..
Αγαπητοί φίλοι, καλωσορίσατε στο διαδικτυακό τσαρδί μου!
Ελπίζω παρά την έλλειψη ιδιαιτέρων ανέσεων να νιώσετε όλοι σαν στο σπίτι σας!
Μπορείτε επίσης μετά, αν θέλετε, να περάσετε και δίπλα
στα τραγούδια που αγαπώ.
Εκεί έχει μόνο... μουσική!

τι εστιν αλήθεια;

Πιλάτος (Κατά Ιωάννην, ΙΗ΄ 38)

Αναλυτικός κατάλογος

..
128. Anybody home?
127. Που λέτε, λοιπόν, πάτερ Γεώργιε…
126. «Άγιο φως» (και η κουβέντα συνεχίζεται...)
125. Το θαύμα είναι η... ευχή που... αγιάζει το φως!! (deutsch hier)
124. Το «τι εστιν αλήθεια;» και στα Γερμανικά!
123. Σώσον, Κύριε, τον λαόν σου...
122. Τρία πουλάκια κάθονταν…
121. Μεταξύ θρησκοληψίας και παράνοιας
120. Απρόσκλητοι σε μια χριστιανική χώρα...
119. «Άγιο Φως»: η άλλη όψη τού νομίσματος (deutsch hier)
118. Ποιο ήταν το... θαύμα
117. Οι... άσφαιρες «πύρινες σφαίρες» (deutsch hier)
116. Αστραπές και κεραυνοί (στου φακού μας το γυαλί)... (deutsch hier)
115. Φωτιά στα μπατζάκιά μας...
114. Περί τής προφητείας τού Ησαΐα (Εμπλουτ. αναδημ.)
113. Το χρονικό μιας κωλοτούμπας...
112. Περί τού «αγνώστου θεού» (Αναδημ.)
111. Μπεεεεεε!! (Κάτω τα κεφάλια ωρέ χριστιανοί!)
110. Εγκλωβισμένοι στη ζώνη τού Λυκόφωτος…
109. Τo κάψιμο τού Καρνάβαλου… (Περί «υιών ποιητών»)
108. Άντε βρε, χρόνια πολλά!
107. Η μαρτυρία τού Τάκιτου
106. Home alone 2
105. Σήμερα τα Φώτα κι ο φωτισμός...
104. Η μαρτυρία τού Πλινίου τού Νεοτέρου
103. Η μαρτυρία τού Σουητώνιου
102. Cute Christmas Cartoon
101. Unheilig - Kling Glöckchen ... vom Album
100. Ο γυμνός νεανίσκος στή Γεσθημανή
..99. Δεν ξέρω, δεν είδα, δεν άκουσα...
..98. Βίντεο: Καλόπουλος vs. π. Καρπαθίου
..97. Τι εμοί και σοί (κοινώς, τη ρόκα σου εσύ!);
..96. Μήνυμα προς πάσαν κατεύθυνση
..95. Μπαμ και κάτω (Περί τού Τάε Κβον Ντο)
..94. Ορθόδοξη κβαντική φυσική και τα μυαλά στα κάγκελα!
..93. Λυπάμαι, αλλά δε γίνεται αλλιώς!
..92. Η αμαρτωλή ιστορία μιας απογραφής
..91. Κυριακή γιορτή και σχόλη, να ’ταν η βδομάδα όλη…
..90. Μυρώστε με ν’... αγιάσω!
..89. Μέχρι να... παγώσει η κόλαση...
..88. H αειμεσιτεύουσα Βασίλισσα των Ουρανών
..87. Περί τού Ιωάννη τού Ριγολόγου
..86. Βίντεο με τον Μεταλληνό: Αξίζει να το δεις!
..85. Είμαστε και σε... κρίσιμη ηλικία...
..84. Η αβάσταχτη ελαφρότητα τού απολογήσθαι
..83. Αποκαλυπτήρια (Sit back and enjoy the show!)
..82. Περί... υιών
..81. Περί «γεννητού» και «κτιστού» (και… «ποιητού»)
..80. Παιδιά, έχουμε γενέθλια!
..79. Τον αναγνωρίζετε;
..78. Ένα... φοβερά δύσκολο… απλό ερώτημα!!
..77. Προβληματισμών συνέχεια...
..76. Προβληματισμοί...
..75. Ανοίξτε κανένα παράθυρο, ρε παιδιά!
..74. ΜΟΝΟΣ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ (HOME ALONE)
..73. Δάσκαλε, για ρίξε ένα... repeat σε παρακαλώ!
..72. Αχαχαχαχαχαχα!
..71. Τα παιδιά τού Ζεβεδαίου ποιον είχαν πατέρα;
..70. Chicken Techno
..69. Εύτυχος και Ελπήνωρ (Αν έχεις... τύχη διάβαινε!)
..68. Περί τής γνωστής-άγνωστης εξέγερσης
..67. Η αναγκαιότητα τής πίστης
..66. Το μυστήριο τού Βαραββά
..65. Ω Αυτοκράτορ, εγρήγορας ή καθεύδης;
..64. Τα κινητά σας, ρεεεεε!!
..63. Προς Ο.Ο.Δ.Ε. (Περί του Αγίου Φωτός)
..62. Ο σωστός τρόπος να κάνεις τον σταυρό σου!
..61. Περί του Τιμίου Ξύλου
..60. Περί της αναγκαιότητας τού κακού
..59. Περί του «Πίστευε και μη ερεύνα»
..58. DEPECHE MODE - «Βlasphemous rumours»
..57. Κωδικός «Λαντσιάνο»
..56. Περί των… «γνωστών αγνώστων»
..55. Περί εικόνων
..54. Ισορροπημένη ανισορροπία ή… ανισόρροπη ισορροπία;
..53. Το χρονικό μιας... κλωνοποίησης
..52. Λάιονελ Ρότσιλντ - η περιπέτεια ενός όρκου
..51. Μπήκαν στην πόλη οι οχτροί
..50. Merry Christmas Mr. Bean
..49. Προς κέντρα λακτίζειν
..48. Ο δίκαιος και ο δυνάστης
..47. Μια υπέροχη Κυριακάτικη εμπειρία ...
..46. Οι Δέκα Πληγές τού ... Ιπούουερ!
..45. Με τα δυο χεράακια, πλάθω σκ*****άακια...
..44. Γκρρρρ!!! Αυτό δεν είναι δυνατόν!!!!!!
..43. For yooour eyes onlyyyyy ...
..42. Περί Θεού: Εν οίδα ότι ουδέν οίδα
..41. Περί Κυρίλλου και Υπατίας τής Αλεξανδρινής
..40. «Λάβετε, φάγετε ...» - ποιος το είπε τελικά;
..39. Οι βολεμένοι μικροαστοί τής θρησκευτικής πίστης
..38. Life: press DELETE
..37. Μεταξύ πατέρα και γιού
..36. Ρε παιδιά, μήπως έχει κανείς την ... ακριβή ώρα;
..35. O Ελισαίος, οι αρκούδες και οι ... αρκουδιές!
..34. Η διάβαση της Ερυθράς και ο … Ρα!
..33. Περί … «αλλοτρίων» θαυμάτων
..32. Η μάχη για τους … «αναποφάσιστους»
..31. Οι ... Χριστιανοαντιγιαχβεβουδιστοϊνδουιστές
..30. Καλησπέρα, γιατρέ ... Είμαι ο ... Απόλλων!!
..29. Μπρρρρ!!!
..28. Πώς το 40 χώρεσε μέσα στο ... 1 !!!
..27. Πώς το 40 χώρεσε μέσα στο ... 3 !!!
..26. Ο απαγχονισμός τής ... κοινής λογικής
..25. (Γενικά) περί αντιφάσεων
..24. Βασίλεψε ο ήλιος (και ... νίκησε ο Δαβίδ!)
..23. Τα ... ακριβώς 153 (υπόπτου προελεύσεως) ψάρια
..22. Οι δαίμονες και οι ... τετράποδες μπριζόλες
..21. Αμαρτίαι γονέων παιδεύουσι τέκνα
..20. Περί θεοπνευστίας
..19. Η μυστηριώδης Σινδόνη τού Τορίνο
..18. Περιέχει η Γένεση προφητείες γιά την Αποκάλυψη;
..17. Να ζει κανείς ή να μη ζει ... (Περί Αδάμ και Εύας) ...
..16. Η δημιουργία των πτηνών
..15. Εξαγαγέτω τα ύδατα ερπετά (και η φαντασία...
........δεινοσαύρους
..14. Άμοιρε άνθρωπε, τι σού ’μελλε να πάθεις!
..13. Ρουάχ -φύσηξε ο άνεμος (μας πήρε και ... μας σήκωσε)!
..12. Ολική έκλειψη ηλίου, σελήνης και ... νοημοσύνης
..11. Οι κατά ... φαντασίαν γνωρίζοντες
..10. Η σιωπή των αμνών (Περί τού Αγίου Φωτός)
...9. Η πινακίδα Ι.Ν.Β.Ι.
...8. Θεïκό σχέδιο ή … σατανική αντιγραφή;
...7. Δάσκαλε που δίδασκες ...
...6. Η καραμέλα των «ανθρωπομορφικών εκφράσεων»
...5. Περί «δημοκρατικότητας»
...4. Όλα συγχωρούνται; - Μμμ, δε νομίζω.
...3. Ο (διάτρητος) παρθενικός υμένας
...2. ΗΣΑΪΑΣ, Ζ΄ 14 - παρθένος(= ανέγγιχτη) ή ...
.......παρθένος (= νεάνις);
...1. Συγγνώμη, δεν μπορώ να περιμένω άλλο πια!

Επειδή όλα κάποτε τελειώνουν...

Επειδή όλα κάποτε τελειώνουν...

Σάββατο 11 Αυγούστου 2007

Θεïκό σχέδιο ή… σατανική αντιγραφή;


Ως γνωστόν οι εντυπωσιακές ομοιότητες του Χριστιανισμού με προγενέστερες (κυρίως ηλιοκεντρικές) θρησκείες, μετά την αρχική αμηχανία που προκάλεσαν σε πιστούς και απολογητές όταν έγιναν γνωστές, εξηγήθηκαν με την πραγματικά εξωφρενική θεωρία τής «διαβολικής μίμησης», η οποία έλεγε το εξής:

Η θεωρία της «διαβολικής μίμησης»

Ο Διάβολος γνωρίζοντας το Αιώνιο Σχέδιο περί ενανθρώπισης τού Υιού τού Θεού αντέγραψε αιώνες πριν από τον Χριστό στοιχεία από τη… μελλοντική ζωή και διδασκαλία του και τα… επικόλλησε στις προγενέστερες αρχαίες θρησκείες, ώστε όταν αυτός αργότερα θα ερχόταν πραγματικά, να μην γινόταν πιστευτός από κανέναν! Προκαταβολική λογοκλοπή δηλαδή!

Η «βελτιωμένη» θεωρία

Όταν όμως ο απίστευτος αυτός ισχυρισμός επέσυρε τη χλεύη των φιλοσόφων,
οι χριστιανοί σχολιαστές επανήλθαν με μια «βελτιωμένη», «λογικοφανέστερη» ερμηνεία που, καίτοι τραβηγμένη από τα μαλλιά κι αυτή, οπωσδήποτε δεν μπορούσε να απορριφθεί a priori. Σύμφωνα λοιπόν με τη νέα εκείνη θεωρία όλες οι ομοιότητες τού Χριστιανισμού με τις αρχαίες θρησκείες δεν ήταν τίποτε άλλο από θεϊκές προαγγελίες τής έλευσης τού Μεσσία και μέρος τού Αιωνίου Σχεδίου να προετοιμαστούν πνευματικά οι άνθρωποι και να
προλειανθεί το έδαφος για την αποδοχή της μίας και μοναδικής Αλήθειας: τού Χριστού.


Η πρώτη ένσταση

Την ερμηνεία τής διαβολικής μίμησης δεν πρόκειται να τη σχολιάσω περαιτέρω. Αφού το είπαν ο Τερτυλιανός κι ο Ιουστίνος ο Μάρτυρας, ε, μάλλον έτσι θα ’ταν. Προχωρώ λοιπόν στη δεύτερη, «βελτιωμένη» εκδοχή σύμφωνα με την οποία πολλοί μεγάλοι φιλόσοφοι όπως ο Σωκράτης και ο Πλάτων χαρακτηρίστηκαν «προ τού Χριστού Χριστιανοί» που εμπνεόμενοι από τον λεγόμενο σπερματικό λόγο, προσέγγισαν με θαυμαστό τρόπο την έννοια του θείου και τού αναμενόμενου Μεσσία! Η ερμηνεία αυτή ακόμα και σήμερα αποτελεί ένα προσφιλές θεολογικό επιχείρημα η επίκληση τού οποίου βγάζει τους χριστιανούς από τη δύσκολη θέση όταν κατηγορούνται ότι ιδιοποιήθηκαν δοξασίες και αρχέτυπα παλαιότερων θρησκειών, αντιστρέφοντας ταχυδακτυλουργικά τη σχέση αιτίου και αιτιατού. Έτσι η χρυσή βροχή που γονιμοποίησε την Παρθένο Δανάη, η άμωμος σύλληψη τής Δεβάκι μητέρας του Κρίσνα, το Θείο Δράμα του Προμηθέα στον Καύκασο, το τελετουργικό της Ανάστασης τού ΄Αττιδος τρεις μέρες μετά την ταφή τού ομοιώματός του σε ένα μνήμα, η σύλληψη και ανάκριση του Διονύσου από τον βασιλιά Πενθέα στις Βάκχες - όλα αυτά και πολλά άλλα ακόμα, σύμφωνα με τη χριστιανική θεολογική ερμηνεία αποτελούν «μια παράξενη και σχεδόν μεταφυσική προαναγγελία τού αληθινού Υιού τού θεού». (1)

Τι μπορεί κανείς, όμως, ν’ αντιτάξει στο συγκεκριμένο επιχείρημα; Κι εν πάση περιπτώσει, τι ισχύει τελικά: Η κότα έκανε τ’ αβγό, ή το αβγό την κότα; Κατά την άποψη των Timothy Freke και Peter Gandy η θεωρία αυτή στην ουσία «είναι μια μεγαλόψυχη παραλλαγή της ‘‘διαβολικής μίμησης”, αλλά εξίσου γελοία πάραυτα», διότι «η πολιτιστική προκατάληψη ήταν αυτή που μας έκανε να δούμε την ιστορία του Ιησού ως το αποκορύφωμα των πολλών μυθικών προδρόμων του. Αν το δούμε αμερόληπτα, φαίνεται σαν άλλη μία παραλλαγή τής ίδιας βασικής ιστορίας.» (2)

Αυτό σίγουρα είναι σωστό. Διότι το επιχείρημα τού «σπερματικού λόγου»
μπορεί να ισχύσει και αμφίδρομα. Έτσι όλοι ανεξαιρέτως οι αρχαιότεροι τού Χριστού Σωτήρες νομιμοποιούνταν όσο βρίσκονταν ακόμα εν λατρεία να θεωρούνται «οι μοναδικοί αληθινοί» υποβιβάζοντας τους προηγηθέντες σε απλούς προάγγελούς τους! Γιατί λοιπόν «ο εσταυρωμένος άνθρωπος», το παρακάτω εικονιζόμενο ειδώλιο τού Κυπριακού Μουσείου, να «αποτελεί ενδιαφέρουσα ένδειξη (σ.σ. πάλι καλά!) για το ότι τα αρχαιότερα ελληνικά φύλλα λάτρευαν και ανέμεναν ήδη από την χαλκολιθική εποχή τον θνήσκοντα (εσταυρωμένο) ενανθρωπισμένο θεό-μεσσία» (3)Και γιατί ο Σωτήρας αυτός να μην ήταν ο Προμηθέας; Μήπως επειδή
...

η λατρεία του έσβησε με το πέρασμα του χρόνου; Αυτό δεν αποτελεί επιχείρημα, γιατί ακόμα κι ο Μίθρας που λατρεύτηκε από τους ανθρώπους επί τουλάχιστον 1900 χρόνια, την ίδια τύχη είχε. Το ότι ο χριστιανισμός μέχρι στιγμής αποδεικνύεται (μόλις κατά δύο αιώνες) μακροβιότερος δεν αποτελεί και απόδειξη τής ανωτερότητάς του. Οι ισχυριζόμενοι το αντίθετο υποπίπτουν στο σφάλμα τής ετερόχρονης σύγκρισης, δίνοντας το πλεονέκτημα σε μια ζωντανή, ακόμα εν ισχύι ευρισκόμενη θρησκεία έναντι προγενέστερων, νεκρών πλέον λατρειών. Η ένσταση δε ότι οι αρχαίοι θεοί ήταν μοναχά μυθικά όντα, σε αντίθεση με τον Ιησού που πραγματικά και πέρα πάσης αμφιβολίας περπάτησε πάνω σ’ αυτή τη γη, σηκώνει πολλή συζήτηση, διότι η ιστορικότητα τού Ιησού -ή για να ακριβολογώ, τού Ιησού που έγινε Χριστός- καλώς ή κακώς είναι ένα ζήτημα που προς το παρόν δεν θεωρείται οριστικά και αμετάκλητα διευθετημένο! Όπως και να ’χει, αυτό που φαίνεται βέβαιο είναι το ότι πολλά στοιχεία από την ιστορία τού Χριστού έχουν ξεκάθαρα μυθολογικό υπόστρωμα και συνεπώς καμία ή ελάχιστη σχέση με ιστορικά γεγονότα. ..

Εκτός αυτού ...

Αυτό όμως δεν είναι το μόνο τρωτό σημείο τής θεωρίας περί σποράς
μυστών από τη Θεία Πρόνοια μέσα στον χρόνο με σκοπό την πνευματική προετοιμασία των ανθρώπων για την έλευση τού Μεσσία. Διότι τίθεται το ερώτημα: για ποιόν λόγο έπρεπε να προηγηθεί κάποια ειδική προετοιμασία; Εφόσον όλες αυτές οι δοξασίες περί άμωμων συλλήψεων και θεών-σωτήρων που πάσχουν, πεθαίνουν κι ανασταίνονται δημιουργήθηκαν τουλάχιστον 2000 χρόνια πριν από τον Ιησού κι έγιναν χωρίς πρόβλημα αποδεκτές από τον τότε, υποτίθεται, ανώριμο ακόμα νου των ανθρώπων, είναι προφανές ότι στην πραγματικότητα δεν ήταν απαραίτητη καμία προεργασία και η Αλήθεια θα μπορούσε να μας είχε αποκαλυφθεί ήδη από εκείνη την εποχή χωρίς καμία απολύτως παρενέργεια! Όπως ακριβώς εμφανίστηκε, εξαπλώθηκε και κυριάρχησε ο χριστιανισμός εντός ενός συγκεκριμένου χρονικού πλαισίου τής Ιστορίας, έτσι θα μπορούσε να είχε συμβεί αυτό οποτεδήποτε άλλοτε! Το επιχείρημα ότι η δεδομένη χρονική περίοδος λόγω των ευνοïκών για τη διάδοση της νέας θρησκείας συνθηκών που επικρατούσαν τότε, ήταν η πλέον κατάλληλη και επομένως δικαίως επιλέχθηκε από τη Θεία Πρόνοια για την έλευση τού Χριστού, είναι κι αυτό προβληματικό. Διότι όπως στο μακρινό παρελθόν εκατομμύρια άνθρωποι με διαφορετική γλώσσα και διαφορετικό πολιτισμικό επίπεδο και παρά τις ανυπέρβλητες για εκείνη την εποχή γεωγραφικές αποστάσεις που τους χώριζαν, διαμόρφωσαν κατόπιν θεïκής, υποτίθεται,  παρέμβασης δοξασίες που όλες τους συνέκλιναν προφητικά στη μία και μοναδική Αλήθεια τού Υιού τού Θεού, έτσι και με μιαν ανάλογη παρέμβαση θα μπορούσαν να είχαν δημιουργηθεί οι απαραίτητες ευνοïκές συνθήκες οποτεδήποτε άλλοτε!

Τα «αιώνια θεïκά σχέδια» 

Με την αντιπρόταση αυτή δεν λέω τώρα να παίξουμε την κολοκυθιά ούτε να γίνουμε ρυθμιστές των θείων ενεργειών και παρεμβάσεων στην Ιστορία. Απλούστατα απορρίπτω τη θεωρία περί Θεïκού Σχεδίου ως πέρα για πέρα διάτρητη και αντιφατική. Κάτι που κατά περίεργο τρόπο σχεδόν πάντα συμβαίνει όταν έχουμε να κάνουμε με κάποιο από τα λεγόμενα «Θεïκά Σχέδια». Έτσι ενώ η πτώση τού ανθρώπου «συγκαταλεγόταν ανάμεσα στα αιώνια σχέδια του Θεού», μιας και θα ακολουθούσε η «θαυμαστή διά τού Χριστού σωτηρία και άνοδος του» (4), η ανθρωπότητα εντούτοις τιμωρήθηκε! Ναι, τιμωρήθηκε!! Υπέστη συνέπειες. Απώλεσε. Έστω και «προσωρινά», όπως... πολύ χαριτωμένα το θέτουν οι φίλοι απολογητές.

Πέραν τούτου, αφού όπως λέει και η Εκκλησία, το προπατορικό αμάρτημα ήταν αναπόσπαστο κομμάτι τού μακρόπνοου σωτηριακού Σχεδίου, για ποιον λόγο τιμωρηθήκαμε (υποστήκαμε συνέπειες, απωλέσαμε ή με όποια άλλη ευφημιστική διατύπωση θέλετε, πείτε το); Και το χειρότερο, γιατί θα πρέπει να αισθανόμαστε κι ένοχοι κι από πάνω; Μα αν δεν είχαμε κάνει αυτό που κάναμε (το οποίο όμως υποτίθεται ότι δεν έπρεπε να είχαμε κάνει, αν και στην ουσία καλά κάναμε και… το κάναμε), ποιος θα ήταν τελικά ο ρόλος τού Σωτήρα; Το οξύμωρο, βέβαια, στην όλη υπόθεση είναι ότι η υποτιθέμενη συνέπεια τής πτώσης τού ανθρώπου, η «προσωρινή» απώλεια δηλαδή τής βιολογικής αθανασίας, όσο οδυνηρή κι αν ήταν, αποτελούσε απαραίτητη προϋπόθεση για την ύπαρξη τής ίδιας τής ζωής! Διότι ο θάνατος δεν εμφανίστηκε, βέβαια, ξαφνικά ως τιμωρία για την ανταρσία των Πρωτόπλαστων, αλλά ήταν εξ αρχής εκεί ۬ προγενέστερος ακόμα και τού ίδιου τού ανθρώπου και διασφαλίζοντας κατ’ αυτόν τον τρόπο την ισορροπία στη φύση και τη διαιώνιση τής ζωής. Αν δεν είχαν όντως έτσι τα πράγματα, τότε αυτό θα σήμαινε ότι ο άνθρωπος με την ανυπακοή του στη ουσία έβαλε τα πράγματα σε τάξη διορθώνοντας -ωιμέ- μια παράλειψη τού ίδιου τού… Δημιουργού του! «Εντός τού Κήπου τής Εδέμ», λέει, «δεν υπήρχε γέννηση ούτε θάνατος, γιατί δεν υπήρχε θνητότητα
» (5). Ε να, κάτι τέτοια ανέκδοτα ακούει κανείς και μετά σου λέει, γιατί αμφισβητείς;

Ένα άλλο χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι ο Φαραώ. Τι να πει κι αυτός ο δύσμοιρος; Διότι ενώ αρνούμενος στους Ισραηλίτες την έξοδο από την Αίγυπτο, στην πραγματικότητα δεν έκανε τίποτα παραπάνω απ’ αυτό που είχε προγραμματιστεί από τον ίδιο τον Γιαχβέ να κάνει (μιας και το Σχέδιο προέβλεπε αυτή τη φορά τη σκλήρυνση τής καρδιάς του αφαιρώντας του ετσιθελικά την από τη χριστιανική θεολογία πολυύμνητη «ελευθερία βούλησης» (6)), μολαταύτα αυτός αλλά και ο εντελώς αθώος αιγυπτιακός λαός κρίθηκαν με συνοπτικές διαδικασίες ένοχοι και τιμωρήθηκαν με απίστευτη σκληρότητα! Αλλά μήπως και στην περίπτωση του Ιούδα τα ίδια δεν είχαμε; Ενώ δηλαδή η προδοσία ήταν -όπως και να το γυρίσει κανείς- μέρος τού Θεïκού Σχεδίου, αυτός που έμελλε να το εκτελέσει, το πλήρωσε πολύ ακριβά! Συμπέρασμα; Αλίμονο σ’ αυτούς που θα έχουν την ατυχία
να περιληφθούν σε κάποιο από τα αιώνια σχέδια τού Θεού!


Θεωρίες-μπούμερανγκ

Εξετάζοντας τη θεωρία τού «σπερματικού λόγου» με κριτικό πνεύμα, διαπιστώνουμε ωστόσο άλλη μία κατάφωρη αντίφαση: σε αρκετές περιπτώσεις ο υποτιθέμενος προάγγελος τού Ιησού, μέσα από διάφορες εξωτερικές (ύποπτες παρά ταύτα) ομοιότητες, καταλήγει τελικά σε δοξασίες που μόνο χριστιανικές δεν είναι! Ο Ορφισμός λ.χ. που διεπόμενος από μονοθεïστικές (ή έστω ενοθεïστικές) αντιλήψεις «προετοίμασε τη μεγάλη πορεία του Χριστιανισμού, […] γκρεμίζοντας το δωδεκάθεο μέσα στην συνείδηση των Ελλήνων […] και διδάσκοντας την πίστη στην αθανασία της ψυχής» (7), δεχόταν… τη μετενσάρκωση! Τα υψίστης αξίας ηθικά και φιλοσοφικά διδάγματα τού Κομφούκιου δε, που και αυτά ερμηνεύτηκαν από τους χριστιανούς ιεραπόστολους ως προαγγελίες τής έλευσης τού Μεσσία, μάλλον… δεν περιείχαν αρκετό σπερματικό λόγο, γιατί ο Κομφουκιανισμός εξακολουθεί ακόμα και σήμερα να εμπνέει εκατομμύρια ανθρώπους που σίγουρα δεν είναι... ούτε προ ούτε μετά Χριστόν Χριστιανοί!

Το θέατρο του παραλόγου όμως φτάνει στο αποκορύφωμά του με τούς περίφημους σιβυλλικούς χρησμούς και τις υποτιθέμενες προφητείες των Εθνικών Μαντείων! Διότι όσοι για παράδειγμα δέχονται ως αυθεντικές μαρτυρίες την εκπληκτική ακροστιχίδα της Ερυθραίας «ΙΗΣΟΥΣ ΧΡΕΙΣΤΟΣ» (8) ή εκείνον τον απίστευτο δελφικό χρησμό, όπου ο Απόλλων όχι μόνο προβλέπει τον «πρώτο» πολλαπλασιασμό των άρτων και τα πάθη τού Χριστού, αλλά ομολογεί και την υποταγή του σ’ αυτόν (9), νομίζω, δεν έχουν άλλη επιλογή από το να δεχθούν και τους Ολύμπιους θεούς -συμπεριλαμβανομένου και τού ίδιου τού Δία- ως ιερές (κατώτερες πάντως) πνευματικές οντότητες που όντως και κυριολεκτικά… υπήρξαν και που υπό την καθοδήγηση τού Δημιουργού -τού Γιαχβέ ντε!- εξύψωσαν το ελληνικό γένος (και μέσω αυτού την ανθρωπότητα) σε ένα ανώτερο σύστημα ηθικών αξιών (10)! Μερικοί Χριστιανοί βέβαια όσο απίστευτο κι αν ακούγεται αυτό, ουδόλως αρνούνται ότι οι Ολύμπιοι υπήρξαν, τους θεωρούν ωστόσο εκπεσόντες αγγέλους, δηλαδή δαίμονες (με τη χριστιανική ερμηνεία τού όρου). Οι περισσότεροι, όμως, θεωρούν τούς 12 θεούς παντελώς ανύπαρκτους, απλά αποκυήματα της φαντασίας των αρχαίων. Ε, αυτοί λοιπόν, την επόμενη φορά που θα επικαλεστούν τούς σιβυλλικούς χρησμούς ως προφητείες για τον Χριστό, ας μην παραλείψουν να διακηρύξουν προηγουμένως μεγαλόφωνα και την αποδοχή των Ολυμπίων ως ιστορικά υπαρκτών ή υπαρξάντων θεών! - Θεών;; Δαιμόνων δεν είπαμε; Όχι βέβαια! Δαίμονες τους θεωρούν μερικοί χριστιανοί. Οι χρησμοί όμως που υποτίθεται ότι προαναγγέλλουν την έλευση τού Χριστού, τούς παρουσιάζουν ρητά και πέραν πάσης αμφισβήτησης ως θεούς, υπηρέτες τού Μοναδικού και Αληθινού Ενός τον οποίο και εξυμνούν! Οπότε διαλέγετε και παίρνετε:


1ο πακέτο: «αληθινές προφητείες + 12 αληθινοί θεοί»
2ο πακέτο: «πλαστές προφητείες + 12 δαίμονες»
3ο πακέτο: «πλαστές προφητείες + 12 αληθινοί θεοί»
4ο πακέτο: «πλαστές προφητείες + 12 πλαστοί θεοί»


Εγώ πάντως θα πάρω το τελευταίο! Για όσους δε αναρωτιούνται, πακέτο «αληθινές προφητείες + 12 δαίμονες» λυπόμαστε, αλλά δεν υπάρχει!

Επίλογος

Όπως και να ’χει, αξιοπερίεργη έως ύποπτη είναι η προθυμία με την οποία οι θεολόγοι παραδέχονται την πρόσληψη (sic) διαφόρων εθίμων, τελετουργικών και καλλιτεχνικών στοιχείων από την αρχαία ελληνική λατρεία χωρίς μάλιστα να καταφεύγουν σε ιδιαίτερα πολύπλοκες, μεταφυσικές ερμηνείες, ενώ αντίθετα όταν πρόκειται για δογματικά αρχέτυπα όπως η άμωμος σύλληψη ή η ανάσταση, αρνούνται κατηγορηματικά οποιαδήποτε πρόσληψη θεωρώντας κάθε ταύτιση προφητεία ή υποβαθμίζοντάς την (συχνά ταυτόχρονα!!) σε «απλή εξωτερική ομοιότητα»! Τι ακούγεται λοιπόν πιθανότερο: θεïκό σχέδιο ή… σατανική αντιγραφή;



Π Α Ρ Α Π Ο Μ Π Ε Σ

[1] Στράτος Θεοδοσίου - Μάνος Δανέζης, Στα ίχνη του Ι.Χ.Θ.Υ.Σ.
σελ. 220, εκδ. ΔΙΑΥΛΟΣ

[2].Τimothy Freke & Peter Gandy, Τα μυστήρια του Ιησού,
σ. 18, εκδ. ΕΝΑΛΙΟΣ

[3].«Στα ίχνη του Ι.Χ.Θ..Υ.Σ.», σ. 214

[4]..ΑΓΙΑ ΓΡΑΦΗ ΒΙΒΛΟΣ, εκδ. Κ.ΚΟΥΜΟΥΝΔΟΥΡΕΑ,
(ερμηνευτική απόδοση: Ι. Θ. Κολιτσάρα), τόμος 1, σελ. 17

[5].Περιοδικό ΤΡΙΤΟ ΜΑΤΙ, τεύχος 148, σ. 62, άρθρο «Φάτνης επίσκεψις»

[6].Τα κείμενα αναφέρουν ρητά ότι ο Γιαχβέ έπαιζε σαδιστικά με τον Φαραώ

σκληραίνοντας του συνεχώς την καρδιά ώστε στο τέλος
συντρίβοντάς τον,
να αναδειχτεί η δόξα και η παντοδυναμία Του! Οι απολογητές ωστόσο
κάνοντας το άσπρο μαύρο λένε ότι ο Θεός απλώς εγκατέλειψε τον Φαραώ
στην κακία του. Και αυτό το καλούν θεολογία ... 


[7].Περιοδικό ΑΒΑΤΟΝ, τεύχος 61, σ. 42 (από ομιλία Αρχ. Χριστόδουλου)

[8].Χάρης Κ. Σκαρλακιδης, Οι προάγγελοι του Ιησού Χριστού,
σ. 202-208, εκδ. ΔΗΛΙΟΣ

[9].Ομ. σ. 141-143

[10] Ομ. σ. 11-14, 147-148, 194, 197-198

17 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Δύο σχόλια.

1. "Το ότι ο Χριστιανισμός μέχρι στιγμής αποδεικνύεται (μόλις κατά δύο αιώνες) μακροβιότερος δεν αποτελεί και απόδειξη της ανωτερότητάς του. Οι ισχυριζόμενοι το αντίθετο υποπίπτουν στο σφάλμα τής ετερόχρονης σύγκρισης, δίνοντας το πλεονέκτημα σε μια ζωντανή, ακόμα εν ισχύι ευρισκόμενη θρησκεία
..έναντι προγενέστερων, νεκρών πλέον λατρειών."

άρα το επιχείρημά σου είναι ότι πιστεύεις πως στο μέλλον ο χριστιανισμός θα βρεθεί στη θέση των προγενέστερων λατρειών. Πώς μπορεί κανείς να συζητήσει για την αλήθεια και την ισχύ ενός τέτοιου επιχειρήματος; Eπιπλέον πρέπει απορρίπτοντας ένα κριτήριο αλήθειας να προτείνεις άλλο. Το κάνεις;

2. αναφορικά με το ίδιο το θέμα. Επειδή μιλάμε - έστω ως ουδέτεροι παρατηρητές - για λογικές πιθανότητες, μια άλλη πιθανότητα είναι ότι ο χριστιανικός Θεός (που θεωρούμε υπαρκτό κ.λπ.) ΕΙΤΕ επειδή έβλεπε τον Σατανά να χρησιμοποιεί αυτές τις μεθόδους ώστε να προσελκύει στις (κατά Χριστιανούς) δαιμονικές λατρείες τους ανθρώπους, ΕΙΤΕ επειδή έβλεπε πως οι (μεταπτωτικοί) άνθρωποι (και όχι ο Σατανάς) αυτόν τον τρόπο (γέννηση από παρθένο κ.ά. που ανέφερες)αναγνώρισης της θεϊκότητας κάποιου είχαν ως αποδεκτό, ο Θεός λοιπόν (γι' αυτό) επέλεξε έναν παρόμοιο τρόπο. Τώρα ασφαλώς ίσως ισχύει ό,τι λες, ότι επειδή έχουμε μπροστά μας το Χριστιανισμό βλέπουμε ως κορύφωση την χριστιανική εκδοχή της "απόδειξης θεϊκότητας". Αλλά αυτό είναι ένα επιχείρημα το οποίο αποδεικνύεται εκατό τοις εκατό ορθό, μόνο αν και όταν ο Χριστιανισμός εκλείψει. Γι' αυτό είναι - αναφορικά με το θέμα αυτό - ζήτημα πίστης.

Ανώνυμος είπε...

Αντίστοιχα πράγματα (ως προς ποιος αντέγραψε τι, πώς ο Θεός "χρησιμοποίησε" το θυσιαστικό μηχανισμό του Σατανά και την αποδοχή του από τους ανθρώπους) για τη Θυσία/Σταύρωση-Ανάσταση του Χριστού έχει γράψει ο Ζιράρ (στο "Εθεώρουν τον Σατανά ως αστραπή")

Κώστας είπε...

Αγαπητέ Γιάννη,

σ’ ευχαριστώ πολύ για τα σχόλια σου με τα οποία - δεν ξέρω αν το παρατήρησες - μού ’κανες ποδαρικό!

Ρωτάς αν η ένστασή μου ότι δεν είναι θεμιτό να συγκρίνεται ο Χριστιανισμός με προγενέστερες, νεκρές πλέον λατρείες ισοδυναμεί πρακτικά με τη δυσοίωνη πρόβλεψη ότι κάποια στιγμή στο μέλλον θα έχει κι αυτός την ίδια τύχη.

Η απάντηση μου λοιπόν είναι όχι. Σε καμία περίπτωση δεν προδίκασα τη πτώση τού Χριστιανισμού. Και συμφωνώ απόλυτα μαζί σου ότι η ισχύς τού συγκεκριμένου
επιχειρήματος που προέβαλα, δεν είναι δυνατόν να συζητηθεί και να ελεγχθεί με αντικειμενικά κριτήρια. Το ίδιο ακριβώς ισχύει όμως και για την άλλη πλευρά
που επικαλείται τη μακροβιότητα τής χριστιανικής θρησκείας. Αυτό και μόνο αυτό ήθελα να καταδείξω με την επισήμανσή μου: Ότι το χρονικό επιχείρημα είναι μια πάρα πολύ ρευστή έννοια και γι’ αυτό θα πρέπει να σχετικοποιηθεί.

Παρατήρησες επίσης ότι ενώ απέρριψα το συγκεκριμένο οιωνεί κριτήριο αλήθειας,δεν αντιπρότεινα κάποιο άλλο. Μα, πράγματι, Γιάννη, δεν το έπραξα αυτό. Νομίζεις όμως ότι τον τίτλο τού ιστολογίου αυτού τον επέλεξα τυχαία;
Επειδή όμως δεν θέλω να νομισθεί ότι υπεκφεύγω, θα περιοριστώ να πω,
πως το να βλέπουμε ότι μια θεωρία έχει κενά, κι εντούτοις ελλείψει μιας συγκροτημένης εναλλακτικής πρότασης να αποφεύγουμε να τα επισημάνουμε, δεν το θεωρώ σωστό. Ας πάρουμε για παράδειγμα την ιερογλυφική γραφή τού Δίσκου τής Φαιστού. Πόσες και πόσες προσπάθειες αποκωδικοποίησης δεν έχουν γίνει! H επιστημονκή
κοινότητα όμως ακόμα δεν έχει πειστεί από καμία. Ούτε όμως και
αντιπρότεινε κάτι άλλο. Οι έρευνες συνεχίζονται.

Σχετικά τώρα με τη θεωρία τής διαβολικής μίμησης και το ενδεχόμενο ο Θεός να
προσάρμοσε την αποκάλυψή Του στις πρακτικές που έβλεπε να χρησιμοποιούνται από τον Διάβολο, η πιθανότητα αυτή θα πρέπει, νομίζω, ν’ αποκλειστεί, διότι
τα συγκεκριμένα κοινά στοιχεία, μην ξεχνάς, υποτίθεται ότι είχαν υποκλαπεί πρωτύτερα από τη θεία Πρόνοια η οποία ούτως ή άλλως γνώριζε ανέκαθεν - προ της δημιουργίας τού ίδιου τού χρόνου - ότι θα συνέβαινε αυτό. Για ποιον λόγο λοιπόν επιτράπηκε στον Σατανά η προκαταβολική λογοκλοπή; Εδώ
προφανώς δεν ετίθετο θέμα παίδευσης των ανθρώπων, διότι μιλάμε για προχριστιανικές εποχές! Πώς να επιλέξεις ανάμεσα στο σωστό (Χριστιανισμός) και το λάθος (αρχαίες θρησκείες) όταν ακόμα δεν έχεις ιδέα για την ύπαρξη του πρώτου;!

Όσον αφορά τώρα στην άλλη πιθανότητα που ανέφερες να επιλέχθηκε από τη θεία Πρόνοια ο συγκεκριμένος τρόπος αποκάλυψης ακριβώς επειδή περιείχε στοιχεία
που οι αρχαίοι συνέδεαν με την έννοια τού θείου, νομίζω ότι το σενάριο αυτό στον πυρήνα του εμπίπτει στην ήδη συζητημένη θεωρία τού σπερματικού λόγου.
Διότι ο Θεός δεν ΕΒΛΕΠΕ απλώς
τους ανθρώπους να ρέπουν προς τις εν λόγω λατρευτικές εκφράσεις˙
ως παντογνώστης το γνώριζε ανέκαθεν, πολύ πριν από την εμφάνιση των ίδιων των παγανιστικών λατρειών!

Για να συνοψίσουμε λοιπόν, θα συμφωνήσω με το τελικό σου συμπέρασμα ότι για να αποδειχθεί πέραν πάσης αμφισβήτησης ότι ο Χριστιανισμός στην πραγματικότητα
δεν αποτελούσε παρά την κορύφωση των προγενέστερων θρησκειών, θα πρέπει πρώτα να … εκλείψει.
Για να αποδειχθεί όμως αληθινός και ο ισχυρισμός τής άλλης πλευράς θα πρέπει να περιμένουμε μέχρι … το τέλος του χρόνου - κάτι που
προφανώς δεν είναι δυνατόν!
Έτσι λοιπόν, πράγματι εδώ έχουμε να κάνουμε απλώς με ένα θέμα πίστης, και όχι μ’ ένα επιχείρημα που μπορεί να συζητηθεί σε
αντικειμενική βάση.

Ανώνυμος είπε...

Κώστα,
Δεν έχω ξανακάνει ποδαρικό σε ιστολόγιο και συνήθως δεν μ’ αρέσουν τα ιστολόγια. Αλλά τα θέματά σου με ενδιαφέρουν.
Ασφαλώς και δεν είναι η μακροβιότητα ικανή συνθήκη. Είναι αναγκαία όμως. Άρα όσες θρησκείες, από τις προχριστιανικές (που ιδρύθηκαν π.Χ.) που ομοιάζουν με το Χριστιανισμό, αλλά εξαφανίστηκαν ή ήταν ασυνεχείς χρονικά, καθώς και όσες προχριστιανικές θρησκείες εξαφανίστηκαν (ανεξαρτήτως του αν είχαν ομοιότητες με τον χριστιανισμό) είναι κατ’ ανάγκη ψευδείς. Για τις υπόλοιπες, που δεν έχουν εξαφανιστεί ώς ΄τώρα και που δεν είναι ασυνεχείς χρονικά, μπορεί ο καθένας να διατηρεί τις επιφυλάξεις του.

Το κύριο κριτήριο του χριστιανισμού, η θεμελιώδης συνθήκη του, ασφαλώς δεν είναι η χρονική συνέχεια, αλλά η Ανάσταση του Χριστού. Αυτή είτε έγινε είτε δεν έγινε. και είναι ζήτημα πίστης να τη δεχτεί κανείς. Η χρονική συνέχεια είναι ένα κριτήριο που δείχνει (κατά τους Χριστιανούς: η παρουσία του Αγ. Πνεύματος στην Εκκλησία, με ό,τι αυτή συνεπάγεται) ότι δεν έγινε κάτι τυχαίο, αλλά ότι και η Ανάσταση είναι γεγονός και ότι συνδέεται, ως γεγονός, με την Εκκλησία και την πίστη της. Αυτά είναι ασφαλώς επίσης ζήτημα πίστης, αλλά δεν είναι φιλοσοφικά κριτήρια, είναι κριτήρια σχετιζόμενα με την ιστορία. Μπορεί δλδ να πει κανείς «δεν πιστεύω ότι έγινε η Ανάσταση», αλλά δεν μπορεί να πει «δεν πιστεύω ότι έγινε, διότι: είναι παράλογη, οι άνθρωποι δεν ανασταίνονται κάθε μέρα, δεν υπάρχει θεός, κανείς ουδέτερος παρατηρητής δεν μάς το είπε» κ.λπ. Αυτό που θα απορρίψει είναι ένα (υποστηριζόμενο από άλλους ως) ιστορικό γεγονός, όχι ένα θεώρημα.
Μεθοδολογικά τώρα, ότι υπάρχει αλήθεια είναι γεγονός, είτε την γνωρίζουμε είτε δε θα την γνωρίσουμε ποτέ είτε γνωρίζουμε μέρος της. Στην περίπτωση αυτή δεν πρόκειται για αποδοχή ή απόρριψη μιας θεωρίας για την αποκωδικοποίηση αρχαίας γραφής. Πρόκειται γενικότερα για την πίστη ή μη ότι οι γνωστικές δυνάμεις του ανθρώπου μπορούν, υπό ορισμένες προϋποθέσεις, να κατανοήσουν λίγο-πολύ την αλήθεια.

Για το ενδεχόμενο να προσάρμοσε ο Θεός την αποκάλυψή του στις πρακτικές του Διαβόλου. Γράφεις ότι είναι αδύνατο, γιατί «είχαν υποκλαπεί πρωτύτερα από τη θεία Πρόνοια». Γιατί και πότε είχαν υποκλαπεί από τη θεία πρόνοια; Η Γένεσις δεν μιλά για γέννηση από παρθένα κ.λπ. απλά δίνει μια γενικόλογη υπόσχεση («ἔχθραν θήσω ἀνὰ μέσον σοῦ καὶ ἀνὰ μέσον τῆς γυναικὸς καὶ ἀνὰ μέσον τοῦ σπέρματός σου καὶ ἀνὰ μέσον τοῦ σπέρματος αὐτῆς· αὐτός σου τηρήσει κεφαλήν, καὶ σὺ τηρήσεις αὐτοῦ πτέρναν.»). Ο Σατανάς δεν γνώριζε τα σχέδια του Θεού, ίσως μόνο σε ελάχιστο βαθμό [όπως δεν γνώριζε τα σχέδια του Θεού, όταν οδηγούσε στο Γολγοθά τον Ιησού νομίζοντας ότι ξεμπέρδεψε], γνώριζε βέβαια ότι ο Θεός ενδιαφέρεται να επαναφέρει τον άνθρωπο στον παράδεισο. Το σίγουρο είναι ότι ο Σατανάς ήθελε την ολοκληρωτική απώλεια του ανθρώπου καθώς και ο τελευταίος να λατρεύει όχι το Θεό αλλά τους θεούς. Ότι επέλεξε ο Σατανάς τέτοιες πρακτικές τις οποίες θαύμαζαν οι μεταπτωτικοί άνθρωποι δεν είναι κάτι απίθανο. Και γιατί άραγε ο Θεός να έπρεπε να στερήσει από το Σατανά την ελευθερία του; Τι νόημα θα είχε η ρομποτοποίηση δαιμόνων και ανθρώπων, για να σωθούν οι τελευταίοι; Αλλά και γιατί να μην χρησιμοποιήσει ο Θεός το κακό για χάρη του καλού, δηλ. να εκμεταλλευτεί μια πρακτική μη δική του; Στην Παλαιά Διαθήκη (ΠΔ) δεν είναι σπάνιο να παρουσιάζεται ότι χρησιμοποιείται από το Θεό ένας ισχυρός για την ταπείνωση ενός άλλου ισχυρού και άδικου (Βαβυλώνιοι, Πέρσες, Ασσύριοι). Γράφεις «Πώς να επιλέξεις ανάμεσα στο σωστό (Χριστιανισμός) και το λάθος (αρχαίες θρησκείες) όταν ακόμα δεν έχεις ιδέα για την ύπαρξη του πρώτου;!». Στις προχριστιανικές θρησκείες οι διηγήσεις για τους, όμοιους με τον Χριστό, θεούς ήταν συμβολικές. Αντίθετα ο Χριστανισμός τονίζει την ιστορικότητα των διηγήσεών του. Κι εξάλλου το θέμα μας εδώ δεν είναι η επιλογή ανάμεσα σε σωστό και λάθος, αλλά ότι ο Θεός (μπορεί να) επέλεξε μία πρακτική μη δικής του επινόησης, την οποία είχαν υιοθετήσει οι άνθρωποι, ώστε να γίνει κατανοητός σε αυτούς – και αργότερα να τους έδειξε (με την ιστορικότητα, με την νίκη επί άλλων θεοτήτων, με τη συνεχή παρουσία του) ποια είναι η σωστή και ποια η λανθασμένη επιλογή.

Για την περίπτωση πάλι ο Θεός να επέλεξε έναν τρόπο που οι μεταπτωτικοί, δλδ σκοτισμένοι, άνθρωποι (κι όχι ο Σατανάς – άλλο αν ο Σατανάς εκμεταλλεύτηκε έξυπνα τον τρόπο αυτόν) είχαν επινοήσει, γράφεις πως αυτό δεν ισχύει γιατί «ο Θεός δεν ΕΒΛΕΠΕ απλώς
τους ανθρώπους να ρέπουν προς τις εν λόγω λατρευτικές εκφράσεις˙
ως παντογνώστης το γνώριζε ανέκαθεν, πολύ πριν από την εμφάνιση των ίδιων των παγανιστικών λατρειών!». Και τι σχέση έχει η θεϊκή παντογνωσία με την παρεμπόδιση της ελευθερίας των μεταπτωτικών ανθρώπων να επινοήσουν λατρευτικούς τρόπους και πολιτισμό; Γιατί δηλ. να παρεμποδίζει η μία την άλλην; Επειδή ο Θεός προγνωρίζει τι θα κάνουμε, είναι απαραίτητο πως ό,τι κάνουμε είναι θεϊκής (ή σατανικής) έμπνευσης; Δεν νομίζω ότι είναι απαραίτητο. Αλλιώς ο Θεός έπρεπε, αν δεν ήθελε να φτιάξει ρομπότ, να σεβαστεί τη νέα κατάσταση και να συνεργαστεί με τους ανθρώπους, με τον πολιτισμό, τις αντιλήψεις τους. Ασφαλώς οτιδήποτε καλό είναι από το Θεό, αλλά αυτό μπορεί να είναι όχι μόνο άμεση (εσκεμμένη θεϊκή έμπνευση) αλλά και έμμεση (επειδή πλάστηκαν λ.χ. και οι Κινέζοι σοφοί κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωση) επίδραση. Αφού λοιπόν ο Θεός ήξερε ότι οι άνθρωποι θα επινοήσουν μια θρησκευτική αντίληψη και μια αντίληψη για το θείο, την χρησιμοποίησε για να γίνει κατανοητός σε αυτούς. Δεν είναι απαραίτητο ότι τους την ενέπνευσε. Την ίδια επινόηση των (μεταπτωτικών) ανθρώπων χρησιμοποίησε άλλωστε και ο Σατανάς στρέφοντάς την προς την λατρεία θεών κ.λπ.

Κώστας είπε...

Φίλε Γιάννη,

για το ζήτημα που έθεσες σχετικά με το κατά πόσο η απόρριψη μιας θέσης θα πρέπει απαραίτητα να συνοδεύεται και από μία εναλλακτική πρόταση, θα διαφωνήσω εκ νέου. Κατά τη γνώμη μου δεν έχει καμία σημασία αν το αντικείμενό μας είναι απολύτως απτό
και επιστητό (π. χ. αρχαιολογικά ευρήματα) ή άπτεται φιλοσοφικών ζητημάτων. Ο κάθε άνθρωπος δικαιούται, νομίζω, να διατηρεί αγνωστικιστική στάση, όταν για κάποιο ζήτημα δεν διαθέτει απαντήσεις που τον ικανοποιούν. Αυτή φυσικά είναι απλώς η δική μου γνώμη και τίποτα παραπάνω.

Σχετικά με το ενδεχόμενο που απέκλεισα να προσάρμοσε ο Θεός την αποκάλυψή Tου στις πρακτικές τού Διαβόλου, διαφώνησες με την άποψή μου αφού δεν βλέπεις γιατί και πότε
αυτές υποκλάπηκαν από τη θεία Πρόνοια. Όμως τα περί
«προκαταβολικής λογοκλοπής»
τα ισχυρίζονταν οι ίδιοι οι απολογητές των πρώτων μεταχριστιανικών αιώνων - και εν
μέρει ακόμα και κάποιοι από τούς σημερινούς! Άλλωστε είναι αυταπόδεικτο: Για να καταφέρεις ν’ αντιγράψεις κάτι, προτού καν αυτό παρουσιαστεί από τον ίδιο τον σχεδιαστή του, αναγκαστικά από
κάπου θα πρέπει να είχες μάθει γι’ αυτό!

Αν ωστόσο - γιατί δεν είμαι απόλυτα σίγουρος - με την αμφισβήτηση τής υποκλοπής επιθυμείς
έστω και χάριν συζήτησης να διαφοροποιηθείς από την κλασσική θεωρία τής διαβολικής μίμησης όπως αυτή διατυπώθηκε από τον Ιουστίνο
και τον Τερτυλιανό , τότε το ζήτημα της παντογνωσίας που έθεσα, αποτελεί παρά την αντίθετή σου άποψη σοβαρό πρόβλημα. Θα
προσπαθήσω να το εξηγήσω άλλη μία φορά με όσο το δυνατόν μεγαλύτερη σαφήνεια:

Η εκ των προτέρων γνώση τού Θεού σύμφωνα με τη χριστιανική θεολογία σε καμία περίπτωση δεν ισοδυναμεί με προκαθορισμό (κισμέτ) ούτε συνεπάγεται τον περιορισμό τής ατομικής ελευθερίας τής βούλησης. Η ερμηνεία αυτή σε συγκεκριμένες περιπτώσεις μπορεί εύκολα ή δύσκολα
να γίνει αντιληπτή και τελικά αποδεκτή. Το γεγονός για παράδειγμα ότι ο Θεός αν και γνώριζε πως οι Πρωτόπλαστοι θα παράκουγαν την εντολή Του, εντούτοις δεν επενέβη για να αποτρέψει τη Πτώση,
θεωρείται ότι αποσκοπούσε στην παίδευση των ανθρώπων. Το να ισχυρίζεται όμως κανείς για το ίδιο ακριβώς γεγονός και μάλιστα ταυτόχρονα, ότι ο Θεός επιθυμούσε
ευθύς εξαρχής την αφθαρτοποίηση τής φύσης, αλλά επειδή η Πτώση επέφερε τον πνευματικό θάνατο των Πρωτόπλαστων, η βιολογική αθανασία μετατέθηκε για τη Δευτέρα Παρουσία, είναι εντελώς παράλογο και αντιφάσκει κραυγαλέα προς το δόγμα τής εκ των προτέρων γνώσης. Διότι αν ο Θεός πράγματι ήθελε να πραγματοποιηθεί η αφθαρτοποίηση της κτίσης μέσω τής υπακοής τού Αδάμ και πάντως πριν από την Ενανθρώπιση (που ήταν το 2ο
εναλλακτικό σχέδιο μετά το … αποτυχημένο 1ο ), δεν θα τον είχε ΠΟΤΕ επιλέξει ως υποστατική αρχή, πνευματικό και/ή βιολογικό πατέρα τής ανθρωπότητας αφού γνώριζε
ότι το εγχείρημα αυτό ΔΕΝ επρόκειτο να έχει αίσιο τέλος! Το μόνο λογικό κίνητρο που μπορεί
να υποτεθεί και να συζητηθεί εδώ δεδομένης τής εκ των προτέρων γνώσης τού Θεού, είναι η παίδευση των Πρωτόπλαστων. Τίποτε άλλο! Ένας προγιγνώσκων Θεός δεν θέτει
στόχους που γνωρίζει ότι ΔΕΝ πρόκειται να πραγματοποιηθούν! Αν το κάνει, τότε μόνο για να
διαπαιδαγωγήσει!

Πάμε τώρα στη δική μας περίπτωση και συγκεκριμένα στις δύο εναλλακτικές πιθανότητες
που πρότεινες. Ας πάρουμε την 1η σύμφωνα με την οποία ο Θεός επέλεξε τον δεδομένο τρόπο αποκάλυψης επειδή έβλεπε ότι ακριβώς αυτόν τον τρόπο χρησιμοποιούσε κι ο Διάβολος για να προσελκύσει τους ανθρώπους στις δαιμονικές λατρείες.

Το πρόβλημα: O Θεός ως παντογνώστης ασφαλώς γνώριζε εκ των προτέρων ότι κάποια στιγμή ο Διάβολος θα χρησιμοποιούσε τις συγκεκριμένες μεθόδους. Γνώριζε όμως επίσης ότι οι ίδιες ή παρόμοιες πρακτικές θα αποτελούσαν εκατοντάδες χρόνια αργότερα σημαντικό κομμάτι του Χριστιανισμού. Όλα αυτά τα γνώριζε όχι μόνο πριν από την εμφάνιση των διαφόρων παγανιστικών μύθων και λατρειών, αλλά πριν κι από τη δημιουργία του ίδιου τού χρόνου!

Το να λέμε λοιπόν ότι ο Θεός
«είδε» κάτι που συνέβαινε(δαιμονικές λατρείες) και
«αντέδρασε» ανάλογα (μερική υιοθέτηση και ανανοηματοδότηση) υποσημαίνει ότι τρόπον τινά
«αιφνιδιάστηκε» από την τροπή των πραγμάτων και έκρινε απαραίτητο να επέμβει. Δεδομένης όμως τής
παντογνωσίας Του αυτό φαντάζει άτοπο. Mόνο αν δεχθούμε ότι ήταν μέρος τού σχεδίου Του η εξάπλωση των παγανιστικών λατρειών, αποκτά νόημα η επέμβαση Του μετέπειτα!
Όσον αφορά το ρητορικό ερώτημα
«πώς να επιλέξεις ανάμεσα στο σωστό (Χριστιανισμός) και το λάθος (αρχαίες θρησκείες) όταν ακόμα δεν έχεις ιδέα για την ύπαρξη τού πρώτου», το συνέδεσα με την επισήμανση ότι στη συγκεκριμένη περίπτωση δεν ετίθετο θέμα παίδευσης των ανθρώπων διότι επρόκειτο για προχριστιανικές εποχές. Σε αντίθεση δηλαδή με άλλες
περιπτώσεις, εδώ δεν μπορεί κανείς να ισχυριστεί ότι ο Θεός άφησε ελεύθερο πεδίο στον Σατανά για να προαχθεί η πνευματική παίδευση των ανθρώπων και να διασφαλισθεί το
δημοκρατικό τους δικαίωμα να επιλέξουν ελεύθερα ποιον δρόμο θ’ ακολουθήσουν. Το συγκεκριμένο επιχείρημα - ελπίζω να μην διαφωνείς σ’ αυτό - μπορεί να ισχύσει μόνο για εκείνους που
γνωρίσαν τον χριστιανικό Θεό. Οι αρχαίοι όμως δεν τον είχαν γνωρίσει ακόμα.

Όσον αφορά τη 2η πιθανότητα που ανέφερες, να επέλεξε ο Θεός τον συγκεκριμένο τρόπο αποκάλυψης επειδή έβλεπε πως ακριβώς αυτός ο τρόπος γινόταν αποδεκτός από τούς
μεταπτωτικούς ανθρώπους, συμφωνώ κατ’ αρχάς ότι δεν είναι δυνατόν πίσω από κάθε μας ενέργεια ή παράλειψη να υποθέτουμε θεϊκή ή δαιμονική επέμβαση. Το ερώτημά σου όμως «τι σχέση έχει η θεϊκή παντογνωσία με την παρεμπόδιση τής ελευθερίας των μεταπτωτικών
ανθρώπων να επινοήσουν λατρευτικούς τρόπους και πολιτισμό», δεν το αντιλαμβάνομαι.
Πότε ισχυρίστηκα εγώ κάτι τέτοιο; Πότε είπα ότι ο Θεός θα έπρεπε να είχε περιορίσει την ελεύθερη έκφραση τής θρησκευτικότητας των αρχαίων; Εγώ απλώς επισήμανα ότι o Θεός ως παντογνώστης γνώριζε ανέκαθεν - προτού καν πυροδοτήσει τη μεγάλη έκρηξη - ότι κάποια στιγμή στην ιστορία θα εμφανίζονταν οι συγκεκριμένες λατρευτικές εκφράσεις και ότι τα στοιχεία αυτά όχι μόνο θα γίνονταν αποδεκτά από τούς ανθρώπους αλλά θα
αποτελούσαν αργότερα και τμήμα τής μοναδικής υπαρκτής πνευματικής αλήθειας: τού ίδιου δηλαδή τού (ορθόδοξου) χριστιανικού Θεού! Ως εκ τούτου το «έβλεπε» που έγραψες
στην ουσία στερείται περιεχομένου. Δεν μπορεί να ήταν αυτό το κίνητρο. Ο Θεός άλλωστε ως προγιγνώσκων και απόλυτα ελεύθερος, πώς είναι δυνατόν να περιορίζεται από … ευτελή πράγματα όπως τα κίνητρα; Όπου ο Θεός επεμβαίνει, το κάνει όχι αντιδρώντας στα γεγονότα, αλλά αφήνοντας να συμβεί κάτι που ανέκαθεν τού ήταν γνωστό!

Ανώνυμος είπε...

Φίλε Κώστα
Για το θέμα της αλήθειας: ασφαλώς μπορεί κανείς να πει «δεν ξέρω». Ωστόσο δεν μπορεί να πει παρά «πιστεύω ότι Α» ή «δεν πιστεύω ότι Α»=«πιστεύω ότι (-Α)». Γιατί αν δεν πιστεύεις λ.χ. ούτε ότι η ζωή δημιουργήθηκε από ζωή ούτε ότι η ζωή δημιουργήθηκε από την ανόργανη ύλη, τότε δεν πιστεύεις ταυτόχρονα σε δύο αντίθετες απόψεις. Πράγμα που θα ισοδυναμούσε με την πίστη, ταυτόχρονα, στο Α και το (–Α).


Ισχυρίζεσαι ότι ο Θεός επέτρεψε την Πτώση για λόγους διαπαιδαγώγησης. Αυτό είναις σωστό εν μέρει. Γιατί αν ο Θεός αφήνοντας κάποιον να συντριβεί μοναχός του (δια της Πτώσης) σκοπεύει στην διαπαιδαγώγησή του, αυτό είναι τελείως άσχετο με το γεγονός ότι ο Θεός έτσι κι αλλιώς σέβεται την ελευθερία του ανθρώπου αυτού να συντριβεί μοναχός του – είτε πρόκειται να διαπαιδαγωγηθεί είτε να γίνει χειρότερος. Είναι άλλωστε προφανές ότι δεν διαπαιδαγωγούνται, δεν συνειδητοποιούν την αμαρτωλότητά τους, όσοι αμαρτάνουν και συντρίβονται. Αυτό δείχνει ότι η ελευθερία είναι το θεμέλιο.
Επίσης το ότι ο Θεός επιθυμούσε εξαρχής την αφθαρτοποίηση δεν σημαίνει ότι θα την επέβαλε δια της βίας. Μόνο αν κανείς αρνηθεί το αξίωμα της ελευθερίας μπορεί να ρωτήσει γιατί ο Θεός επέτρεψε την Πτώση και μάλιστα έφτιαξε τον Αδάμ έτσι ώστε να πέσει.
Τέλος η Ενανθρώπιση του Λόγου δεν ήταν το 2ο εναλλακτικό σχέδιο. Οι Πατέρες (Μ. Αθανάσιος νομίζω) λεν πως η Ενανθρώπιση θα γινόταν έτσι κι αλλιώς σε κάποια στιγμή. Ανεξαρτήτως της ύπαρξης Πτώσης λοιπόν.
Για την ελευθερία ξανά: ακριβώς επειδή υπήρχε η ελευθερία, ήταν στο χέρι του Αδάμ να επιλέξει να μην παρακούσει. Δεν ήταν «κατασκευασμένος να αποτύχει», ώστε να πούμε ότι ο Θεός κατασκεύασε κάτι που θα αποτύγχανε έτσι κι αλλιώς.

Για την εκδοχή ο Θεός να χρησιμοποίησε διαβολικές λατρευτικές πρακτικές. Και τι έγινε που ο Θεός γνώριζε ότι οι διαβολικές εφευρέσεις θα μεταποιούνταν έτσι ώστε να αναφέρονταν στο Θεό και θα αποτελούσαν τμήμα του Χριστιανισμού; Για το copyright γίνεται η διαμάχη;


Γράφεις «Mόνο αν δεχθούμε ότι ήταν μέρος τού σχεδίου Του η εξάπλωση των παγανιστικών λατρειών, αποκτά νόημα η επέμβαση Του μετέπειτα!». Γιατί μόνο τότε θα είχε νόημα; Ο Θεός μπορεί να επεμβαίνει όποτε θέλει. Επιλέγει το χρόνο και τον τόπο επέμβασης. Κρίνει αυτός πότε είναι καλλίτερο να επέμβει, ως παντογνώστης. Ανέχεται, για όσο καιρό κρίνει ο ίδιος καλό, το κακό. Πάντως, δεν απαιτείται να σχεδίασε ο ίδιος (και να ενέπνευσε τις παγανιστές λατρείες ή λατρευτικές πρακτικές) κάτι προκειμένου να έχει νόημα η επέμβασή του σε αυτό αργότερα. Μπορεί άνετα να επέμβει σε κάτι που άλλοι σχεδίασαν, προκειμένου να το διορθώσει ή να το απαλείψει.
Δεν κατάλαβα ακριβώς τι θες να πεις. Αρνείσαι την ελευθερία του Διαβόλου να εφεύρει ό,τι κακό σκεφτεί και την ελευθερία του Θεού να περιορίσει την παντοδυναμία του (π.χ. με το να μην κάνει τον Διάβολο ή τους ανθρώπους ρομπότ που λένε «ναι»); Ο Θεός συνεργάζεται με την Ιστορία. Αλλιώς η θέληση των άλλων όντων, ανθρώπων και αγγέλων, δεν θα δημιουργείτο εξαρχής. Το ότι ο Θεός ανέχεται και δημιούργησε την ελεύθερη θέληση σε άλλα όντα, και ανεχόμενός την, προσαρμόζει το σχέδιό του δεν είναι λοιπόν απαραίτητα δείγμα αδυναμίας. Ότι επίσης ήξερε ότι ο Διάβολος θα επιλέξει αυτές τις λατρευτικές πρακτικές δε σημαίνει ότι τις ενέπνευσε στον διαβολικό νου, ώστε μετά να τις παραλάβει για να διαδόσει το Χριστιανισμό. Αυτό άλλωστε είναι και το νόημα της ελευθερίας. Δεν υπάρχει μέση οδός. Είτε δεχόμαστε ότι υπάρχει ελευθερία είτε όχι. Άλλωστε ως παντοδύναμος μπορεί και χρησιμοποιεί ακόμη και το (σχετικώς) κακό για χάρη του καλού, δίχως όμως να σημαίνει ότι ο ίδιος ο Θεός επιθυμεί την πραγμάτωση του καλού δια του κακού αντί της πραγμάτωσης του καλού εξαρχής. Αλλά, αφού δημιουργεί την ελευθερία, δεσμεύεται ο ίδιος από τον εαυτό του και συνεργάζεται με την ιστορία, είτε αυτήν την διαπλάθει ο Διάβολος είτε ο άνθρωπος.
Μπορεί κανείς να πει ότι ο Θεός άφηνε το πεδίο δράσης στο Σατανά εκτός των άλλων (της ελευθερίας των ανθρώπων) ακριβώς για να δείξει στους ανθρώπους ότι μόνοι τους είναι ανήμποροι και έρμαια του Σατανά και της φθοράς – κι έπειτα παρουσιάστηκε (στα έθνη) και τους είπε «είμαι ο Θεός, δίχως εμένα υπάρχει ο θάνατος και η φθορά». Στο κάτω-κάτω ο Χριστός, κατά το Χριστιανισμό, στον Άδη κύρηξε και στους νεκρούς των εθνών. Δεν τους άφησε στη μοίρα τους. Δεν τους απαγόρευσε την ελευθερία επιλογής, έστω στον Άδη.

Λες ότι ο Θεός ως ελεύθερος δεν περιορίζεται από ευτελή πράγματα όπως τα κίνητρα. Ωστόσο, αν θέσει κάτι ως σκοπό, τότε έχει και κάποιο σχέδιο. Και γιατί άλλωστε να επεμβαίνει ο Θεός «όχι αντιδρώντας στα γεγονότα, αλλά αφήνοντας να συμβεί κάτι που ανέκαθεν τού ήταν γνωστό»; Όταν δέχεσαι την ελευθερία του άλλου, περιμένεις να κάνει κάτι (κι αντίστροφα) και δρας σύμφωνα με ό,τι κάνει. Επειδή ίσως ξέρεις τι θα κάνει (ο Θεός βεβαίως ξέρει), δεν σημαίνει ότι δεν πρέπει να περιμένεις – εφόσον, πάντα, αποδέχεσαι την ελευθερία δράσης του – την δική του κίνηση προτού δράσεις εσύ.
Από την άλλη, αφού δέχεσαι ότι ο Θεός δεν έπρεπε να περιορίσει την ελευθερία των αρχαίων, και εφόσον δεχτούμε ότι η ελευθερία στις σχέσεις των λογικών όντων συνεπάγεται ότι λαμβάνω υπόψι μου τις κινήσεις του άλλου, τότε ο Θεός δεν είχε κανένα πρόβλημα ούτε ως προς την παντοδυναμία του ούτε ως προς την παντογνωσία του, να δεχτεί να «παίξει» με τις ιδέες, τον πολιτισμό, τις λατρευτικές πρακτικές των ανθρώπων.

Κώστας είπε...

Καλημέρα, Γιάννη!

Για το ζήτημα τής αλήθειας, δεν νομίζω ότι είναι έτσι απλά τα πράγματα όπως τα παρουσιάζεις. Διότι εσύ έθεσες το δίλημμα «άσπρο ή μαύρο» παραβλέποντας εντελώς το αδιαμφισβήτητο γεγονός ότι ανάμεσα στα δύο αυτά άκρα υπάρχουν
πάρα πολλές αποχρώσεις. Η όλη συζήτηση, υπενθυμίζω, ξεκίνησε με αφορμή την άποψη που διατύπωσα ότι η ανωτερότητα τού Χριστιανισμού με κριτήριο τη μακροβιότητά του, είναι ένα επιχείρημα που θα πρέπει να σχετικοποιηθεί. Και εξήγησα μάλιστα αναλυτικότατα γιατί. Εσύ με ρώτησες αν απορρίπτοντας τη χρονική παράμετρο ως κριτήριο αλήθειας, πρότεινα κάτι άλλο. Κι εγώ είπα, όχι, δεν πρότεινα, αλλά προς το παρόν περιορίζομαι στην
επισήμανση ότι ο χρόνος δεν αποδεικνύει τίποτα. Και ειλικρινά, δεν νομίζω τώρα ότι το θέμα σηκώνει περισσότερη ανάλυση.

Για τα υπόλοιπα τώρα, λες ότι «το ότι ο Θεός επιθυμούσε εξαρχής την
αφθαρτοποίηση δεν σημαίνει ότι θα την επέβαλε δια της βίας. Μόνο αν κανείς αρνηθεί το αξίωμα της ελευθερίας μπορεί να ρωτήσει γιατί ο Θεός επέτρεψε την Πτώση και
μάλιστα έφτιαξε τον Αδάμ έτσι ώστε να πέσει.»

Πρώτον, ούτε έγραψα αλλα ούτε και υπαινίχθηκα κάτι περί ΕΠΙΒΟΛΗΣ τής αφθαρτοποίησης, ακόμα λιγότερο δε ισχυρίστηκα πως ο Θεός έκανε τον Αδάμ επιρρεπή στη πτώση. Αυτό που είπα είναι ότι ο Θεός είναι αδιανόητο να θέτει στόχους που εκ των προτέρων γνωρίζει ότι δεν πρόκειται να επιτευχθούν. Εφόσον λοιπόν ο Αδάμ ορμώμενος από την
ελεύθερη και ανεπηρέαστη - το τονίζω! - βούλησή του, θα αποδεικνυόταν εν τέλει κατώτερος
των περιστάσεων, πώς είναι δυνατόν να ισχυρίζεται κανείς ότι ο Θεός ήθελε, αλλά ο Αδάμ δεν μπόρεσε; H αντίφαση είναι κάτι παραπάνω από κραυγαλέα! Για να επιλέξει ο Θεός
- προσοχή: να επιλέξει, όχι να προγραμματίσει - κάποιον άνθρωπο
που θα έφερε για πρώτη φορά το
«εμφύσημά» Του και θα αποτελούσε τον ακρογωνιαίο λίθο τού αιώνιου σχεδίου Του για αφθαρτοποίηση τής κτίσης, ο άνθρωπος αυτός νομοτελειακά θα έπρεπε και να ΠΕΤΥΧΕΙ!! Με τη δική του ελεύθερη βούληση βεβαίως - εννοείται! Το τελευταίο έχει μεγάλη σημασία, διότι οι περισσότεροι άνθρωποι από κεκτημένη ταχύτητα συμπεραίνουν εντελώς ΛΑΝΘΑΣΜΕΝΑ πως ελεύθερη
βούληση=ανυπακοή! Έτσι λοιπόν, για να επανέλθουμε στο θέμα μας, αφού
επιλέχθηκε κάποιος που εν γνώσει τού Θεού δεν θα πετύχαινε, είναι σαφές ότι σε κάτι άλλο απέβλεπε το σχέδιο. Οι θεολόγοι συμφωνούν ότι η πτώση είχε αφενός μεν παιδευτικό χαρακτήρα,αφετέρου «συγκαταλεγόταν ανάμεσα στα αιώνια σχέδια τού Θεού», μια και θα ακολουθούσε η «θαυμαστή δια τού Χριστού σωτηρία και άνοδος του». Ο Κολιτσάρας το έγραψε αυτό, κι η Ιερά Σύνοδος τής Εκκλησίας τής Ελλάδος το ενέκρινε. - Πολύ ωραία λοιπόν. Ας κρατήσουμε λοιπόν
αυτά, κι ας αφήσουμε τα άλλα, κι ούτε γάτα ούτε ζημιά!

Τη θέση ότι η Ενανθρώπιση θα γινόταν ούτως ή άλλως, την έχω υπ’ όψιν μου. Σού υπόσχομαι ότι θα τοποθετηθώ εμπεριστατωμένα επ’ αυτού με την πρώτη ευκαιρία. Ήδη με το θέμα τού Αδάμ, βλέπεις, λοξοδρομήσαμε αρκετά!

Για το πρώτο εναλλακτικό σενάριο που πρότεινες, δεν έχω να προσθέσω κάτι μια και φοβάμαι ότι έχουμε φτάσει σε ένα σημείο όπου απλώς ανακυκλώνουμε τα επιχειρήματά μας χωρίς αυτά να γίνονται απολύτως κατανοητά! Η παρατήρησή σου,
λ. χ. ότι ο Θεός ως παντογνώστης μπορεί να επεμβαίνει όποτε θέλει, επιλέγοντας τον χρόνο και τον τόπο επέμβασης και ανεχόμενος το κακό όσον καιρό κρίνει Εκείνος σκόπιμο, δείχνει ότι δεν εννόησες την ένστασή μου. Το ίδιο ισχύει και για την εσφαλμένη εντύπωση που έχεις ότι εγώ ισχυρίστηκα πως η εκ των προτέρων γνώση τού γεγονότος ότι ο Διάβολος θα επέλεγε τις συγκεκριμένες λατρευτικές
πρακτικές, σημαίνει και ότι ο Θεός ήταν εκείνος που τού τις ενέπνευσε. - Άλλα είπα εγώ. Και τώρα θα έπρεπε να ξανάγραφα ακριβώς τα ίδια μια και τον
συγκεκριμένο συλλογισμό δεν νομίζω πως μπορώ να τον διατυπώσω απλούστερα.

Τέλος, αναφορικά με το σχόλιο μου για τα κίνητρα, ότι δηλαδή δεν μπορεί ο Θεός να περιορίζεται απ’ αυτά, εννοούσα πως ο Θεός ως παντογνώστης δεν είναι δυνατόν να θέτει στόχους κατά βούληση και περίπτωση, ούτε και να επεμβαίνει
ΑΝΑΛΟΓΑ με το πώς εξελίσσονται τα πράγματα στη γη. Γιατί όχι; Επειδή τα σχέδια και οι στόχοι τού Θεού είναι συνεπεία τής παντογνωσίας Του ΑΙΩΝΙΑ, προγενέστερα και τού
ίδιου τού χρόνου! Ο Θεός συνεπώς όποτε εμείς οι άνθρωποι ΘΕΩΡΟΥΜΕ ότι επεμβαίνει, στην ουσία απλώς επιτρέπει την υλοποίηση ενός απειροελάχιστου μέρους κάποιου Αιωνίου Σχεδίου που φυσικά τού ήταν ανέκαθεν γνωστό! Καλοσκέψου
το, Γιάννη και είμαι σίγουρος ότι θα το αντιληφθείς! - Λες κάπου:
«Όταν δέχεσαι την ελευθερία τού άλλου, περιμένεις να κάνει κάτι (κι αντίστροφα) και δρας σύμφωνα με
ό,τι κάνει. Επειδή ίσως ξέρεις τι θα κάνει (ο Θεός βεβαίως ξέρει), δεν σημαίνει ότι δεν πρέπει να περιμένεις - εφόσον, πάντα, αποδέχεσαι την ελευθερία δράσης του - τη δική του κίνηση προτού δράσεις εσύ.» - Το καθοριστικής σημασίας σφάλμα εδώ είναι αυτό το «ΙΣΩΣ ξέρεις»! Γιατί στην περίπτωση τού Θεού δεν υπάρχει
«ίσως», κάτι που κι εσύ ο ίδιος συμπεριλαμβάνεις στον συλλογισμό σου χωρίς όμως να αντιλαμβάνεσαι το παράδοξο! Διότι άλλο «ίσως», κι άλλο «σίγουρα». Οι άνθρωποι όσο βέβαιοι κι αν είναι για κάτι, ΔΕΝ διαθέτουν την απόλυτη, κυριολεκτική εκ των προτέρων
γνώση. Έτσι όλες τους οι ενέργειες και αντιδράσεις στα εξωτερικά γεγονότα είναι ασταθείς και ευμετάβλητες και συνδέονται με την απόλυτα υποκειμενική τους κρίση. Ο Θεός όμως ούτε θεωρεί, ούτε εικάζει, αλλά ΞΕΡΕΙ! Έτσι οποιαδήποτε επέμβαση Του στον
δικό μας χωροχρόνο ΔΕΝ είναι δυνατόν να θεωρείται αποτέλεσμα των δικών μας ενεργειών ή παραλείψεων.

Άθεος είπε...

Εγώ, κατόπιν εορτής, τι να γράψω…
Με τον Γιάννη τα είπατε όλα.
Είσαι τυχερός που βρήκες άξιο συνομιλητή και όσα δεν έγραψες στην ανάρτησή σου τα έγραψες στα σχόλια!
Έτσι πρέπει να νιώθω κι εγώ με την ανάρτησή μου «Ηλιούγεννα ή ο μύθος των Χριστουγέννων» εφ’ όσον κυρίως συνομίλησα μαζί σου και ήσουν τόσο εποικοδομητικός!
Ήξερα ότι είσαι «ψείρας» και δεν αφήνεις τίποτα να πέσει κάτω, όμως εδώ και δυο-τρεις μέρες που ασχολήθηκα περισσότερο μαζί σου κατάλαβα ότι είσαι… πολύ χειρότερος!
Μου κάνει εντύπωση που ενώ το άρθρο αυτό δεν το είδα ποτέ, σε πολλά σημεία έχουμε τον ίδιο προβληματισμό και σε ορισμένα σημεία χρησιμοποιούμε σχεδόν ίδια φρασεολογία. Βέβαια με προβληματίζεις, όλο και περισσότερο γιατί δεν ξέρω που να σε κατατάξω.
Άθρησκο…
«Χριστιανό»…
Κακό «χριστιανό»…
Ή αμερόληπτο χριστιανό…
Ό,τι και να διαλέξω, υπάρχει περίπτωση να συμφωνήσω με την… ΟΟΔΕ;
Όμως σου εύχομαι, πάντα να είσαι ο εαυτό σου γιατί αυτό είναι καλύτερο για όλους!
Μετά από αυτό το άρθρο σου κατάλαβα ότι σιγά σιγά πρέπει να διαβάσω και όλα τα υπόλοιπα!

Κώστας είπε...

Αγαπητέ Άθεε,

ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια ۬ θα ’ταν ψέμα αν έλεγα ότι δεν μ’ έκαναν να νιώσω
όμορφα! Αναφορικά τώρα με τον παρθενικό σχολιαστή στο «τι εστίν αλήθεια;», τον Γιάννη,
θα συμφωνήσω μέχρι κεραίας μαζί σου: ήταν πραγματικά ένας εξαιρετικός συνομιλητής,
από εκείνους που νομίζω, ο κάθε ιστολόγος θα ήθελε να είχε συχνότερα στο μπλογκ του!

Όσον αφορά δε τον προβληματισμό σου για το πού ακριβώς θα πρέπει να με κατατάξεις,
σίγουρα είμαι άθρησκος (με την κυριολεκτική και όχι συνεκδοχική έννοια τού όρου), σίγουρα
δεν είμαι χριστιανός (ούτε κακός, ούτε καλός, ούτε εντός ούτε εκτός εισαγωγικών), όπως
όμως επίσης σίγουρα δεν είμαι πεπεισμένος άθεος (ούτε… αθεϊστής), με την έννοια ότι ενώ
ακολουθώντας το ένστικτο και τη λογική, αδυνατώ να πειστώ από τις διαβεβαιώσεις των
αυτόκλητων εκπροσώπων τού «Θεού» ότι αυτοί… ξέρουν, από την άλλη υπάρχουν
κάποια πράγματα που προς το παρόν δεν μπορώ να αρχειοθετήσω με την ένδειξη
«διευθετημένα» μες στο φτωχό μυαλό μου. Έτσι όσον αφορά την ουσία τού ζητήματος,
έχω καταλήξει σε μια αγνωστικιστική στάση η οποία αν μιλούσαμε τώρα βάσει του
φάσματος πιθανοτήτων τού Ντόκινς, πιθανότατα θα με τοποθετούσε στην πέμπτη
κατηγορία, δηλαδή: «τυπικώς αγνωστικιστής αλλά με κλίση προς τον αθεϊσμό». Και
προσοχή: μιλάμε πάντα για το ενδεχόμενο ύπαρξης κάποιου πρώτου κινούντος που
δεν ανάγεται σε κάποιο άλλο! Γιατί αν μιλάμε για τον Γιαχβέ ή τέλος πάντων για τον
χριστιανικό τριαδικό Θεό και τις δογματικές αλήθειες με τις οποίες οι άνθρωποι τον
έχουν διακοσμήσει, άσ’τα καλύτερα -εκεί μπορεί και να ’μαι χειρότερος ακόμα κι απ’
αυτόν τον… Ντόκινς! Μη βλέπεις που στα κείμενα και στα σχόλιά μου δέχομαι κάποια
πράγματα. Όπως πολλές φορές έχω εξηγήσει, αυτό το κάνω αποκλειστικά και μόνο
χάριν συζήτησης. Ξεκινώ δηλαδή δεχόμενος κάποιες βασικές θέσεις τού συνομιλητή μου,
κι από ’κεί προχωρώ βήμα-βήμα για να δούμε πού θα μας βγάλει. Κι όπως θα ’χεις
διαπιστώσει, πολύ συχνά δε μας βγάζει πουθενά!!

Άθεος είπε...

Χαίρομαι πολύ που σε γνώρισα!
Πιστεύω μια μέρα να τα πούμε και από κοντά!
Το internet μου έδειξε πολλούς εχθρούς, αν κι εγώ δεν τους είδα έτσι, όπως αυτοί. Όμως που υπέδειξε και δυο αξιοσημείωτους ανθρώπους. Ο ένας είσαι εσύ!

Κώστας είπε...

Ευχαριστώ θερμά!

Ανώνυμος είπε...

Η Ελληνική κοσμοαντίληψη δεν είχε ούτε ανέμενε ποτέ Μεσσίες...

Έχεις εξαιρετικό σκεπτικό αλλά σφάλεις κατ εμε στο εξής.

Εξετάζεις τις θρησκείες οχι ως βιωματικές πραγματικότητες των πιστών τους αλλα ως φιλολογικές "ιδεολογίες" που άλλες πέρασαν και άλλες θα σβήσουν στο πέρας των αιώνων. Ο Χριστιανισμός καθώς και ο Μουσουλμανισμός είναι 2 θρησκείες που βασίζονται στην Ιουδαική κοσμοαντίληψη. Αντίληψη εκ διαμέτρου αντίθετη απο την αρχαία κοσμοθέαση και ειδικά την Ελληνική. Ο Μεσσιανισμός είναι Ιουδαική δοξασία. Όχι Ελληνική. Οι Έλληνες είχανε τους Θεούς τους ως Προστάτες/Δασκάλους - Καθοδηγητές τους και οχι ως δυνάστες τους και ετσι τους αντιλαμβανόντουσαν...

Πέρα απο αυτό σημασία εχει να μπείς εντός του πέπλου του βιώματος...

Εκεί πίστεψε με θα εκπλαγείς. Εξετάζοντας τα με ορθολογισμό δεν θα μπορέσεις ποτέ να μπεις στην εσώτερη αλήθεια της πίστης σε συνδυασμό με την εξέταση της Λογικής.

Όταν δεν πιστεύεις σε κάτι τότε αυτό παύει να υπάρχει. Εαν δεν πιστέψεις πως υπάρχουν γαλαξίες επειδή δεν τους βλέπεις θα πάψεις να γνωρίζεις για την υπαρξη τους. Δεν σημαίνει ομως πως δεν υπάρχουν και εαν ενεργοποιηθείς (πίστη) προς την αναζήτηση τους τότε θα τους βρείς...

Να είσαι καλά και συνέχισε να είσαι σκεπτόμενος. Το έχουμε ανάγκη στην εποχή της απόλυτης ηλιθιότητος

Κώστας είπε...

Aγαπητέ φίλε,

μια πολύ σύντομη τοποθέτηση: αν εξετάζαμε τις θρησκείες ως βιωματικές πραγματικότητες των πιστών, τότε πιθανότατα θα έπρεπε να τις δεχτούμε όλες, αφού θα ήταν αδύνατο να απορρίπταμε την υποκειμενικότητα τού βιώματος Χ και να μην αμφισβητούσαμε κι εκείνη τού Ψ. Κι εν πάσει περιπτώσει, δεν είναι όλα τα πράγματα το ίδιο ανιχνεύσιμα και επαληθεύσιμα. Άλλο Θεός / θεοί κι άλλο γαλαξίες. Εγώ μια φορά δεν αισθάνομαι την ανάγκη να δώσω εκ των προτέρων υπόσταση σε κάτι που δεν θεωρώ απαραίτητο / αναγκαίο να υπάρχει.

Αναφορικά τώρα με τους αρχαίους θεούς, νομίζω ότι μάλλον υπερβάλλεις όταν λες ότι οι πρόγονοί μας δεν τους έβλεπαν ως δυνάστες. Το πλέον χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι ο Προμηθέας Δεσμώτης. Και διάλεξα ειδικά το παράδειγμα αυτό, ξέρεις, και για έναν ακόμη λόγο: επειδή εκεί υ π ά ρ χ ε ι η αναμονή για κάποιον Μεσσία. Τώρα το ποιος ήταν αυτός ο Μεσσίας που θα ‘ρχόταν μετά από 13 γενιές και θα εκτόπιζε τον τύραννο Δία, είναι άλλη κουβέντα. Επειδή όμως για λόγους χρόνου (πολλή δουλειά), υγείας (μέση) και κορεσμού (βαρέθηκα πια να ασχολούμαι με τη ζώνη τού λυκόφωτος) είναι αδύνατον πλέον για μένα να συμμετέχω σε εκτενέστερες διαδικτυακές συζητήσεις, προτιμώ να σταματήσω εδώ. :-)

Ευχαριστώ για τα σχόλια σου και την προσχώρησή σου στους αναγνώστες τού μπλογκ.

Κριτικός είπε...

Πολύ ενδιαφέρουσα παρατήρηση Κώστα , αυτή που είδα στο τελευταίο σου σχόλιο "Τώρα το ποιος ήταν αυτός ο Μεσσίας που θα ‘ρχόταν μετά από 13 γενιές και θα εκτόπιζε τον τύραννο Δία, είναι άλλη κουβέντα."

Θυμίζει αυτό που αντιγράφηκε στα ευαγγέλια όπου η γενεαλογία του Ιησού απαριθμείτο ανά 14 γενεές.Ούτε 20 ὀύτε 15, αλλά 13 συν την γενιά του ίδιου του "Μεσσία", δηλαδή 14.

Χαίρομαι που κρατάς την αντικειμενικότητά σου. Πράγματι πολλά απ'αυτά που δικαίως καταλογίζονται στον Χριστιανισμό, ήδη προϋπήρχαν στις παλιότερες θρησκείες. Και απορώ πως μπορεί κανείς να λέει ότι μόνο ο Χριστιανικός Θεός είναι διεστραμμένος (και ναι, έτσι παρουσιάζεται όντως), και να παραβλέπει τις θηριωδίες του δωδεκάθεου. Νομίζω πως πάσχουμε γενικώς από αντικειμενικότητα. Η παραφροσύνη, δεν είναι παρά ο απόλυτος υποκειμενισμός.

Δεν περιμένω απάντηση, χαίρομαι που προχώρησες και βγήκες από τη ζώνη του λυκόφωτος........κι' εγώ στην έξοδο βρίσκομαι. Περισσότερο από ψυχολογικής απόψεως με απασχολεί πλέον το γιατί οι άνθρωποι πιστεύουν αυτά που πιστεύουν.

Κώστας είπε...

Ναι, ψυχικά είμαι πλέον εντελώς εκτός. Μόνο που με το πρόβλημα που μου παρουσιάστηκε τότε στη μέση, αναγκάστηκα ν' αφήσω κάποια πράγματα αναπάντητα, αν θυμάσαι. Κι άντε τώρα να βρω διάθεση να ξανασχοληθώ... Γιατί, είπαμε, το να έπρεπε να ξανάρχιζα στη φάση που βρίσκομαι τώρα σοβαρή συζήτηση για πολλαπλασιασμούς άρτων και μετατροπές νερού σε κρασί, θα ήταν για μένα σαν να μου ζητούσαν μες στ' άγρια μεσάνυχτα να κανονίσω τρία πιάτα στιφάδο! Μπορείς; Δεν μπορείς!

Kριτικός είπε...

Ε, όχι δεν μπορείς, βέβαια.......Ούτε εγώ δεν μπορώ που κάποτε μ'έκαιγε το θέμα πιο πολύ κι'απ'το στιφάδο !

aalou είπε...

προς κριτικό από έναν Κρητικό.

Αν αρέσκεσαι στην αντικειμενικότητα, να εξετάζεις τον προβολικό χαρακτήρα της κεκτημένης ιδέας από το το αντικείμενο στο υποκείμενο (για να χρησιμοποιήσουμε όρους φιλοσοφίας). Τότε θα παρατηρήσεις πως ένας κατα τα άλλα απλός Έλλην που κακώς τον ονομάζουν Μέγα, ο Αλέξανδρος, αν και λάτρης του Άρεως μέσα στην λατρεία των όλων θεών, όταν κατορθώνει να νικήσει τους Πέρσες, δεν τους επιβάλλει τους πατρώους ελληνικούς θεούς, αλλά τους αφήνει να λατρέψουν αυτό που οι ίδιοι συνηθίζουν τόσους αιώνες να λατρεύουν σύφωνα με τα χρηστά τους ήθη. Από την άλλη, ο Γεσσοσουάχ Μεσσιαχ (ελληνιστί Ιησούς Χριστός), δια μέσου της πανίσχυρης ρωμαϊκής κρατικής οργανωτικότητας, όταν ανέρχεται στα ύπατα αξιώματα της Νέας Ρώμης, επιβάλλεται από τους Βυζαντινούς αυτοκράτορες (Ιουστινιάνειοι και λοιποί κώδικες και έδικτα). Κανονικά ο Αλέξανδρος δεν θα έπρεπε να επιβάλλει τους θεούς στους νικημένους κι όχι οι των Ιησού της "αγάπης" τον θεό, έτσι δεν είναι? Όμως παρατηρούμε το αντίθετο. Δεν θα σου δώσω εύκολη τροφή γιατί συμβαίνει αυτό και γιατί στον Χριστιανισμό, στον Μουσουλμανισμό και στον Ιουδαϊσμό υπάρχει τέτοιος φανατισμός για λατρευτική επικυριαρχία στον άλλον. Θα σου πω μονάχα μια ετυμολογία της λέξης Ελλας. Ελ αναζητώ σε βάθος(πελασγική ρίζα). Λας ο λίθος (πέτρα, γη). Θα σου πω δηλαδή ότι με τους θεούς και τις θεές νιώθω καλά, ευτυχισμένα, με ευφυϊα,ετοιμότητα αλλά και χαλαρότητα, με δημιουργικότητα και με ανένοχο ερωτισμό. Πρακτικά πράγματα δηλαδή.

Επίσημοι, δεδηλωμένοι και... επιστημονικώς τεκμηριωμένοι αναγνώστες:

Πρόσφατα σχόλια

Πρόσφατα σχόλια

Πρόσφατα σχόλια

Τομέας LOL - γελάστε ελεύθερα!

Τομέας LOL - γελάστε ελεύθερα!

Μια πρώτη γεύση τού τι ακολουθεί, χεχε...

Μια πρώτη γεύση τού τι ακολουθεί, χεχε...
Αν θέλετε να σχολιάσετε το... ασχολίαστο, επισκεφτείτε το μπλογκ του Διαγόρα! (Κλικ στην εικόνα)

Κάτι λείπει, κάτι λείπει...

Κάτι λείπει, κάτι λείπει...
Τον ήλιο, ρεεεεεεεεε - τον ήλιο!!

Ο αγνός και αμόλυντος... λεμούριος, χεχε

Ο αγνός και αμόλυντος... λεμούριος, χεχε
Μα καλά, τι λένε τα άτομα;
Λεμούριος (πρωτεύον θηλαστικό):

Τι;; «Μόνο οι γυναίκες έχουν παρθενικό υμένα»; Μα καλά, πάνε καλά οι άνθρωποι;
Κι ο δικός μου δηλαδή τι είναι;




«Αγιο φως»: ουρανόθεν ή...

Απόσπασμα από την Ευχή για το «άγιο φως»:

«[…] παρακαλούμεν και δεόμεθά σου, Παναγιότατε Δέσποτα, όπως αναδείξης
αυτό αγιασμού δώρον και ΠΑΣΗΣ ΘΕЇΚΗΣ ΣΟΥ ΧΑΡΙΤΟΣ ΠΕΠΛΗΡΩΜΕΝΟΝ,
διά της χάριτος τού Παναγίου και φωτοφόρου Τάφου σου˙[…] Αμήν».

Ερώτηση κρίσεως:


Έχει ανάγκη ένα εξώκοσμο φως που υποτίθεται πως κατέρχεται θαυματουρχικά
απευθείας από την άκτιστη χάρη τού Θεού, τη μεσολάβηση τού Παναγίου Τάφου
ή οποιαδήποτε ειδική δέηση, για να πλημυρίσει μ’ αυτό από το οποίο εξ ορισμού
θα έπρεπε
ήδη να… ξεχείλιζε;

Πόθεν;

Υπέρμαχοι τού «αγίου φωτός»:

Το ότι ο Πατριάρχης βρίσκεται μόνος μέσα στο κουβούκλιο δεν έχει καμία απολύτως
σημασία ούτε και είναι επιχείρημα, αφού η Ακοίμητη Κανδήλα που υπάρχει μέσα,
τη συγκεκριμένη μέρα είναι ΣΒΗΣΤΗ!

Π. Γ. Μεταλληνός:

«[…] Από τον 4ο αιώνα μ.Χ. (380) μαρτυρείται απ’ την Αιθερία, μια Ισπανίδα που πήγε
και προσκύνησε, ότι υπάρχει η ακοίμητος κανδήλα στον άγιο τάφο.
Πιστεύω λοιπόν
και καταλήγω, όταν υπάρχει πίστις και χάρις Θεού στον συγκεκριμένο Πατριάρχη,
γίνεται το θαύμα. Όταν δεν υπάρχει πίστις, μπορεί η κανδήλα να χρησιμοποιηθεί
γι’ αυτό...».




Δεν περιγράφω άλλο!

Φωτιά στα μπατζάκια μας...

Φωτιά στα μπατζάκια μας...
Αχ βρε παλιόπαιδο, Ιγκόρ...

... φωτιές που μας άναψες!

Τσάμπα το μπουγέλο…

Στην ιστορία τού Κατακλυσμού ο Θεός τιμώρησε τους ανθρώπους για κάτι που όπως
μετά ΡΗΤΑ ομολόγησε
,
ήταν απλώς μέσα στη φύση τους! Το ήξερε λοιπόν αυτό, κι όμως
τους έπνιξε. Όλους! Μαζί και τα ζώα. Και τους έπνιξε επειδή, λέει, … μετάνιωσε (!!) που
τους είχε φτιάξει! Για να μετανιώσει μετά… εκ νέου και να παραδεχθεί ότι βασικά… δεν
έπρεπε να είχε μετανιώσει εξαρχής! Κι όλα αυτά από έναν…
προγιγνώσκοντα θεό!!

Λοιπόν, δεν πιστεύω κάποιος από εσάς να κατάλαβε τίποτα, ε;

Όπως αναφέρει το Κατά Μάρκον Δ´ 10-12, όταν κάποτε οι μαθητές ρώτησαν
τον Χριστό γιατί δίδασκε με παραβολές, αυτός έδωσε αυτολεξεί την εξής απάντηση:
«Σ’ εσάς δόθηκε η δυνατότητα να γνωρίσετε τα μυστήρια τής βασιλείας τού Θεού˙
σ’ εκείνους δε έξω όλα δίνονται με παραβολές ώστε οι βλέποντες να βλέπουν αλλά
να μην αναγνωρίζουν, και οι ακούοντες ν’ ακούν, αλλά να μην αντιλαμβάνονται,
μην τυχόν και μετανοήσουν και τους συγχωρεθούν τα αμαρτήματά τους».

Με το χέρι στην καρδιά: πώς ακριβώς θα χαρακτηρίζατε εσείς έναν δάσκαλο (Ιησούς)
που σύμφωνα με τα ίδια τα λεγόμενά του, διδάσκει επίτηδες με πολύπλοκο τρόπο
(παραβολές) με στόχο κάποιοι μαθητές του -πιθανότατα οι περισσότεροι- παρότι
παρακολουθούν το μάθημα, να μην μπορούν να καταλάβουν τίποτα, στερούμενοι έτσι
τις όποιες θεωρητικές ελπίδες θα είχαν («μην τυχόν και») να αντεπεξέλθουν στις υψηλές
απαιτήσεις («μετανοήσουν») και να πετύχουν («συγχωρεθούν»);

Είναι μια παρθένος οπωσδήποτε... παρθένα;

Είναι μια παρθένος οπωσδήποτε... παρθένα;
Dirne: Μη με βλέπετε έτσι… Εγώ κάποτε ήμουν… παρθένα!
Χριστιανοί για ν’ αποδυναμώσουν την εβραϊκή λέξη bethulah που θα έπρεπε κανονικά να υπήρχε στη θέση τού almah «νεάνις», εάν η περίφημη προφητεία τού Ησαΐα όντως έθετε στο επίκεντρο μια… ανέγγιχτη παρθένο:



«Αλλά και στις γλώσσες των άλλων λαών της Μ. Ανατολής η αντίστοιχη της λέξης bethulah δεν σημαίνει απαραίτητα την (με την βιολογική σημασία) παρθένα. Για παράδειγμα, στα Ακκαδικά η λέξη batultu σημαίνει κυρίως μια ηλικιακή ομάδα. Μόνο σε συγκεκριμένα πλαίσια σημαίνει την παρθένα. Στα κείμενα της Ουγκαρίτ, η λέξη btlt είναι συνήθης χαρακτηρισμός για την Anat, την γυναίκα του Βάαλ. Σε αραμαϊκά κείμενα διαβάζουμε για γυναίκα, btwlt, η οποία είναι επίτοκος (σε τοκετό).»



Και τώρα προσέξτε απίστευτη περίπτωση-λουκούμι από τα Γερμανικά:



Η λέξη Dirne ξεκίνησε από μιαν αμάρτυρη γερμανική ρίζα με τη σημασία «παρθένος», συνέχισε στα Παλαιογερμανικά με την ίδια ακριβώς σημασία, υπέστη αργότερα σημασιακή διεύρυνση αλλάζοντας σε «νεαρό κορίτσι» κι εν συνεχεία σε «υπηρέτρια», για να ξεπέσει τελικά σε... «ΠΟΡΝΗ»!! Οι μεταβολές αυτές δε, συντελέσθηκαν εντός μιας, αν όχι μικρότερης, το λιγότερο ίσης χρονικής περιόδου με τις αντίστοιχες σημασιακές αλλαγές που εμφάνισε η σημιτική λέξη, και μάλιστα σε αντίθεση μ’ αυτήν, οι μεταβολές δεν έλαβαν χώρα σε συγγενείς μεν, διαφορετικές δε γλώσσες (Ακκαδικά, Ουγκαριτικά, Αραμαϊκά, Εβραϊκά) αλλά εντός τού ΙΔΙΟΥ γλωσσικού συστήματος (Γερμανικά)!







Θα... καλοπεράσετε, παλιόπαιδα!

Κολιτσάρας:

«
Είναι σπάνια η περίπτωση που ο Θεός τιμωρεί τα αθώα τέκνα για τις αδικίες των
γονέων τους˙ και αν καμιά φορά τα τιμωρεί
το κάνει για να ανταμείψει τα τέκνα πιο
πλουσιοπάροχα στην μέλλουσα ζωή. Ο Θεός όμως τιμωρεί την κακία μέχρι τρίτης
και τετάρτης γενεάς
εφ’ όσον οι απόγονοι μιμούνται την κακία των προγόνων τους
και μισούν τον Θεό. Διαφορετικά ο Θεός είναι πάντοτε δίκαιος, αν και
είναι απόκρυφες
σε μας οι βουλές Του».


Δηλαδή, για να κάνουμε… μετάφραση τής μετάφρασης και ερμηνεία τής ερμηνείας,
ΝΑΙ, ενίοτε τιμωρούνται ΚΑΙ ΑΘΩΟΙ
για τα ανομήματα των ασεβών προγόνων τους
(1η πρόταση), ΟΧΙ, ποτέ δεν τιμωρούνται αθώοι απόγονοι (2η πρόταση), αν και
ποτέ
δεν ξέρεις
(3η πρόταση)!!

Είναι λοιπόν ή δεν είναι το θέμα για… LoL;


Φτιαγμένη από το... πουθενά!!

Εξυπνάκηδες εικονολάτρες:

Οι ανόητοι οι αρχαίοι Έλληνες να πιστεύουν πως τα περίφημα διοπετή ομοιώματα
έπεφταν κατ’ ευθείαν από τον ουρανό,
συστημένα με αποστολέα τον ίδιο τον Δία…
Ρε τους βλάκες…

Απάντηση:

Σσσσσς! Αχειροποίητα!

.

Εξυπνάκηδες εικονολάτρες:

Πόσο ανόητοι ήταν αυτοί οι ειδωλολάτρες οι αρχαίοι Έλληνες με τις δεισιδαίμονες
φαντασιοπληξίες τους περί αγαλμάτων που
μιλούσαν, χαμογελούσαν, μετακινούνταν
από μόνα τους, προστάτευαν και… πετούσαν φωτιές
όταν βέβηλοι επιχειρούσαν να τα
απομακρύνουν από τον ιερό τόπο λατρείας τους! Μα είναι ποτέ δυνατόν να πίστευαν
τέτοια πράγματα;

Απάντηση:

Δεν είμαι απόλυτα σίγουρος ποια απάντηση θα ταίριαζε για την περίπτωσή τους.
Να απαντήσουμε λαϊκιστί με το κλασικό «είπε ο γάιδαρος τον πετεινό κεφάλα!»; Ή να
τους υπενθυμίσουμε καλύτερα ότι «στο σπίτι τού κρεμασμένου δεν μιλάνε για σχοινί!»;
Μήπως πάλι να πάρουμε το «μωραίνει Κύριος ον βούλεται απολέσαι» ή καλύτερα την
περίφημη ρήση τού Ιησού περί κάρφους και… δοκού εν τω οφθαλμώ ημών; Ή μήπως
όλα αυτά μαζί; Διότι πώς αλλιώς θα πρέπει ν’ απαντήσει κανείς σε ανθρώπους που
τολμάνε και σχολιάζουν ειρωνικά τα παραπάνω, όταν στο ίδιο το σύστημα πίστης
που ασπάζονται κι ακολουθούν , «υπάρχουν»… δακρυροούσες
και -Θεός φυλάξοι!-
αιμοροούσες Παναγίες,
ιστορίες (γι’ αγρίους) περί εικόνων που θαυματουργικά…
φεγγοβολούσαν, μιλούσαν, κουνούσαν τα δάχτυλά τους και… τηλεμεταφέρονταν
από
το ένα μέρος στο άλλο; Έλεος, δηλαδή! Έλεος!

Θαύμα!

Θαύμα!
Πώς ένα διαδικτυακό τρολάρισμα μετατράπηκε εν μια νυκτί σε... θαύμα!

Να 'ταν η ζήλια ψώρα...

Φανταστείτε δηλαδή να ΜΗΝ είχε... παρρησία!

Παραφρονήστε ελεύθερα:

1ον : Η αειμεσιτεύουσα Παναγία ως μητέρα τού Χριστού έχει παρρησία ενώπιον του.
2ον :
Η Παναγία στον γάμο τής Κανά το μόνο που είπε ήταν: «Δεν εχουν άλλο κρασί».
3ον : Ο Χριστός παρά την… παρρησία τής μητέρας του,
την αποπήρε!
4ον
: Αυτό συνέβη επειδή στη συγκεκριμένη περίπτωση ο Χριστός μιλούσε ως Θεός
.........και απλώς απαίτησε από τη φυσική του μητέρα τον προσήκοντα σεβασμό.
5ον :
Η Παναγία… ανάγκασε (!) τον Χριστό να κάνει το θαύμα πρόωρα.
6ον : Ο Χριστός συνεπώς έκανε κάτι παρά την αρχική του πρόθεση ۬ επηρεάστηκε
.........
και άλλαξε γνώμη!
7ον :
Ο Χριστός είναι… προγιγνώσκων και… άτρεπτος!
8ον :
Όχι, όχι: ο Χριστός, είπαμε, στη συγκεκριμένη περίπτωση δε μιλούσε ως άνθρωπος,
.........αλλά… ως Θεός!!

Βοήθ... γκλουκ!!

Βοήθ... γκλουκ!!

Άφθαρτος!!

Άφθαρτος!!
Γειά σας! Με βρήκαν στην Κίνα, είμαι περίπου... 3000 ετών, αταρίχευτος, μα όχι... άγιος!

Άγγελος ή διάβολος; Οι ειδικοί ας γνωμοδοτήσουν!

Άγγελος ή διάβολος; Οι ειδικοί ας γνωμοδοτήσουν!

Was ist Wahrheit?

Sprechen Sie Deutsch? Dann klicken Sie doch mal hier rein!

Ευχαριστούμε!

Ευχαριστούμε!