Εξαγαγέτω τα ύδατα ερπετά (και η φαντασία … δεινόσαυρους)!

Σύμφωνα με το Γένεσις Α΄ 20-23 η ζωή στη θάλασσα εμφανίστηκε μόλις την 5η Δημιουργική ημέρα, δηλαδή βάσει τής θεωρίας των Εξελικτών χριστιανών, κατά την ευρύτερη περίοδο από το Λιθανθρακοφόρο έως και το Ιουράσιο.

Η πραγματικότητα όμως είναι ότι αυτό συνέβη… απελπιστικά νωρίτερα: Ήδη κατά το Κάμβριο υπήρχε μια μεγάλη ποικιλία ασπόνδυλων όπως μαλάκια, τριλοβίτες και μέδουσες, ακολούθησε το Σιλούριο με καρκινοειδή, θαλάσσιους σκορπιούς έως και 2,5 μέτρα (!), ιχθυόμορφα σπονδυλωτά και οδοντοφόρα ψάρια, ενώ στην αμέσως επόμενη γεωλογική περίοδο τού Δεβονίου έκαναν την εμφάνισή τους και οι καρχαρίες καθώς και πολλά άλλα πρωτόγονα ψάρια που γέμισαν τα ύδατα τού πλανήτη. Οπότε και εδώ γίνεται σαφές ότι τα περί απόλυτης ταύτισης μεταξύ Γένεσης και επιστήμης στο ζήτημα τής δημιουργίας, μόνο ως χιούμορ μπορούν να εκληφθούν!

Η απάντηση των Εξελικτών

Τα εδάφια κάνουν λόγο για (θαλάσσια) «ερπετά» και για «κήτη» και μάλιστα με μια λέξη που στο εβραϊκό κείμενο αποδίδει την έννοια τού «δράκοντα», τού «τέρατος»! Τα ψάρια αυτά καθαυτά υπήρχαν ήδη και πριν από την 5η μέρα κι ας μην αναφέρονται! Διότι «από τη στιγμή που το θέμα τής Γένεσης είναι η διαμόρφωση “γης και ουρανού”, δηλαδή τού περιβάλλοντος τού ανθρώπου, οποιαδήποτε αναφορά στα ψάρια, που ανήκουν στη θάλασσα, θα ήταν παράξενη»!

Ο (απηυδισμένος πλέον) αντίλογος

Ποιο είναι λέει το θέμα τής Γένεσης;; Ο ουρανός και η γη;; Για τον σχηματισμό των θαλασσών δεν γίνεται λόγος στα μισά τής 3ης μέρας στο Γένεσις, Α΄ 9-10 ή πάτε να μας τρελάνετε όλους ομαδικά; Αυτό ακριβώς δε λέτε κι εσείς οι ίδιοι όταν γράφετε πως «η Γένεση στις πρώτες της Δημιουργικές ημέρες, ασχολείται με τη γη, τη θάλασσα και τα δένδρα» ή μήπως τελικά όντως χρειαζόμαστε κατεπειγόντως ηλεκτροσόκ σε κάποιο ψυχιατρείο όπως σοφά αποφανθήκατε;

Η… χαριστική βολή

Τα ψάρια, όχι μόνο υπήρχαν και πριν από την 5η Δημιουργική ημέρα, αλλά ήταν και εκείνα που μέσω τής εξέλιξης οδήγησαν στην εμφάνιση των αμφιβίων. Τα κήτη δε τα μεγάλα, τα «χατταννινίμ» -οι «δράκοντες» που λέει και το εβραϊκό πρωτότυπο- στην πραγματικότητα δεν ήταν παρά οι… δεινόσαυροι!! Από πού προκύπτει αυτό; Ιδού:

«Και είπεν ο Θεός˙ εξαγαγέτω τα ύδατα ερπετά ψυχών ζωσών και πετεινά πετόμενα επί τής γης κατά το στερέωμα τού ουρανού […] και εποίησεν ο Θεός τα κήτη τα μεγάλα και πάσαν ψυχήν ζώων ερπετών […]»

«Η φράση “εξαγαγέτω τα ύδατα” σημαίνει καθαρά μια διαταγή που δόθηκε στα νερά από το Θεό, να βγάλουν έξω στη γη κάτι που ήδη το είχαν μέσα τους, δηλαδή τα ερπετά. “Εξ-άγω” σημαίνει “οδηγώ κάτι πρός τα έξω”. Τι έβγαλαν λοιπόν “τα ύδατα... επί της γης”; Τίποτε άλλο από αυτό που είχαν: Τα ψάρια. Με την εντολή του Θεού, ψάρια άρχισαν να βγαίνουν από τη θάλασσα στην ξηρά. Σιγά και παραπατώντας πάνω στα πτερύγιά τους και τις ουρές τους έβγαιναν μια έξω από το νερό και έμπαιναν ξανά πάλι μέσα».

«“Και εποίησεν ο Θεός τα κήτη τα μεγάλα” […]. Για ποια κήτη μιλάει εδώ η Γένεση; Ασφαλώς όχι γι’ αυτά που εμείς ονομάζουμε κήτη. Οι φάλαινες είναι πολύ αναπτυγμένα ζώα, που έχουν την ικανότητα να κυοφορούν τούς απογόνους τους μέσα στο ίδιο τους το σώμα. Είναι, επομένως, θηλαστικά, ζώα τής έκτης ημέρας. Εδώ μιλάει η Γραφή για άλλα κήτη, για τα τεράστια ερπετά, που ονομάζονται δεινόσαυροι.»

Προς επίρρωση δε του συμπεράσματος αυτού, μάς δίνεται και η εξήγηση για το γεγονός «ότι στο εδάφιο Γένεσις 1:28, ανάμεσα στα πλάσματα επί των οποίων θα άρχει ο άνθρωπος, εμφανίζονται μεν τα ψάρια, για να δείξει την εξουσία του πάνω σε "γη και θάλασσα", αλλά δεν εμφανίζονται καθόλου πλέον, ξεχωριστά, "τα κήτη" της 5ης ημέρας! Αυτό είναι μια ξεκάθαρη διαπίστωση, για το ότι τα ερπετώδη κήτη αυτά ήδη έχουν εξαφανισθεί κατά την 6η Δημιουργική ημέρα, ως σημαντική ομάδα.»

Η εξαφάνιση (τής θεωρίας) των «δεινοσαύρων»

Σίγουρα, το ότι στην εντολή «εξαγαγέτω τα ύδατα» δεν αναφέρεται η επίμαχη λέξη «ιχθύες» αλλά γίνεται λόγος για «ερπετά», είναι πολύ παράξενο. Όπως και η αναφορά που ακολουθεί για τα «κήτη τα μεγάλα» με μια λέξη ωστόσο που στο εβραϊκό κείμενο όπως είπαμε αποδίδει την έννοια τού «δράκοντα», τού «τέρατος»! Το πράγμα δε περιπλέκεται -ή και ξεκαθαρίζει!- όταν λίγο παρακάτω στο χωρίο 26 κάνουν επιτέλους την εμφάνισή τους και οι «ιχθύες τής θαλάσσης», παρέα με όλους τούς εκπροσώπους τού ζωϊκού βασιλείου που είχαν ήδη αναφερθεί νωρίτερα - ή μάλλον σχεδόν με όλους! Λείπουν μόνο τα «κήτη τα μεγάλα» ή αλλιώς, οι δράκοντες - όπως επίσης και τα θηρία!

Το τι μπορεί να σημαίνει τώρα αυτό, ας το κρίνει ο καθένας. Όπως και το γιατί οι Εβδομήκοντα μετέφρασαν την εβραϊκή λέξη (χατ)ταννιν(ίμ) λανθασμένα στη Γένεση, ορθά όμως στο Ιώβ Ζ΄ 12 και στο Ιεζεκήλ ΛΒ΄ 2, παρότι και στις τρεις περιπτώσεις εντός τού ίδιου ακριβώς θεματικού πλαισίου (ύδατα)!

Όσον αφορά δε στην ερμηνεία αυτή καθαυτή τής επίμαχης λέξης, μία από τις εκδοχές που πέρασαν απ’ το μυαλό μου ήταν τα τέρατα αυτά να μην ήταν τίποτε άλλο από τους φοβερούς κροκόδειλους τού Νείλου που ασφαλώς θα είχαν μείνει βαθιά χαραγμένοι στη μνήμη των Εβραίων κατά την περίοδο τής παρουσίας τους στην Αίγυπτο. Φανταστείτε λοιπόν την έκπληξη που ένιωσα όταν ανατρέχοντας στον Κολιτσάρα για να δω πως ερμηνεύεται εκεί η λέξη «δράκων» στο εδάφιο τού Ιεζεκήλ, διάβασα τα εξής:

«Υπήρξες […] ωσάν δράκων των υδάτων, ωσάν κροκόδειλος διέσχισες τούς ποταμούς σου και ανετάρασσες το νερό […]»

Για ν’ ακολουθήσει η… χαριστική βολή:

«Παραβάλλει τον Φαραώ με λέοντα και με δράκοντα, μάλλον με κροκόδειλο που αναταράσσει και θολώνει τα νερά τού Νείλου, αποτελεί δε συνεχή απειλή για ανθρώπους και ζώα […]» (1)

Ανεξαρτήτως τούτου όμως, θα πρέπει να επισημανθεί και η πολύ ενοχλητική λεπτομέρεια ότι στο εν λόγω εδάφιο ΔΕΝ λείπουν μόνο τα «κήτη» από τα ζώα η δημιουργία των οποίων έχει ήδη αναφερθεί, αλλά -όπως προαναφέραμε- και τα «θηρία τής γης»! Τι θα έπρεπε λοιπόν να συμπεράνουμε τώρα εδώ; Ότι και τα άγρια, σαρκοφάγα ζώα την 6η μέρα είχαν και αυτά εξαφανιστεί; Προφανώς όχι. Κι αν τώρα οι φίλοι Εξελικτές ήδη άρχισαν ν’ αναρωτιούνται ποια προϊστορικά σαρκοφάγα ζώα θα μπορούσαν να εννοούνται εδώ, τότε κάνουν και αυτοί το ίδιο ακριβώς σφάλμα για το οποίο μας κατηγορούν: βλέπουν δηλαδή τη Βίβλο ως επιστημονικό εγχειρίδιο!

Όσον αφορά τώρα τις γλωσσολογικές παρατηρήσεις σχετικά με τη σημασία τού ρήματος εξάγειν, ακόμα κι αυτές στην πραγματικότητα σηκώνουν πάαρα πολλή συζήτηση. Διότι το εξάγειν δε σημαίνει μόνο «οδηγώ έξω», αλλά μεταξύ άλλων και «παράγω, προκαλώ» όπως επίσης και «φέρω εις το φως, εις την ζωήν, εις τον κόσμον»!! Αυτή είναι η πρώτη επισήμανση. Η δεύτερη -και κατά την άποψή μου- ακόμα πιο σημαντική, είναι το ότι ούτε η φράση «επί τής γης» σημαίνει αυτό που οι Εξελικτές χριστιανοί φαντάζονται! Και εξηγώ γιατί:

«[…] εξαγαγέτω τα ύδατα ερπετά ψυχών ζωσών και πετεινά πετόμενα επί τής γης κατά το στερέωμα τού ουρανού […]»

Βλέπουμε λοιπόν στο επίμαχο εδάφιο ότι αμέσως μετά τον σύνδεσμο «και» ακολουθούν διαδοχικά η αναφορά «πετεινά πετόμενα», ο τοπικός προσδιορισμός «επί τής γης» και η φράση «κατά το στερέωμα τού ουρανού». Το θέμα είναι ότι μεταξύ τού άμεσου αντικειμένου «πετεινά πετόμενα» και τού τοπικού προσδιορισμού «κατά το στερέωμα τού ουρανού» ο οποίος πέραν πάσης αμφισβήτησης αναφέρεται στα «πετεινά», παρεμβάλλεται άλλος ένας τοπικός προσδιορισμός («επί τής γης») που, εγκλωβισμένος ανάμεσα στις δυο αυτές αναφορές, δεν μπορεί παρά να συνδέεται και αυτός με το ίδιο ακριβώς αντικείμενο, δηλαδή με τα «πετεινά»! Για να το πω απλά: Το «επί τής γης» ΔΕΝ αποτελεί συμπλήρωμα (και) των «ερπετών ψυχών ζωσών», αλλά μόνο των «πετεινών πετομένων»! Το «έβγαλαν ‘‘τα ύδατα … επί της γης”» συνεπώς, λυπάμαι, αλλά αποτελεί απλώς συρραφή η οποία, παρακάμπτοντας τις εναλλακτικές σημασίες τού εξάγειν, αλλά και τα μορφολογικά εμπόδια στα ενδιάμεσα πεδία τής πρότασης, εξυπηρετεί την ερμηνεία που ο ίδιος ο εμπνευστής της, ήτοι ο μακαρίτης ιατρός Αλέξανδρος Καλόμοιρος, πίστευε ως ορθή! Προς Θεού, ουδόλως υπονοώ ότι υπήρξε δόλος, απλώς επισημαίνω το σφάλμα το οποίο έγινε.

Άλλωστε και η ίδια η Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας της Ελλάδος ενέκρινε την ερμηνεία τού Κολιτσάρα, ο οποίος όχι μόνο δεν είδε πουθενά… δεινόσαυρους, αλλά μετέφρασε το βιβλικό «εξαγαγέτω» ως «να βγάλουν», με την έννοια όμως «να παραγάγουν», «να δημιουργήσουν», και ΟΧΙ «να βγάλουν έξω (στη στεριά)», «να ξεβράσουν»:

«[…] Να βγάλουν τα ύδατα των θαλασσών ψάρια (υποθέτει) και ερπετά και πτηνά, τα οποία (πτηνά) θα πετούν εις την ατμόσφαιραν μεταξύ τού ουρανίου θόλου και τής γης […]» (2)

Η δε μετάφραση του Βάμβα αναφέρει:

«Και είπεν ο Θεος, Ας γεννήσωσι τα ύδατα εν αφθονία νήκτα έμψυχα και πετεινά ας πετώνται επάνωθεν τής γης κατά το στερέωμα τού ουρανού. […]»

Κι αν οι φίλοι μας εξακολουθούν να διαφωνούν, ας μας πουν πρώτα τι ακριβώς σημαίνει το «εξαγαγέτω» στο εδάφιο 24 όπου δημιουργούνται τα «κτήνη», τα «θηρία» και τα «ερπετά», και μετά το... ξανασυζητάμε!

Και η τελευταία προσπάθεια

Επειδή όμως οι Εξελικτές χριστιανοί δεν είναι διατεθειμένοι ν’ αφήσουν κανέναν να τούς χαλάσει έτσι απλά και άνετα την κοσμοθεωρία που με τόσο κόπο και… φαντασία έφτιαξαν, περνούν στην αντεπίθεση επισημαίνοντας, πρώτον, ότι η ίδια η λέξη ερπετό θα έπρεπε να ήταν αρκετή για να κατανοήσουμε ότι κάτι έρπει, δεύτερον ότι ο εν λόγω τρόπος κίνησης εξ ορισμού λάμβανε χώρα είτε πάνω στο έδαφος (ερπετά) είτε στον πυθμένα τής θάλασσας (πρώιμα αμφίβια)και τρίτον (και φαρμακερό), «γιατί να μη δεχθούμε την επιστημονικά σύμφωνη κατανόηση τής λέξης, και να δεχθούμε μια προβληματική;». Υπάρχει και τέταρτο, ξέρετε, αλλά επειδή μού πέφτει αρκετά βαρύ στο στομάχι κι είναι κιόλας και αργά, θα προτιμήσω να μην το σχολιάσω καθόλου. Άλλωστε νομίζω πως τρία επιχειρήματα, ε διάολε, θα πρέπει να είναι αρκετά για να μας πείσουν! Ας τα δούμε λοιπόν:

Η απάντηση

Σύμφωνοι: η λέξη ερπετό από μόνη της είναι αρκετή για να καταλάβει κανείς ότι εδώ κάτι έρπει. Με τη διαφορά ότι αυτό στην προκειμένη περίπτωση δεν έχει κάποια ιδιαίτερη σημασία (θα εξηγήσουμε παρακάτω γιατί). Αναφορικά δε με την αμφισημία τού ρήματος «εξάγειν» και το ερώτημα «γιατί να μη δεχθούμε την επιστημονικά σύμφωνη κατανόηση τής λέξης και να δεχθούμε μια προβληματική;», από πού κι ως πού ορθόδοξοι χριστιανοί χαρακτηρίζουν προβληματική μια ερμηνεία που όχι μόνο είναι απολύτως λογική, αλλά και φέρει την έγκριση τής Ιεράς Συνόδου τής Εκκλησίας τής Ελλάδος;

Εν προκειμένω όμως, η σημασία τής «δημιουργίας» που μεταξύ άλλων έχει το εξάγειν, όχι μόνο ΔΕΝ είναι προβληματική, αλλά βρίσκεται και σε απόλυτη αρμονία με το ίδιο το θέμα τής Γένεσης που δεν είναι άλλο από τη... Δημιουργία! Πέραν τούτου, δεν μπορώ ν’ αντισταθώ στον πειρασμό να ρωτήσω πώς είναι δυνατόν ο εγκέφαλος ενός διανοητικά υγιούς ανθρώπου να καταφέρνει να διατηρεί την εσωτερική του συνοχή όταν έρχεται αντιμέτωπος με το εκπληκτικό φαινόμενο να χαρακτηρίζεται η υποσημασία μιας λέξης προβληματική, και μόλις δέκα αράδες πιο κάτω να επισημαίνεται ότι με όποια έννοια κι αν δούμε τη λέξη, πρόβλημα δεν υπάρχει!!

Για να περιοριστούμε λοιπόν στα πραγματικά δεδομένα, κρατάμε το γεγονός ότι «το “επί τής γης” δεν αποτελεί συμπλήρωμα (και) των “ερπετών ψυχών ζωσών”, αλλά μόνο των “πετεινών πετομένων”», κρατάμε και την μεγάλη πιθανότητα οι λέξεις «ερπετά» και «κήτη-δράκοντες» να αναφέρονταν στους κροκόδειλους τού Νείλου (που και ερπετά ήταν και την όψη δράκοντα είχαν). Δεδομένου δε ότι σύμφωνα με την επικρατούσα ερμηνεία τού εξάγειν εδώ δεν εκφράζεται καμία μετακίνηση (αλλά παραγωγή, δημιουργία), δεν έχει και κανένα απολύτως νόημα να στεκόμαστε στο γεγονός ότι τα ερπετά έρπουν. Δεν ενδιαφέρει εδώ καν αν έρπουν, κολυμπούν ή πετούν - απλώς ότι δημιουργούνται!

Π Α Ρ Α Π Ο Μ Π Ε Σ

[1] Αγία Γραφή Βίβλος, εκδ. Κ. Κουμουνδουρέα, (ερμηνευτική απόδοση:
Ι. Θ. Κολιτσάρα), τόμος 5, σελ. 316

[2] Ομ., τόμος 1, σελ. 11