Με τα δυο χεράακια, πλάθω σκ*****άακια...

.....................

Έχεi τύχει ποτέ ν’ ακούσετε τη βιβλική ιστορία με τον προφήτη Ιεζεκιήλ και την κοπροφαγία; Αν όχι, χάνετε! Η κατηγορία, λοιπόν, που προσάπτεται εδώ στον Γιαχβέ είναι ότι υποχρέωσε τον προφήτη του να φάει ανθρώπινα περιττώματα, και μόνο μετά από παζάρεμα δέχθηκε να τροποποιήσει την εξωφρενική αυτή ποινή επί το ηπιότερον αντικαθιστώντας τα ανθρώπινα κόπρανα με βοδινά! Ισχύει όμως αυτό; Ευσταθεί η κατηγορία περί κοπροφαγίας ή πρόκειται για μια ακόμα αναίσχυντη συκοφαντία των «εχθρών τού χριστιανισμού»;

..
Στην πραγματικότητα η «αλήθεια» φαίνεται να βρίσκεται κάπου στη μέση. Διότι στη συγκεκριμένη ιστορία (την οποία -ας τονιστεί αυτό- χάριν συζήτησης και μόνο δέχομαι ως αληθινή) ούτε ο Θεός είπε ποτέ στον Ιεζεκιήλ ευθέως να επιδoθεί σε κοπροφαγία με την αρνητικά φορτισμένη έννοια του όρου, αλλά από την άλλη ούτε και αντιλαμβανόταν τα ανθρώπινα κόπρανα της αρχικής τιμωρίας απλά και μόνο ως καύσιμη ύλη! Εξηγώ παρακάτω γιατί:

..
Κατ’ αρχάς, το γεγονός ότι τα αποξηραμένα περιττώματα βοδιών και καμηλών σε μερικές χώρες τής Ανατολής χρησιμοποιούνταν ως καύσιμη ύλη, δεν μπορεί να αμφισβητηθεί. «Οι Kαππαδόκες», για παράδειγμα, «είχαν το τουντούρι, μικρό κωδωνόσχημο φούρνο από πηλό τοποθετημένο στο κέντρο του δωματίου για να ζεσταίνει επίσης. Έκαιγε στη βάση του ξεραμένη κοπριά αγελάδας και είχε ένα άνοιγμα σαν πορτάκι στη βάση του. Αφού έπλαθαν και έκαναν επίπεδο ένα ψωμί, έβαζαν το χέρι από το πορτάκι και κολλούσαν τη ζύμη στα πήλινα τοιχώματα για να ψηθεί.»

..
Έτσι, λοιπόν, και στην περίπτωση τού Ιεζεκιήλ, απαντούν οι απολογητές, τόσο τα ανθρώπινα κόπρανα της αρχικής ποινής όσο και τα βοδινά της 2ης ήταν απλώς η καύσιμη ύλη πάνω στην οποία θα έψηνε ο προφήτης το ψωμί του. Και πράγματι, στην περίπτωση τής βοδινής κοπριάς, το επίμαχο εδάφιο λέει «και ποιήσεις τους άρτους σου επ΄ αυτών». Πάνω σ’ αυτά, δηλαδή, όπως σωστά μετέφρασε η Ελληνική Βιβλική Εταιρία στην οποία και παραπέμπουν οι απολογητές τους «αγράμματους Νεοειδωλολάτρες». Το πράγμα ωστόσο αλλάζει εντελώς στην περίπτωση των ανθρωπίνων περιττωμάτων. Εκεί οι -ασφαλώς άμεμπτοι και εγγράματοι- μεταφραστές για κάποιον ανεξήγητο λόγο προσποιήθηκαν τους αγράμματους μεταφράζοντας το «εν βολβίτοις κόπρου ανθρωπίνης» σε «πάνω σε ανθρώπινα περιττώματα». Το ερώτημα μου, λοιπόν, είναι το εξής: γιατί η πρόθεση «εν» δεν αποδόθηκε όπως έπρεπε και όπως ακόμα και… κουμπούρες στο μάθημα των Αρχαίων θα μετέφραζαν σωστά; Και οι -επίσης ακέραιοι και εγγράμματοι- χριστιανοί απολογητές που παραπέμπουν εχθρούς και φίλους στην εν λόγω μετάφραση, γιατί συμμετέχουν κι εκείνοι συνειδητά στην παραποίηση αυτή; Εφόσον το χωρίο είναι πράγματι τόσο αθώο όσο θέλουν να μας το παρουσιάζουν, τότε για ποιόν λόγο δεν παραδέχονται ευθαρσώς -όπως κάνει φερ’ ειπείν ο Κολιτσάρας (1)- ότι η αρχική εντολή του Θεού στον Ιεζεκιήλ ήταν όντως να χώσει τις κρίθινες πίτες ΜΕΣΑ σε ανθρώπινα κόπρανα; Όχι πάνω σ’ αυτά, αλλά ΜΕΣΑ - μέσα σε σιχαμερές, αηδιαστικές και βρωμερές μάζες από… - όχι, δεν θα το πω, θα κρατηθώ! Η διατύπωση, λοιπόν, είναι τόσο ξεκάθαρη, που οποιαδήποτε απόπειρα να αμφισβητηθεί η σημασία της, ισοδυναμεί με την αυτογελοιοποίηση εκείνου που το επιχειρεί! Πάψτε, λοιπόν, επιτέλους να κατηγορείτε αυτά που κι εσείς οι ίδιοι κάνετε! Παραδεχτείτε το αφού δεν είναι πρόβλημα: ο Ιεζεκιήλ διατάχθηκε να ΕΝκρύψει τις σταχτόπιτες του ΕΝ βολβίτοις. Το ψωμί θα ήταν, δηλαδή, χωμένο μέσα στο… - θου, Κύριε, φυλακήν τω στόματί μου! Εκτός βέβαια κι αν βρεθεί τώρα κανένας πεφωτισμένος απολογητής που κουνώντας αυστηρά το δάχτυλο θα αντιπεί ότι μπορεί μεν οι πίτες να έπρεπε να χωθούν μέσα στο… (πάλι κρατήθηκα!), αλλά προφανώς θα ήταν τυλιγμένες με... αλουμινόχαρτο ή τοποθετημένες μέσα σε πυρίμαχο… τάπερ ώστε να μην έρθουν σε άμεση επαφή με τα… ξέρετε τώρα! Έλεος, λοιπόν, ρε παιδιά! Λίγη σοβαρότητα δεν βλάπει!

..
Όσον αφορά τώρα τις εύλογες διαμαρτυρίες του Ιεζεκιήλ και το παζάρεμα που ακολούθησε, οι πάντα ετοιμόλογοι και χωρατατζήδες απολογητές απαντούν (χωρίς να τους ξεφεύγει ούτε ένα χαμογελάκι που θα πρόδιδε ότι ασφαλώς… αστειεύονται) πως «ο Θεός δεν συνηθίζει να βάζει τα πλάσματά του να κάνουν πράγματα που παραβιάζουν την ελεύθερη βούλησή τους. Και εδώ», λέει, «χρειαζόταν η συγκατάθεση τού Ιεζεκιήλ για κάτι τέτοιο. Ο Θεός λοιπόν ξεκίνησε να τον παζαρεύει από το ψήσιμο με τα ανθρώπινα κόπρανα, για να συμβιβαστεί ο Ιεζεκιήλ στο ψήσιμο με κόπρανα ζώων. Πού είναι το πρόβλημα; Ο Θεός ήξερε ως πού φθάνει η αντίδραση τού Ιεζεκιήλ, και ανάλογα τον παζάρεψε.»

..
Εδώ, λοιπόν, πραγματικά μιλάμε για το ανέκδοτο τού αιώνα! - Πώς το ’πανε; «Ο Θεός δεν συνηθίζει να βάζει τα πλάσματά του να κάνουν πράγματα που παραβιάζουν την ελεύθερη βούλησή τους.» Αχαχαχαχαχαχα! Καταπληκτικό! - Πώς; Πού το βλέπω το αστείο; Καλά με δουλεύετε τώρα; Μα αν αρχίσω να το εξηγώ, πάει, κρύωσε! Τέλος πάντων, για να μη με πει κανείς κιόλας και χάχα, ας διευκρινίσω λοιπόν εν τάχει για ποιον λόγο την παραπάνω απάντηση της Απολογητικής μόνο ως ανέκδοτο μπορώ να τη δω: μεταξύ άλλων λοιπόν, επειδή την ελεύθερη βούληση του Φαραώ να μην αφήσει τους Εβραίους να φύγουν, ο Θεός τη σεβάστηκε ακριβώς όπως η γάτα σέβεται το ποντικάκι που μόλις μάγκωσε στα κοφτερά της νύχια! Η μια θεομηνία πίσω απ’ την άλλη τους έσκαγε στο κεφάλι, λαμπόγυαλο έγινε η Αίγυπτος - κι όλ’ αυτά γιατί; Επειδή ο -α, όλα κι όλα- δημοκράτης Γιαχβέ σύμφωνα με τη σαφέστατη, ρητή και μη παρερμηνεύσιμη δήλωσή του στο Έξοδος, Ζ´ 3-4, θα σκλήραινε συνεχώς την καρδιά τού Φαραώ ώστε αυτός να μη συναινέσει αμέσως στην έξοδο και χαθεί η… ευκαιρία να γίνει λίγος τσαμπουκάς και να φανεί ποιος είναι τελικά ο μάγκας! Και μετά μας μιλάνε για ελευθερία βούλησης και πράσινα άλογα. Σαν δεν ντρεπόμαστε λιγάκι, λέω ’γώ. Κι επειδή ήδη από τώρα ξέρω τι θα μπορούσε να αντιπεί κάποιος οργισμένος απολογητής για το ζήτημα τής «σκλήρυνσης καρδίας», υπόσχομαι να επανέλθω λίαν συντόμως με περισσότερες λεπτομέρειες και αμείλικτο αντίλογο στη χριστιανική ερμηνεία. Αυτά και καλό βράδυ σε όλους.

..

..

Π Α Ρ Α Π Ο Μ Π Ε Σ

..

[1] Αγία Γραφή Βίβλος, εκδ. Κ. ΚΟΥΜΟΥΝΔΟΥΡΕΑ, (ερμηνευτική απόδοση: Ι. Θ. Κολιτσάρα),
τόμος 5, σ. 259