Γκρρρρ!!! Αυτό δεν είναι δυνατόν!!!!!!

Όσοι επισκέπτονται τακτικά το ιστολόγιο αυτό, θα έχουν καταλάβει ότι είμαι ένας άνθρωπος που τρέφει έντονη απέχθεια για οτιδήποτε μεταφυσικό. Αυτό φυσικά δεν σημαίνει πως απορρίπτω διαρρήδην το ενδεχόμενο όντως να συμβαίνουν γύρω μας πράγματα τα οποία δεν είναι δυνατόν να αντιληφθούμε άμεσα. Σε καμία περίπτωση δηλαδή δε δέχομαι ως μοναδική υπαρκτή αλήθεια αποκλειστικά και μόνο αυτό που μπορώ να δω και ν’ ακούσω. Άλλωστε η πάγια θέση μου σε τέτοιου είδους ζητήματα είναι ότι αυτά που γνωρίζουμε είναι απείρως λιγότερα από εκείνα που αγνοούμε. Έτσι λοιπόν, δέχομαι ότι από τη στιγμή που κάτι αποδεδειγμένα συμβαίνει, είτε έτσι είτε αλλιώς κάποια εξήγηση θα έχει. Απλώς όταν η εξήγηση αυτή τυχαίνει να βρίσκεται εκτός του εκ των πραγμάτων περιορισμένου γνωστικού μας πεδίου, κάνουμε λόγο για «μεταφυσικές ή υπερφυσικές εμπειρίες». Μέχρι αποδείξεως, βέβαια, του αντιθέτου.
..
Σήμερα, λοιπόν, θα μοιραστώ μαζί σας δύο τέτοιες εμπειρίες που ’χα στο παρελθόν και για τις οποίες όσο κι αν προσπάθησα να βρω κάποια «λογική» εξήγηση, ποτέ δεν τα κατάφερα. Ελπίζω μόνο να μην πιστέψετε ότι απλώς κάνω πλάκα ή ακόμα χειρότερα, ότι μού ’στριψε! Τέτοιο θέμα, προς το παρόν... δεν υφίσταται!
....
Ήμουν, που λέτε, 19 χρονών τότε, με τάση μεν στην αμφισβήτηση και στον αντίλογο, αλλά σπάνια σε θέματα θρησκευτικού περιεχομένου. «Πίστευα» αυτά που μου είχαν μάθει, κι από κει και πέρα απλά δεν ασχολούμουν. Είχα αυτό που λέμε «την ησυχία μου». Εκείνη την ημέρα, λοιπόν, βρισκόμουν μαζί με την αδερφή μου και τη θεία μου στην κουζίνα του πατρικού μου και τα λέγαμε. Μιλάμε μέρα-μεσημέρι! Στο σπίτι δε (2ος όροφος) δεν υπήρχε κανείς άλλος την ώρα εκείνη. Εκεί λοιπόν που μιλούσαμε, εκτοξεύεται ξαφνικά κυριολεκτικά από το πουθενά μια καταπράσινη αηδιαστική βλέννα (ροχάλα) και προσγειώνεται πάνω στο χέρι μου! Ξερός εγώ, ξερή η θεία μου, ξερή κι η αδερφή μου! - «Τι ’ταν αυτό, ρε παιδιά;;!!», κατάφερα να ψελλίσω μετά το αρχικό σοκ! Το χέρι μου ήταν ακόμα απλωμένο και η ροχάλα πάνω! Δεν το είχα φανταστεί λοιπόν! Το ’χαν δει κι άλλοι! Τελικά πήγα στον νεροχύτη και ξεπλύθηκα, κι εκεί πια άρχισε το δεύτερο στάδιο της τρέλας! Ξέρετε, αναπαραστάσεις και τέτοια. Μάταια όμως! Όσο περισσότερο το ψάχναμε, τόσο περισσότερο τρελαινόμασταν! Ήταν απλά εξωφρενικό! Το μοναδικό παράθυρο του χώρου -το οποίο συν τοις άλλοις έλεγχα οπτικά- ήταν κλειστό, ενώ τα μοναδικά άτομα που υπήρχαν την ώρα εκείνη στο σπίτι και θα μπορούσαν να με είχαν φτύσει, τα είχα ακριβώς μπροστά μου! Τους μιλούσα κι εκείνες μ’ άκουγαν - ούτε το στόμα τους είχαν ανοιχτό, ούτε έβηξαν, ούτε φταρνίστηκαν, ούτε έκαναν τίποτα περίεργο. Μιλάμε, αγαλματάκια ακούνητα! Ζώο, πάλι, δεν υπήρχε κανένα. Και το χειρότερο: η ροχάλα είχε έρθει σφαίρα από μια κατεύθυνση όπου δεν υπήρχε απολύτως τίποτα! Από το σημείο που στεκόμουν μέχρι την πόρτα της κουζίνας απ’ όπου μού ’ρθε η γλοιώδης αυτή ουσία, υπήρχαν αρκετά μέτρα άδειου χώρου κι ακόμα κι αν ήταν κάποιος εκεί, δεν θα μπορούσε ούτε μία στο εκατομμύριο να φτάσει το πράμα αυτό μέχρις εμένα, πόσο μάλλον να με πετύχει! Έτσι λοιπόν το απίστευτο αυτό περιστατικό καταχωρίστηκε (γκρρρ!) στα λεγόμενα «υπερφυσικά» και ανεξήγητα. Ακόμα και τώρα αδυνατώ να βρω κάποια λογική εξήγηση. Αξίζει πάντως να αναφερθεί ότι μερικούς μήνες αργότερα η τότε ήδη άρρωστη θεία μου πέθανε! Σε ηλικία μόλις 25 ετών. Αρκετές φορές όλα αυτά τα χρόνια που πέρασαν από τότε, και παρά τη βαθιά μου αποστροφή για κάθε είδους δεισιδαιμονία, συνέλαβα τον εαυτό μου να αναρωτιέται ενδόμυχα μήπως αυτό που συνέβη την ημέρα εκείνη ήταν τελικά κάποιου είδους σημάδι, κάποιος κακός οιωνός ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων. Όμως πάλι, γιατί σε μένα, κι όχι σ’ εκείνη; Άγνωστο.
..
Η δεύτερη παράξενη εμπειρία ήρθε οχτώ χρόνια αργότερα, στα 27 μου, όταν είχα πλέον «χάσει την πίστη μου», και κατά περίεργο τρόπο συνέβη πάλι στην κουζίνα του πατρικού μου, στο ίδιο σχεδόν σημείο με την προηγούμενη φορά. Σημαντικό είναι επίσης ότι πάλι συνέβη μέρα-μεσημέρι. Μόνο που αυτή τη φορά ήμουν μόνος. Στεκόμουν, λοιπόν, μπροστά στο παράθυρο του νεροχύτη και κοίταζα έξω με κατεύθυνση το πουθενά. Ήμουν, βλέπετε, σε πολύ άσχημη ψυχολογική κατάσταση γιατί μόλις λίγες μέρες πριν, είχε σκοτωθεί το αγόρι της αδερφής μου - νέο παλληκάρι, 20 χρονών! Στεκόμουν, λοιπόν, εκεί και τον σκεφτόμουν πάρα πολύ έντονα. Τότε ξαφνικά ακούω από πίσω μου έναν δυνατό θόρυβο, κάτι σαν μεταλλικό ήχο. Γυρνάω αμέσως, και τι να δω (ανατριχιάζω και μόνο που το θυμάμαι); Το ταψί που ήταν τοποθετημένο πάνω στην εστία του φούρνου, ακόμα κουνιόταν!! Το έβλεπα και το άκουγα ακόμα να πάλλεται λες και μόλις το ’χε χτυπήσει κάποιος! Μόλις συνήλθα από το σοκ, άρχισα πάλι τις αναπαραστάσεις όπως και την προηγούμενη φορά, αλλά πάλι δεν κατάφερα να βρω κάποια λογική εξήγηση. Στην κουζίνα, αλλά και σ’ όλο το σπίτι, δεν υπήρχε κανείς άλλος. Ήμουν εντελώς μόνος! Το ταψί ήταν σταθερά τοποθετημένο πάνω στην εστία του εντοιχισμένου φούρνου και γύρω-γύρω ο πάγκος της κουζίνας! Μήπως είχα χτυπήσει κατά λάθος με το γόνατό μου το ντουλάπι του νεροχύτη και μεταδόθηκε η δόνηση διά μέσου του πάγκου φτάνοντας στο… ταψί; Σας πληροφορώ ότι ακόμα κι αυτό το ενδεχόμενο το εξέτασα! Άρχισα να ανοιγοκλείνω τα ντουλάπια, να πέφτω με δύναμη πάνω στον πάγκο, να χτυπιέμαι δεξιά κι αριστερά - τίποτα όμως! Τα πόδια μου και τη λεκάνη μου κόντεψα… να τα σπάσω - ο πάγκος όμως και το ταψί, όπως ήταν άλλωστε φυσικό κι αναμενόμενο, δεν μετακινήθηκαν ούτε χιλιοστό! Να ’ταν σεισμός; Και γιατί να κουνηθεί μόνο το ταψί και όχι και τα πιάτα, τα ποτήρια, οι λάμπες και όλα τα υπόλοιπα; Υπενθυμίζω ότι το ταψί ήταν τοποθετημένο πάνω στον εντοιχισμένο πάγκο, σε απόλυτα σταθερή δηλαδή επιφάνεια! Έτσι η τελευταία πιθανότητα ήταν απλά να ’χε… φυσήξει αέρας από το… κλειστό παράθυρο!
..
Αλήθεια, εσείς έτυχε ποτέ να βιώσετε εν πλήρη συνειδήσει κάποια «παράξενη» εμπειρία για την οποία ποτέ δεν κατορθώσατε να βρείτε μια πιθανή λογική εξήγηση; Αν έχετε κάτι, απλά γράψτε το! Ιδιαίτερο ενδιαφέρον, νομίζω, θα είχαν οι -εντάξει, ασφαλώς ανεκδοτολογικές- μαρτυρίες ατόμων που… δεν τα πάνε και πολύ καλά με το μεταφυσικό!

..

..