Η μυστηριώδης Σινδόνη τού Τορίνο

Αφήνοντας προσωρινά στην άκρη όλα τα επιστημονικά στοιχεία που έχουμε στη διάθεσή μας -τόσο αυτά που δείχνουν να συνηγορούν υπέρ της γνησιότητας της Σινδόνης όσο και εκείνα που ενισχύουν την εκδοχή της απάτης, ας στρέψουμε για λίγο την προσοχή μας σε ένα ζήτημα που μπορεί και να ’ναι σημαντικότερο από το αν η ραδιοχρονολόγηση ήταν περισσότερο αξιόπιστη από τη χημική ανάλυση τού Ρότζερς ή αν τελικά ήταν όντως χρώμα αυτό που ανιχνεύτηκε πάνω στο αμφιλεγόμενο κειμήλιο ή -όπως υποστηρίζει η άλλη πλευρά- αίμα ανθρώπου.

Το ερώτημα, λοιπόν, είναι το εξής: Είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε μετά πάσης βεβαιότητος ότι το σώμα τού Ιησού κατά τον ενταφιασμό του όντως τυλίχτηκε σε κάποιο σεντόνι; Αν ναι, τότε η συζήτηση συνεχίζεται. Αν όχι, τότε το πράγμα ασφαλώς αλλάζει!

Τι λένε τα ευαγγέλια;

Στους Συνοπτικούς όντως γίνεται λόγος για σινδόνη (με παραφωνία το Κατά Λουκάν όπου η σινδόνη του ενταφιασμού στη συνέχεια της διήγησης μετατρέπεται μυστηριωδώς σε οθόνια). Το κατά Ιωάννην ωστόσο, το οποίο σύμφωνα τουλάχιστον με τη χριστιανική παράδοση γράφτηκε από τον αγαπημένο μαθητή του Ιησού και (κατά το Ευαγγέλιο) αυτόπτη μάρτυρα τού δραματικού τέλους, αναφέρει ρητά και πέραν πάσης αμφισβήτησης ότι το σώμα τού Ιησού τυλίχθηκε με οθόνια «καθώς έθος εστί τοις Ιουδαίοις ενταφιάζειν». Σε αντίθεση δε με τις αντιφατικές ή -για να το διατυπώσουμε προσεκτικότερα- τουλάχιστον εκ πρώτης όψεως αποκλίνουσες αναφορές του Λουκά, το 4ο Ευαγγέλιο παραμένει και στη συνέχεια της αφήγησης συνεπές προς την αρχική μαρτυρία περί «οθονίων» δίνοντας μάλιστα λεπτομερέστατες περιγραφές που περιλαμβάνουν ακόμα και το σουδάριο «ο ην επί της κεφαλής» του Ιησού!

Η (οιονεί) απόδειξη τής Ανάστασης

Οι εν λόγω αναφορές στο Κατά Ιωάννην, ειρήσθω εν παρόδω, θεωρούνται από τους χριστιανούς άμεση απόδειξη της (σωματικής) Ανάστασης. Διότι ενώ τα οθόνια, όπως εμφατικά επισημαίνεται, λόγω της πολύ μεγάλης ποσότητας αρωματικών ουσιών που είχε χρησιμοποιηθεί, θα είχαν πλέον γίνει ένα με το σώμα του Ιησού, καθιστώντας έτσι μάταια οποιαδήποτε προσπάθεια αποκόλλησής τους στην υποθετική περίπτωση ανάνηψης ή κλοπής του σώματος, εντούτοις βρέθηκαν από τον Πέτρο και τον Ιωάννη καταγής μέσα στο μνήμα, το δε σουδάριο κάπου παραδίπλα τυλιγμένο με προσοχή! Άρα, συμπεραίνουν, ο Ιησούς είχε όντως αναστηθεί! (1)

Το εύλογο ερωτήμα

Ωστόσο, εάν όπως οι ίδιοι οι Χριστιανοί ανεπιφύλακτα δέχονται, το σώμα τού Ιησού όντως τυλίχθηκε με οθόνια, ήτοι με λωρίδες λινού υφάσματος, το δε κεφάλι με σουδάριο, από πού ξεφύτρωσε η περιβόητη σινδόνη; Πώς αυτά που θα έπρεπε να είχαν αποτυπωθεί πάνω σε πολλαπλά τεμάχια υφάσματος, βρέθηκαν τέλεια συναρμολογημένα σε ολόσωμη μορφή, χωρίς την παραμικρή ασυνέχεια και το χειρότερο, πάνω σε ένα μονοκόμματο σάβανο;

Η απάντηση των χριστιανών

Καταρχάς, λέει, η περιγραφή του Λουκά σε καμία περίπτωση δεν δύναται να χαρακτηριστεί αντιφατική! Το πράγμα είναι απλό και μόνο η απιστία μπορεί να εμποδίσει κάποιον να το καταλάβει: ο Ματθαίος και ο Μάρκος κάνουν λόγο για σινδόνη, ο Ιωάννης για οθόνια, ενώ ο Λουκάς τα αναφέρει όλα μαζί! Πού είναι λοιπόν η αντίφαση; Περί αλληλοσυμπληρούμενων αφηγήσεων πρόκειται και όχι περί ανακολουθιών! Διότι αυτό που στην πραγματικότητα έγινε ήταν συνδυαστική χρήση οθονίων και σινδόνης: τυλίχθηκε, δηλαδή, το σώμα τού Ιησού πρώτα με οθόνια και στη συνέχεια με σάβανο, έθιμο που υπήρχε όχι μόνο στους Έλληνες, αλλά και σε άλλους αρχαίους λαούς.

Εξάλλου το ότι οι μαθητές βρήκαν μόνο τα οθόνια, δεν είναι πρόβλημα. Αυτά πέταξε κάτω ο Χριστός και αναστήθηκε φορώντας μόνο τη Σινδόνη. Πάνω της όμως, ίσως με κάποιαν υπέρκοσμη ακτινοβολία που θα εκπέμφθηκε κατά την Ανάσταση, είχε ήδη αιχμαλωτισθεί η μυστηριώδης (αρνητική) αποτύπωση τού Ιησού σαν μια «στιγμιαία φωτογραφία Του τη στιγμή που επέστρεφε στη ζωή». (2)

Σάβανο, λοιπόν, βεβαίως και υπήρχε! Οι εικονογραφίες άλλωστε το δείχνουν. Τι, γυμνός αναστήθηκε ο Χριστός; Το ερώτημα δε πώς το κειμήλιο περιήλθε στη συνέχεια στην κατοχή των μαθητών, είναι εύκολο να απαντηθεί αφού με τον Χριστό ξανασυναντήθηκαν. Ο Χριστός ζούσε!

Ο αντίλογος

Κατ’ αρχάς η συγκεκριμένη πρακτική για την οποία κάνουν λόγο οι χριστιανοί, ΔΕΝ υπήρχε στο Ισραήλ της εποχής τού Ιησού. Και βέβαια ούτε στην αρχαία Ελλάδα. Οθόνια απλά ΔΕΝ χρησιμοποιούνταν - ούτε αποκλειστικά, ούτε συνδυαστικά με σάβανο! Aς δούμε όμως τις λεπτομέρειες:

Γεγονός 1ο: Το φάσκιωμα με οθόνια, σε αντίθεση με την ευρέως διαδεδομένη πεποίθηση πολλών χριστιανών, δεν ήταν ταφικό έθιμο των Εβραίων, αλλά των Αιγυπτίων. Τα οθόνια δεν κάλυπταν ολοσχερώς το σώμα τού νεκρού όπως συνέβαινε με τις μούμιες, αλλά απλώς συγκρατούσαν τα άκρα και το κεφάλι. Η λεπτομέρεια αυτή όπως θα δούμε παρακάτω, έχει μεγάλη σημασία.

Γεγονός 2ο: Όντως υπήρξε -και ακόμα και σήμερα υπάρχει- ταφικό έθιμο που μεταξύ άλλων προβλέπει και τη χρήση σινδόνης, τού λεγόμενου sovev. Το σώμα, λοιπόν, αφού υποβληθεί στην ιερή τελετουργική πλύση γνωστή ως tahara, ντύνεται με τα παραδοσιακά tachrichim (τα οποία μεταξύ άλλων περιλαμβάνουν υποσκελίδα, καλύμματα για το πρόσωπο και το κεφάλι και ταινίες), τοποθετείται στο φέρετρο και εν συνεχεία σκεπάζεται με το sovev (3). Το πρόβλημα, όμως, είναι ότι το εν λόγω ταφικό έθιμο είναι μεταχριστιανικό! Εισήχθη μόλις τον 2ο αιώνα μετά Χριστόν από τον ραββίνο Simeon ben Gamaliel ο οποίος ήθελε να βάλει ένα τέλος στην προγενέστερη πρακτική οι νεκροί να ενταφιάζονται με ακριβό ρουχισμό.

Συνεπώς η περιγραφή τού Κατά Ιωάννην παρά τη διαβεβαίωση «καθώς έθος εστί τοις Ιουδαίοις ενταφιάζειν», στην πραγματικότητα μαρτυρεί άγνοια των ιουδαϊκών ταφικών εθίμων της εποχής τού Ιησού. Οι νεκροί -όπως είπαμε- ούτε φασκιώνονταν με οθόνια, ούτε βέβαια επαλείφονταν με τέτοιες τεράστιες ποσότητες αρωματικών ελαίων! Όμως ο Ιωάννης υποτίθεται πως ήταν αυτόπτης μάρτυρας…

Βέβαια, δικαίως θα μπορούσε να ρωτήσει κανείς αν θα περιμέναμε από κάποιον που μόλις είχε εκτελεστεί διά σταυρώσεως να φορούσε τα… καλά του όπως ήταν έθος πριν από τη μεταρρύθμιση τού Simeon ben Gamaliel! Στην περίπτωση αυτή, όμως, θα απαντούσαμε ότι από τη στιγμή πού το σώμα τού Ιησού δεν έμεινε άταφο και βορά στα όρνια, αλλά κατ’ εξαίρεση παραχωρήθηκε από τον Πιλάτο προς ενταφιασμό στον ολοκαίνουργιο τάφο τού Ιωσήφ από Αριμαθαίας - ναι, άνετα θα μπορούσαμε να το περιμέναμε αυτό! Είτε έτσι, πάντως, είτε αλλιώς, ο Ιησούς σε αντίθεση με τα όσα ισχυρίζεται ο συγγραφέας τού Κατά Ιωάννην ΔΕΝ μπορεί να τυλίχθηκε κατάσαρκα με οθόνια. Αυτό στο Ισραήλ δεν συνέβαινε ποτέ!

Γεγονός 3ο: Αν χάριν συζήτησης και εντελώς υποθετικά παραβλέπαμε όλα αυτά τα προβλήματα που προαναφέρθηκαν, η μαρτυρία του Κατά Ιωάννην θεωρητικά θα μπορούσε, όπως υποδεικνύουν οι χριστιανοί, να ερμηνευτεί συνδυαστικά με τα άλλα Ευαγγέλια. Σε σχέση όμως με τα αρωματικά έλαια που χρησιμοποιήθηκαν, το πράγμα στραβώνει: οι αναφορές τού Κατά Ιωάννην είναι αδύνατον να εναρμονιστούν μ’ εκείνες των υπόλοιπων Ευαγγελίων. Ενώ ο πρώτος αναφέρει ρητά ότι προτού το σώμα τού Ιησού τυλιχθεί με τα οθόνια, επαλείφθηκε με μια τεράστια ποσότητα αρωματικών -γύρω στα 34 κιλά!-, κατά τους Συνοπτικούς αυτό δεν συνέβη ποτέ! ΘΑ συνέβαινε. Αν δεν μεσολαβούσε η Ανάσταση!

Ποιόν θα πρέπει να εμπιστευτούμε, λοιπόν, για να βγάλουμε συμπεράσματα; Τον Ιωάννη ή τους Συνοπτικούς; Να βασιστούμε στον Ιωάννη; Τότε μένουν τα αρωματικά έλαια, αλλά φεύγει η σινδόνη! Να πάρουμε τους Συνοπτικούς; Τότε μένει μεν η Σινδόνη, αλλά φεύγουν τα αρωματικά έλαια και τα οθόνια παίρνοντας μαζί και το -κατά τους χριστιανούς- υψηλής αποδεικτικότητας επιχείρημα ότι ο συνδυασμός αυτός στην υποθετική περίπτωση που ο Ιησούς κατά τον ενταφιασμό του ήταν ακόμα ζωντανός (νεκροφάνεια, απάτη κ.λπ.), ούτως ή άλλως θα είχε επιφέρει τον βέβαιο θάνατο του από ασφυξία.

Γεγονός 4ο: Ψάχνοντας το θέμα με τα αρωματικά έλαια λίγο παραπάνω, διαπιστώνει κανείς ότι εδώ το πράγμα στραβώνει επικίνδυνα για τους υποστηρικτές τής Σινδόνης. Εξηγώ γιατί: Εάν το σώμα τού Ιησού όντως είχε επαλειφθεί με αρωματικά πριν από τον ενταφιασμό, τότε θα πρέπει και να είχε πλυθεί προηγουμένως, κάτι που και οι ίδιοι οι χριστιανοί, ανυποψίαστοι για τις προεκτάσεις τής παραδοχής τους αυτής, θεωρούν δεδομένο! Όμως εάν το σώμα όντως είχε πλυθεί, πώς αποτυπώθηκαν όλες αυτές οι εντυπωσιακές λεπτομέρειες των πληγών πάνω στη Σινδόνη; Όπως ακόμα κι ο σινδονολάγνος Γουίλσον επισημαίνει στο βιβλίο του Το σάβανο τού Ιησού, «μόνο με βάση την άποψη ότι ο Ιησούς δεν πλύθηκε μπορεί να υποστηριχτεί η αυθεντικότητα τής Σινδόνης τού Τορίνο» (4). Αυτά τα έγραψε το 1979. Αργότερα, όμως, και με δεδομένο ότι στην περίπτωση τού Ιησού είχαμε βίαιο θάνατο, απέκλεισε την περίπτωση να έλαβε ποτέ χώρα η προβλεπόμενη τελετουργική πλύση. Οπότε και καλά ουδέν πρόβλημα...

Έχει όμως βάση το συμπέρασμα αυτό; Πράγματι, λοιπόν, σύμφωνα με τον Ιουδαϊκό νόμο υπάρχουν περιπτώσεις όπου ο νεκρός ενταφιάζεται χωρίς tahara. Σε ειδικά εγχειρίδια τέλεσης του εν λόγω τελετουργικού αναφέρεται συγκεκριμένα ότι στην περίπτωση που το σώμα είναι ακρωτηριασμένο ή παραμορφωμένο, η καθιερωμένη πλύση δεν εκτελείται (ή εκτελείται υποτυπωδώς). Το ίδιο ισχύει επίσης και για αίμα που χύθηκε κατά τη στιγμή τού θανάτου: δεν επιτρέπεται να καθαριστεί και θάβεται μαζί με τον νεκρό. Το προθανάτιο αίμα όμως απομακρύνεται κανονικά. Μια άλλη επίσης περίπτωση κατά την οποία ο νεκρός θάβεται χωρίς την τελετουργική πλύση, αλλά με τα ματωμένα ρούχα του, είναι όταν φονεύθηκε από μη Εβραίο ακριβώς λόγω τής καταγωγής του αυτής.

Τώρα το αν όλοι αυτοί οι περιορισμοί του εβραϊκού νόμου ίσχυαν και κατά την εποχή τού Ιησού, πριν δηλαδή από τη μεταρρύθμιση τού ραββίνου Simeon ben Gamaliel, δεν είμαι σε θέση να το γνωρίζω αφού τα στοιχεία που υπάρχουν στις περισσότερες ειδικές σελίδες δεν είναι ιδιαίτερα διαφωτιστικά ως προς την παλαιότητα των εξαιρέσεων που αναφέρθηκαν. Ας υποθέσουμε, όμως, προς όφελος των χριστιανών ότι ίσχυαν. Σε ποια κατηγορία θα ενέπιπτε ο Ιησούς; Όπως τουλάχιστον μαρτυρεί η μορφή που αποτυπώθηκε πάνω στην περιβόητη Σινδόνη, ούτε διαμελίστηκε, ούτε υπέστη κάποια (σοβαρή) παραμόρφωση, και βέβαια ούτε φονεύθηκε επειδή ήταν Εβραίος, ενώ με εξαίρεση το τραύμα στα πλευρά όλες του οι πληγές ήταν προθανάτιες. Για ποιόν λόγο, λοιπόν, να μη γινόταν tahara; Ας πούμε όμως -πάλι προς όφελος των χριστιανών- ότι όντως δεν έγινε. Οι μυροφόρες των Συνοπτικών τι πήγαν τότε να κάνουν στον τάφο; Ν’ αλείψουν τον Ιησού; Μα τότε θα έπρεπε προηγουμένως και να τον πλύνουν! Όμως αυτό υποτίθεται ότι απαγορευόταν ρητά από τον Νόμο!! Οπότε;

Γεγονός 5ο: Αναφορικά με την εξήγηση που δίνουν πολλοί χριστιανοί για την αρνητική αποτύπωση της Σινδόνης, θα ήθελα απλώς να ρωτήσω το εξής:

..

Ένα σώμα πού βρίσκεται σε ύπτια θέση, πλήρως αδρανές και απόλυτα ήρεμο, με τα χέρια σταυρωμένα στην πύελο και τα μάτια σφαλιστά, παραπέμεπει σε… ανάσταση;;
Όσο για την εικασία ότι ο Ιησούς προφανώς παρέδωσε τη Σινδόνη στους μαθητές αργότερα και το ρητορικό ερώτημα «Τι, γυμνός αναστήθηκε;», είμαι υποχρεωμένος κι εγώ με τη σειρά μου να ρωτήσω: Κι όταν η Σινδόνη είχε πλέον αλλάξει χέρια, ο Ιησούς τι φορούσε; Γυμνός αναλήφθηκε;

Δε θέλω όμως να προχωρήσω παραπέρα στο συγκεκριμένο ζήτημα, γιατί φοβάμαι ότι η συζήτηση θα διολισθήσει στη σφαίρα του κωμικού, και δεν είναι πρόθεση μου κάτι τέτοιο. Το σίγουρο είναι ένα: τέτοιου είδους επιχειρήματα, αν μη τι άλλο, προκαλούν. Και βέβαια ευκολότατα καταρρίπτονται γιατί απλά είναι «επιχειρήματα απελπισίας» που νομοτελειακά γεννούν ατέλειωτα ερωτήματα. Λόγου χάρη:

► Και τι έγινε αν ο Χριστός αναστήθηκε γυμνός; Που είναι το κακό;

..

► Τι ρούχα φορούσε κατά το διάστημα μεταξύ ανάστασης και ανάληψης;
..

► Εφόσον τα ρούχα προφανώς δεν ήταν πρόβλημα και ως εκ θαύματος πάντα υπήρχαν κάποια διαθέσιμα (μιας και κατά τους χριστιανούς αποκλείεται ο Χριστός να βρέθηκε κάποια στιγμή γυμνός), τι νόημα έχει η ρητορική ερώτηση αν αναστήθηκε γυμνός; Μαζί με τα (στην πραγματικότητα ανύπαρκτα) οθόνια και το σουδάριο, μπορούσε κάλλιστα να άφηνε και τη Σινδόνη στον τάφο και να έφευγε με κάποιο άλλο ένδυμα το οποίο θα περιερχόταν στην κατοχή του με τον ίδιον ακριβώς τρόπο που περιήλθαν στην κατοχή του και αυτά που φορούσε μετά την παράδοση της Σινδόνης!

..

► Πόσο διήρκεσε το διάστημα μεταξύ ανάστασης και ανάληψης; (Ας μη βιαστεί κανείς να απαντήσει: «Μα 40 ημέρες φυσικά!», παραπέμποντας στις Πράξεις των Αποστόλων, Α΄ 3, γιατί θα παραπέμψω κι εγώ με τη σειρά μου στον Μάρκο και στον Λουκά όπου η Ανάληψη λαμβάνει χώρα την… Κυριακή του Πάσχα!!)
..

► Πόσες φορές ήρθε ο Ιησούς σε επαφή με τους μαθητές του ώστε να του δοθεί η ευκαιρία να τούς παραδώσει τη Σινδόνη; Το ερώτημα αυτό φυσικά συνδέεται άμεσα με το προηγούμενο.

..

► Κουβαλούσε τη σινδόνη συνέχεια μαζί του;
..

► Τελικά πότε τους την παρέδωσε;

..

► Όποτε κι αν συνέβη αυτό, πώς είναι δυνατόν να μην μνημονεύθηκε από τους μαθητές;

Οι μαρμάρινες σινδόνες

Θαύμα ή καλοστημένη απάτη λοιπόν; Ποιος ξέρει, ίσως και να μην το μάθουμε ποτέ! Κλείνοντας, όμως, θα σας παρακαλέσω να παρατηρήσετε προσεκτικά τις παρακάτω φωτογραφίες:

...

.............  

Τα εικονιζόμενα, εξωπραγματικής πλαστικότητας και απαράμιλλου κάλλους γλυπτά τού 18ου αιώνα που φιλοξενούνται στο Παρεκκλήσι του Σανσεβέρο στη Νάπολη, είναι από μόνα τους ένας άλυτος γρίφος για ερευνητές και ειδικούς επιστήμονες: «Τα τρία αγάλματα είναι κατασκευαστικά αδύνατον να πραγματοποιηθούν γιατί κυριολεκτικά υπερβαίνουν τις πλαστικές ιδιότητες τού μαρμάρου ή τις δυνατότητες των ανθρώπινων εργαλείων!». Και πράγματι, η σινδών τού «Κεκαλυμμένου Χριστού» του Τζουζέπε Σαμαρτίνο και το πέπλο τής «Σεμνότητας» τού Αντόνιο Κοραντίνι αποτελούνται ούτε λίγο ούτε πολύ από… διαφανές μάρμαρο! Κυριολεκτικά! Μάρμαρο που σμιλεύτηκε σε πάχος μόλις 2-3 χιλιοστών (5)! Η δε «Αποκάλυψη τής πλάνης» του Φραντσέσκο Κουεïρόλο «αφήνει εκστατικό τον επισκέπτη και η ιδέα ότι κατασκευάστηκε εξαρχής από μάρμαρο φαίνεται αδιανόητη και στον πιο δύσπιστο σκεπτικιστή! Είναι όντως αδύνατον η σμίλη και τα άλλα εργαλεία ενός γλύπτη να περάσουν μέσα στις πολλές πτυχές που σχηματίζει το δίχτυ και να το δημιουργήσουν.» (6)
....

Κι όμως τα αγάλματα είναι εκεί. Υπάρχουν. Κοινό δε στοιχείο τους αποτελεί το γεγονός ότι οι γλύπτες που τα φιλοτέχνησαν δεν ήταν και τόσο διάσημοι ούτε διέθεταν κάποιες ξεχωριστές ικανότητες (που θα είχαν αποτυπωθεί και σε άλλα έργα τους). Και οι τρεις όμως συνεργάστηκαν για την κατασκευή των γλυπτών με τον μεγάλο αλχημιστή Ραïμόντο Ντι Σάνγκρο, τον επονομαζόμενο «Πρίγκιπα του Σανσεβέρο». Όπως δε φαίνεται να προκύπτει από τη διασωθείσα συμβολαιογραφική πράξη που συνήφθη στις 25/11/1752 μεταξύ του Ντι Σάνγκρο και του Σαμαρτίνο, η μαρμάρινη, εξωπραγματικής πλαστικότητας σινδών που καλύπτει τον «Κεκαλυμμένο Χριστό» κάποτε υπήρξε…κανονικό βαμβακερό σεντόνι το οποίο βάσει κάποιας αλχημιστικής μεθόδου μετατράπηκε σε ένα λεπτό στρώμα από μάρμαρο αναμεμιγμένο με καρμίνιο (7)! Κανονική μεταστοιχείωση δηλαδή! Και να ’ταν μόνο αυτό; Υπάρχει και μια άλλη απίστευτη δημιουργία τού διαβόητου αλχημιστή που προκαλεί σοκ:

Δύο σιδερένιοι σκελετοί, ενός άνδρα και μιας γυναίκας που εκτός από τα σιδερένια οστά έχουν περιπλεγμένα γύρω τους με απίστευτη ακρίβεια το κυκλοφορικό σύστημα τού ανθρώπου, και αυτό όμως μεταλλικό! […] Όποιος δει από κοντά το εκπληκτικό αυτό έργο, μένει έκθαμβος από την απίστευτη λεπτομέρεια με την οποία έχουν παρουσιαστεί όλες οι ανθρώπινες φλέβες και αρτηρίες! Ακόμη και οι μικρότερες και πιο ασήμαντες! […] Αυτό που είναι πέραν πάσης αμφιβολίας είναι το ότι κανείς μεταλλουργός ή καλλιτέχνης, όση τέχνη και όσες γνώσεις ανατομίας και αν διαθέτει, δεν μπορεί ούτε σήμερα να κατασκευάσει ένα τέτοιο ακριβέστατο σιδερένιο αντίγραφο τού ανθρώπινου κυκλοφορικού συστήματος! (8)

.

............ ...........
...

Παράλληλα όμως ο παρατηρητής θα νιώσει μια ανατριχίλα γιατί αισθάνεται ότι οι τρομερές φήμες που υπάρχουν για το συγκεκριμένo έργο, είναι αλήθεια… Τι λένε αυτές οι φήμες; Ότι ο τρομερός πρίγκιπας εισάγοντας στο αίμα κάποια αλχημιστική ουσία, μετέτρεψε σε σίδηρο το αίμα και τα οστά ενός αληθινού ανθρώπινου σώματος τού οποίου τα υπόλοιπα στοιχεία όταν έλιωσαν άφησαν το σιδερένιο ‘‘υπόλοιπο” που βλέπουμε σήμερα!». Σύμφωνα δε με τον θρύλο, ο «Πρίγκιπας τού Σανσεβέρο» ο οποίος «στην εποχή του θεωρήθηκε ένας σκοτεινός μάγος που προκαλούσε τρόμο στις λαϊκές μάζες, […] αναζητούσε είτε ‘‘εθελοντές” είτε έβρισκε σώματα πολύ πρόσφατα πεθαμένων ανθρώπων και ασκούσε πάνω τους την τέχνη του! (9)

Αλήθεια; Ψέματα; Ποιος ξέρει; Όπως και να ’χει πάντως, αυτό που δύσκολα μπορεί να αμφισβητηθεί, είναι το ότι όπως και στην περίπτωση των εκπληκτικών αγαλμάτων του Σανσεβέρο υπάρχουν -αν όχι αποδείξεις- τουλάχιστον ισχυρές ενδείξεις, ότι κατά την κατασκευή τους εφαρμόστηκαν μέθοδοι που δεν είμαστε σε θέση να αναγνωρίσουμε και να εξηγήσουμε σήμερα, έτσι ακριβώς θα μπορούσε να έχει συμβεί το ίδιο και με τη Σινδόνη του Τορίνο. Χωρίς δε την παραμικρή πρόθεση ασέβειας προς αυτό που εκατομμύρια χριστιανοί πιστεύουν ως αυθεντικό κειμήλιο του Ιησού, και αγνοώντας όλα τα άλλα στοιχεία που μαρτυρούν περί τού αντιθέτου, θα τολμήσω μια ανατριχιαστική ερώτηση: Δεν θα μπορούσε ο «Ιησούς» τής Σινδόνης να είχε βασανιστεί ζωντανός από κάποιον τρελάρα αλχημιστή του παρελθόντος που με την εφαρμογή κάποιας άγνωστης σ’ εμάς μεθόδου να κατάφερε να εγκλωβίσει τις προθανάτιες πληγές και τη μοναδική μεταθανάτια (τού λογχισμού) πάνω στο ύφασμα (10) (το οποίο θα μπορούσε να είχε περιέλθει με οποιονδήποτε τρόπο στην κατοχή του);
..

Ελπίζω μόνο να μη σπεύσουν τώρα οι υποστηρικτές τhς Σινδόνης να μοy καταλογίσουν αφέλεια και επιλεκτικό σκεπτικισμό, γιατί αυτό αυτομάτως θα τους έφερνε αντιμέτωπους με τις ίδιες ακριβώς κατηγορίες! Εξάλλου αυτό που στην πραγματικότητα επιδίωκα δεν ήταν να αποδείξω ότι στη συγκεκριμένη ιστορία όντως έτσι έχουν τα πράγματα, αλλά να επιστήσω την προσοχή στο γεγονός ότι υπάρχουν και κάποιες άλλες σινδόνες -μαρμάρινες αυτή τη φορά- που απ’ ότι τουλάχιστον φαίνεται, καλύπτονται κι αυτές από ένα πέπλο μυστηρίου. Έκανα δηλαδή απλώς τον συνήγορο τοy διαβόλου, αυτό είναι όλο.



Π Α Ρ Α Π Ο Μ Π Ε Σ

[1] Aγία Γραφή Βίβλος, εκδ. Κ. Κουμουνδουρέα,

(ερμηνευτική απόδοση : Ι. Θ. Κολιτσάρα), τόμος 6, σ. 397-400

Επίσης: www.oodegr.com/oode/theos/theanthrwpos2.htm

[2] Περιοδικό Crypto, τεύχος 4 (Mάιος 2005), σ. 35,

άρθρο Κ. Χατζηελευθερίου (θεολόγου)

[3] Ενδεικτικά στις σελίδες:

www.adatshalom.net/tahara.pdf

en.wikipedia.org/wiki/Bereavement_in_Judaism
.
[4] Ian Wilson, Το σάβανο τού Ιησού, σ. 74, εκδ. Κονιδάρη

[5] Μήπως εδώ υπάρχει κάποια σχέση με το εκπληκτικό «φαινόμενο»

που (λέγεται ότι) μαρτυρείται στον Ναό τού Αγ. Πέτρου της Acerra,

το ποδήρες φόρεμα τής Παρθένου να γίνεται κάποιες στιγμές διάφανο

αποκαλύπτοντας το γυμνό σώμα της; «Ο επίσκοπος της περιοχής

προς το παρόν, περιορίζεται να λέει πως πρόκειται για φυσικό

‘‘φαινόμενο” που πιθανότατα οφείλεται στα υλικά κατασκευαστικής

τού αγάλματος […]»

(Θαύματα: Οι άγνωστοι Νόμοι τού Αόρατου, σ. 186, εκδ. Αρχέτυπο)

[6] Περιοδικό Τρίτο μάτι, τεύχος 116 (Σεπτέμβριος 2003), σ. 42

[7] Ομ., σ. 42-43

[8] Ομ., σ. 44 & 46

[9] Ομ., σ. 46

[10] Σύμφωνα με μιαν άλλη θεωρία ο άνδρας που βασανισθείς κατά τα

μαρτύρια τού Ιησού, άφησε την αποτύπωσή του πάνω στη Σινδόνη

ήταν ο Μέγας Μάγιστρος των Ναϊτών Ζακ ντε Μολαί.

(Τα 20 μεγαλύτερα μυστήρια τού πλανήτη, σ. 34, εκδ. Αρχέτυπο, 2005)..

Περιέχει η Γένεση προφητείες για την Αποκάλυψη;

........................

Τις τελευταίες εβδομάδες ασχοληθήκαμε διεξοδικά με τον ισχυρισμό των εξελικτών χριστιανών ότι οι βιβλικές διηγήσεις περί Δημιουργίας όχι μόνο δεν έρχονται σε σύγκρουση με τα κοινώς αποδεκτά επιστημονικά δεδομένα, αλλά ίσα-ίσα που επιβεβαιώνονται κιόλας απ’ αυτά!

Το κατά πόσο τώρα αυτό ευσταθεί, ελπίζω -και πιστεύω- να φάνηκε. Εγώ, μια φορά, ανταποκρινόμενος στην πρόκληση-πρόσκληση που μου απηύθυναν οι αγαπητοί -και το εννοώ!- φίλοι, εξέτασα προσεχτικά τις κοσμογονικές θεωρίες στις οποίες με παρέπεμψαν και αφού έλαβα υπ’ όψιν και το τελευταίο επιχείρημα που προβλήθηκε, τοποθετήθηκα σχετικά. Η γενική μου διαπίστωση, ωστόσο, ήταν ότι στις περισσότερες περιπτώσεις οι θεωρίες αυτές δεν δύνανται να τεθούν ούτε καν εντός εισαγωγικών, αφού εδράζονται σε αστήρικτα συμπεράσματα και εντελώς επιλεκτική αξιολόγηση εδαφίων. Παραδείγματα είδαμε πολλά. Παρ’ όλα αυτά, για να κλείσουμε την τεράστια αυτή θεματική ενότητα, λέω να δούμε άλλο ένα. Πρόκειται, λοιπόν, για τον ισχυρισμό ότι είναι μεγάλο λάθος να εξετάζει κανείς τη Γένεση ως επιστημονικό σύγγραμμα, χωρίς να λαμβάνει υπ' όψιν του και την αποκαλυπτική, προφητική και θεολογική της διάσταση. Διότι, λέει, ανάμεσα στη Γένεση και την Αποκάλυψη μπορεί κανείς να εντοπίσει πλήθος προφητικών συγκλίσεων που δεν μπορεί να είναι τυχαίες! Ισχύει όμως αυτό; Υπάρχουν όντως αυτές οι ομοιότητες για τις οποίες κάνουν λόγο οι φίλοι μας; Για να δούμε λοιπόν μερικές:

Ισχυρισμός 1ος

Τα γεγονότα τής 7ης σφραγίδας συνδέονται άμεσα και με τα χαρακτηριστικά των Δημιουργικών ημερών «γιατί η Γένεση στις πρώτες της Δημιουργικές ημέρες, ασχολείται με τη γη, τη θάλασσα και τα δένδρα».

Απάντηση

Κατ’ αρχάς, το ότι η Γένεση τις τρεις πρώτες ημέρες, μεταξύ άλλων ασχολείται ΚΑΙ με τη θάλασσα, ουδείς το αμφισβητεί. Ή μάλλον σχεδόν ουδείς! Βλέπετε, πρόλαβαν να το αμφισβητήσουν εντελώς επιλεκτικά οι ίδιοι που τώρα το... επικαλούνται! Πού και πότε; Εδώ! Στο άρθρο αυτό προκειμένου να εξηγηθεί η σιωπή της Γένεσης σχετικά με τη δημιουργία των «ιχθύων», προβλήθηκε το από κάθε άποψη απίστευτο επιχείρημα ότι «από τη στιγμή που το θέμα τής Γένεσης είναι η διαμόρφωση “γης και ουρανού”, δηλαδή τού περιβάλλοντος του ανθρώπου, οποιαδήποτε αναφορά στα ψάρια, που ανήκουν στη θάλασσα, θα ήταν παράξενη»!!

Πέραν τούτου, και τι έγινε που τα γεγονότα τής 7ης σφραγίδας συνδέονται με τα χαρακτηριστικά των Δημιουργικών ημερών; Τι υποτίθεται ότι αποδεικνύει αυτό; Βιώνουμε, λέει, την αντιστροφή τής Δημιουργικής ενέργειας του Θεού. «Αυτά που ο Θεός δημιούργησε κατά τις Δημιουργικές ημέρες, στις έσχατες αυτές ημέρες της Αποκάλυψης, καταστρέφονται […]». Όμως τι νόημα έχει η επισήμανση αυτή; Λογικό δεν είναι σε ένα εσχατολογικό κείμενο να βλέπουμε να καταστρέφονται όλα όσα εξαρχής είχαν δημιουργηθεί;;!!

Ισχυρισμός 2ος

Τα «θηρία τής γης» στο Αποκάλυψη, ΣΤ΄ 8, παραπέμπουν κατ’ αντίστροφη σχέση στα «θηρία» της Γένεσης επί των οποίων δόθηκε εξουσία στον άνθρωπο και τα οποία ο Θεός είχε «επανακατασκευάσει» («έτι») προς χάριν εκείνου.

Απάντηση

Πέραν τού γεγονότος ότι -όπως αλλού καταδείχθηκε- τα βιβλικά κείμενα σε καμία περίπτωση δεν στηρίζουν τη θεωρία περί «ανακατασκευής», ας επισημανθεί ότι όταν ο Θεός έδωσε την ευλογία του «να άρχει ο άνθρωπος επί των θηρίων», αυτά δεν ήταν καν εκεί!! Δικαιολογημένα ή αδικαιολόγητα, μαζί με τα περίφημα «χατταννινίμ» απουσίαζαν, βλέπετε, και τα «ερπετά-κήτη-δράκοντες», κάτι που επισημάνθηκε και σε προηγούμενο άρθρο.

Ισχυρισμός 3ος

Κάποιοι συγκεκριμένοι αριθμοί που χρησιμοποιούνται τόσο στη Γένεση όσο και στην Αποκάλυψη δεν μπορούν, λέει, να εξηγηθούν ως «απλή σύμπτωση». Το γεγονός για παράδειγμα ότι οι σαλπιγκτές-άγγελοι είναι 7, όπως ακριβώς και οι Δημιουργικές ημέρες, δεν μπορεί να είναι τυχαίο! Ούτε και το ότι τα τέσσερα εκείνα στοιχεία της φύσης που αναφέρονται κατά τη διάρκεια των τεσσάρων πρώτων Δημιουργικών ημερών -δηλαδή η γη, η θάλασσα, τα δέντρα και οι φωστήρες- πλήττονται από τα χτυπήματα τής Αποκάλυψης ειδικά μέχρι τον 4ο άγγελο - μήπως είναι σύμπτωση κι αυτό;

Απάντηση

Ως γνωστόν ο αριθμός 7 -ανάμεσα σε πολλούς άλλους βέβαια- θεωρούνταν στην αρχαιότητα ιερός: 7 οι σοφοί, 7 τα θαύματα του κόσμου, 7 οι ημέρες της εβδομάδας, 7 οι γνωστοί πλανήτες, 7 οι πύλες του σπηλαίου του Μίθρα, 7 και οι βωμοί του, 7 οι συνοδοί τού Ωρομάσδη, 7 οι ουρανοί, 7 οι παρακλήσεις τού Πάτερ ημών, 7, 7, 7 - παντού 7! Και τι σημαίνει λοιπόν αυτό; Τι υποτίθεται ότι αποδεικνύεται; Μα ακριβώς επειδή ο εν λόγω αριθμός είχε κεντρική θέση τόσο στην εβραϊκή μυστικιστική κοσμολογία όσο και στην αρχαία ιρανική θρησκευτική παράδοση, αλλά και σε πολλούς άλλους ακόμα αρχαίους πολιτισμούς, η παρουσία του σε κοσμογονικά και εσχατολογικά κείμενα μόνο παράξενη δεν είναι!

Όσο για την ετέρα ομοιότητα με τον αριθμό 4 και το ρητορικό ερώτημα αν και εδώ περί συμπτώσεως πρόκειται, η απάντησή είναι η εξής: Μπορεί ναι, μπορεί και όχι!

Ας δούμε γιατί ναι: πρώτον, με τις αναφορές του περί των τεσσάρων στοιχείων ο συντάκτης τής Γένεσης, ε δεν ανακάλυψε δα και την… Αμερική! Δεύτερον, οι άγγελοι δεν χτυπούν ο καθένας από ένα στοιχείο, και μάλιστα με την από τη Γένεση προκαθορισμένη σειρά. Ο 1ος άγγελος για παράδειγμα πλήττει δύο στοιχεία (τη γη και τη βλάστηση), ενώ το στοιχείο τής 2ης ημέρας, δηλ. το νερό, πλήττεται με συνδυαστικό χτύπημα του 2ου και του 3ου αγγέλου. Με τον 4ο δε που συσκοτίζει τους φωστήρες, γεννάται το ερώτημα πού και πώς θα «βολέψουμε» την 1η ημέρα (κατά την οποία υποτίθεται ότι δημιουργήθηκαν, και όχι φάνηκαν τα ουράνια σώματα) ώστε να μη χαλάσει η σύμπτωση τού 4! Διότι, επαναλαμβάνω, τόσο η 1η όσο και η 4η ημέρα ασχολούνται με το ίδιο ακριβώς στοιχείο: το φως. Όταν πλήττονται λοιπόν οι φωστήρες, δεν είναι δυνατόν να μιλάμε πλέον για δύο ξεχωριστές ημέρες! Ενώ στη φάση της δημιουργίας η εκδοχή αυτή (θεωρητικά) θα μπορούσε να σταθεί, σε μια διαδικασία καταστροφής είναι εντελώς παράλογη και θα πρέπει να απορριφθεί ασυζητητί!

Αν μάλιστα λάβουμε υπ’ όψιν και την... εξαιρετικά πρωτότυπη ερμηνεία τής Αρχαιοπληξίας, ότι επειδή «τα κείμενα […] τής Παλαιάς Διαθήκης είναι σφόδρα αντιηλιολατρικά, ο συγγραφέας τής Γενέσεως βάζει τον ήλιο να δημιουργείται την τέταρτη ημέρα τής δημιουργίας, εκτός των άλλων και για να μη προκύψει η παραμικρή σύγχυση (αν π.χ. δημιουργούνταν την πρώτη μέρα) ότι ο ήλιος είναι η αιτία τής ζωής και τού σύμπαντος», τότε η ορφανή και χιλιοταλαιπωρημένη αυτή 4η ημέρα, όχι μόνο δεν έχει θέση στη «θεωρία τού 4», αλλά… ούτε καν στις Δημιουργικές ημέρες! Όσο για τη θεωρία περί καθαρισμού τής ατμόσφαιρας, ούτε να το συζητάμε!

Όπως όμως είπα και προηγουμένως, το θέμα με το 4 όντως μπορεί και να μην είναι σύμπτωση. Τι είναι όμως λογικότερο να υποθέσει κανείς: ότι η Γένεση προανήγγειλε κωδικοποιημένα όσα κατά την Αποκάλυψη πρόκειται να συμβούν, ή ότι ο συγγραφέας τής Αποκάλυψης απλώς προσάρμοσε τη σειρά των καταστροφών πάνω στο τότε ήδη εδώ και αιώνες γνωστό περιεχόμενο τής Γένεσης;

Το ίδιο φυσικά ισχύει και για άλλες υποτιθέμενες προφητείες. Ας πάρουμε για παράδειγμα το περίφημο γαϊδουράκι τού Ιησού. Τι ακούγεται πιθανότερο: ο Ζαχαρίας όντως να προφήτεψε την είσοδο τού Χριστού στα Ιεροσόλυμα πάνω σ' ένα γαϊδουράκι ή η είσοδος τού Ιησού να προσαρμόστηκε πάνω στο τότε ήδη εδώ και αιώνες γνωστό περιεχόμενο της προφητείας; Έτσι είναι, αγαπητοί φίλοι. Όταν οι λεπτομέρειες μιας «προφητείας» γίνονται ευρύτερα γνωστές, τότε αυτόματα μειώνεται και η αξία της, αφού αυξάνουν οι πιθανότητες να βρεθούν κάποιοι που θα θελήσουν να «βοηθήσουν» στην εκπλήρωσή της!

Ισχυρισμός 4ος

Στη Γένεση κατά την 5η ημέρα, εξέρχονται από τα ύδατα ιπτάμενα πλάσματα (πετεινά) που πετούν στη γη. Κατ' αντιστοιχία στην Αποκάλυψη, εξέρχονται από τον καπνό τής Αβύσσου ιπτάμενα πλάσματα (κάτι σαν ακρίδες), που και αυτά πετούν στη γη, βλάπτοντας τους ασφράγιστους με το άγιο Χρίσμα.

Απάντηση

Εδώ οι φίλοι μας στέκονται εντελώς επιλεκτικά στις ακρίδες που εξήλθαν τής Αβύσσου παραλληλίζοντας τες με τα «πετεινά εκ των υδάτων» της 5ης ημέρας, και δεν φαίνεται να τούς απασχολεί ότι εδώ κάτι περισσεύει στη θεωρία: τα «ερπετά-κήτη-χατταννινίμ»!

Παρόμοια δε κενά αφήνει και η ερμηνεία σχετικά με την 6η «φιάλη της οργής τού Θεού» που χύνεται στον Ευφράτη. «Γιατί ειδικά στον Ευφράτη;», ρωτάνε με νόημα. Μα ακριβώς αυτό λέω κι εγώ! Γιατί στέκεστε επιλεκτικά στη μία από τις συνολικά τέσσερεις διακλαδώσεις τού ποταμού που διέρρεε τον Παράδεισο; Ο Φισών, ο Γεών και ο Τίγρης τι απέγιναν; Εξάλλου ουδείς από τους τέσσερεις αυτούς ποταμούς «στη Γένεση αποτελεί ευλογία για τον άνθρωπο, ως ζωοδότης τού ειρηνικού Παραδείσου»! Τον κήπο τής Εδέμ, όπως ανέφερα παραπάνω, διέρρεε ένας ανώνυμος ποταμός και όχι ο Ευφράτης! Ο Ευφράτης και οι άλλοι τρεις αποτελούσαν απλώς διακλαδώσεις τού κεντρικού ζωοδότη ποταμού οι οποίες πότιζαν τις γύρω περιοχές εκτός Παραδείσου!

Επίσης σε επιλεκτική ερμηνεία εδράζεται και ο αντίστροφος παραλληλισμός τής «αθώας, για τον Αδάμ πλασμένης» Εύας με την «πόρνη Βαβυλώνα» που κι αυτή «πλάστηκε για τον Χριστό, τον 2ο Αδάμ». Διότι ο παραλληλισμός στέκει μόνο με βάση το Γένεσις, Β΄. Αν πάρουμε το Γένεσις, Α΄, το πράγμα στραβώνει.

Συμπέρασμα

Συνεπώς εμένα προσωπικά, μου είναι αδύνατον να βασιστώ σε τέτοιου είδους «στοιχεία». Όταν διατυπώνεται μια θεωρία, πρέπει και να θεμελιώνεται. Να μην μπάζει από πουθενά. Και αυτό -τι να κάνουμε- ισχύει ΚΑΙ για τους χριστιανούς. Όταν κάποτε ρώτησα κάποιον γνωστό υπέρμαχο τής λεξαριθμικής θεωρίας γιατί σε πολλές ισοψηφίες στη μια λέξη θα πρέπει να συνυπολογίσουμε και το άρθρο, ενώ στην άλλη όχι, μου «απάντησε» ότι αυτό έχει να κάνει με τον βαθμό τής σημασιολογικής και εννοιολογικής ταύτισης της μιας λέξης με την άλλη! «Κατάλαβα», του είπα και τον ευχαρίστησα. Και όντως είχα καταλάβει. Αυτό, όμως, για το οποίο δεν ήμουν καθόλου σίγουρος ήταν το αν κι ο ίδιος είχε καταλάβει! Ε λοιπόν, το ίδιο ακριβώς φοβάμαι ότι ισχύει και εδώ...

..

..

Να ζει κανείς ή να μη ζει... (Περί Αδάμ και Εύας)

..................

Κ:..Λοιπόν, αυτό με τον Αδάμ, για να είμαι ειλικρινής, δεν το πολυκαταλαβαίνω. Τι ακριβώς πιστεύετε εσείς οι εξελικτές χριστιανοί;

Φ:. Κατ’ αρχάς, αναγνωρίζουμε το αυτονόητο: ότι δηλαδή άνθρωποι υπήρχαν και πριν από τον Αδάμ. Εδώ οι Δημιουργιστές κάνουν λάθος με το να κλείνουν τα μάτια μπροστά σ’ αυτό το αδιαμφισβήτητο, επιστημονικά απολύτως τεκμηριωμένο γεγονός. Αυτό λοιπόν που υποστηρίζουμε εμείς, είναι ότι ο Αδάμ ήταν ο πρώτος έμφρων άνθρωπος που εκτός από το «κατ' εικόνα» διέθετε και το «καθ' ομοίωσιν». Γνωρίζεις τη διαφορά, έτσι δεν είναι;

Κ:. Τη γνωρίζω: Το «κατ' εικόνα» εκφράζει τη δυνατότητα τού ανθρώπου ως ελεύθερου και νοήμονος πλάσματος να θεωθεί κατά χάριν, ενώ το «καθ' ομοίωσιν» είναι η πορεία επίτευξης αυτής της ομοίωσης, που επιτυγχάνεται μόνο με τη συνέργεια τού ανθρώπου και τού Αγίου Πνεύματος. Για το θέμα αυτό, ωστόσο, έχω εκφράσει τη γνώμη μου (1): το θεωρώ εξαιρετικά αμφισβητούμενο! Χάριν συζήτησης όμως το καταγράφω και σ’ ακούω παρακάτω.

Φ:. Ο Αδάμ λοιπόν ήταν ο πρώτος Χόμο Σάπιενς που αξιώθηκε να λάβει το «εμφύσημα» τού Θεού και ως εκ τούτου τον θεωρούμε πνευματικό -εν μέρει και βιολογικό- πατέρα όλης τής ανθρωπότητας.

Κ:. Ισχυρίζεστε δηλαδή ότι μέσα από τη μαραθώνια πορεία των ανθρωπιδών προς τον έμφρoνα άνθρωπο και το «κατ’ εικόνα», ο Αδάμ ήταν ο πρώτος που πληρούσε τις προϋποθέσεις και για το «καθ' ομοίωσιν»;

Φ:. Ακριβώς.

Κ:. Και βάσει ποιου ηθικού -ή ακόμα και γενετικού- κώδικα πληρούσε τις προϋποθέσεις; Ήταν αγνός; Ευσεβής; Δίκαιος; Τί ήτανε τέλος πάντων;

Φ:. Ήταν ο άνθρωπος εκείνος που σε όλες τις χιλιετίες ως τότε, άξιζε τη φιλία και την επιδοκιμασία τού Θεού για την αγνότητά του και για τη ζωή του. Αν είχε γεννηθεί ένας τέτοιος άνθρωπος νωρίτερα, αυτόν θα επέλεγε ο Θεός για να τον καταστήσει «Υποστατική αρχή» τής ανθρωπότητας.

Κ:. Μα, αν όντως ισχύει αυτό και ο Αδάμ ανέπτυξε από μόνος του τις ηθικές αρετές για τις οποίες κάνεις λόγο, τότε δεν έχουμε εδώ και μιαν αδιάσειστη απόδειξη ότι οι παραπάνω ιδιότητες δεν είναι μονοπώλιο των πιστών; Εκτός αυτού, πώς ακριβώς ανέπτυξε τις αρετές αυτές; Έτσι απλά κι αυθόρμητα κατά το πρότυπο τού περιβόητου… 100ου πιθήκου; Χωρίς κάποια διαπαιδαγώγηση; Χωρίς κάποια πρότυπα συμπεριφοράς; Δίχως κάποιον ευρύτερα διαδεδομένο ηθικό κώδικα που περνούσε από τη μια γενιά στην άλλη; Έτσι απλά;

Φ:. Είτε έτσι απλά, είτε χάριν ενός προγενέστερου ευλογημένου λαού, είτε μιας καλής οικογένειας ή κάποιας κατάστασης που αδυνατούμε να γνωρίζουμε. Το ότι κάτι δεν το γνωρίζουμε, δεν σημαίνει αντίφαση!

Κ:. Προφανώς όχι. Σύμφωνα με την Αρχαιοπληξία, όμως, ο Αδάμ «με τη δημιουργία του είχε δεχθεί μέσα του αυτομάτως τον έμφυτο νόμο»! Όμως αν όντως έτσι είχαν τα πράγματα, τότε σιγά τα λάχανα που λέει κι ο λαός! Ο Θεός θα μπορούσε να είχε κάνει το ίδιο και με οποιονδήποτε άλλο έμφρονα άνθρωπο, είτε προγενέστερο, είτε σύγχρονο ή ακόμα και μεταγενέστερο τού Αδάμ! Οπότε η υποτιθέμενη (ηθική και πνευματική) υπεροχή του έναντι όλων των άλλων Χόμο Σάπιενς που είχαν περπατήσει ποτέ πάνω στη γη, αυτομάτως καθίσταται άνευ αντικειμένου!

Φ:. Αυτό όμως που σού διαφεύγει, είναι ότι ο Αδάμ είχε κάποια χαρίσματα σε μεγαλύτερο βαθμό από άλλους. Γι’ αυτό και επιλέχθηκε. Το ότι τα είχαν και οι προγενέστεροι Χόμο Σάπιενς, δεν είναι αντίφαση λοιπόν. Η διαφορά είναι στην ΠΟΙΟΤΗΤΑ.

Κ:. Κατ’ αρχάς, για να μη χάνουμε και το μέτρο κιόλας, τα κείμενα πουθενά δεν κάνουν λόγο -ούτε καν νύξη- για ύπαρξη προαδαμιαίων, πόσο μάλλον για κάποια υποτιθέμενα «χαρίσματά» τους! Αν θέλουμε μάλιστα να είμαστε απόλυτα ακριβείς, ούτε καν για τον ίδιο τον Αδάμ δεν μπορούμε να μιλήσουμε με ασφάλεια! Οτιδήποτε λοιπόν λέγεται προς αυτήν την κατεύθυνση, εμπίπτει ξεκάθαρα στη σφαίρα των εικασιών και των ευσεβών πόθων.

Άλλωστε το να λέμε ότι κάποια απειροελάχιστη στιγμή μέσα στην άβυσσο του χρόνου επιλέχθηκε ένας άνθρωπος ως ο ευσεβέστερος όλων των άλλων, στην πραγματικότητα δεν έχει καμία διαφορά από το να ψάχνουμε να επιλέξουμε τον «πιο όμορφο», τον «πιο έξυπνο» ή τον «πιο δυνατό» του κόσμου! Απλά δεν υπάρχει!! Ακόμα και για έναν προγιγνώσκοντα θεό, η όλη ιδέα ακούγεται ελάχιστα πειστική, για να μην πω εξωφρενική!

Φ:. Εγώ πάλι δεν την βρίσκω καθόλου εξωφρενική - αντιθέτως τη θεωρώ απόλυτα πειστική! Όσο γι’ αυτό που είπες, ότι δήθεν τα κείμενα πουθενά ΔΕΝ κάνουν λόγο -ούτε καν νύξη- περί προαδαμιαίων, κάνεις μεγάλο λάθος: Οι άνθρωποι τού Γένεσις, Α΄ 27 που δημιουργήθηκαν την 6η ημέρα, τι ήταν;;

Κ:. Κοίτα, για το ζήτημα αυτό τα ξανάπαμε (2), μην επαναλαμβάνουμε συνεχώς τα ίδια και τα ίδια, γιατί καταντά κουραστικό. Όλα τα στοιχεία που σού παρέθεσα την προηγούμενη φορά, αποδεικνύουν ξεκάθαρα ότι το θέμα αυτό με τούς προαδαμιαίους είναι παντελώς ΑΝΥΠΑΡΚΤΟ!

Ακόμα όμως κι αν τα δύο ζευγάρια «πρωτόπλαστων» όντως δεν ταυτίζονται και το ένα είναι προγενέστερο του άλλου, στην πραγματικότητα όπως ΞΕΚΑΘΑΡΑ προκύπτει από τη σύγκριση των δύο πρώτων κεφαλαίων τής Γένεσης, αυτοί πού προηγήθηκαν σίγουρα δεν μπορεί να ήταν οι ανώνυμοι πρωτόπλαστοι τού Γένεσις, Α΄. Προαδαμιαίοι δηλαδή, γιόκ! Μεταδαμιαίοι, μπορεί!

Πέραν τούτου, εάν όπως διατείνεστε, η βιβλική περιγραφή της δημιουργίας του Αδάμ επ’ ουδενί αντιφάσκει προς την αποδεδειγμένη προΰπαρξη άλλων εμφρόνων ανθρώπων, τότε γιατί η εμφάνισή του αποσυνδέεται εντελώς από τούς επίγειους προγόνους του και ανάγεται -συμβολικά ή μη- στο χώμα;

Φ:. Επειδή αυτό που μας ενδιαφέρει για τη σωτηρία μας, είναι από εκεί και μετά. Και ο Αδάμ ως υποστατική αρχή τής ανθρωπότητας, είναι ο ουσιαστικός πνευματικός μας γενάρχης. Αποσυνδέεται λοιπόν απ’ τους προγόνους του:

1ον .. Για να τονιστεί ότι αυτός (και όχι άλλος) είναι η υποστατική μας αρχή.
2ον .. Γιατί από τότε και μετά μας ενδιαφέρει το θέμα.
3ον .. Επειδή, όπως και ο Μελχισεδέκ ήταν προφητικός τύπος τού Χριστού,
......... έτσι και ο πρώτος Αδάμ είναι προφητικός τύπος τού Δευτέρου Αδάμ,
..........τού Ιησού Χριστού.

Κ: .Α ώστε, παραδέχεσαι λοιπόν ότι όντως ΔΕΝ υπάρχει καμία σύνδεση τού Αδάμ με προγενέστερους ανθρώπους! Και οι προαδαμιαίοι για τους οποίους προσπαθούσες να με πείσεις, τι απέγιναν; Τόσο γρήγορα τούς ξέχασες; Το πράγμα είναι ξεκάθαρο: Σε αντίθεση με όσα υποστηρίζετε, ο Αδάμ στη Βίβλο ΔΕΝ περιγράφεται ως ο πρώτος Χόμο Σάπιενς Σάπιενς με το «εμφύσημα τού Θεού» πριν από τον οποίο είχαν προηγηθεί άπειρες στρατιές εμφρόνων ανθρώπων και ανθρωπιδών, αλλά απλά ως ο πρώτος άνθρωπος - με την κοινή και όχι την αφηρημένη, μεταφυσική έννοια του όρου! Είπαμε ν’ ανοίξουμε λίγο περισσότερο το μυαλό μας για να καταλάβουμε πέντ’-έξι πράματα, αλλά όχι και να το στραμπουλήξουμε κιόλας! Αυτό προφανώς δεν είναι δυνατόν να γίνει! 

Φ:. Ελπίζω οι απαντήσεις που σού έδωσα, και ειδικότερα το σημείο 3 με τον Μελχισεδέκ, να σε πείσουν ότι η Χριστιανική πίστη, είναι κάτι πολύ βαθύτερο από αυτό που νομίζεις. Και ότι υπάρχει κρυφός λόγος για το κάθε τι που θεωρείς «παράξενο», το οποίο μόνο πιστοί μπορούν να εντοπίσουν.

Κ:. … ;;!

Φ:. Έτσι είναι, φίλε μου. Ο Αδάμ ήταν ξεχωριστός και γι’ αυτό τού δόθηκε η ευκαιρία. Άλλο αν αυτός δεν την εκμεταλλεύτηκε. Εάν είχε τηρήσει τις εντολές τού Θεού, θα είχε σημάνει την αρχή τής αθανασίας για όλη την ανθρωπότητα. «Αν ένας άνθρωπος νικούσε τον θάνατο διά τής υπακοής και τής Θέωσης στις Παραδείσιες συνθήκες που το παραχώρησε η Χάρη τού Θεού, […] στο πρόσωπό του θα νικούσε την θάνατο όλη η ανθρωπότητα. Δυστυχώς ο Αδάμ απέτυχε. Και στο πρόσωπό του αποτύχαμε όλοι να νικήσουμε τον θάνατο.»

Κ:. Ξέρεις ποιο είναι το πρόβλημα; Ότι ο όλος συλλογισμός «αν…, τότε…» δεδομένης της εκ των προτέρων γνώσης τού Θεού, στερείται περιεχομένου. Διότι ούτε ο Αδάμ επρόκειτο να υπακούσει, ούτε ο θάνατος να νικηθεί! Και αυτό το ήξερε ο Θεός εξαρχής. Ο αρχικός του στόχος, λοιπόν, δεν είναι δυνατόν να ήταν η οριστικοποίηση και επέκταση της αφθαρσίας σε όλη τη κτίση. Αυτό, είπαμε, ΔΕΝ επρόκειτο να συμβεί.

Φ:. Ναι, αλλά έπρεπε να το δουν και οι ίδιοι! Για να καταλάβουν και να μάθουν από τα λάθη τους. Να δουν τι είχαν και τι έχασαν, αλλά και με ποιον τρόπο θα μπορούσαν να το επαναδιεκδικήσουν.

Κ:. Καμία αντίρρηση! Αυτό να το δεχθώ. Έχει βάση. Όχι όμως το άλλο ότι και καλά ο Θεός ήθελε, αλλά ο Αδάμ δεν μπορούσε! Διότι είπαμε: Από τη στιγμή που στον Θεό ήταν εξαρχής γνωστό το τελικό αποτέλεσμα, δεν υπάρχει κανένα «αν»! Το μόνο λογικό κίνητρο που μπορεί να υποτεθεί και να συζητηθεί εδώ είναι η παίδευση τού Αδάμ. Τίποτε άλλο! Μία προγιγνώσκουσα οντότητα, ένας παντογνώστης Θεός δεν θέτει στόχους που εκ των προτέρων γνωρίζει ότι δεν πρόκειται να πραγματοποιηθούν! Αν το κάνει, τότε μόνο για να διαπαιδαγωγήσει. Συνεπώς απορρίπτω διαρρήδην τη θεωρία ότι ο Θεός ήθελε, αλλά ο Αδάμ δεν μπορούσε. Αυτό αντιφάσκει κραυγαλέα προς το δόγμα τής παντογνωσίας αλλά και προς κάθε έννοια τής λογικής!

Φ:. Κάνεις κύκλους γύρω από ήδη απαντημένα θέματα. Κι επειδή δεν βρίσκεις κενό, τριγυρίζεις γύρω-γύρω μήπως και βρεις, αλλά κενό δεν υπάρχει. Διότι είπαμε: Ο στόχος υπήρχε. Ο Αδάμ δεν τον πέτυχε. Τον πέτυχε όμως ο Χριστός. Ο Θεός έθεσε τον στόχο και έδωσε στον Αδάμ τη δυνατότητα να τον πετύχει, (αν και Αυτός γνώριζε ότι ο Αδάμ θα αποτύχει). Γνώριζε όμως επίσης ότι αυτό θα εκπαίδευε τον Αδάμ για τη δική του προσωπική σωτηρία. Και παράλληλα γνώριζε, ότι τον στόχο που είχε θέσει εξ αρχής, κάποιος από τούς απογόνους τού Αδάμ τελικά θα τον επιτύγχανε.

Το ξαναλέω λοιπόν, μπας και το καταλάβεις: Ο Θεός ήθελε, (αν και γνώριζε εξαρχής ότι δεν θα γίνει), αλλά ο Αδάμ δεν μπόρεσε (αν και μπόρεσε ένας απόγονός του). Πού είναι η αντίφαση; Συγγνώμη, αλλά εγώ δεν βλέπω καμία!

Κ:. Μα πώς είναι δυνατόν να μη βλέπεις καμία αντίφαση; Αφού αν ισχύουν αυτά που λέτε, τότε θα πρέπει και να δεχθούμε ότι το αρχικό σχέδιο τού Θεού στην πραγματικότητα… απέτυχε!!

Φ:. Και βέβαια ΔΕΝ απέτυχε!

Κ:. Κι όμως: Απέτυχε!

Φ:. Πέτυχε! Μέσω τού Χριστού!

Κ:. Σταμάτα πια, σε παρακαλώ, να μού επικαλείσαι τη θυσία τού Χριστού και την αφθαρτοποίηση της κτίσης κατά τη 2α Παρουσία! Αυτό ήταν το δεύτερο (εναλλακτικό) σχέδιο το οποίο ενεργοποιήθηκε ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΑΠΟΤΥΧΙΑ τού 1ου!! Δεν το λέω εγώ, εσείς οι ίδιοι το λέτε:

Τότε η θυσία τού Χριστού δεν έχει τον ρόλο αντιστάθμισης μιας ολόκληρης κτίσης που έγινε φθαρτή με την αμαρτία τού Αδάμ, αλλά αποτελεί τον εναλλακτικό τρόπο, με τον οποίο ο Θεός ξαναεισήγαγε στην κτίση τον σπόρο τής αφθαρσίας, ο οποίος θα οδηγήσει σε γενική αφθαρσία στη 2η Παρουσία Του.

Έτσι ο Αδάμ εισήγαγε και πάλι τον θάνατο στην ανθρωπότητα και τη φθορά στην κτίση, ως αναπόφευκτο κακό, ως την έλευση τού Ιησού Χριστού, τού “δεύτερου Αδάμ”, μετά από 5.500 χρόνια. Εκείνος πέτυχε όσα δεν πέτυχε ο Αδάμ, και έδωσε στον άνθρωπο τη δυνατότητα νίκης επί της φθοράς και τού θανάτου, που θα πραγματωθεί πλήρως στη 2η Παρουσία Του. 

Μόνοι σας τα γράψατε αυτά, δεν σας τα υπέβαλα εγώ! Ποιος κάνει, λοιπόν, εδώ κύκλους γύρω από ήδη απαντημένα θέματα; Και ποια υποτίθεται ότι είναι τα «απαντημένα θέματα»; Μήπως εκείνα όπου η μία λέξη αντιφάσκει προς την άλλη; «Ο Αδάμ δεν πέτυχε τον στόχο. Τον πέτυχε όμως ο Χριστός», είπες προηγουμένως. Η 1η πρόταση αναφέρεται στο αρχικό σχέδιο και δηλώνει ρητά ότι αυτό ΔΕΝ στέφθηκε από επιτυχία. Ο λόγος δεν μας ενδιαφέρει καθόλου, γιατί όποιος κι αν ήταν, ο Θεός τον γνώριζε εκ των προτέρων. Η 2η πρόταση αναφέρεται στο εναλλακτικό σχέδιο. Αυτό πέτυχε. Συμπέρασμα: αν ο Θεός όντως ήθελε να πραγματοποιηθεί η αφθαρτοποίηση της κτίσης μέσω της υπακοής του Αδάμ
και πάντως ΠΡΙΝ από την Ενανθρώπιση, δεν θα τον είχε ποτέ επιλέξει εφόσον γνώριζε ότι το εγχείρημα αυτό δεν επρόκειτο να έχει αίσιο τέλος! Είναι αδιανόητο να πιστεύεις το αντίθετο χωρίς να αντιλαμβάνεσαι την αντίφαση! Μόνο αν ήθελε να τον εκπαιδεύσει, δεν υπάρχει αντίφαση προς την παντογνωσία! Εάν όμως ο αρχικός στόχος τού Θεού ήταν όντως αυτός που λέτε, η αφθαρτοποίηση δηλαδή της κτίσης μέσω της υπακοής ενός ανθρώπου που επιλέχθηκε ειδικά για τον σκοπό αυτό, τότε ο άνθρωπος αυτός νομοτελειακά θα έπρεπε και να ΠΕΤΥΧΕΙ!!

Φ:. Να πετύχει;;!! Και η ελευθερία βούλησης; Ήθελες δηλαδή ο Θεός να είχε φτιάξει ένα ρομπότ;!

Κ:. Ποιος μίλησε για ρομπότ; Δηλαδή δεν θα μπορούσε ο Αδάμ, ορμώμενος από την ελεύθερη και ανεπηρέαστη -το τονίζω!- βούλησή του, να είχε ΠΕΤΥΧΕΙ;; Η ερώτηση αυτή έχει μεγάλη σημασία, διότι οι περισσότεροι άνθρωποι από κεκτημένη ταχύτητα (που οφείλεται βέβαια στη μακραίωνη θεολογική πλύση εγκεφάλου) συμπεραίνουν εντελώς λανθασμένα και αυθαίρετα πως ελεύθερη βούληση = ανυπακοή! Έτσι λοιπόν, για να επανέλθουμε στο θέμα μας, αφού επιλέχθηκε κάποιος που εν γνώσει τού Θεού ΔΕΝ θα πετύχαινε, είναι σαφές ότι σε κάτι άλλο πρέπει να απέβλεπε το σχέδιο. Οι θεολόγοι συμφωνούν ότι η πτώση είχε αφενός μεν παιδευτικό χαρακτήρα, αφετέρου «συγκαταλεγόταν ανάμεσα στα αιώνια σχέδια τού Θεού», μιας και θα ακολουθούσε η «θαυμαστή δια τού Χριστού σωτηρία και άνοδος του». Ο Κολιτσάρας το έγραψε αυτό (3) και η Ιερά Σύνοδος τής Εκκλησίας της Ελλάδος το ενέκρινε. - Πολύ ωραία λοιπόν. Ας κρατήσουμε λοιπόν αυτά, κι ας αφήσουμε τα άλλα, κι ούτε γάτα ούτε ζημιά!

Φ:. Δηλαδή;

Κ:. Δηλαδή εάν η πτώση όντως ήταν μέρος τού Αιωνίου Σχεδίου τού Θεού ώστε να ακολουθήσει η Ενανθρώπιση με απώτερο σκοπό τη σωτηρία και θέωση του, τότε η κοινή λογική λέει πως αποκλείεται την ίδια στιγμή το σχέδιο να προέβλεπε και κάτι (υπακοή) που θα… ακύρωνε την… αιτία για την οποία αυτό καταστρώθηκε (ανυπακοή)!! Δηλαδή, πόσο δύσκολο είναι πια να το αντιληφθεί κανείς αυτό;

Φ:. Η αποτυχία τού Αδάμ ΔΕΝ ήταν η αιτία τής ενσάρκωσης τού Χριστού. Η Ενανθρώπιση θα γινόταν ούτως ή άλλως. Διότι… -

Κ:. Συγγνώμη που σε διακόπτω, αλλά δεν νομίζω ότι χρειάζεται να συνεχίσεις! Βλέπεις, ήδη πρόλαβες να αναιρέσεις ολοκληρωτικά την εγκεκριμένη ερμηνεία τού Κολιτσάρα ότι η Ενανθρώπιση ήταν άρρηκτα συνδεδεμένη με τη πτώση! Τι παραπάνω ν’ ακούσω δηλαδή; Βρείτε τα πρώτα μεταξύ σας, καταλήξτε τι ακριβώς θα λέτε, και μετά συζητάμε! Και μη μού πεις τώρα ότι εδώ έχουμε να κάνουμε με θέμα για το οποίο η Εκκλησία ακόμα δεν έχει δογματίσει γιατί θα είναι η εύκολη λύση.

Φ:. Εσύ το βλέπεις έτσι. - Υπάρχει κάτι άλλο που θέλεις να ρωτήσεις;

Κ:. Ναι: Πώς είναι δυνατόν να δεχθούμε ως αληθινή (ή έστω και αληθοφανή) τη θεωρία ότι η πτώση των Πρωτόπλαστων ήταν η αιτία που η συνέχιση (και επέκταση) τής κατάστασης αφθαρσίας σ' όλη τη κτίση κατέστη αδύνατη; Μα αν δεν είχε συμβεί αυτό, είτε η ζωή στη γη θα είχε προ πολλού εξαλειφθεί από την πληθυσμική έκρηξη (ανθρώπων και ζώων), είτε από κάποιο σημείο και μετά δεν θα είχαν υπάρξει πλέον άλλες γεννήσεις! Δεν θα είχαν ποτέ γεννηθεί όλοι οι σπουδαίοι (και μη) άνθρωποι του παρελθόντοςֹ δεν θα είχαν υπάρξει -ούτε θα υπήρχαν- μητέρες, πατέρες, παιδιά, αδέρφια κι η συμμετοχή στον θαυμαστό αυτό κόσμο θα είχε παραμείνει το αποκλειστικό προνόμιο μιας κάστας αθανάτων. Η εκδοχή αυτή φυσικά απορρίπτεται ασυζητητί λόγω τού «αυξάνεσθε και πληθύνεσθε» στο Γένεσις, Α΄ 28. Έτσι λοιπόν, είναι σαφές ότι ο θάνατος και η φθορά ήταν, είναι και θα είναι αναπόσπαστο στοιχείο της ίδιας τής ζωής. Είτε εξαρχής ευφυώς σχεδιασμένος και προγραμματισμένος, είτε εκ των υστέρων επιβληθείς, μα είτε ακόμα και απλώς εναρμονισμένος με μιαν άγνωστης προέλευσης φυσική νομοτέλεια, ο θάνατος έπρεπε να υπάρχει! Απλά δε γινόταν αλλιώς!

Φ:. Λές ο Θεός να μην ξέρει ΣΕ ΚΑΘΕ ΦΑΣΗ ΤΗΣ ΥΠΑΡΞΗΣ, να φέρει σε ύπαρξη αυτούς που θέλει να καλέσει σε ύπαρξη;

Κ:. Το ερώτημα σου αυτό δείχνει να παραβλέπει τους φυσικούς μηχανισμούς τής αναπαραγωγής και εξέλιξης των ανθρώπων και συν τοις άλλοις έρχεται και σε σύγκρουση με το εδάφιο που προανέφερα στο οποίο οι άνθρωποι τής 6ης ημέρας προτρέπονται να γεμίσουν τη γή!

Φ:. Μπορεί να φαίνεται έτσι, αλλά ακριβολογώ. Τα πάντα στον κόσμο, είναι «πακέτα υποατομικής πληροφορίας» τα οποία εμφανίζονται κι εξαφανίζονται με βάση τον νόμο των πιθανοτήτων, στον «αφρό κβαντικού κενού» που είναι ο χωροχρόνος. Και όλα αυτά, δεν είναι παρά αποτελέσματα των «λόγων των όντων», που είναι οι αιτίες ύπαρξής τους, βάσει τής Θείας Βούλησης. Κι ο μόνος που μπορεί να γνωρίζει όλους τους λόγους των όντων, είναι ο Θεός. Γιατί είναι προϊόντα τής βούλησής Του, και όχι απλώς τυχαίες διαδικασίες, όπως φαίνονται σ’ εμάς. Μπορεί λοιπόν ο Θεός, να δημιουργεί και να διαμορφώνει τα πάντα κατά τη βούλησή Του, με τρόπο που σ’ εμάς φαίνεται τυχαίος. Κι όμως, πίσω υπάρχουν οι λόγοι των όντων…

Κ:. Εεέ…;;??!!

Φ:. Δεν το ’πιασες, ε;

Κ:. Πώς, πώς, και βέβαια το ’πιασα! Απλώς έκανα κάποιες σκέψεις δικές μου... - Μια ερώτηση μόνο: αυτό που λες, με απλά λόγια είναι ότι κάθε φορά που γεννιέται ένας άνθρωπος σ’ αυτόν τον κόσμο, αυτό συμβαίνει επειδή το θέλει ο Θεός, έτσι δεν είναι;

Φ:. Ακριβώς.

Κ:. Πολύ ωραία. Συνεπώς για όλα τα δεινά που ποτέ υπέστη, υφίσταται και θα υφίσταται η ανθρωπότητα και ο πλανήτης εξαιτίας τού υπερπληθυσμού, ευθύνεται η… σοφή, προγιγνώσκουσα και επιτρέπουσα βούληση τού Θεού, ε; Για να μην πάμε τώρα και στα ζώα, στα ποντίκια λόγου χάρη, γιατί εκεί το πράγμα θα πάψει πλέον να είναι κωμικό!

Φ:. … - Γιατί στο συλλογισμό σου περιορίζεσαι στη γη; Οι άγγελοι λόγου χάρη πού είναι άφθαρτοι κι αυτοί, πού διαβιούν; Στη γη;

Κ:. Α μάλιστα. Κατάλαβα. Θες να πεις δηλαδή ότι αν δεν είχε συμβεί η πτώση, οι βιολογικά άφθαρτοι άνθρωποι και τα αθάνατα… ποντίκια, φύκια, ορτύκια ή ραδίκια από κάποιο σημείο και μετά θα μετανάστευαν σε εξωπλανητικές σφαίρες για να μην υπάρχει… συνωστισμός, ε; Κι όταν μιλούσες για τη χαμένη ευκαιρία να επεκταθεί η κατάσταση αφθαρσίας και πέραν τού Κήπου τής Εδέμ, δεν αναφερόσουν λοιπόν στη γη, ε;

Φ:. Φυσικά στη γη αναφερόμουν. Σε μια κατάσταση σαν αυτή που περιμένουμε στη Δευτέρα Παρουσία.

Κ:. …;;??!!

Φ:. Τι έπαθες; Γιατί δε μιλάς;

Κ:. Μα… μα αν όντως αναφερόσουν στη γη, τότε γιατί… γιατί μου προσήψες προηγουμένως ότι... ότι στο συλλογισμό μου περιορίζομαι στη γη;;!! Αν λοιπόν όντως μιλάμε για σωματική αθανασία επί γης, τότε είπαμε: ή θα καθόμασταν ο ένας πάνω στον άλλο με ό,τι αυτό θα συνεπάγετο ή από ένα σημείο και μετά δεν θα είχαν πλέον υπάρξει «άλλοι».

Φ:. Αφού μόνος σου προτείνεις λύσεις, δεν είναι σύγκρουση. Συ είπας.

Κ:. …;;??!!

Φ:. Τι έγινε πάλι;

Κ:. Τι έγινε;;; Δηλαδή τώρα, στα σοβαρά θα θεωρούσες «λύσεις» τον ακραίο, απόλυτο υπερπληθυσμό του πλανήτη ή την κατάργηση των γεννήσεων, τής ίδιας δηλαδή τής ζωής;;!!

Φ:. …

Κ:. Τα πράγματα είναι ξεκάθαρα: Και πριν από την υποτιθέμενη πτώση, αλλά και μετά, και εις τον αιώνα τον άπαντα, ο θάνατος ήταν, είναι και θα είναι πάντα εκεί! Δεν υπήρχε ποτέ καμία περίπτωση να άλλαζε κάτι - ό,τι κι αν έκανε ή δεν έκανε ο φανταστικός εκείνος άνθρωπος με το όνομα Αδάμ!

Φ:. Κάνεις λάθος! Αν είχε υπακούσει ο Αδάμ, η δυνητική αθανασία πού τού είχε δοθεί όχι μόνο θα είχε γίνει οριστική, αλλά θα είχε επεκταθεί και σε όλη τη κτίση.

Κ:. Άντε πάλι!! Φτου κι απ’ την αρχή! - Κάτσε, να σ’ το πω αλλιώς: Δε μού λες, όταν ο Αδάμ έφαγε από το δέντρο της γνώσης του καλού και του κακού και έγινε ως «εις εκ [σφων], τού γινώσκειν καλόν και πονηρόν», τι συνέβη;

Φ:. Τι συνέβη;; - Ο Θεός επενέβη αμέσως και τον έθεσε εκτός Παραδείσου.

Κ: .Και γιατί το έκανε αυτό; Τι λέει η Βίβλος;

Φ:. Δε μου λες, τώρα τον Σωκράτη μού παριστάνεις; - Λοιπόν, για να τελειώνουμε, ο Θεός απομάκρυνε τον Αδάμ προληπτικά μην τυχόν κι έτρωγε και από το Δέντρο της Ζωής και γινόταν κι εκείνος αθάνατος. Διότι αν συνέβαινε αυτό, τότε μαζί με τη βιολογική αφθαρσία θα παγιωνόταν και θα διαιωνιζόταν και η αμαρτία. Ο Αδάμ όμως έπρεπε να βιώσει τη σκληρή ζωή και την εργασία για να μπορέσει να συναισθανθεί τη μηδαμινότητά του και να καταπολεμήσει όσο γινόταν τα πάθη που άρχισαν να φυτρώνουν μέσα του σαν αγκάθια.

Κ:. Ναι, αλλά ο Θεός ποτέ δεν είχε απαγορεύσει τη βρώση απ’ το συγκεκριμένo δέντρο! Έτσι λοιπόν ακόμα και μια μικρή δαγκωματιά απ’ τον (συμβολικό ή μη) καρπό του θα ήτανε αρκετή για να τού χαρίσει οριστική και μη αναστρέψιμη ΒΙΟΛΟΓΙΚΗ αθανασία!

Φ:. Δεν σε κατάλαβα. Αν έτρωγε, δεν θα ήταν πλέον δυνητική η αθανασία. Πού βλέπεις το πρόβλημα;

Κ:. Που βλέπω το πρόβλημα;; Μα… μα είναι ξεκάθαρο: Τι θα είχε συμβεί αν ο Αδάμ είχε φάει από το δέντρο νωρίτερα - πριν από την πτώση;; Όπως κι εσύ ο ίδιος συμφώνησες, η αθανασία δεν θα ήταν πλέον δυνητική! Ο Αδάμ θα είχε αποκτήσει οριστική, μη αναστρέψιμη βιολογική αθανασία χωρίς τον παραμικρό πνευματικό κόπο! Το γεγονός αυτό και μόνο απογυμνώνει τη θεωρία περί δυνητικής αφθαρσίας από κάθε περιεχόμενο!

Φ:. Και δηλαδή ποια είναι η δικιά σου θεωρία για όλα αυτά;

Κ:. Η θεωρία δεν είναι δικιά μου, αλλά την αναφέρει ο Γκάρυ Γκρήνμπεργκ στο βιβλίο του 101 ΜΥΘΟΙ ΤΗΣ ΒΙΒΛΟΥ. (4)

Φ: .Γκρήνμπεργκ;

Κ:. Ναι - πρόεδρος τής Βιβλικής Αρχαιολογικής Εταιρίας τής Νέας Υόρκης, μέλος τού Αμερικανικού Ερευνητικού Κέντρου τής Αιγύπτου, τού Αρχαιολογικού Ινστιτούτου τής Αμερικής, τής Εταιρίας Βιβλικής Λογοτεχνίας καθώς και τής Ερευνητικής Εταιρίας τής Αιγύπτου.

Φ:. Μάλιστα… - Και τι λέει λοιπόν αυτός;

Κ:. Ότι αυτό που στην πραγματικότητα αποτράπηκε δεν ήταν η βιολογική αθανασία τού Αδάμ, αλλά η επαπειλούμενη ανέλιξή του σε Θεό! Η ιδέα αυτή για τη μονοθεϊστική θρησκεία των Εβραίων ήταν αδιανόητη: Οι άνθρωποι ΔΕΝ μπορούσαν να γίνουν θεοί! Γι’ αυτό και ο συγγραφέας τού επίμαχου χωρίου «βάζει» τον Γιαχβέ να επεμβαίνει εγκαίρως πριν το κακό (απόκτηση σοφίας) γίνει μη αναστρέψιμο (απόκτηση αθανασίας). Ένα παρόμοιο, πολύ χαρακτηριστικό παράδειγμα αντανάκλασης διαδεδομένων δοξασιών σε μυθολογικά θέματα συναντάμε και στην ιστορία τού Ασκληπιού ο οποίος κεραυνοβολήθηκε από τον Δία όταν με τις εντυπωσιακές νεκραναστάσεις που πραγματοποιούσε, υπερέβη τη διαχωριστική γραμμή πού χώριζε τους θεούς από τους ανθρώπους!

Το εντυπωσιακό δε -για να επανέλθουμε στα δύο επίμαχα δέντρα τού Παραδείσου- είναι ότι ένα παρόμοιο θέμα συναντάμε και στον αρχαίο μεσοποταμιακό μύθο τού Αδάπα αλλά και στην ηλιουπολίτικη εκδοχή τής Δημιουργίας. Εκεί αναφέρεται ότι η υπέρτατη θεότητα Νουν δημιούργησε δύο βασικές αρχές: τη Ζωή και την Ηθική Τάξη. Ο Ατούμ λοιπόν (όνομα που φωνητικά όπως και το «Αδάπας», άνετα μπορεί να συνδεθεί με το «Αδάμ») παροτρύνεται να φάει την κόρη του Τεφνέτ η οποία συμβολίζει την ηθική τάξη.

Στη Γένεση βέβαια συμβαίνει το αντίθετο! Γιατί; Επειδή «οι Αιγύπτιοι πίστευαν πως αν ζούσε κανείς μια ζωή που χαρακτηριζόταν από ηθική τάξη, ο θεός Όσιρις που κυβερνούσε τον άλλο κόσμο, θα τού χάριζε αιώνια ζωή. Αυτός ήταν ο φιλοσοφικός σύνδεσμος ανάμεσα στις δύο θεμελιώδεις αρχές τής Ζωής και τής Ηθικής Τάξης και γι’ αυτό οι Αιγύπτιοι τις απεικόνιζαν σαν παιδιά τού Δημιουργού». Τα υπόλοιπα τα είπαμε. Οι Εβραίοι απέρριπταν μετά βδελυγμίας την ιδέα ότι οι άνθρωποι μπορούσαν να γίνουν σαν θεοί. Έτσι προφανέστατα αντικατέστησαν τις αιγυπτιακές θεότητες Σου (Ζωή) και Τεφνέτ (Ηθική Ταξη) με τα αντίστοιχα δέντρα και αφαίρεσαν τα στοιχεία κανιβαλισμού που υπήρχαν στην ιστορία τού Ατούμ μετατρέποντας τη βρώση τής Τεφνέτ σε βρώση ενός καρπού με αντεστραμμένο συμβολισμό: Ζωή αντί Ηθική Τάξη.

Φ:. Μα η Γένεση ΔΕΝ ΛΕΕΙ ότι ο Αδάμ θα γινόταν «θεός» αλλά απλώς «σαν ένας από εμάς, στο να γνωρίζει το καλό και το κακό».

Κ:. Και τι σημασία έχει που δεν λέει κατά λέξη ότι θα γινόταν θεός, όταν σαφέστατα αυτό εννοεί; Εφόσον κατά την ορθόδοξη ερμηνεία η τριαδική θεότητα είναι που μιλά εδώ (και όχι κάποια ξεχασμένα πολυθεϊστικά κατάλοιπα από την αιγυπτιακή κοσμογονία), και τα δύο βασικά στοιχεία για τα οποία γίνεται λόγος, εκ των πραγμάτων σ’ αυτήν θα πρέπει να αναχθούν και πουθενά αλλού! Το ένα (γνώση του καλού και του κακού) αποδίδεται ρητά σ’ αυτήν, ενώ για το δεύτερο (αθανασία) κάθε περαιτέρω σχόλιο σχετικά με το αν η έννοια αυτή μπορεί να συνδεθεί με το θείο, θα ήταν... πολυλογία!!

Φ:. Δεν σε κατάλαβα. Το εδάφιο είναι σαφές: «στο να γνωρίζει το καλό και το κακό». Πού είναι το πρόβλημα; Πώς βγάζεις το συμπέρασμα αυτό αυθαίρετα; Η ερμηνευτική ενός κειμένου, αν θέλει να είναι απροκατάληπτη, έχει το εξής χαρακτηριστικό: Αναζητάει τη συνεπέστερη κατανόηση τού κειμένου, και δεν τείνει να «ανακαλύπτει» αυθαίρετες παραδοχές που δεν υπάρχουν στο κείμενο, μόνο και μόνο για να «ανακαλύπτει» ανύπαρκτες αντιφάσεις.

Κ:. Καλά, πλάκα μού κάνεις τώρα, έτσι δεν είναι; - Πού βλέπεις, χριστιανέ μου, τα αυθαίρετα συμπεράσματα;; Λέει το κείμενο ότι ο Αδάμ τρώγοντας από το Δέντρο τής γνώσης τού καλού και τού κακού απέκτησε μια ιδιότητα τού Θεού ή δεν το λέει;

Φ:. Το λέει.

Κ:. Η ιδιότητα αυτή τού να γνωρίζεις το καλό και το κακό και η ετέρα αιγυπτιακή τής Ηθικής Τάξης είναι ή δεν είναι ταυτόσημες έννοιες; Περιγράφουν ή δεν περιγράφουν το ίδιο πράγμα;

Φ:. Το περιγράφουν.

Κ:. Πολύ ωραία. Και τώρα πάμε στη 2η ιδιότητα: Λέει το κείμενο ότι ο Αδάμ αν έτρωγε και από το Δέντρο τής ζωής θα γινόταν αθάνατος ή δεν το λέει;

Φ:. Το λέει.

Κ:. Είναι η αθανασία στοιχείο Θεού ή δεν είναι;

Φ:. Είναι.

Κ:. Ε πού βλέπεις λοιπόν, ρε φίλε, τα αυθαίρετα συμπεράσματα; Έλεος δηλαδή! Το ξαναλέω λοιπόν για μία και τελευταία φορά: Στην ιστορία τού Αδάμ η βιολογική αθανασία αυτή καθαυτή ΔΕΝ ήταν πρόβλημα - αρκεί να μην συνδυαζόταν με τη γνώση τού καλού και τού κακού, την αιγυπτιακή Ηθική Τάξη.

Φ:. Ε καλά τώρα - η γνωστή καραμέλα περί αντιγραφής των αρχαίων μύθων… Ξεχνάς όμως ότι πίσω από τους διάφορους μύθους και τις παραδόσεις κρύβεται συχνά κάποια αλήθεια. Κι αν κάποια διήγηση είναι πιο κοντά στην αλήθεια, αυτή είναι τής Βίβλου. Διότι «στην Αγία Γραφή έχουμε εξαιρετική απλότητα και λαμπρότητα, ομαλή και θαυμαστή δημιουργία, η οποία αρχίζει από τα ατελέστερα και προχωρεί στα πολυπλοκότερα δημιουργήματα. Στην αρχαία Εγγύς Ανατολή ο κανόνας είναι ο εξωραϊσμός κι ο εμπλουτισμός των αρχικών απλών ιστοριών και παραδόσεων, κι όχι η ιστορικοποίηση και το πλάσιμο ψευδο-ιστορίας (απλούστευσης των πολύπλοκων αρχικών μύθων).»

Άλλωστε είναι δύσκολο να φανταστούμε -αν η εξέλιξη των παραδόσεων γινόταν αντίστροφα- τα εξής πράγματα: «πρώτον, πώς και γιατί η αρχική διήγηση ήταν πολύπλοκη και μυθική (κι όχι απλή, μεστή και λογοτεχνικά ακατέργαστη, όπως στην Γένεση) και δεύτερον, αν ήταν η αρχική διήγηση πλούσια, με εξωραϊσμούς, μυθική και πλήρης θεομαχιών, τότε πώς κατάφερε ο Μωυσής να απομακρύνει όλα τα μυθικά στοιχεία, όλες τις δεισιδαιμονίες, τον πολυθεϊσμό, τις διαμάχες μεταξύ των θεών, και να μας δώσει μια απολύτως μονοθεϊστική περιγραφή, εν μέσω τόσων πολυθεϊστικών θρησκειών τής Μ. Ανατολής;»
Εδώ βέβαια ίσως αντιτείνει κανείς ότι τα βαβυλωνιακά έπη και οι αιγυπτιακοί μύθοι είναι αρχαιότεροι τής συγγραφής τής Γένεσης. Και πράγματι η Γένεση γράφτηκε αργότερα. Όμως «άλλο πράγμα η χρονολογία καταγραφής ενός έπους, και άλλο η προφορική προΰπαρξη τού έπους αυτού. Ο σημαντικότερος παράγοντας είναι το πόσο επεξεργασμένο είναι ένα κείμενο. Όσο πιο αρχαίο είναι ένα κείμενο και μια προφορική παράδοση, τόσο πιο “άχαρο” λογοτεχνικά είναι, πιο απλό (δίχως πολλή φαντασία και τέρατα και θεομαχίες), μια ξερή καταγραφή γεγονότων. Αυτό που δείχνουν οι ομοιότητες μεταξύ βαβυλωνιακών επών και Γένεσης είναι ότι υπάρχει μια πανάρχαια κοινή παράδοση, η οποία αναφέρεται σε πραγματικά γεγονότα, κι όχι ότι η Γένεση είναι αντιγραφή των επών.» 

Κ:. Σε άκουσα προσεκτικά, και οι απαντήσεις μου είναι οι εξής: Πράγματι πίσω από τους διάφορους μύθους και τις παραδόσεις κρύβεται συχνά κάποια αλήθεια. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, όμως, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι έχουμε να κάνουμε με πανάρχαιες κοσμογονικές διηγήσεις, με τις αγωνιώδεις δηλαδή προσπάθειες ανθρώπων του μακρινού παρελθόντος να κατανοήσουν και να ερμηνεύσουν τον κόσμο που τούς περιέβαλλε. Η μεγάλη αλήθεια, λοιπόν, που μπορεί ν’ ανιχνευτεί από κοινού στη Γένεση και στους προγενέστερους μύθους άλλων αρχαίων λαών δεν είναι παρά η ίδια η ύπαρξη μας σε όλες της τις εκφάνσεις.

Το ότι δηλαδή ο άνθρωπος υποκείμενος στον αδυσώπητο νόμο της φθοράς κάποια στιγμή πεθαίνει, ασφαλώς και δεν αποδεικνύει την ιστορικότητα τής πτώσης, αλλά απλούστατα εξηγεί την προέλευση τής αντίληψης αυτήςֹ πρώτα δηλαδή πέθαιναν οι άνθρωποι, και μετά «συνέβη» η πτώσηֹ πρώτα αποσυντίθεντο τα άψυχα σώματα, και μετά «ακούστηκε» το «γη ει και εις γην απελεύση»ֹ πρώτα κοιλοπονούσαν οι γυναίκες, και μετά καταδικάστηκαν να γεννούν «εν λύπαις»!Όσον αφορά τώρα στην παλαιότητα των διηγήσεων, ας μην ξεχνάμε το εξής αδιαμφισβήτητο γεγονός: Οι Εβραίοι έζησαν τόσο στην Αίγυπτο όσο και στη Βαβυλώνα. Θέλοντας και μη, λοιπόν, ήρθαν σε επαφή με τους μύθους, τις δοξασίες και τις παραδόσεις των λαών αυτών οι οποίες μάλιστα είχαν ήδη καταγραφεί δεκάδες αιώνες πριν! Ο ισχυρισμός λοιπόν ότι η βιβλική εκδοχή, αν και χωρίς αρχαιότερες γραπτές μαρτυρίες, στην πραγματικότητα είναι η αρχική πηγή από την οποία επηρεάστηκαν οι άλλοι, ισοδυναμεί με την ανακήρυξη τής Ελληνικής ως της παλαιότερης Ινδοευρωπαϊκής γλώσσας εις βάρος τής κατά δύο αιώνες αρχαιότερης Χεττιτικής με το αιτιολογικό ότι ο Δίσκος της Φαιστού και η Γραμμική Α, όπως προτείνει και ο γλωσσολόγος Γ. Πολύμερος, όντως μιλούν Ελληνικά! (5)

Αναφορικά δε με την τρίτη ένσταση ότι η λογοτεχνικά ακατέργαστη βιβλική διήγηση πρέπει να προηγήθηκε των πολυπλοκότερων, εξωραϊσμένων μεσοποταμιακών μύθων, αντιλέγω ότι ο πολυθεϊσμός προηγήθηκε τού μονοθεϊσμού. Εκτός αυτού η γενικότερη δομή ενός λογοτεχνικού έργου ασφαλώς και δεν έχει να κάνει μόνο με την εποχή κατά την οποία αυτό παράχθηκε, αλλά και με την ικανότητα τού συγγραφέα! Πως είναι δυνατόν να παραβλέπεται η παράμετρος αυτή;

Όσο για το πως μια πολυθεϊστική διήγηση μετατράπηκε σε μονοθεϊστική, απλούστατα οι διάφορες θεότητες είτε παραλείφθηκαν, είτε μετατράπηκαν σε ανθρώπους με σάρκα και οστά, ή ακόμα και σε φυσικά φαινόμενα! Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι αυτό που ανέφερα προηγουμένως με τη μετατροπή των αιγυπτιακών θεοτήτων Σου (Ζωή) και Τεφνέτ (Ηθική Τάξη) στα αντίστοιχα δέντρα τού Παραδείσου. Ή το άλλο με τη μετατροπή των τεσσάρων ζευγών θεοτήτων τής θηβαïκής και της ερμουπολίτικης κοσμογονίας στα αντίστοιχα στοιχεία που συμβόλιζαν (αρχέγονος ωκεανός, σκοτάδι, άπειρο και άνεμος), όπως αυτά εμφανίζονται και στη Γένεση.

Φ:. Ιστορίες γι' αγρίους...

Κ:. Ο.Κ.



Π Α Ρ Α Π Ο Μ Π Ε Σ

[1] .Ενότητα «Οι … προαδαμιαίοι»

[2]. Ομ.

[3]. ΑΓΙΑ ΓΡΑΦΗ ΒΙΒΛΟΣ, εκδ. Κ. Κουμουνδουρέα, (ερμηνευτική απόδοση:Ι. Θ. Κολιτσάρα), τόμος 1, σελ. 17

[4]. Gary Greenberg, 101 ΜΥΘΟΙ ΤΗΣ ΒΙΒΛΟΥ, σ. 121-124, εκδ. ΕΝΑΛΙΟΣ

[5]. Γ. ΠΟΛΥΜΕΡΟΣ, Ο Δίσκος της Φαιστού λύνει τη σιωπή του, εκδ. ΝΕΑ ΘΕΣΙΣ