/>διδασκαλίας. Φανταζόμαστε όλοι πως το πολύ μικρό παιδάκι (ή όποιος <BR/>έχει μυαλό μικρού παιδιού) θα έμενε στην φαλάκρα που θα τη θεωρούσε <BR/>αστεία (όπως ο κωστάκης). Η Ορθόδοξη εκκλησία δεν ερμήνευσε κάτι<BR/>τέτοιο, αλλά αποδέχτηκε τη συνειδητή σύγκρουση ειδωλολατρίας και <BR/>μονοθεΐας. Δηλ. ο χλευασμός των νεαρών ήταν πολύ ουσιαστικός και <BR/>όχι επιφανειακός. Χτυπούσε τον αληθινό, κατά τους εβραίους, Θεό.»<BR/><BR/>«Αυτά για να ξέρουμε τι σαβούρα κυκλοφορεί στο διαδίκτυο από τον <BR/>κάθε κωστάκη ... »<BR/><BR/>ΑΠΑΝΤΗΣΗ:<BR/><BR/>Τη συγκεκριμένη (κατα-πληκτική) ερμηνεία δεν την είχα ξανακούσει<BR/>ποτέ. Ελπίζω μόνο να μην κατηγορηθώ και γι’ αυτό, αφού πρώτον - σε <BR/>αντίθεση με κάποιους … άλλους - ποτέ δεν δήλωσα … παντογνώστης, <BR/>αλλά, ήδη από την πρώτη κιόλας ανάρτηση, γηράσκων αεί διδασκόμενος. <BR/>Την εν λόγω θεωρία άλλωστε ούτε ο Κολιτσάρας την αναφέρει, μα ούτε <BR/>και τα περισσότερο γνωστά απολογητικά σάιτ. Όλοι τους αποδίδουν την<BR/>τιμωρία των «παιδαρίων» στο γεγονός ότι χλεύασαν τον προφήτη <BR/>τού Θεού. Περί «της του Ηλία αναλήψεως» και … βαθύτερης θεολογικής <BR/>προσέγγισης πάντως, … ουδέν!<BR/><BR/>Κατόπιν τούτου, το σχόλιο «Αυτά για να ξέρουμε τι σαβούρα κυκλοφορεί <BR/>στο διαδίκτυο από τον κάθε κωστάκη ... », με προβληματίζει ιδιαίτερα …<BR/>Πάλι, βλέπετε, ξαναβλέπω τον εαυτό μου μπροστά στο ίδιο βασανιστικό<BR/>δίλημμα: «Να τον πατήσω τώρα σαν σκουλήκι ή να μη τον πατήσω;». <BR/>Είπαμε όμως: σήμερα είμαι στις καλές μου …<BR/> <BR/><BR/>4η ΕΝΣΤΑΣΗ:<BR/><BR/>Ο καθηγητής Καλατζάκης … μπλα-μπλα-μπλά … αλλά και ο δογματολογος <BR/>Ματσούκας … μπλα-μπλα-μπλά … διότι όπως γράφει και ο Αγουρίδης:<BR/> … μπλα-μπλα-μπλά … αλλά και ο Ανδρούτσος… μπλα-μπλα-μπλά … <BR/>το άλλο που λέει ο Φειδάς ότι … μπλα-μπλα-μπλά … και ο Παναγόπουλος<BR/>πως … μπλα-μπλα-μπλά … , αποδεικνύουν ότι ο … κωστάκης δεν ξέρει<BR/>τι του γίνεται.<BR/><BR/>ΑΠΑΝΤΗΣΗ<BR/><BR/>Τα εν λόγω αποσπάσματα τα μελέτησα - δεν κάνω πλάκα τώρα - πάρα<BR/>πολύ προσεκτικά. Ανέγνων, έγνων, κατέγνων! (Παρακαλώ μη μου <BR/>απαντήσει κανείς τώρα: «Ανέγνως αλλ' ουκ έγνως, εί γαρ έγνως, ούκ άν <BR/>κατέγνως», γιατί δεν θα το αντέξω!). Τα κατάλαβα λοιπόν. Το ότι ωστόσο<BR/>ο ορθόδοξος χριστιανός οφείλει να αποδέχεται αποκλειστικά και μόνο <BR/>τις ερμηνείες των Πατέρων οι οποίες - αυτό έλειπε … - αποκλείουν την <BR/>προέλευση τού κακού από τον Θεό, λυπάμαι, αλλά είναι απλώς ένα … <BR/>«πρέπει» και τίποτα παραπάνω! Το ότι δηλαδή στην περίπτωση τού <BR/>Ελισαίου οι Πατέρες έδωσαν την ερμηνεία που έδωσαν και αυτήν ακριβώς <BR/>την ερμηνεία θα πρέπει και να αποδέχονται οι Ορθόδοξοι, ασφαλώς και <BR/>ΔΕΝ αποτελεί απόδειξη ότι όντως αυτό έλεγε και το κείμενο. Αποτελεί μόνο <BR/>απόδειξη για το πώς επιχειρήθηκε να εναρμονιστεί από τους χριστιανούς<BR/>όλη αυτή η βαρβαρότητα τής ιστορίας με την εικόνα του φιλεύσπλαχνου <BR/>Θεού. Δηλαδή, άλλα λόγια ν’ αγαπιόμαστε … <BR/><BR/><BR/>5η ΕΝΣΤΑΣΗ:<BR/><BR/>«Για μία ακόμη φορά επαναλαμβάνω ότι δεν με απασχολούν οι κωστάκηδες.<BR/>Επί χρόνια υποδεικνύω τη σαχλαμαρολογία γνωρίζοντας ότι οι περισσότεροι <BR/>είναι ικανοί να σου πουν όταν έξω λάμπει ο ήλιος ότι είναι νύχτα, αρκεί να <BR/>μην φανούν στα μάτια των συνήθως άσχετων χειροκροτητών τους ότι δεν <BR/>απάντησαν τίποτα, ακόμη και όταν δεν έχουν να πουν κάτι. Αν κοιτάξει κάποιος <BR/>τους διαλόγους ανθρώπων που βρήκαν την όρεξη να συζητήσουν με τον <BR/>κωστάκη θα δει ότι είναι ικανός να λέει το ίδιο πράγμα 100 φορές και όταν <BR/>η συζήτηση κλείνει να γράφει έστω και ένα ΟΚ με θαυμαστικό για να φανεί <BR/>ότι είχε τον τελευταίο λόγο.<BR/><BR/>ΑΠΑΝΤΗΣΗ:<BR/><BR/>Στον μοναδικό διάλογο που τελείωσα «με ένα ΟΚ με θαυμαστικό» («Να ζει <BR/>κανείς ή να μη ζει ... ») η απάντηση τού συνομιλητή μου που είχε προηγηθεί, <BR/>ήταν: … «Ιστορίες γι' αγρίους ...»! Φοβερό επιχείρημα λοιπόν επισκίασα <BR/>με το «ΟΚ», δεν λέω!<BR/><BR/>Το δεύτερο «ΟΚ» αντιθέτως με το οποίο τέλειωσα τη συζήτησή μου με τον <BR/>Γιάννη για το θέμα τού «almah», δεν ήταν καθόλου μα καθόλου ειρωνικό<BR/>και απλώς υποδήλωνε ότι εφόσον ούτε εγώ είχα να προσθέσω κάτι<BR/>παραπάνω σχετικά με το ποιο ήταν το ζουμί στην όλη συζήτηση, αλλά<BR/>ούτε εκείνος, το θέμα εκ των πραγμάτων έκλεινε εκεί. Συνεπώς οι λαϊκίστικες,<BR/>αφοριστικές αυτές γενικεύσεις επιστρέφονται στον αποστολέα ως <BR/>απαράδεχτες! <BR/><BR/>ΚΑΙ ΛΙΓΟ … ΧΙΟΥΜΟΡ:<BR/><BR/>«“Ο Ιησούς δεν ήρθε να καταραστεί και να καταδικάσει (Ιω. 3,17. 12,47). <BR/>Αντίθετα, φέρνει την ευλογία. Ποτέ στη ζωή του δεν καταράστηκε κανέναν."»<BR/><BR/>Σωστά. Μόνο τη … συκιά! Ξέρω, ξέρω, … συμβολικά … Αλλά πάντως την<BR/>… ξέρανε την κακομοίρα! <BR/><BR/>Υ.Γ. Άκου … 42! Ας έβαζαν ρε παιδί μου κάποιον άλλον αριθμό,<BR/>έτσι για «ξεκάρφωμα» που λέμε!Κώσταςhttps://www.blogger.com/profile/02068720203329637581noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-8478885571700722072.post-79865173930978398382007-12-31T01:05:00.000+02:002007-12-31T01:05:00.000+02:00Φίλε, διάβασε σε παρακαλώ αυτό το μήνυμα προσεχτικ...Φίλε, διάβασε σε παρακαλώ αυτό το μήνυμα προσεχτικά<BR/>τώρα που είμαι κάπως πιο ήρεμος: Εντός ολίγου δημοσιεύω <BR/>τις απαντήσεις μου στο πρώτο σου λιβελλογράφημα. Αν<BR/>μου αφήσεις τον απαραίτητο χρόνο, θα τοποθετηθώ<BR/>και επί των υπολοίπων. <BR/><BR/>Ωστόσο: επειδή - ΑΝ το συνειδητοποιείς - εδώ και 2-3<BR/>μέρες εισβάλλεις νυχθημερόν στο σπίτι μου αγνοώντας<BR/>τους στοιχειώδεις κανόνες συμπεριφοράς, και επειδή<BR/>έχω την αίσθηση ότι το κακόγουστο αστείο παρατράβηξε,<BR/>θα σου βγάλω - εντελώς χαριστικά - μόνο κίτρινη κάρτα.<BR/>Εάν από τη δημοσίευση τής ύστατης ετούτης προειδοποίησης<BR/>και μετά, ξαναγράψεις οτιδήποτε υβριστικό ή μειωτικό<BR/>προς το άτομό μου ή ξαναχρησιμοποιήσεις το ειρωνικό<BR/>ψευδώνυμο που επέλεξες, το σχόλιο αυτομάτως θα <BR/>διαγράφεται. Κι αν θες κατηγόρησε με μετά για λογοκρισία<BR/>και προσπάθεια φίμωσης. Είπα και ελάλησα και αμαρτίαν<BR/>ουκ έχω.<BR/><BR/>Υ. Γ. Όπως είπα, η πρώτη μου απάντηση είναι έτοιμη να<BR/>φύγει, κι όπως καταλαβαίνεις, δεν θα είναι και πολύ ηπιότερη <BR/>απ’ αυτά που μου ’χεις γράψει μέχρι τώρα. Ο γέγραφα γαρ, <BR/>γέγραφα. Για τα υπόλοιπα σχόλια σου τώρα που έχεις<BR/>ήδη στείλει ΠΡΙΝ από τη σύσταση ετούτη, επιφυλάσσομαι.<BR/>Θα προσπαθήσω να παραμείνω ψύχραιμος, αλλά δεν<BR/>εγγυώμαι τίποτα. Το θέμα είναι από δω και μπρος πώς<BR/>θα συμπεριφερθείς εσύ. Εσένα σ’ ενδιαφέρει να γίνει γνωστός<BR/>ο αντίλογός σου και να με ξεφτιλίσεις, έτσι δεν είναι;<BR/>Ε μη στερήσεις λοιπόν από τον εαυτό σου την ευκαιρία<BR/>αυτή. Συμπεριφέρσου κόσμια.Κώσταςhttps://www.blogger.com/profile/02068720203329637581noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-8478885571700722072.post-2717467196696322892007-12-30T19:04:00.000+02:002007-12-30T19:04:00.000+02:00Ήρεμα, ρε γκαβό, ήρεμα. Δεν σε προλαβαίνω,έτσι όπω...Ήρεμα, ρε γκαβό, ήρεμα. Δεν σε προλαβαίνω,<BR/>έτσι όπως πας! Άσε μου ντε λίγο χρόνο, να διαβάσω <BR/>με την ησυχία μου τις παπαριές που λες, και θα<BR/>σου απαντήσω, είπαμε. Και θα καλοπεράσεις …Κώσταςhttps://www.blogger.com/profile/02068720203329637581noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-8478885571700722072.post-52550059269097587832007-12-30T10:50:00.000+02:002007-12-30T10:50:00.000+02:00Τι σημαίνουν οι λέξεις "ΠΑΙΔΑΡΙΑ" και "ΠΑΙΔΑΣ" που...Τι σημαίνουν οι λέξεις "ΠΑΙΔΑΡΙΑ" και "ΠΑΙΔΑΣ" που χρησιμοποιούνται στα δύο εδάφια (Βασιλειών Δ' 2:23-24):<BR/><BR/>Στην Μετάφραση των εβδομήκοντα η λέξη "ΠΑΙΣ" σε διάφορες μορφές και τύπους απαντάται 468 φορές.<BR/><BR/>Η συχνότερη αναφορά του όρου , σύμφωνα με το "A Greek-English Lexicon of the Septuagint" του Johan Lust, γίνεται με την έννοια του "ΥΠΗΡΕΤΗΣ" (ανθρώπων ή του Θεού). Από εκεί και πέρα, με την ίδια συχνότητα σημαίνει τον "ΑΡΡΕΝΑ", το "ΠΑΙΔΙ" (σε σχέση με τους γονείς του, αγόρι και κορίτσι), τον "ΝΕΟ".<BR/><BR/>Στην Μετάφραση των εβδομήκοντα η λέξη "ΠΑΙΔΑΡΙΟΝ" σε διάφορες μορφές και τύπους απαντάται 233 φορές.<BR/><BR/>Η συχνότερη αναφορά του όρου , σύμφωνα με το "A Greek-English Lexicon of the Septuagint" του Johan Lust, γίνεται με την έννοια του "ΑΓΟΡΙ" (μικρό παιδί) και από εκεί και πέρα, με την ίδια συχνότητα σημαίνει τον "ΥΠΗΡΕΤΗ", τον "ΝΕΑΡΟ ΑΝΔΡΑ", την "ΠΑΙΔΙΚΟΤΗΤΑ".<BR/><BR/><BR/>Η σημασία των λέξεων στο εβραϊκό κείμενο εξηγείται από τον Jerome H. Smith στο "The New Treasury of Scripture Knowledge", σελ. 397:<BR/><BR/><I>"The words “neurim ketannim” not only signify little children, but young men; for “katon” signifies not only little, but young, in opposition to old; and “naar” signifies not only a child, but a young man, grown to years of maturity: thus Isaac is called “naar” when twenty-eight years old, Joseph when thirty-nine, and Rehoboam when forty. These idolatrous young men, having heard of the ascension of Elijah, without believing it, blasphemously bade Elisha follow him."</I><BR/><BR/>Στα εβραϊκά λοιπόν οι λέξεις που χρησιμοποιούνται στα συγκεκριμένα εδάφια, παρά την σαχλαμαροποίηση του κωστάκη που μας έχει γίνει και ειδικός στα ...εβραϊκά σημαίνουν:<BR/><BR/>Μικρά παιδιά, νεαρούς άνδρες, 28 χρονους, 39χρονους, 40χρονους. Το συγκεκριμένο βιβλίο συμφωνεί με την ερμηνεία του Θεοδώρητου που θα δούμε πιο κάτω ότι το "ανέβαινε" δεν είχε σχέση με την πορεία του Ελισαίου αλλά με την ανάληψη του Ηλία και υποννοούσε σαφή ειδωλολατρική βλασφημία, διαμάχη ειδωλολατρών και μονοθεϊστών.<BR/><BR/>Αυτά για να ξέρουμε τι σαβούρα κυκλοφορεί στο διαδίκτυο από τον κάθε κωστάκη...<BR/><BR/><BR/>Τώρα, η ηλικία των παιδιών στην Ορθόδοξη ερμηνεία:<BR/><BR/>Ο Χρυσόστομος μιλάει για "μειράκια":<BR/><BR/><I>"Καί ούτε ηλικία ούτε τό πλήθος ούτε τό γελώντας ειπείν προέστη τών μειρακίων, καί μάλα εικότως."</I><BR/><BR/>Ο Χρυσόστομος ερμηνεύει ως τιμωρία εκ Θεού:<BR/><BR/><I>"...ειπωσιν 'Ανάβαινε, φαλακρέ', ούτω παρώξυναν τον Θεόν ως άμα τω λόγω τούτω άρκους αυτών επαφείναι τώ πλήθει καί γάρ τεσσαράκοντα δύο ήσαν, καί πάντες άρδην υπό τών θηρίων εσπαράττοντο τότε εκείνων."</I> <BR/><BR/><BR/>Η ηλικία τους πρέπει να είναι γύρω στην εφηβεία. Αυτό με βάση τον Φίλωνα που γράφει:<BR/><BR/><I>"ο δ' ιατρός Ιπποκράτης ηλικίας επτά είναί φησι, παιδίου, παιδός, μειρακίου, νεανίσκου, ανδρός, πρεσβύτου, γέροντος..."</I>.<BR/><BR/><BR/>Επίσης ο Θεοδώρητος που γράφει:<BR/><BR/><I>"ανάβαινε, φαλακρέ, προς διασυρμόν έλεγον της του Ηλία αναλήψεως"</I><BR/><BR/>φαίνεται να μιλά για άτομα που είχαν συνείδηση ειδωλολατρικής διδασκαλίας. Φανταζόμαστε όλοι πως το πολύ μικρό παιδάκι (ή όποιος έχει μυαλό μικρού παιδιού) θα έμενε στην φαλάκρα που θα τη θεωρούσε αστεία (όπως ο κωστάκης). Η Ορθόδοξη εκκλησία δεν ερμήνευσε κάτι τέτοιο, αλλά αποδέχτηκε τη συνειδητή σύγκρουση ειδωλολατρίας και μονοθεΐας. Δηλ. ο χλευασμός των νεαρών ήταν πολύ ουσιαστικός και όχι επιφανειακός. Χτυπούσε τον αληθινό, κατά τους εβραίους, Θεό.<BR/><BR/>Ο Χρυσόστομος γράφει σχετικά:<BR/><BR/>"Τίς δέ τών πολλών ζηλώσει τήν αρετήν ούτω καταγέλαστον αυτήν ούσαν ορών;"<BR/><BR/><BR/>Γράφει λοιπόν ο κωστάκης κουταμάρες ως συνήθως:<BR/><BR/><I>"Διότι τα (κατά τον Κολιτσάρα και την επίσημη Εκκλησία) δεκάχρονα αυτά διαβολάκια...μόλις ειρωνεύτηκαν την ιερή καράφλα του Ελισαίου εγκαταλείφθηκαν στο έλεος των θηρίων τής"</I><BR/><BR/>Αυτή είναι σαχλαμάρα του κωστάκη αφού ο Κολιτσάρας δεν αναφέρει ηλικία. Οικουμενική αναφορά στο εδάφιο δεν υπάρχει άρα η πιο επίσημη ερμηνεία είναι αυτή του Χρυσοστόμου και Θεοδώρητου. Η ηλικία την οποία προσδιορίζουν δεν αναφέρεται σε τόσο μικρά παιδιά αλλά σε εφήβους τουλάχιστον με συνείδηση της ειδωλολατρικής διδασκαλίας και το ζήτημα δεν είναι η ...καράφλα που το φτωχόμυαλό επισημαίνει, αλλά η Θεολογία επάνω στο ζήτημα.<BR/><BR/><BR/><B>Η Ηθική του ζητήματος:</B><BR/><BR/><BR/>Ο καθ. Καλατζάκης γράφει (στο "Καρδία Καινή και Πνεύμα Καινόν-Οι Θεολογικές Ιδέες του Προφήτη Ιεζεκιήλ"):<BR/><BR/><I>"Σε ό,τι άφορα γενικά τη σχέση του Θεού με την ιστορία και ειδικότερα με την ηθική ενέργεια του σ' αυτή, διακρίνει κανείς δύο αντιλήψεις στην Π. Διαθήκη. Η μία, η στενότερη και κάπως περιορισμένη, εμφανίζεται στην ισραηλιτική θρησκεία των αρχαιοτέρων χρόνων. Η άλλη, η ευρύτερη και βαθύτερη, αναπτύσσεται κατά τη διάρκεια ς προφητικής περιόδου...Σχετικά με την ηθική ενέργεια του Θεού στον άνθρωπο διαπιστώνουμε ότι η Π. Διαθήκη αντιλαμβάνεται το Γιαχβέ άλλοτε μέν ως ηθικό και δίκαιο Θεό, που εμφανίζεται τιμωρός της αμαρτίας, και άλλοτε ως στοργικό και οικτίρμονα, που εκδηλώνει τα αισθήματα της αγαθότητας και της καλωσύνης του στον αμαρτωλό....Από το ένα μέρος, επέρχεται δικαία η κρίση του Θεού...για τις πράξεις ανυπακοής, απιστίας και αποστασίας...αλλά και κατά των εθνών για την αλαζονική συμπεριφορά τους, τη θεοποίηση των δυνάμεων τους, το σφετερισμό τής θείας κληρονομιάς και γενικά την υπέρβαση κάθε ηθικού φραγμού. Από το άλλο μέρος, εκδηλώνονται αυθόρμητα και ελευθέρως τα αισθήματα της αγάπης του Θεού και προς τους δύο, με σκοπό να τους καταστήσει κοινωνούς της ζωής του και μετόχους της σωτηρίας...Ο ίδιος ο Θεός, εκδηλώνοντας παράλληλα με τις τιμωρητικές, και τις αγαθές του διαθέσεις προς τον εκλεκτό του λαό και προς τους άλλους λαούς, ομολογεί ευθαρσώς δια του Ιεζεκιήλ 'εγώ ειμί Κύριος ο τύπτων' (7,6) και 'εγώ (ειμί) Κύριος ο αγιάζων' (20,12). Και στις δύο περιπτώσεις οι πράξεις που εκφράζουν αυτές τις διαθέσεις διερμηνεύουν τόσο τη δυναμική επέμβαση του στην ιστορία όσο και την ηθική του ενέργεια σ' αυτήν και αποκαλύπτουν την αγιότητα, τη δόξα και το μεγαλείο του...Οι ανωτέρω δύο αντιλήψεις της Π. Διαθήκης περί Θεού και ιστορίας φαίνονται εκ πρώτης όψεως ως αντιτιθέμενες. Διότι ενώ στην πρώτη ο Θεός παρουσιάζεται αμείλικτος τιμωρός της αμαρτίας, στη δεύτερη εμφανίζεται μακρόθυμος και οικτίρμων προς τον αμαρτωλό. Ενώ στην πρώτη η τιμωρία είναι αποτέλεσμα της αμαρτωλότητας των ανθρώπων, στη δεύτερη αναγνωρίζεται ο παιδαγωγικός της χαρακτήρας. Η αντίθεση αυτή αίρεται από την εξήγηση, που δίδουν οι προφήτες στην τιμωρία της αμαρτίας, η οποία εμπλέκεται στην ιστορία του κόσμου και παρεμποδίζει την πραγματοποίηση του θείου σχεδίου. Αυτοί συνδυάζοντας αρμονικά τις δύο αντιλήψεις θεωρούν ότι η τιμωρία της αμαρτίας δεν είναι μόνον ένας τρόπος, που ικανοποιεί την προσβληθείσα τιμή του Θεού αλλά ταυτόχρονα και ένα παιδαγωγικό μέσο βελτίωσης του άνθρωπου για τη νίκη της αμαρτίας. Ή, με άλλους λόγους, στην τιμωρία αυτή δεν αναζητά κανείς απλώς το αποτέλεσμα της αμαρτωλότητας των ανθρώπων (στενή αντίληψη), αλλά αναγνωρίζει και τον παιδαγωγικό της χαρακτήρα (ευρεία αντίληψη), λόγω της πίστεως ότι η ιστορία τείνει σ' ένα τέλος, που έχει τεθεί από το Θεό της αγάπης."</I><BR/><BR/><BR/>Ο δογματολογος Ματσούκας γράφει:<BR/><BR/>"Η πατερική θεολογία εξάλλου κάνει λόγο γιά τύπους της Παλαιάς και της Καινής Διαθήκης, αλλά υπό το πρίσμα της δυναμικής της Ιστορικής συνέχειας. Ή Παλαιά Διαθήκη είναι τύπος της Καινής Διαθήκης, και αυτή η τελευταία τύπος του μέλλοντος. Επομένως, αυτοί οι τύποι κατά κανένα τρόπο δεν νοούνται στατικά. Βρίσκονται στην ίδια γραμμή της πορείας, που οδεύουν η κτίση και η ιστορία. Η ζωή του μέλλοντος δεν είναι ηρεμία και απολίθωση και αυτή προκύπτει επ' άπειρον κατά τους θεολόγους πατέρες, που εμμένουν σταθερά σε μια δυναμική ερμηνεία των γεγονότων της σωτηρίας. Έτσι μονάχα ερμηνεύουν διαφωτιστικά το μυστήριο της ανομίας σε σχέση με το μυστήριο της δημιουργίας και της σωτηρίας. Όσα στάδια, όσους τύπους και όσες φάσεις κι αν εντοπίσει κανείς σε τούτη την πορεία, δεν μπορεί να ξεφύγει από την ίδια συνεχή γραμμή και τους ευρύτατους ορίζοντες της ιστορίας της θείας οικονομίας. Έτσι ακριβώς οι δυό Διαθήκες είναι εκλεκτά υπομνήματα των σωτηριωδών γεγονότων της θείας φανέρωσης. Σ' αυτά τα γεγονότα εμφανίζονται και οι τραγικές αποτυχίες του ανθρώπου, ύστερα από την αυτεξούσια επανάσταση του Εωσφόρου και των αγγέλων του. Ενώπιον αυτής της επαναστατικής έκρηξης ή θεία παρουσία είναι επιβλητική και θεραπευτική για όλα τα όντα που πάσχουν, και για όσα φαίνονται ότι έχουν σκληρύνει την αλαζονεία και την εγωπάθεια στο έπακρο....Καλείται ο άνθρωπος να γίνει συνδημιουργός. Εξαιτίας της κτίστης, τρεπτής, σχετικής και ελεύθερης φύσης του, τούτο πραγματώνεται με αγώνα. Πρόκειται για μια αλήθεια, που ατυχώς μερικοί θεολόγοι και άλλοι ερμηνευτές της χριστιανικής διδασκαλίας δεν την κατανοούν σωστά, έτσι ώστε να παρουσιάζουν έναν κάπως αλλοιωμένο Χριστιανισμό, για να μην πω νερόβραστο. Η αποκάλυψη του Θεού εντούτοις δεν μας τοποθετεί σ' έναν ιδανικό, εξιδανικευμένο και εύκολο κόσμο καλοπέρασης και φτηνής ευδαιμονίας, όπως αντιθέτως θα ήθελαν αρκετοί σκεπτόμενοι με αφέλεια ουκ όλίγη. Μας ρίχνει σ' έναν κόσμο τελειωτικής δημιουργίας στην πορεία ενός δράματος, που καταφανώς κρύβει στα σπλάχνα του την επιθυμητή κάθαρση."<BR/><BR/><BR/>Τα παραπάνω θέτουν ερωτήματα τα οποία εκφράζονται σαφώς στην ΠΔ. Οι προφήτες δεν αποδέχονται αυτό που βιώνουν χωρίς να ζητούν εξήγηση:<BR/><BR/>"Η 'θεοδικία' (Θεός-δίκη) είναι ένας φιλοσοφικός καί θεολογικός δρος δηλωτικός του προβλήματος, που άφορα στο νόημα και το σκοπό του φυσικού και ηθικού κακού στον κόσμο και το συμβιβασμό του με την αγαθότητα, την πανσοφία και την παντοδυναμία του Θεού. Το πρόβλημα αυτό...απασχολεί την Π. Διαθήκη και ιδιαίτερα το βιβλίο του Ιώβ...Το πρόβλημα της θεοδικίας...τίθεται από το κλασικό χωρίο του Ιερεμία (12,1)...'έχεις δίκαιο, Κύριε, οσάκις ερίζω μαζί σου, ωστόσο για ένα πράγμα θέλω να σε ρωτήσω γιατί η πορεία των ασεβών έχει αίσια έκβαση και όσοι παρανομούν, ευτυχούν;'." (Καλατζάκης, ό.π.)<BR/><BR/><BR/>Ξαναλέμε όμως ότι ο Ορθόδοξος είναι αδιάφορος για τον χαβαλέ και την επιλεκτικότητα με την οποία αντιμετωπίζουν το ζήτημα οι καλόπουλοι και οι κωστάκηδες.<BR/><BR/>Ο Ορθόδοξος είναι Χριστιανός, πιστεύει στον Ιησού και την ερμηνεία της ΠΔ όπως αυτή φιλτράρεται μέσα από τη δική του ζωή. Όπως γράφει ο καθ. Αγουρίδης:<BR/><BR/><I>"Ο Πατέρας, που συγχώρεσε τα πάντα στο πρόσωπο του Υιού του, μπορεί να μάθει στα παιδιά του πως να νικούν την κατάρα με τη συγγνώμη (Ρωμ 12,14. Α' Κορ 13,5) και με την αγάπη (Μτ 5,44. Κολ 3,13). Ο χριστιανός δεν μπορεί πια να καταριέται (Α' Πε 3,9), αντίθετα προς το 'τους καταρωμένους σε καταράσομαι' της ΠΔ, και σύμφωνα με το παράδειγμα του Κυρίου, οφείλει να 'ευλογεί τους καταρωμένους αυτόν' (Λκ 6,28)...Ο Ιησούς δεν ήρθε να καταραστεί και να καταδικάσει (Ιω. 3,17. 12,47). Αντίθετα, φέρνει την ευλογία. Ποτέ στη ζωή του δεν καταράστηκε κανέναν."</I><BR/><BR/>Οι Χριστιανοί Πατέρες ουδέποτε δίδαξαν ότι το κακό προέρχεται από τον Θεό:<BR/><BR/><I>"Το κακόν ου παρά Θεού, ουδέ εν Θεώ ούτε εξ αρχής γέγονεν, ούτε ουσία τις έστιν."</I> <B>(Μ. Αθανάσιος, ΡG 25, 13Α)</B>.<BR/><BR/><I>"Ου μην ουδέ παρά Θεού το κακόν την γένεσιν έχειν ευσεβές έστι λέγειν, δια το μηδέν των εναντίων παρά του εναντίου γίγνεσθαι. Ούτε γαρ ζωή θάνατον γεννά, ούτε το σκότος φωτός έστιν αρχή, ούτε νόσος υγιείας δημιουργός"</I> <B>(Μ. Βασίλειος, Εξαήμ. Ομ. 2)</B>.<BR/><BR/><I>"Η μεν αρετή εκ του Θεού εδόθη τη φύσει και αυτός έστι παντός αγαθού αρχή και αιτία"</I>, ενώ η <I>"κακία ουδέν έτερον εστιν, ει μη αναχώρησις του αγαθού, ώσπερ το σκότος του φωτός έστιν αναχώρησις"</I>. <B>(Ι. Δαμασκηνός, PG 94, 973Α)</B>.<BR/><BR/><BR/>Μία διδασκαλία του Δαμασκηνού αναφέρεται και στο ζήτημα αυτό του Ελισαίου:<BR/><BR/>Ο άνθρωπος δέν έχει "εν τη φύσει αυτού το αμαρτάνειν, αλλ' εν τη προαιρέσει μάλλον". (ΡG 94, 927Α), οπότε προσδιορίζει ως αίτιο του κακού το αυτεξούσιο.<BR/><BR/><BR/>Οι εξηγήσεις υπάρχουν, όμως δεν υπάρχει πλήρης γνώση του κτιστού για το άκτιστο όπως σημειώνει ο Ανδρούτσος:<BR/><BR/><I>"Η γνώσις του Θεού είνε ατελής και κατ' άναλογίαν...και αι αρνητικαί ιδιότητες...αποδιδόμεναι είνε η μόνη οδός, δι' ης ερχόμεθα εις επίγνωσιν της ημετέρας περί τα θεία αγνοίας. Ομοίως δε και τα θετικά κατηγορούμενα του Θεού δεν αποτελούσιν αποφάνσεις...αποδίδουσας πιστώς και αληθώς τας θείας ιδιότητας, αλλ' είρηνται μόνον κατ' αναλογίαν...απονέμομεν αυτώ ιδιότητας εκ του πεπερασμένου πεδίου των ημετέρων αντιλήψεων απηρυσμένας. Όσω δε και αν απαλείψωμεν το προσπεφυκώς αυταίς ανθρωποπαθές στοιχείον, δεν δυνάμεθα να είπωμεν, ότι παριστώσι το όλον βάθος της αντιστοίχου σχέσεως της θείας ουσίας."</I><BR/><BR/>Όπως λένε και οι πατέρες:<BR/><BR/><I>"ου το τι εστι θεός εξηγούμεθα...εν τοις περί θεού μεγάλη γνωσις το την αγνωσίαν ομολογείν" (Κυρίλλ. Κατηχ. VI, 2)</I><BR/><BR/><BR/>Γιατί λέμε ότι η ερμηνεία της Γραφής γίνεται μόνο μέσα στην Εκκλησία και από την Εκκλησία; Γιατί οι περιτπώσεις δεν μπορούν να διαχωριστούν αλλιώς παρά μόνο από την εκκλησιαστική ερμηνεία ΟΤΑΝ αυτή υπάρχει. Ένα παράδειγμα:<BR/><BR/><I>"Οι αντιωριγενιστές μοναχοί...στη διαμάχη τους με τους ωριγενιστές μοναχούς της Νιτρίας κατέληξαν σε ακραίες θεολογικές θέσεις. Στην προσπάθεια τους να απορρίψουν την αλληγορική μέθοδο του Ωριγένη για την ερμηνεία της Αγίας Γραφής απολυτοποίησαν σε τέτοιο βαθμό την ιστορικογραμματική μέθοδο, ώστε κατέληξαν στην κυριολεκτική ερμηνεία και στην απόδοση στον Θεό των γνωστών ανθρωποπαθών εκφράσεων (ομίλησε, είδε, περπάτησε, άκουσε κ.λπ.). Υποστήριζαν έναν περίεργο για την εποχή ανθρωπομορφισμό του Θεού, ήτοι ότι ο Θεός είχε πράγματι στόμα, οφθαλμούς, πόδες κ.λπ."</I> <B>(Φειδάς, Εκκλ. Ιστορία)</B>.<BR/><BR/><BR/>Για τους Ορθοδόξους λοιπόν ο (αλάθητος ως οικουμενικός) Κανόνας 19 της Πενθέκτης Οικουμενικής Συνόδου γράφει ότι οι προσωπικές ερμηνείες της Γραφής δεν προβλέπονται:<BR/><BR/><I>"...πάντα τον κλήρον και τον λαόν εκδιδάσκειν τους της ευσέβειας λόγους, εκ της θείας γραφής αναλεγομένους τα της αληθείας νοήματα τε, και κρίματα, και μη παρεκβαίνοντας τους ήδη τεθέντας όρους, ή την εκ των θεοφόρων Πατέρων παράδοσιν...και ει γραφικός ανακινηθείη λόγος, μη άλλως τούτον ερμηνευέτωσαν, ή ως αν οι της εκκλησίας φωστήρες, και διδάσκαλοι, δια των οικείων συγγραμμάτων παρέθεντο..."</I><BR/><BR/>Οποιαδήποτε λοιπόν ερμηνεία, θα πρέπει να ακολουθεί την ερμηνεία των πατέρων της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Αυτό λέει η Οικουμενική Σύνοδος.<BR/><BR/>Σπανίως λοιπόν θα δούμε Πατέρες να παίρνουν θέση επάνω στην "επιστημονική" ανάλυση γεγονότων που δεν συμβαδίζουν με την τρέχουσα ηθική των κωστάκηδων αλλά και των χριστιανών. Κυρίως μένουν στο τι θεολογικό κρύβουν από πίσω, ποια διδασκαλία μπορούν να δώσουν μέσα από αυτά τα γεγονότα.<BR/><BR/>Όπως λέει ο καθ. Παναγόπουλος στην "Εισαγωγή" του:<BR/><BR/><I>"Η αλληγορική έννοια αναζητείται κυρίως πίσω από ανθρωποπαθείς, εικονικές, μεταφορικές, παραβολικές ή αινιγματικές λέξεις, φράσεις ή διηγήσεις. Υποδηλώνεται επίσης σε αριθμητικούς συνδυασμούς, σε διάφορες μορφές της ζωής, σε συμβολικές ονομασίες προσώπων ή ζωικών οργανισμών, σε γεωγραφικές προσωνυμίες κ.ά. Με την έννοια αυτή επιζητούν οι Πατέρες κατά κανόνα να προσαρμόσουν το αινιγματικό ή κρυφό βιβλικό νόημα στίς ανάγκες του ευαγγελισμού, της κατηχήσεως και της ποιμαντικής."</I><BR/><BR/><BR/>Για έναν Ορθόδοξο λοιπόν που από τα βιώματά του έχει αποκτήσει εμπιστοσύνη στον Θεό, τον οποίο θεωρεί άπειρο και "μυστήριο" υπεράνω των δυνάμεών του, δεν υπάρχει ανάγκη υπέρβασης του αδυνάτου. Κάνει την προσπάθεια, αλλά όπως όλοι μας, ζει και χωρίς να κατανοεί. ΤΟ μυστήριο της ζωής όλοι το ψάχνουν αλλά παρ' όλ' αυτά ζουν και χωρίς να το κατανοούν. Και όσοι δεν πιστεύουν στον Ορθόδοξο Χριστιανισμό, δεν αυτοκτονούν επειδή δεν κατανοούν το πως και το γιατί της κτίσης. Στο εδάφιο του Ελισαίου σαφώς, η τρέχουσα ηθική ανθίσταται. Οι Πατέρες επ' αυτού θεολόγησαν χωρίς να ξεφύγουν ούτε στο ελάχιστο από την παράδοση, δηλ. την έννοια του κακού ως παιδαγωγία, το οποίο κακό η συμφωνία Πατέρων διδάσκει ότι ουδέποτε προέρχεται από τον Θεό. Το μυστήριο της ανομίας ασφαλώς δεν είναι λυμένο και ουδείς Πατέρας το ισχυρίστηκε αυτό. Οι προφήτες οι ίδιοι ρωτούν γι αυτό στην ΠΔ. Έτσι ρωτούμε όλοι.<BR/><BR/>Όποιος γνωρίζει τι πιστεύει και γιατί, μπορεί να προσπερνά αδιάφορα τις φτωχές αντιδράσεις ανθρώπων όπως του κωστάκη ή του καλόπουλου ή του Τσακαλία (κύρια πηγή της "λαγνείας για την κοπρολογία" που υπάρχει στο διαδίκτυο για την ΠΔ). Το πρόβλημά τους δεν βρίσκεται σε κανένα άλλο εδάφιο παρά επί της ουσίας μόνο στο πρώτο εδάφιο της Γένεσης, το κύριο σημείο διαφωνίας χριστιανών και μή: Ότι δηλ. έφτιαξε ο θεός τον κόσμο. Όταν βρούνε ότι δεν τον έφτιαξε ο Θεός, ας μας το ζωγραφίσουν για να το καταλάβουμε και μεις...<BR/><BR/><BR/>ΥΓ<BR/><BR/>Για μία ακόμη φορά επαναλαμβάνω ότι δεν με απασχολούν οι κωστάκηδες. Επί χρόνια υποδεικνύω τη σαχλαμαρολογία γνωρίζοντας ότι οι περισσότεροι είναι ικανοί να σου πουν όταν έξω λάμπει ο ήλιος ότι είναι νύχτα, αρκεί να μην φανούν στα μάτια των συνήθως άσχετων χειροκροτητών τους ότι δεν απάντησαν τίποτα, ακόμη και όταν δεν έχουν να πουν κάτι. Αν κοιτάξει κάποιος τους διαλόγους ανθρώπων που βρήκαν την όρεξη να συζητήσουν με τον κωστάκη θα δει ότι είναι ικανός να λέει το ίδιο πράγμα 100 φορές και όταν η συζήτηση κλείνει να γράφει έστω και ένα ΟΚ με θαυμαστικό για να φανεί ότι είχε τον τελευταίο λόγο.<BR/><BR/>Έτσι λοιπόν, ό,τι γράφω, το γράφω για πρόσωπα που πιστεύουν και τυχόν έχουν ερωτήματα για τις διάφορες ανοησίες που διαβάζουν σε αντίστοιχα blogs.Anonymousnoreply@blogger.com