..
Λέγαμε τις προάλλες για τις διάφορες ζαβολιές που συχνά-πυκνά κάνουν οι απολογητές στην προσπάθειά τους να «αποδείξουν» τον έναν ή τον άλλον ισχυρισμό τους. Μερικές φορές, μάλιστα, η παραποίηση της πραγματικότητας γίνεται τόσο απροκάλυπτα που αναρωτιέται κανείς πώς είναι δυνατόν να υποτιμούν τόσο πολύ όλους εκείνους που τους ακούν ή τους διαβάζουν. Θα αναφέρω ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα και πείτε μου αν υπερβάλλω:
Σε μια ορθόδοξη απολογία, λοιπόν, με θέμα την ιστορικότητα του Ιησού, ο συντάκτης του κειμένου επιχειρώντας να καταδείξει το αστήρικτο της αμφισβήτησης, μνημονεύει (και αποδέχεται) ένα επιχείρημα που - με συγχωρείτε δηλαδή, αλλά ξεπερνάει πλέον κάθε όριο της ανθρώπινης αντοχής! Συγκεκριμένα, με αφορμή την άποψη που πρώτος διατύπωσε ο Dupuis (1742-1809) ότι ο χριστιανισμός στην πραγματικότητα δεν ήταν τίποτε περισσότερο από μια νέα μορφή της παλιάς ηλιακής λατρείας, ο δε Χριστός απλώς προσωποποίηση του Ήλιου και οι δώδεκα απόστολοι οι δώδεκα αστερισμοί, αναφέρεται η οιονεί πληρωμένη απάντηση του I.B. Peres ο οποίος χλευάζοντας τον Dupuis, τού ζήτησε να ανταποδείξει ότι και ο Ναπολέων ουδέποτε υπήρξε ως ιστορικό πρόσωπο, αφού όλα τα στοιχεία οδηγούν στο συμπέρασμα ότι στην πραγματικότητα και αυτός δεν ήταν τίποτε άλλο από μυθική προσωποποίηση του ήλιου, «αφού και στο όνομά του (νη-Απόλλων), και στον τόπο της γέννησής του (σε νησί της Μεσογείου γεννήθηκε και ο Απόλλωνας) και στο όνομα της μητέρας του Letitia (χαρά δίνει στον κόσμο η Ηώς που γέννησε τον Ήλιο) και στους 4 αδελφούς (4 εποχές του έτους) βρίσκει κανείς θαυμάσιες αναλογίες μεταξύ Ναπολέοντα και του ήλιου ή του μυθοποιημένου Απόλλωνα».
Τώρα βέβαια τι να πρωτοσχολιάσουμε εδώ; Ό,τι και να πει κανείς λίγο θα ’ναι. Αφού οι άνθρωποι βάζουν τα τεκμήρια της ιστορικής ύπαρξης του Ναπολέοντα κι εκείνα για τον Ιησού στο ίδιο σακί, τι νόημα έχουν πλέον οι λέξεις; Ας αφήσουμε, ωστόσο, μεγαλόψυχα την παράμετρο των τεκμηρίων στην άκρη κι ας δούμε τ’ άλλα. Κατ' αρχάς και μόνο η σύνδεση του ονόματος Ναπολέων με το όνομα Απόλλων αποτελεί μια σχεδόν… κωμική παρετυμολογία η οποία, δεν ξέρω σε τι διαφέρει από εκείνες των «αρχαιόπληκτων» που τόσο αρέσει στους φίλους χριστιανούς να χλευάζουν! Διότι τι ακριβώς υποτίθεται ότι εκφράζει το στερητικό μόριο νη μπροστά από το όνομα του Απόλλωνα; Μήπως ότι ο Μέγας Ναπολέων τελικά… δεν ήταν ο Απόλλων; Εκτός βέβαια κι αν το εν λόγω μόριο -όπως για παν ενδεχόμενο έσπευσε να διευκρινίσει ο πιθανότατα… ηλιόπληκτος και ως εκ τούτου μάλλον ζαβλακωμένος Peres- δεν ήταν τελικά το στερητικό, αλλά το ομώνυμο ομοτικό, οπότε το Ναπολέων, λέει, στην πραγματικότητα σήμαινε «αληθινός καταστροφέας» ή «αληθώς ο Ήλιος». - Τι είπατε; Πού κολλάει το «καταστροφέας»; Α, θα σας μαλώσω! Μα είναι δυνατόν να μην ξέρετε ότι το Απόλλων βγήκε από το απόλλυμι το οποίο με τη σειρά του σήμαινε «καταστρέφω»; Το είπε άλλωστε και ο Αρχίλοχος. Βέβαια από την άλλη, έρχεται κι αυτός ο σπασίκλας ο Σωκράτης στον Κρατύλο και αμολάει ένα εκ διαμέτρου αντίθετο ετυμολόγημα, αλλά εκεί θα κολλήσουμε τώρα; Ή μήπως στο ότι το όνομα Ναπολέων κατά την κρατούσα άποψη ανάγεται στο μυθικό γερμανικό φύλο των Νεμπελούνγκεν, ή σύμφωνα με μιαν άλλη εκδοχή στο τοπωνύμιο Napoli; Όχι γιατί αν είναι ν' αρχίσουμε να κινούμαστε κάπως πιο… ελεύθερα χωρίς να φοβόμαστε να αποκλίνουμε από τα κοινώς παραδεχτά, τότε θα πρέπει, νομίζω, να λάβουμε υπ’ όψιν και το περίφημο «νάπη + λέων», δηλαδή το… «λημέρι του λέοντος»! Γιατί όχι άλλωστε; Έλληνας δεν ήταν ο Ναπολέων; Πρόγονός του δεν ήταν κάποιος Καλόμερος εκ Μάνης που το όνομα του εξιταλίστηκε σε «Buona Parte» (δηλαδή «καλό μέρος»); - Ποιος τα λέει όλα αυτά; Μα η παράδοση, αγαπητοί μου. Η παράδοση. Το θέμα όμως δεν είναι αυτό. Αν όντως δηλαδή το Bonaparte προέκυψε κατ’ αυτόν τον τρόπο ή αλλιώς. Τέτοια παιγνίδια με τα ονόματα όντως γίνονταν. Και παλιά, και τώρα και στο μέλλον. Ένα πρόχειρο παράδειγμα που μού ’ρχεται αυτή τη στιγμή στον νου είναι το ξακουστό επίθετο Νeander, την εξελληνισμένη μορφή δηλαδή του γερμανικού Neumann (neos andras) ή ο εκτουρκισμός χριστιανικών ονομάτων και επιθέτων από Κρυπτοχριστιανούς. Η θεωρία περί ελληνικής προέλευσης του Bonaparte συνεπώς, δεν είναι κατ’ αρχήν απορριπτέα. Το θέμα όμως είναι ότι κατά τον καλαμπουρτζή Peres αυτό ακριβώς το «Καλό Μέρος» στην πραγματικότητα δεν
προήλθε από κάποιον Μανιάτη ονόματι Καλόμερο, αλλά απλούστατα τεκμηρίωνε την... αντιγραφή του
διαρχικού δόγματος του Ζωροάστρισμού: Ο «Βοναπάρτης-Buona Parte-Καλόμερος-Καλό… παιδί» συμβόλιζε, λέει, το φως, αντιστοιχούσε δηλαδή στον Ωρομάσδη και κατ’ επέκταση στον Απόλλωνα-Ήλιο (πού, θυμίζω, υποτίθεται πως ήταν όπως και ο Ναπολέων καταστροφέας και εξολοθρευτής – το «καλό μέρος», ντε!). Όσον αφορά τώρα το ποιος ακριβώς ήταν ο... «Μαλαπάρτης-Mala Parte-Kακόμερος-Αριμάν», ο Peres δυστυχώς δεν πήρε θέση αφήνοντας μας έτσι όλους -πιστούς και απίστους- σε αιώνια, βασανιστική αγωνία! Επίσης αναπάντητο άφησε, όμως, και το ερώτημα πώς είναι δυνατόν το Napoleon εφόσον υποτίθεται πως ήταν απλώς μεταγενέστερο ηλιολατρικό εφεύρημα, να καταγράφηκε στην ιστορία ως παλιό ιταλικό όνομα, προγενέστερο ακόμα και του ίδιου του Βοναπάρτη; Διότι οι αρνητές της ιστορικότητας του Ιησού ουδόλως αρνούνται την προΰπαρξη του ονόματος Yehosua και σε προγενέστερες εποχές. Το πλουσίως τεκμηριωμένο όμως Napoleon με ποιο έρεισμα θα μπορούσε -έστω και θεωρητικά- να απορριφθεί; Κι αφού και καλά βγήκε από το Απόλλων, γιατί η αρχική του μορφή ήταν
Napoleone; O Απόλλων στα Ιταλικά Apollo λεγόταν και όχι Apolleone! Συνεπώς ούτε από τη γλώσσα αυτή προήλθε αφού η αρχική μορφή θα έπρεπε να ήταν Napollo, αλλά ούτε κι απ’ τα Ελληνικά, διότι στην περίπτωση αυτή θα ήταν Napollon!
Όσον αφορά δε το όνομα της μητέρας του, Λαιτησίας, το οποίο στα Λατινικά σημαίνει «χαρά» και την (σε καθαρά θεωρητικό επίπεδο, θέλω να πιστεύω) επιχειρούμενη εννοιολογική του σύνδεση με τη χαρά που δίνει στον κόσμο η Ηώς «που γέννησε τον Ήλιο», ας μου επιτραπεί ξεροβήχοντας δις να επισημάνω ότι η αιωνίως... αγουροξυπνημένη Ηώς.δεν συμβόλιζε τη χαρά, αλλά την αυγή και συνεκδοχικά την ημέρα. Όσο για το επιχείρημα περί ομοιότητας του ονόματος με το Λητώ που κατά τον Peres αποδεικνύει πέραν πάσης αμφιβολίας τη μυθοπλασία, φοβάμαι πως πάλι θα με πιάσει αυτός ο καταραμένος ο… ξερόβηχας και ποτέ πια δεν θα με ξαναφήσει! Τη Λητώ, βλέπετε, οι αρχαίοι τη θεωρούσαν θεά της νύχτας και του πρωταρχικού σκοταδιού. Κάτι δηλαδή… ολίγον τι διαφορετικό, θα έλεγα, από τη χαρά και το φως που μας φέρνει στο νου το Λετίτσια!!
Πέραν τούτου, η Ηώς όχι μόνο δεν συμβόλίζε τη χαρά, αλλά ούτε και μητέρα του Ηλίου ήταν, αλλά αδελφή του! Κι αν είναι τώρα να αρχίσουμε τέτοιου είδους επαγωγές, ε τότε ας προτείνω κι εγώ τη δική μου. Πολύ πιθανότερο, λοιπόν, θα θεωρούσα το Λετίτσια να συμβόλιζε τη χαρά της μητέρας που έμελλε να γεννήσει μια τόσο μεγάλη προσωπικότητα! Και για να βάλουμε τώρα ένα τέλος στα καλαμπούρια, ο Ναπολέων μπορεί να είχε τέσσερεις αδελφούς (τους οποίους υποτίθεται ότι κάποιος κακόπιστος κάλλιστα θα μπορούσε να ταυτίσει με τις… τέσσερεις εποχές του χρόνου), αλλά είχε και τρεις αδελφές, ενώ πέντε ακόμα αδέλφια του πέθαναν σε μικρή ηλικία (1)! Αυτά, λοιπόν, ο Peres τα έκανε γαργάρα. Αλλά και τις τρεις αδελφές που τις ανέφερε συνδέοντας τες με τις τρεις Χάριτες, τις αδερφές, λέει, του... Απόλλωνα, τι κατάλαβε; Απλώς εκτέθηκε αφού, όπως ακόμα και οι μαθητές των πρώτων τάξεων του Δημοτικού γνωρίζουν, η μοναδική αδερφή του Απόλλωνα ήταν η Άρτεμις! Τζίφος δηλαδή η υπόθεση! Τζάμπα την έφαγε τη θερμοπληξία ο Peres!
Έτσι λοιπόν, ειλικρινά αδυνατώ να καταλάβω σε τι ακριβώς αποσκοπεί η υιοθέτηση και επίκληση των παραλογισμών του Γάλλου στη συγκεκριμένη απολογία που προαναφέραμε; Για να πείσει τον δύσπιστο; Μα… βούτυρο στο ψωμί τού βάζει! Καλή σας νύχτα.
Π Α Ρ Α Π Ο Μ Π Ε Σ
[1].. Νέα Εγκυκλοπαίδεια Υδρία-Cambidge- Ήλιος, τ. 3, σ. 892, λήμμα: Βοναπάρτη Μαρία Λετίτσια
Σε μια ορθόδοξη απολογία, λοιπόν, με θέμα την ιστορικότητα του Ιησού, ο συντάκτης του κειμένου επιχειρώντας να καταδείξει το αστήρικτο της αμφισβήτησης, μνημονεύει (και αποδέχεται) ένα επιχείρημα που - με συγχωρείτε δηλαδή, αλλά ξεπερνάει πλέον κάθε όριο της ανθρώπινης αντοχής! Συγκεκριμένα, με αφορμή την άποψη που πρώτος διατύπωσε ο Dupuis (1742-1809) ότι ο χριστιανισμός στην πραγματικότητα δεν ήταν τίποτε περισσότερο από μια νέα μορφή της παλιάς ηλιακής λατρείας, ο δε Χριστός απλώς προσωποποίηση του Ήλιου και οι δώδεκα απόστολοι οι δώδεκα αστερισμοί, αναφέρεται η οιονεί πληρωμένη απάντηση του I.B. Peres ο οποίος χλευάζοντας τον Dupuis, τού ζήτησε να ανταποδείξει ότι και ο Ναπολέων ουδέποτε υπήρξε ως ιστορικό πρόσωπο, αφού όλα τα στοιχεία οδηγούν στο συμπέρασμα ότι στην πραγματικότητα και αυτός δεν ήταν τίποτε άλλο από μυθική προσωποποίηση του ήλιου, «αφού και στο όνομά του (νη-Απόλλων), και στον τόπο της γέννησής του (σε νησί της Μεσογείου γεννήθηκε και ο Απόλλωνας) και στο όνομα της μητέρας του Letitia (χαρά δίνει στον κόσμο η Ηώς που γέννησε τον Ήλιο) και στους 4 αδελφούς (4 εποχές του έτους) βρίσκει κανείς θαυμάσιες αναλογίες μεταξύ Ναπολέοντα και του ήλιου ή του μυθοποιημένου Απόλλωνα».
Τώρα βέβαια τι να πρωτοσχολιάσουμε εδώ; Ό,τι και να πει κανείς λίγο θα ’ναι. Αφού οι άνθρωποι βάζουν τα τεκμήρια της ιστορικής ύπαρξης του Ναπολέοντα κι εκείνα για τον Ιησού στο ίδιο σακί, τι νόημα έχουν πλέον οι λέξεις; Ας αφήσουμε, ωστόσο, μεγαλόψυχα την παράμετρο των τεκμηρίων στην άκρη κι ας δούμε τ’ άλλα. Κατ' αρχάς και μόνο η σύνδεση του ονόματος Ναπολέων με το όνομα Απόλλων αποτελεί μια σχεδόν… κωμική παρετυμολογία η οποία, δεν ξέρω σε τι διαφέρει από εκείνες των «αρχαιόπληκτων» που τόσο αρέσει στους φίλους χριστιανούς να χλευάζουν! Διότι τι ακριβώς υποτίθεται ότι εκφράζει το στερητικό μόριο νη μπροστά από το όνομα του Απόλλωνα; Μήπως ότι ο Μέγας Ναπολέων τελικά… δεν ήταν ο Απόλλων; Εκτός βέβαια κι αν το εν λόγω μόριο -όπως για παν ενδεχόμενο έσπευσε να διευκρινίσει ο πιθανότατα… ηλιόπληκτος και ως εκ τούτου μάλλον ζαβλακωμένος Peres- δεν ήταν τελικά το στερητικό, αλλά το ομώνυμο ομοτικό, οπότε το Ναπολέων, λέει, στην πραγματικότητα σήμαινε «αληθινός καταστροφέας» ή «αληθώς ο Ήλιος». - Τι είπατε; Πού κολλάει το «καταστροφέας»; Α, θα σας μαλώσω! Μα είναι δυνατόν να μην ξέρετε ότι το Απόλλων βγήκε από το απόλλυμι το οποίο με τη σειρά του σήμαινε «καταστρέφω»; Το είπε άλλωστε και ο Αρχίλοχος. Βέβαια από την άλλη, έρχεται κι αυτός ο σπασίκλας ο Σωκράτης στον Κρατύλο και αμολάει ένα εκ διαμέτρου αντίθετο ετυμολόγημα, αλλά εκεί θα κολλήσουμε τώρα; Ή μήπως στο ότι το όνομα Ναπολέων κατά την κρατούσα άποψη ανάγεται στο μυθικό γερμανικό φύλο των Νεμπελούνγκεν, ή σύμφωνα με μιαν άλλη εκδοχή στο τοπωνύμιο Napoli; Όχι γιατί αν είναι ν' αρχίσουμε να κινούμαστε κάπως πιο… ελεύθερα χωρίς να φοβόμαστε να αποκλίνουμε από τα κοινώς παραδεχτά, τότε θα πρέπει, νομίζω, να λάβουμε υπ’ όψιν και το περίφημο «νάπη + λέων», δηλαδή το… «λημέρι του λέοντος»! Γιατί όχι άλλωστε; Έλληνας δεν ήταν ο Ναπολέων; Πρόγονός του δεν ήταν κάποιος Καλόμερος εκ Μάνης που το όνομα του εξιταλίστηκε σε «Buona Parte» (δηλαδή «καλό μέρος»); - Ποιος τα λέει όλα αυτά; Μα η παράδοση, αγαπητοί μου. Η παράδοση. Το θέμα όμως δεν είναι αυτό. Αν όντως δηλαδή το Bonaparte προέκυψε κατ’ αυτόν τον τρόπο ή αλλιώς. Τέτοια παιγνίδια με τα ονόματα όντως γίνονταν. Και παλιά, και τώρα και στο μέλλον. Ένα πρόχειρο παράδειγμα που μού ’ρχεται αυτή τη στιγμή στον νου είναι το ξακουστό επίθετο Νeander, την εξελληνισμένη μορφή δηλαδή του γερμανικού Neumann (neos andras) ή ο εκτουρκισμός χριστιανικών ονομάτων και επιθέτων από Κρυπτοχριστιανούς. Η θεωρία περί ελληνικής προέλευσης του Bonaparte συνεπώς, δεν είναι κατ’ αρχήν απορριπτέα. Το θέμα όμως είναι ότι κατά τον καλαμπουρτζή Peres αυτό ακριβώς το «Καλό Μέρος» στην πραγματικότητα δεν
προήλθε από κάποιον Μανιάτη ονόματι Καλόμερο, αλλά απλούστατα τεκμηρίωνε την... αντιγραφή του
διαρχικού δόγματος του Ζωροάστρισμού: Ο «Βοναπάρτης-Buona Parte-Καλόμερος-Καλό… παιδί» συμβόλιζε, λέει, το φως, αντιστοιχούσε δηλαδή στον Ωρομάσδη και κατ’ επέκταση στον Απόλλωνα-Ήλιο (πού, θυμίζω, υποτίθεται πως ήταν όπως και ο Ναπολέων καταστροφέας και εξολοθρευτής – το «καλό μέρος», ντε!). Όσον αφορά τώρα το ποιος ακριβώς ήταν ο... «Μαλαπάρτης-Mala Parte-Kακόμερος-Αριμάν», ο Peres δυστυχώς δεν πήρε θέση αφήνοντας μας έτσι όλους -πιστούς και απίστους- σε αιώνια, βασανιστική αγωνία! Επίσης αναπάντητο άφησε, όμως, και το ερώτημα πώς είναι δυνατόν το Napoleon εφόσον υποτίθεται πως ήταν απλώς μεταγενέστερο ηλιολατρικό εφεύρημα, να καταγράφηκε στην ιστορία ως παλιό ιταλικό όνομα, προγενέστερο ακόμα και του ίδιου του Βοναπάρτη; Διότι οι αρνητές της ιστορικότητας του Ιησού ουδόλως αρνούνται την προΰπαρξη του ονόματος Yehosua και σε προγενέστερες εποχές. Το πλουσίως τεκμηριωμένο όμως Napoleon με ποιο έρεισμα θα μπορούσε -έστω και θεωρητικά- να απορριφθεί; Κι αφού και καλά βγήκε από το Απόλλων, γιατί η αρχική του μορφή ήταν
Napoleone; O Απόλλων στα Ιταλικά Apollo λεγόταν και όχι Apolleone! Συνεπώς ούτε από τη γλώσσα αυτή προήλθε αφού η αρχική μορφή θα έπρεπε να ήταν Napollo, αλλά ούτε κι απ’ τα Ελληνικά, διότι στην περίπτωση αυτή θα ήταν Napollon!
Όσον αφορά δε το όνομα της μητέρας του, Λαιτησίας, το οποίο στα Λατινικά σημαίνει «χαρά» και την (σε καθαρά θεωρητικό επίπεδο, θέλω να πιστεύω) επιχειρούμενη εννοιολογική του σύνδεση με τη χαρά που δίνει στον κόσμο η Ηώς «που γέννησε τον Ήλιο», ας μου επιτραπεί ξεροβήχοντας δις να επισημάνω ότι η αιωνίως... αγουροξυπνημένη Ηώς.δεν συμβόλιζε τη χαρά, αλλά την αυγή και συνεκδοχικά την ημέρα. Όσο για το επιχείρημα περί ομοιότητας του ονόματος με το Λητώ που κατά τον Peres αποδεικνύει πέραν πάσης αμφιβολίας τη μυθοπλασία, φοβάμαι πως πάλι θα με πιάσει αυτός ο καταραμένος ο… ξερόβηχας και ποτέ πια δεν θα με ξαναφήσει! Τη Λητώ, βλέπετε, οι αρχαίοι τη θεωρούσαν θεά της νύχτας και του πρωταρχικού σκοταδιού. Κάτι δηλαδή… ολίγον τι διαφορετικό, θα έλεγα, από τη χαρά και το φως που μας φέρνει στο νου το Λετίτσια!!
Πέραν τούτου, η Ηώς όχι μόνο δεν συμβόλίζε τη χαρά, αλλά ούτε και μητέρα του Ηλίου ήταν, αλλά αδελφή του! Κι αν είναι τώρα να αρχίσουμε τέτοιου είδους επαγωγές, ε τότε ας προτείνω κι εγώ τη δική μου. Πολύ πιθανότερο, λοιπόν, θα θεωρούσα το Λετίτσια να συμβόλιζε τη χαρά της μητέρας που έμελλε να γεννήσει μια τόσο μεγάλη προσωπικότητα! Και για να βάλουμε τώρα ένα τέλος στα καλαμπούρια, ο Ναπολέων μπορεί να είχε τέσσερεις αδελφούς (τους οποίους υποτίθεται ότι κάποιος κακόπιστος κάλλιστα θα μπορούσε να ταυτίσει με τις… τέσσερεις εποχές του χρόνου), αλλά είχε και τρεις αδελφές, ενώ πέντε ακόμα αδέλφια του πέθαναν σε μικρή ηλικία (1)! Αυτά, λοιπόν, ο Peres τα έκανε γαργάρα. Αλλά και τις τρεις αδελφές που τις ανέφερε συνδέοντας τες με τις τρεις Χάριτες, τις αδερφές, λέει, του... Απόλλωνα, τι κατάλαβε; Απλώς εκτέθηκε αφού, όπως ακόμα και οι μαθητές των πρώτων τάξεων του Δημοτικού γνωρίζουν, η μοναδική αδερφή του Απόλλωνα ήταν η Άρτεμις! Τζίφος δηλαδή η υπόθεση! Τζάμπα την έφαγε τη θερμοπληξία ο Peres!
Έτσι λοιπόν, ειλικρινά αδυνατώ να καταλάβω σε τι ακριβώς αποσκοπεί η υιοθέτηση και επίκληση των παραλογισμών του Γάλλου στη συγκεκριμένη απολογία που προαναφέραμε; Για να πείσει τον δύσπιστο; Μα… βούτυρο στο ψωμί τού βάζει! Καλή σας νύχτα.
Π Α Ρ Α Π Ο Μ Π Ε Σ
[1].. Νέα Εγκυκλοπαίδεια Υδρία-Cambidge- Ήλιος, τ. 3, σ. 892, λήμμα: Βοναπάρτη Μαρία Λετίτσια
..
..
.gif)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου