..
Αγαπητοί φίλοι, καλωσορίσατε στο διαδικτυακό τσαρδί μου!
Ελπίζω παρά την έλλειψη ιδιαιτέρων ανέσεων να νιώσετε όλοι σαν στο σπίτι σας!
Μπορείτε επίσης μετά, αν θέλετε, να περάσετε και δίπλα
στα τραγούδια που αγαπώ.
Εκεί έχει μόνο... μουσική!

τι εστιν αλήθεια;

Πιλάτος (Κατά Ιωάννην, ΙΗ΄ 38)

Αναλυτικός κατάλογος

..
128. Anybody home?
127. Που λέτε, λοιπόν, πάτερ Γεώργιε…
126. «Άγιο φως» (και η κουβέντα συνεχίζεται...)
125. Το θαύμα είναι η... ευχή που... αγιάζει το φως!! (deutsch hier)
124. Το «τι εστιν αλήθεια;» και στα Γερμανικά!
123. Σώσον, Κύριε, τον λαόν σου...
122. Τρία πουλάκια κάθονταν…
121. Μεταξύ θρησκοληψίας και παράνοιας
120. Απρόσκλητοι σε μια χριστιανική χώρα...
119. «Άγιο Φως»: η άλλη όψη τού νομίσματος (deutsch hier)
118. Ποιο ήταν το... θαύμα
117. Οι... άσφαιρες «πύρινες σφαίρες» (deutsch hier)
116. Αστραπές και κεραυνοί (στου φακού μας το γυαλί)... (deutsch hier)
115. Φωτιά στα μπατζάκιά μας...
114. Περί τής προφητείας τού Ησαΐα (Εμπλουτ. αναδημ.)
113. Το χρονικό μιας κωλοτούμπας...
112. Περί τού «αγνώστου θεού» (Αναδημ.)
111. Μπεεεεεε!! (Κάτω τα κεφάλια ωρέ χριστιανοί!)
110. Εγκλωβισμένοι στη ζώνη τού Λυκόφωτος…
109. Τo κάψιμο τού Καρνάβαλου… (Περί «υιών ποιητών»)
108. Άντε βρε, χρόνια πολλά!
107. Η μαρτυρία τού Τάκιτου
106. Home alone 2
105. Σήμερα τα Φώτα κι ο φωτισμός...
104. Η μαρτυρία τού Πλινίου τού Νεοτέρου
103. Η μαρτυρία τού Σουητώνιου
102. Cute Christmas Cartoon
101. Unheilig - Kling Glöckchen ... vom Album
100. Ο γυμνός νεανίσκος στή Γεσθημανή
..99. Δεν ξέρω, δεν είδα, δεν άκουσα...
..98. Βίντεο: Καλόπουλος vs. π. Καρπαθίου
..97. Τι εμοί και σοί (κοινώς, τη ρόκα σου εσύ!);
..96. Μήνυμα προς πάσαν κατεύθυνση
..95. Μπαμ και κάτω (Περί τού Τάε Κβον Ντο)
..94. Ορθόδοξη κβαντική φυσική και τα μυαλά στα κάγκελα!
..93. Λυπάμαι, αλλά δε γίνεται αλλιώς!
..92. Η αμαρτωλή ιστορία μιας απογραφής
..91. Κυριακή γιορτή και σχόλη, να ’ταν η βδομάδα όλη…
..90. Μυρώστε με ν’... αγιάσω!
..89. Μέχρι να... παγώσει η κόλαση...
..88. H αειμεσιτεύουσα Βασίλισσα των Ουρανών
..87. Περί τού Ιωάννη τού Ριγολόγου
..86. Βίντεο με τον Μεταλληνό: Αξίζει να το δεις!
..85. Είμαστε και σε... κρίσιμη ηλικία...
..84. Η αβάσταχτη ελαφρότητα τού απολογήσθαι
..83. Αποκαλυπτήρια (Sit back and enjoy the show!)
..82. Περί... υιών
..81. Περί «γεννητού» και «κτιστού» (και… «ποιητού»)
..80. Παιδιά, έχουμε γενέθλια!
..79. Τον αναγνωρίζετε;
..78. Ένα... φοβερά δύσκολο… απλό ερώτημα!!
..77. Προβληματισμών συνέχεια...
..76. Προβληματισμοί...
..75. Ανοίξτε κανένα παράθυρο, ρε παιδιά!
..74. ΜΟΝΟΣ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ (HOME ALONE)
..73. Δάσκαλε, για ρίξε ένα... repeat σε παρακαλώ!
..72. Αχαχαχαχαχαχα!
..71. Τα παιδιά τού Ζεβεδαίου ποιον είχαν πατέρα;
..70. Chicken Techno
..69. Εύτυχος και Ελπήνωρ (Αν έχεις... τύχη διάβαινε!)
..68. Περί τής γνωστής-άγνωστης εξέγερσης
..67. Η αναγκαιότητα τής πίστης
..66. Το μυστήριο τού Βαραββά
..65. Ω Αυτοκράτορ, εγρήγορας ή καθεύδης;
..64. Τα κινητά σας, ρεεεεε!!
..63. Προς Ο.Ο.Δ.Ε. (Περί του Αγίου Φωτός)
..62. Ο σωστός τρόπος να κάνεις τον σταυρό σου!
..61. Περί του Τιμίου Ξύλου
..60. Περί της αναγκαιότητας τού κακού
..59. Περί του «Πίστευε και μη ερεύνα»
..58. DEPECHE MODE - «Βlasphemous rumours»
..57. Κωδικός «Λαντσιάνο»
..56. Περί των… «γνωστών αγνώστων»
..55. Περί εικόνων
..54. Ισορροπημένη ανισορροπία ή… ανισόρροπη ισορροπία;
..53. Το χρονικό μιας... κλωνοποίησης
..52. Λάιονελ Ρότσιλντ - η περιπέτεια ενός όρκου
..51. Μπήκαν στην πόλη οι οχτροί
..50. Merry Christmas Mr. Bean
..49. Προς κέντρα λακτίζειν
..48. Ο δίκαιος και ο δυνάστης
..47. Μια υπέροχη Κυριακάτικη εμπειρία ...
..46. Οι Δέκα Πληγές τού ... Ιπούουερ!
..45. Με τα δυο χεράακια, πλάθω σκ*****άακια...
..44. Γκρρρρ!!! Αυτό δεν είναι δυνατόν!!!!!!
..43. For yooour eyes onlyyyyy ...
..42. Περί Θεού: Εν οίδα ότι ουδέν οίδα
..41. Περί Κυρίλλου και Υπατίας τής Αλεξανδρινής
..40. «Λάβετε, φάγετε ...» - ποιος το είπε τελικά;
..39. Οι βολεμένοι μικροαστοί τής θρησκευτικής πίστης
..38. Life: press DELETE
..37. Μεταξύ πατέρα και γιού
..36. Ρε παιδιά, μήπως έχει κανείς την ... ακριβή ώρα;
..35. O Ελισαίος, οι αρκούδες και οι ... αρκουδιές!
..34. Η διάβαση της Ερυθράς και ο … Ρα!
..33. Περί … «αλλοτρίων» θαυμάτων
..32. Η μάχη για τους … «αναποφάσιστους»
..31. Οι ... Χριστιανοαντιγιαχβεβουδιστοϊνδουιστές
..30. Καλησπέρα, γιατρέ ... Είμαι ο ... Απόλλων!!
..29. Μπρρρρ!!!
..28. Πώς το 40 χώρεσε μέσα στο ... 1 !!!
..27. Πώς το 40 χώρεσε μέσα στο ... 3 !!!
..26. Ο απαγχονισμός τής ... κοινής λογικής
..25. (Γενικά) περί αντιφάσεων
..24. Βασίλεψε ο ήλιος (και ... νίκησε ο Δαβίδ!)
..23. Τα ... ακριβώς 153 (υπόπτου προελεύσεως) ψάρια
..22. Οι δαίμονες και οι ... τετράποδες μπριζόλες
..21. Αμαρτίαι γονέων παιδεύουσι τέκνα
..20. Περί θεοπνευστίας
..19. Η μυστηριώδης Σινδόνη τού Τορίνο
..18. Περιέχει η Γένεση προφητείες γιά την Αποκάλυψη;
..17. Να ζει κανείς ή να μη ζει ... (Περί Αδάμ και Εύας) ...
..16. Η δημιουργία των πτηνών
..15. Εξαγαγέτω τα ύδατα ερπετά (και η φαντασία...
........δεινοσαύρους
..14. Άμοιρε άνθρωπε, τι σού ’μελλε να πάθεις!
..13. Ρουάχ -φύσηξε ο άνεμος (μας πήρε και ... μας σήκωσε)!
..12. Ολική έκλειψη ηλίου, σελήνης και ... νοημοσύνης
..11. Οι κατά ... φαντασίαν γνωρίζοντες
..10. Η σιωπή των αμνών (Περί τού Αγίου Φωτός)
...9. Η πινακίδα Ι.Ν.Β.Ι.
...8. Θεïκό σχέδιο ή … σατανική αντιγραφή;
...7. Δάσκαλε που δίδασκες ...
...6. Η καραμέλα των «ανθρωπομορφικών εκφράσεων»
...5. Περί «δημοκρατικότητας»
...4. Όλα συγχωρούνται; - Μμμ, δε νομίζω.
...3. Ο (διάτρητος) παρθενικός υμένας
...2. ΗΣΑΪΑΣ, Ζ΄ 14 - παρθένος(= ανέγγιχτη) ή ...
.......παρθένος (= νεάνις);
...1. Συγγνώμη, δεν μπορώ να περιμένω άλλο πια!

Επειδή όλα κάποτε τελειώνουν...

Επειδή όλα κάποτε τελειώνουν...

Τρίτη 29 Ιουλίου 2008

Περί «γεννητού» και «κτιστού» (και… «ποιητού»)

.......................
..
Διάβαζα τις προάλλες κάποιο απολογητικό κείμενο με θέμα τη διάκριση που πρέπει να γίνεται μεταξύ «γεννητού» και «κτιστού», ζήτημα που ακόμα και σήμερα αποτελεί σημείο τριβής ανάμεσα σε ορθοδόξους και αρειανιστές. Ενώ, λοιπόν, οι πρώτοι ως γνωστόν πιστεύουν «εις έναν Κύριον, Ιησούν Χριστόν τον Υιόν τού Θεού, […] τον εκ του Πατρός γεννηθέντα […] ου ποιηθέντα», οι δεύτεροι κάνουν λόγο για «κτίσμα», αντίληψη που κατά τους ορθοδόξους ισοδυναμεί με βλασφημία. Το ποια τώρα από τις δύο αυτές ερμηνείες φαίνεται ορθότερη, όπως ελπίζω να καταλαβαίνετε θα ήταν αστείο να επιχειρούσα να το προσεγγίσω, αφού τόσο η μία εκδοχή όσο και η άλλη ακούγονται στ’ αυτιά μου σαν σενάρια… επιστημονικής φαντασίας! Παρ’ όλα αυτά επειδή στο εν λόγω κείμενο υπέπεσαν στην αντίληψή μου κάποιες ανακρίβειες, αποφάσισα να γράψω κι εγώ δυο λόγια για το θέμα, κι ο Θεός... βοηθός! Ας πάρουμε όμως τα πράγματα με τη σειρά.
..
Στη συγκεκριμένη, λοιπόν, απολογία επιχειρείται τόσο βάσει καινοδιαθητικών
παραθέσεων όσο και με εκτενείς παραπομπές στο Μεγάλο Λεξικό Όλης Της Ελληνικής Γλώσσης του Δ. Δημητράκου, λεξικογραφική ανάλυση τού ρήματος γεννώ καθώς και του παραγώγου του γεννητός με σκοπό να καταδειχθεί η σημασιακή τους διαφορά από τις λέξεις κτίζω, κτίσμα και ποιητός. Όπως δε με έμφαση επισημαίνεται, πουθενά στην Καινή Διαθήκη το γεννώ δεν απαντά με τη σημασία «κατασκευάζω» όπως και πουθενά δεν υπάρχει κάποιο χωρίο «που να λέει ότι ο Θεός “έκτισε” τον Υιό Του κατά τη Θεϊκή του φύση». - Χμμ…, ας πούμε λοιπόν ότι όντως δεν υπάρχει κανένα τέτοιο εδάφιο. Το ερώτημα που θα μπορούσε τότε να θέσει κανείς, είναι, αφού λοιπόν δεν χρησιμοποιήθηκε το ρήμα κτίζω για να προσδιοριστεί η προέλευση του Υιού από τον Πατέρα, ποιο χρησιμοποιήθηκε; Μα… το γεννάω, θα μπορούσε ν’ απαντήσει κανείς παραπέμποντας στο Προς Εβραίους Α’ 5. Και όντως έτσι είναι. Υπάρχει εντούτοις και κάτι άλλο που έχω υπόψη μου από το Παροιμίαι Η’, όμως αν δεχθούμε τη χριστιανική ερμηνεία ότι το κεφάλαιο αυτό αναφέρεται στην ενυπόστατη Σοφία, τον Υιό και Λόγο που υπήρχε προαιώνια ενωμένος με τον
Θεό-Πατέρα και το Άγιο Πνεύμα, τότε φαίνεται να υπάρχει κάποιο πρόβλημα. Γιατί; Μα απλούστατα επειδή το εδάφιο 22 αναφέρει ότι την ενυπόστατη Σοφία, δηλαδή τον Υιό, ο Κύριος την… «έκτισε»!! Η ορθόδοξη απολογητική ωστόσο για να αντιμετωπίσει την επικίνδυνη αυτή παρενέργεια, δε δέχεται ότι το «έκτισε» εδώ έχει τη σημασία της κατασκευής που του αποδίδουν οι Αρειανιστές, αλλά της απόκτησης. Και όντως το ρήμα «qanah» που χρησιμοποιήθηκε στο εβραϊκό πρωτότυπο έχει μεταξύ άλλων και αυτή τη σημασία κάτι που φαίνεται λ.χ. στο Γένεσις Δ´ 1 όπου η Εύα αναφερόμενη στον γιο της Κάιν («απόκτημα»), είπε: «εκτησάμην άνθρωπον δια του Θεού», δηλαδή: «απέκτησα (γέννησα) άνθρωπο με τη βοήθεια τού Θεού», ενώ τρία εδάφια πιο κάτω βεβαιωνόμαστε οριστικά για τη σημασία του αορίστου «έκτισε», αφού βλέπουμε την ενυπόστατη Σοφία να λέει τώρα ότι… γεννήθηκε!!
..

Οπότε; Οπότε είναι φανερό ότι οι ορθόδοξοι εδώ πιθανότατα έχουνε δίκιο σ’ ότι αφορά την πραγματική σημασία τού «έκτισε». Επειδή ωστόσο κάθε πράγμα
έχει δύο όψεις, θα πρέπει παράλληλα να επισημανθούν και τα εξής:
....
α) Το να ανατρέχουν οι χριστιανοί τόσο συχνά στο εβραϊκό πρωτότυπο για να
καταδείξουν το πραγματικό νόημα της μίας ή της άλλης λέξης και παρ’ όλα αυτά, αναφερόμενοι στη μετάφραση των Εβδομήκοντα, να εξακολουθούν να μιλάνε για θεόπνευστο έργο που η εγκυρότητα του ξεπερνά ακόμα και τη σημερινή
εβραϊκή βίβλο, είναι, αν όχι αντιφατικό, τότε σίγουρα αστείο.
..
β) Την επιχείρηση καθαγιασμού του ρήματος γεννώ διά της πλήρους
αποσύνδεσής του από το ρήμα κτίζω, τη θεωρώ υπερβολική, αφού στην πραγματικότητα τα δύο ρήματα ενίοτε περιγράφουν το ίδιο ακριβώς πράγμα: «παράγω εις το είναι», «φέρω εις ύπαρξιν»! Δεν χρειάζεται δηλαδή να φρίττουν οι Ορθόδοξοι και μόνο στο άκουσμα της λέξης κτίζω. Το ρήμα αυτό δεν σημαίνει σώνει και καλά «κατασκευάζω» με τη στενή έννοια του όρου, αλλά μαρτυρείται και με τη σημασία της τεκνοποίησης (1). Όπως και να ’χει
όμως, σε καμία περίπτωση δεν ισχύει ότι το γεννάω δεν έχει καμία σχέση με δημιουργία - και βέβαια έχει! Και μάλιστα εξ ορισμού αφού είτε γεννιέται κάτι, είτε κτίζεται -σε όποιο χρονικό ή εξωχρονικό σημείο κι αν συμβαίνει αυτό- η ουσία είναι ότι λαμβάνει αρχή, ύπαρξη και υπόσταση! Η παρατήρησή μου δε αυτή δεν πρέπει να νοηθεί εδώ ως φιλοσοφική-θεολογική προσέγγιση, αλλά ως αμιγώς λεξικογραφική επισήμανση αφού τον ίδιο χαρακτήρα είχε και ο αντίστοιχος ισχυρισμός του απολογητικού κειμένου.
..
γ) Η ερμηνεία ότι στο αμφιλεγόμενο χωρίο 22 («Κύριος έκτισέ με αρχήν οδών
αυτού εις έργα αυτού») το αντικείμενο «αρχήν» στην πραγματικότητα δεν έχει τη γνωστή χρονική σημασία, αλλά δηλώνει την εξουσία του Χριστού επί της κτίσης, είναι εντελώς αβάσιμη αφού στην αμέσως επόμενη πρόταση πέφτουμε πάνω στη φράση με την οποία υποτίθεται πως δεν υπήρχε καμία σχέση: «εν αρχή»! Το ίδιο φυσικά ισχύει και για την εναλλακτική θεωρία που για το ίδιο ακριβώς θέμα διατυπώθηκε σε κάποιο άλλο, πιο πρόσφατο, άρθρο, ότι η λέξη «αρχή» αναφέρεται εδώ στην αιτιώδη σχέση που διέπει Πατέρα και Υιό. Η λέξη «αρχή», όμως, εδώ δεν σημαίνει ούτε «εξουσία» ούτε «αιτία», αλλά απλώς «αφετηρία»! Δεδομένης δε της γενικής «οδών αυτού» που ακολουθεί, η
σημασία είναι πιθανότατα τοπική με παράλληλη χρονική συνυποδήλωση.
..
Τα πράγματα, όμως, γίνονται πολύ χειρότερα βλέποντας τον Μητροπολίτη
Ναυπάκτου Ιερόθεο να παραπέμπει στην ερμηνεία του Αγίου Νικοδήμου και του Αγίου Μαξίμου του Ομολογητού οι οποίοι βασιζόμενοι στη διδασκαλία των Πατέρων, διατύπωσαν τη θεωρία ότι η ενυπόστατη Σοφία που «εκτίσθη αρχή», όχι, δεν ήταν ο Λόγος-Υιός, αφού αυτός προϋπήρχε προαιωνίως (2), αλλά η… ανθρώπινη φύση του Ιησού την οποία «προείδεν ο Θεός»!! Δηλαδή αν δεν
ταιριάζει εδώ το απελπισμένο αναφώνημα «Έλεος!», πείτε μου πού ταιριάζει;
..
δ) Η ακριβής διατύπωση του Παροιμίαι Η’ 25 στους Εβδομήκοντα είναι η εξης: «προ τού όρη εδρασθήναι, προ δε πάντων βουνών γεννά με». Σε κάποιο
άλλο άρθρο, λοιπόν, διατυπώνεται ο ισχυρισμός ότι ο ενεστώτας «γεννά» δεν είναι τυχαίος, αλλά «δείχνει μια προαιώνια γέννηση, και όχι "κατασκευή" εν χρόνω, όπως αρμόζει σε Κτίστη, και όχι σε κτίσμα». Προσωπικά διαφωνώ με την ερμηνεία αυτή. Κατά τη γνώμη μου πρόκειται ξεκάθαρα περί ιστορικού, και συγκεκριμένα δραματικού, ενεστώτα. Αν όντως ήταν «άχρονος ενεστώτας» που τόνιζε την «προαιώνια γέννηση», τότε πρώτον, γιατί δεν συνέβη το ίδιο και τρία εδάφια πιο πίσω με το «έκτισε» που κι αυτό αναφερόταν στη γέννηση της ενυπόστατης Σοφίας, και δεύτερον, από πού κι ως πού το άχρονο εκφράζεται καλύτερα με… ενεστώτα; Το διαχρονικό μπορεί, το άχρονο όμως όχι! Διότι το άχρονο δεν υπόκειται στις συμβατικές χρονικές διαβαθμίσεις (παρόν, παρελθόν, μέλλον) και αποδίδοντας
το με τον ενεστώτα, ασφαλώς και δεν το κάνουμε περισσότερο… άχρονο απ’ ότι ήδη είναι! Έτσι, λοιπόν, από τη στιγμή που όλοι -και οι χριστιανοί- συμφωνούμε ότι αν θέλουμε να πούμε το οτιδήποτε για το θέμα, θα πρέπει αναγκαστικά να συμβιβαστούμε με το πεπερασμένο γλωσσικό σύστημα που διαθέτουμε, τον επίμαχο ενεστώτα θα πρέπει, νομίζω, να τον κατανοήσουμε με ανάλογα μέτρα και σταθμά. Πέραν τούτου όμως, δεν μπορεί να μείνει ασχολίαστο και το γεγονός ότι σε αντίθεση με το «έκτισε» των Παροιμιών, εδώ καλούμαστε να λάβουμε υπόψη όχι αυτό που έλεγε το πρωτότυπο εβραϊκό κείμενο, αλλά αυτό που λένε οι… Εβδομήκοντα! Και για να μην παρεξηγηθώ, η ένσταση μου αυτή δεν έχει να κάνει με το αναφαίρετο δικαίωμά μας να μη συμφωνούμε με όλα, μα όλα ανεξαιρέτως που γράφει ένα βιβλίο, αλλά με το γεγονός ότι η Μετάφραση -επαναλαμβάνω, η μετάφραση (και όχι απαραίτητα το περιεχόμενο)- των Εβδομήκοντα(δύο) θεωρείται από τους χριστιανούς θεόπνευστη και εγκυρότερη ακόμα κι από την ίδια την εβραϊκή βίβλο!
..
Αν νομίζετε, όμως, πως εδώ τελειώσαμε, αγαπητοί μου φίλοι, κάνετε λάθος!
Μπορεί μεν τα όσα αναφέρθηκαν μέχρι τώρα να είναι από μόνα τους αρκετά σοβαρά, αλλά άλλο ήταν που μου ’κατσε στραβά και μου ’δωσε την αφορμή ν’ ασχοληθώ με το θέμα. Παραθέτω, λοιπόν, αυτολεξεί από την επίμαχη λεξικογραφική ανάλυση
:
Στο ίδιο λεξικό όμως, αν δούμε τη λέξη: «γεννητός», που είναι και η λέξη που μας ενδιαφέρει, αντιλαμβανόμαστε ΑΚΡΙΒΩΣ τη Χριστιανική διάκριση που κάνουν οι Χριστιανοί μεταξύ των λέξεων: «γεννητός» και «ποιητός». Λέει λοιπόν το λεξικό για τη λέξη: «γεννητός»:..Γεννητός: Ο δια γεννήσεως λαβών ύπαρξιν, συνήθως κατ’ αντίθεσιν προς το «ποιητός»: Πλάτωνος Νόμοι 923 Ε: «είτε γεννητός ων (υιός), είτε ποιητός».
..Και μετά ακολουθούν τα χειρότερα:
Ειδικά το παράδειγμα αυτό, δείχνει ότι η διάκριση «γεννητού» και «ποιητού», είναι κάτι γνωστό από την προχριστιανική ακόμα εποχή, από τον 5ο αιώνα μ.Χ. (σ.σ. π.Χ.) στον καιρό του Πλάτωνος. Και σήμερα, 2,5 χιλιετίες αργότερα, έχουμε τους Μάρτυρες της Σκοπιάς, να μη μπορούν να καταλάβουν τη διαφορά των δύο αυτών εννοιών! Δηλαδή βρίσκονται ακόμα πιο πίσω από την εποχή του Πλάτωνα; Χειρότερα και από τους ειδωλολάτρες;
..
Δηλαδή -για όσους δεν βρίσκονται ήδη πεσμένοι πάνω στο πληκτρολόγιό
τους σε... ημιλιπόθυμη κατάσταση-, αυτό που όντως υποστηρίζεται και υποτίθεται τεκμηριώνεται λεξικογραφικά στο άρθρο, είναι ότι η λέξη γεννητός αναφερόταν σε γιο που λάμβανε ύπαρξη διά… γεννήσεως, σε αντίθεση με τον ποιητό που λάμβανε ύπαρξη διά… - έλα ντε!! Με ποιον ακριβώς τρόπο λάμβαναν, παρακαλώ, ύπαρξη οι γιοί που δεν ήταν «γεννητοί», αλλά… «ποιητοί»; Αναρωτήθηκε κανείς εκεί μέσα για
τούτη τη μικρή λεπτομέρεια; Προφανώς όχι. Αν είχε συμβεί αυτό, τότε πιθανότατα κάποιος θα είχε διαπιστώσει έντρομος ότι στα αρχαία Ελληνικά το ποιητός όταν αναφερόταν σε τέκνο, δεν σήμαινε… κατασκευασμένος (και… πώς να σήμαινε κάτι τέτοιο άλλωστε;;!!), αλλά… «υιοθετημένος»! Μάλιστα αγαπητοί μου φίλοι! Όταν ο Πλάτων αντιδιέστελλε τον «γεννητό υιό» προς τον «ποιητό», δεν συμφωνούσε... προκαταβολικά και πλήρης… σπερματικού λόγου μ’ αυτό που θα πίστευαν… αιώνες αργότερα οι χριστιανοί, αλλά διαφοροποιούσε το φυσικό τέκνο από το υιοθετημένο! Η υποσημασία αυτή, μάλιστα, δεν απαντούσε μόνο με αναφορά σε τέκνα, αλλά και σε γονείς (θετούς) όπως επίσης και σε πολίτες (πολιτογραφημένους)!
....
Ανεξάρτητα, όμως, απ’ όλες αυτές τις σοβαρότατες ανακρίβειες, η ουσία είναι
ότι αυτό που τελικά δογματίστηκε, ήταν ότι ο Λόγος-Υιός δεν πλάστηκε, αλλά γεννήθηκε από τον ομοούσιο Πατέρα προ πάντων των αιώνων, πριν καν ακόμα δημιουργηθεί ο ίδιος ο χρόνος. Επειδή όμως στο ζήτημα αυτό, η φραστική διατύπωση έχει τεράστια σημασία, θεωρώ σκόπιμο ναναφερθεί ότι ο Κολιτσάρας, σχολιάζοντας το Κατά Ιωάννην, Α´ 2 («Ούτος ην εν αρχή προς τον Θεό»), δεν μίλησε για «άχρονη γέννηση» από τον Θεό, αλλά για προαιώνια συνύπαρξη μ’ αυτόν. Οι δύο διατυπώσεις, όμως, κατά τη γνώμη μου δεν λένε το ίδιο. Έχουν μεν κοινό παρονομαστή την προαιώνια ύπαρξη του Λόγου-Υιού, αλλά διαφέρουν ως προς την παράμετρο της προέλευσης: άλλο «συνυπάρχω ανέκαθεν ενωμένος με τον πατέρα μου», κι άλλο «γεννιέμαι απ’ αυτόν» - έστω και εκτός χωροχρόνου! Το πιθανό δε επιχείρημα ότι πριν από τη δημιουργία του χρόνου δεν υπήρχε «πριν», θα το προσπερνούσα χωρίς δεύτερη κουβέντα, αφού όπως ανέφερα και πιο πάνω, ακόμα κι οι ίδιοι οι χριστιανοί αναγνωρίζουν ότι αν θέλει κανείς να πει το οτιδήποτε γύρω από το ζήτημα αυτό, αναγκαστικά θα… βολευτεί με τον
πεπερασμένο ανθρώπινο λόγο! Αλλιώς δεν θα μπορέσει να πει ούτε λέξη!
....
Επί του προκειμένου λοιπόν, το ερώτημα που με απασχολεί και το οποίο
έθιξα και στην ενότητα «β)» από αμιγώς λεξικογραφική ωστόσο σκοπιά, είναι το εξής: τι αλλάζει ως προς την ουσία του πράγματος με το να λέμε ότι ο Λόγος-Υιός δεν φτιάχτηκε, αλλά γεννήθηκε από τον Θεό-Πατέρα; Επειδή
προσθέτουμε τη διευκρίνηση «εκτός χωροχρόνου»; Και τι μ’ αυτό; Εγώ ένα πράγμα ξέρω, το οποίο επιβεβαιώνουν και τα λεξικά που οι ίδιοι οι ορθόδοξοι επικαλούνται: όταν κάτι γεννιέται, αυτό σημαίνει ότι από την κατάσταση της ανυπαρξίας περιέρχεται στην κατάσταση του είναι και πλέον… υπάρχει. Το να λέμε, δηλαδή, ότι ο Θεός-Πατέρας ήταν πάντα εκεί, προαιωνίως, ακόμα και πριν από τη δημιουργία του ίδιου του χρόνου είναι κάτι το οποίο -έστω και χάριν συζήτησης- θα μπορούσε κανείς να συζητήσει. Με τον Υιό, όμως, τα πράγματα είναι διαφορετικά αφού η έννοια της γέννησης εξ ορισμού προϋποθέτει μια χρονική διαδοχή. Αν δεν υπάρχει η διαδοχή αυτή, τότε δεν μπορούμε να μιλάμε και για γέννηση, και βέβαια ούτε και για σχέση Πατέρα-Υιού! Άχρονη γέννηση δεν είναι δυνατόν να υπήρξε - εκτός κι αν ομολογήσουμε ότι η Τριαδική θεότητα προέκυψε… στην πορεία, έστω και «πριν» από τη Δημιουργία! Τυχόν δε επίκληση εδαφίων όπως λ.χ. το Προς Εβραίους Α´ 1-2 όπου ο Χριστός παρουσιάζεται από τον Παύλο ως ο Υιός «ον έθηκε (ο Θεός) κληρονόμον πάντων, δι’ ου και τους αιώνας εποίησεν» και ο οποίος κατά συνέπεια ως συνδημιουργός του χρόνου δεν είναι δυνατόν να υπόκειται σε χρονική αρχή, δεν θα άλλαζε απολύτως τίποτα, ούτε και θα έκανε το παράδοξο και εξ ορισμού αντιφατικό λογικότερο και σαφέστερο! Η παραδοξότητα και απόλυτη αντιφατικότητα της θεωρίας περί «άχρονης γέννησης» δεν αναιρείται με την παράθεση όσο το δυνατόν περισσοτέρων χωρίων που εμφανίζουν τον Υιό προγενέστερο της Δημιουργίας ούτε με την ερμηνεία περί αιτιώδους σχέσης. Αυτό απλώς ενισχύει το παράδοξο! Ο μοναδικός τρόπος να αποκτήσει η επίμαχη ερμηνεία μια, ας το πούμε, «θεωρητική λογική» είναι να υποθέσουμε ότι το 2ο πρόσωπο της Τριαδικής θεότητας δεν ήταν «ανέκαθεν» ενωμένο με το 1ο, αλλά έλαβε ύπαρξη εντός μιας εξωσυμπαντικής, εξωχρονικής «πραγματικότητας» που απλώς δεν είμαστε σε θέση να κατανοήσουμε! ..

Ελπίζω μόνο να μη με χλευάσουν τώρα οι χριστιανοί αναγνώστες γι αυτήν την ερμηνευτική μου προσέγγιση, γιατί αν το καλοσκεφτεί κανείς, ΔΕΝ είναι παραδοξότερη της αντίστοιχης ορθόδοξης! Δεν είναι δηλαδή ευκολότερο να επεξεργαστεί και να χωνέψει το φτωχό μας μυαλό την ερμηνεία ότι μέσα σε μιαν άχρονη πραγματικότητα που δεν είμαστε σε θέση να κατανοήσουμε, το Β προέκυψε από το Α χωρίς όμως το Α να είχε προϋπάρξει, από την εκδοχή, εντός της ίδιας άχρονης πραγματικότητας που ως άνθρωποι δεν είναι δυνατόν να καταλάβουμε, το Β να προέκυψε από το Α το οποίο όμως
προϋπήρχε! Από τη στιγμή που και οι δύο εκδοχές τοποθετούνται εντός μιας εξώχρονης πραγματικότητας η υπόσταση της οποίας μας είναι εντελώς άγνωστη, το ίδιο αντιφατικό και παράδοξο είναι να μιλούν οι χριστιανοί για «γέννηση χωρίς προΰπαρξη του Α» όσο το να κάνω λόγο εγώ για «γέννηση με προΰπαρξη του Α»!....Πέραν τούτου, για να επανέλθω στο Προς Εβραίους Α´ που μνημόνευσα πιο πάνω, αφού ο Υιός -που προϋπήρξε της Δημιουργίας- ήταν προαιωνίως ενωμένος με τον ομοούσιο Θεό-Πατέρα και συνεπώς εξίσου άτρεπτος και αναλλοίωτος όσο κι εκείνος, πώς εξηγείται το χωρίο 4 όπου αναφέρεται ότι ο Υιός «ανεδείχθη τόσον πολύ υπεροχώτερος και ανώτερος από τους αγγέλους»; Πώς είναι δυνατόν, δηλαδή, να ανέβηκε ο Υιός ένα σκαλί παραπάνω από εκεί που προαιωνίως βρισκόταν; Την απάντηση βέβαια τη… γνωρίζω: ότι εδώ εννοείται η ανθρώπινη φύση του Υιού η οποία δεν υπήρχε ανέκαθεν και αχρόνως, αλλά αποκτήθηκε αργότερα! Στην περίπτωση αυτή, όμως, το τίμημα θα ήταν να καταρρεύσει σαν χάρτινος πύργος η θεωρία που ανέφερα πιο πάνω ότι αυτό που «εκτίσθη» στο Παροιμίαι Η’ 22 στην πραγματικότητα ήταν η… ανθρώπινη φύση του Υιού! Διαλέγει λοιπόν κανείς και παίρνει. Και τα δύο δεν νομίζω πως γίνεται!
..
Και κάτι ακόμα: στην ίδια επιστολή, και συγκεκριμένα στο χωρίο 5, ο Παύλος
ερμηνεύει το Β´ Βασιλέων Ζ´ 14 που τυπικά αναφέρεται στον Σολομώντα, ως παράλληλη προφητική αναφορά για τον Χριστό: «εγώ έσομαι αυτώ εις πατέρα, και αυτός έσται μοι εις υιόν». Το διαβάζεις λοιπόν κι εσύ και λες, ας πάει στα κομμάτια, το δέχομαι! Και προχωράς στην αμέσως επόμενη πρόταση τού ΙΔΙΟΥ εδαφίου και... σου ’ρχεται ταμπλάς: «και αν έλθη η αδικία αυτού, και ελέγξω αυτόν εν ράβδω ανδρών και εν αφαίς υιών ανθρώπων […]»! Μα... πώς είναι δυνατόν, αναρωτιέσαι, να εννοείται εδώ ο Ιησούς; Κι ανοίγεις, λοιπόν, τον Κολιτσάρα (3) να δεις τι λέει η επίσημη Εκκλησία και τι διαβάζεις; «Αυτό αναφέρεται μόνο στον Σολομώντα»! Καλή σας
νύχτα.....

Update: Ανταπάντηση στην απάντηση τής Ο.Ο.Δ.Ε. εδώ.
....
..
....
Π Α Ρ Α Π Ο Μ Π Ε Σ..

[1] «Ζεύς ενέξεται ψόγοις, τόν τάς βοός παίδ' ατιμάσας, τόν αυτός ποτ' έκτισεν
γόνω»
(Αισχύλος, Ικέτιδαι 171)
..
[2] Αδιάσειστη απόδειξη ότι τον αόριστο «έκτισε» οι Άγιοι Νικόδημος και

Μάξιμος, αλλά και ο Ναυπάκτου που υιοθέτησε τις ερμηνείες τους χωρίς να
προβάλει κάποια αντίρρηση, τον ερμήνευσαν όπως ακριβώς και οι Αρειανιστές:
ως «κατασκεύασε»! Από ’κεί και πέρα, ο καθένας ας αξιολογήσει τη
λεπτομέρεια αυτή όπως εκείνος κρίνει σωστό. Εγώ αυτό που ’ταν να καταλάβω,
το… κατάλαβα.
..

[3] Αγία Γραφή Βίβλος, εκδ. Κ. ΚΟΥΜΟΥΝΔΟΥΡΕΑ, (ερμηνευτική απόδοση:

Ι. Θ. Κολιτσάρα), τ. 2, σ. 175

7 σχόλια:

Zaphod είπε...

Και μόνο που το διάβαζα με έπιασε πονοκέφαλος! Χαρά στο κουράγιο σου που ασχολήθηκες!!

Τα παίρνω στο κρανίο όμως που γι' αυτά τα μπουρδολογήματα και τις λεκτικές/νοηματικές ακροβασίες έχει σκοτωθεί στο παρελθόν κόσμος και κοσμάκης.....

Περί της (αν)ουσίας δεν νομίζω πως μπορώ να προσθέσω κάτι παραπάνω....

love&kisses
zaphod
Υ.Γ. Χρόνια πολλά

Κώστας είπε...

Φίλε Zaphod
ασχολούμαι για να δείξω σε όσο περισσότερους γίνεται, ότι άσχετα με το αν υπάρχει Θεός
ή όχι, ένα πάρα πολύ μεγάλο μέρος από τις διάφορες θεωρίες που διατύπωσαν ή κατά
καιρούς διατυπώνουν οι ορθόδοξοι χριστιανοί, στην πραγματικότητα συνιστά κλασική
περίπτωση… σημασιολογικής μετακίνησης (από εύσημη λέξη σε κακόσημη)! Και αναφέρομαι
φυσικά στον… ταπεινό προσδιορισμό «ορθόδοξοι»…

Κώστας είπε...

Α, και κάτι ακόμα που το ’χα αφήσει για τον επίλογο, αλλά τελικά το ξέχασα: όλη αυτή η
ανάλυση που έγινε, έχει κάποιο νόημα μόνο αν δεχτούμε ότι η σοφία από το Παροιμίαι Η´
ήταν όντως ο Υιός! Διότι αν πάρουμε την απλούστερη εκδοχή ότι δηλαδή η σοφία αυτή
ήταν απλώς η… αυτονόητη ιδιότητα που ΕΠΡΕΠΕ να καταστεί βάση και αρχή τής
Δημιουργίας, τότε… τζάμπα μιλούσαμε! Το ότι δηλαδή η σοφία νομοτελειακά έπρεπε
να είναι προγενέστερη τής Δημιουργίας δεν είναι κάτι που θα πρέπει να μας προκαλεί
έκπληξη. Απολύτως φυσικό κι αναμενόμενο ήταν! Η ένσταση δε ότι κάτι τέτοιο θα σήμαινε
πως ο Δημιουργός ήταν πρωτύτερα ά-σοφος, δεν είναι πειστική αφού αν ο Θεός ήταν σε
θέση να παραγάγει την επίμαχη ιδιότητα «εις το είναι», να της δώσει δηλαδή ύπαρξη, τότε
σίγουρα θα ήταν και… υπεράνω τής ιδιότητας αυτής!

Όμως και με το περίφημο Κατά Ιωάννην Α´ 1, δε νομίζω ότι είναι τόσο απλά και ξεκάθαρα
τα πράγματα. Το ότι ο Λόγος για τον Ευαγγελιστή ήταν ο Χριστός, είναι σαφές, δεν το
συζητάμε αυτό. Άλλο είναι το θέμα: «Εν αρχή ην ο Λόγος», λέει, και «χωρίς αυτού εγένετο
ουδέν ο γέγονεν». Πρώτο στοιχείο λοιπόν που μας βάζει σε σκέψεις είναι ο χρονικός
προσδιορισμός «εν αρχή». Και το Γένεσις Α´ 1 ξεκινάει μεν έτσι, αλλά εκεί ήδη από τις
πρώτες κιόλας λέξεις βρισκόμαστε μέσα στα γεγονότα, στην πρώτη πράξη της Δημουργίας,
συνεπώς ο Θεός που «εν αρχή εποίησεν […] τον ουρανόν και την γην», ασφαλώς θα…
προϋπήρχε. Στο Κατά Ιωάννην Α´ όμως δεν βλέπω από πού προκύπτει ότι ο Λόγος
που «εν αρχή ην», ήταν ΑΝΕΚΑΘΕΝ ενωμένος με τον Θεό-Πατέρα. Το ότι ήταν
προγενέστερος τής Δημιουργίας είναι ξεκάθαρο, το ότι όμως ο Πατέρας ΔΕΝ προϋπήρχε,
δεν βλέπω πώς αποδεικνύεται από το χωρίο αυτό. Αναφορικά δε με τη φράση «και Θεός
ην ο Λόγος», ούτε αυτή αναιρεί την παραπάνω ένσταση, αφού τα λόγια αυτά απλώς
τεκμηριώνουν τη θεότητα τού Λόγου-Υιού, όχι όμως και την άχρονη, παράλληλη συνύπαρξη
και ταύτιση με τον Θεό-Πατέρα. Άλλωστε μποστά από τη λέξη «Θεός» δεν υπάρχει ούτε καν
οριστικό άρθρο κάτι που όπως διαπίστωσα μετά από μια πρόχειρη δειγματοληπτική έρευνα
που έκανα, με αναφορά στον χριστιανικό Θεό και σε πτώση ΟΝΟΜΑΣΤΙΚΗ, είτε δεν
συναντάται αλλού στη Βίβλο, είτε είναι τέλος πάντων ένα εξαιρετικά σπάνιο φαινόμενο.
Θα τολμήσω δε να κάνω και μια εικασία η οποία εδώ και πολύ καιρό στριφογύριζε στη
σκέψη μου: τα πράγματα θα ήταν ίσως απλούστερα εάν είχαμε τη δυνατότητα ν’ ακούγαμε
την πρόταση αυτή να βγαίνει από το στόμα του ίδιου τού συγγραφέα!! Διότι έχω την
εντύπωση ότι εδώ το νόημα εξαρτάται άμεσα από τη λέξη στην οποία αναφερόμαστε με
έμφαση. Αν το δεύτερο στη σειρά «Θεός» απλώς επεξηγεί το πρώτο που προηγήθηκε
(και Θεός είναι ο ΛΟΓΟΣ), τότε είναι σαφές ότι Θεός και Λόγος ταυτίζονται. Αν όμως
τονίσουμε το «Θεός» (και ΘΕΟΣ είναι ο Λόγος), τότε απλώς καταδεικνύεται η θεότητα
τού Λόγου ο οποίος όμως δεν ταυτίζεται απαραίτητα με τον Θεό αφού πρώτον, δεν
υπάρχει οριστικό άρθρο μπροστά, και δεύτερον η φράση «ο Λόγος ην ΠΡΟΣ τον Θεόν»
ό,τι και να σημαίνει, δεν είναι μια απόλυτη διατύπωση αφού δεν εκφράζει ταύτιση, αλλά
απλώς στενή σχέση, εγγύτητα ή ροπή.

Πέραν τούτου, θεωρώ χρήσιμο ν’ αναφερθεί ότι το θέμα τού Λόγου-Δημιουργού έχει…
παρελθόν. «Οι Αιγύπτιοι πίστευαν στη δυνατότητα τού Λόγου να δημιουργεί και να ελέγχει
το περιβάλλον και πολλά αιγυπτιακά κείμενα αναφέρουν ότι η Δημιουργία ξεκίνησε με
προφορικές εντολές. Ένα από αυτά περιγράφει τον Άμμωνα ως “εκείνον που μιλάει και
αυτό που πρέπει να δημιουργηθεί δημιουργείται“. Ένα άλλο κείμενο περιγράφει τον Φθα
με παρόμοιο τρόπο όταν λέει: “Έτσι, σκέφτεται και διατάζει τι θέλει [να υπάρξει]”. Μια
αναφορά στις πράξεις του Ατούμ στη διαδικασία της Δημιουργίας, μας λέει: “έπιασε την
Αναγγελία στο στόμα του”» (1). Οι αιγυπτιακές αυτές αντιλήψεις δεν υπάρχει η παραμικρή
αμφιβολία ότι πέρασαν και στους Εβραίους οι οποίοι πίστευαν «ότι ο λόγος του Θεού έχει
δημιουργική δύναμη. Ωστόσο, οι μη ιουδαίοι χριστιανοί αντιλαμβάνονταν την έννοια λόγος
ως λογική τού Θεού και διέκριναν τον ενδιάθετον λόγον από τον προφορικόν λόγον κατά
τη στωική παράδοση. Αυτή η ορολογία αργότερα απορρίφθηκε, γιατί υπονοούσε ότι η
υπόστασις του Χριστού δεν ήταν αιώνια, γεγονός που είχε ως επίπτωση τη διαφοροποίηση
του όρου γεννητός από τον όρο γενητός: μόνο το πρώτο μπορούσε να χρησιμοποιηθεί
για αιώνιες υπάρξεις» (2).



Π Α Ρ Α Π Ο Μ Π Ε Σ

(1) GARY GREENBERG, «101 ΜΥΘΟΙ ΤΗΣ ΒΙΒΛΟΥ», σελ. 66-67, εκδ. ΕΝΑΛΙΟΣ

(2) «Ιστορία της ελληνικής γλώσσας: από τις αρχές έως την ύστερη αρχαιότητα»,
Ιδρυμα Μανόλη Τριανταφυλλίδη, σ. 805

Sotirios είπε...

Αγαπητέ Κώστα καλησπέρα, πολύ ωραία η ερμηνεία σας για το δόγμα της Αγίας Τριάδος, όταν το πίστευα με ρώτησε κάποιος: Πριν γεννηθεί ο Θεός-Υιός, υπήρχε; Δεν ήξερα ν' απαντήσω, και στεναχωρήθηκα για μερικές εβδομάδες. Αργότερα, έχασα την πίστη μου κι' αισθάνθηκα ορφανός και απροστάτευτος, αλλά σιγά-σιγά κατάλαβα ότι η Αγία Γραφή δεν υπερασπίζει τα δόγματα.

Κώστας είπε...

Αγαπητέ Σωτήριε,
ευχαριστώ πολύ για το σχόλιο σας. Όσο για τα υπόλοιπα που γράψατε, έτσι ακριβώς
ένιωθα κι εγώ. Όχι όμως πια. Τώρα αισθάνομαι απολύτως απελευθερωμένος και
συνειδητοποιημένος.

Ανώνυμος είπε...

Πριν από τρία χρόνια έκανα τη σχετική έρευνα και κατέληξα ακριβώς στα ίδια συμπεράσματα για τη σημασία του "γεννώ" και του "κτίζω". Αυτά έφτασαν γραπτώς σε μερικά μέλη της ΟΟΔΕ όπως ο Μανώλης Καλομοίρης. Δεν υπήρξε καμία απάντηση ούτε άμεσα ούτε έμμεσα.

Υπάρχουν επίσης δύο πολύ σημαντικά σημεία του ζητήματος που αξίζει να αναφερθούν. Το Παροιμίες 8:22 ήταν το βασικό χωρίο που συζητήθηκε στις διαμάχες της Α' Οικουμενικής Συνόδου. Ο Αθανάσιος, για να ξεφύγει από την επιχειρηματολογία του Αρείου (η οποία σε πολλά σημεία επίσης είχε σφάλματα από βιβλική άποψη), έδωσε δύο ευφάνταστα επιχειρήματα.

Φυσικά, τα επιχειρήματα αυτά ουδόλως είχαν να κάνουν με το εβραϊκό κείμενο, καθότι σπανίως ο νους των πατέρων της εκκλησίας τούς υπαγόρευσε την ανάγκη να ανατρέξουν στο πρωτότυπο κείμενο για να τεκμηριώσουν τα επιχειρήματά τους.

Το πρώτο, λοιπόν, επιχείρημα είναι ότι στο εδάφιο της Μετάφρασης των Εβδομήκοντα το ρήμα "κτίζω" σημαίνει "καθιστώ" και η λέξη "αρχή" σημαίνει "άρχων/επιστάτης". Κατ' αυτόν τον τρόπο ο Αθανάσιος ισχυρίστηκε ότι το εδάφιο λέει πως «ο Θεός κατέστησε τη Σοφία επιστάτη των έργων του». Αυτή η θέση είναι παντελώς εσφαλμένη διότι ούτε το qanah σημαίνει ποτέ "καθιστώ" ούτε το "resith" σημαίνει ποτέ "άρχων". Το πρώτο σημαίνει "φέρνω σε ύπαρξη/αποκτώ" και το δεύτερο "πρώτος". Επομένως, αυτή η ερμηνεία του Αθανασίου αποτελεί κλασικό παράδειγμα των αναχρονιστικών ερμηνειών των Πατέρων της Εκκλησίας, οι οποίες μάλιστα διαμόρφωσαν το «χριστιανικό» δόγμα. Επιπλέον ίσως είναι άνευ σημασίας να πω ότι, ακόμη και αν ίσχυε αυτό που είπε ο Αθανάσιος, και πάλι δεν θα αποδεικνυόταν ισότητα μεταξύ Πατέρα και Υιού, καθότι ο Υιός θα ήταν εκείνος που θα λάμβανε διορισμό από τον Πατέρα.

Το δεύτερο ευφάνταστο επιχείρημα του Αθανασίου είναι ότι "ναι μεν έκτισε τον Ιησού, αλλά αναφέρεται στην ανθρώπινη υπόστασή του". Νομίζω ότι αν κανείς διαβάσει το συγκείμενο του 8ου κεφ. των Παροιμιών, θα δει μόνος του βάθος αυτής της θέσης.

Σε σχέση με την "άχρονη γέννηση", αυτή είναι μία αμιγώς μη βιβλική έννοια, εμπνευσμένη από την πλατωνική έννοια της αιωνιότητας (ως άχρονης κατάστασης) και το νεοπλατωνικό δόγμα της αχρόνου απορροής ή απορρείας. Την άχρονη γέννηση και τις περίεργες ερμηνείες του ενεστώτα που δηλώνει τάχα ένα αιώνιο παρόν φαίνεται ότι τις εφηύρε ο Ωριγένης. Ο Ωριγένης είναι αυτός που πρωτοείπε ότι "ο Υιός δεν γεννήθηκε αλλά γεννάται". Η άποψη του Ωριγένη βασίστηκε στο πλατωνίζον δόγμα ότι ο τέλειος Θεός είναι άτρεπτος, άρα και αιωνίως Πατέρας.

Κώστας είπε...

Αγαπητέ Fiat Lux,
κατ’ αρχάς να σε καλωσορίσω στην παρέα μας - πού θα βρεις χειρότερα; Για τα άλλα
τώρα:

Αναφορικά με την πέρα για πέρα τυχοδιωκτική τακτική όποτε μάς βολεύει να
ανατρέχουμε στο εβραϊκό πρωτότυπο, κι όποτε χαλά η μανέστρα να θυμόμαστε τη
θεόπνευστη μετάφραση των Εβδομήκοντα, τα ’χουμε πει: το πράγμα έχει προ πολλού
ξεπεράσει τα όρια τού αστείου… Τώρα, την ερμηνεία τού «κτίζω» με την υποσημασία
«καθιστώ» την έχω υπ’ όψιν μου. Από τη στιγμή όμως που το «αρχήν» όπως εξήγησα,
είναι απίθανο να δηλώνει εδώ την έννοια τής εξουσίας, θεώρησα περιττό ακόμα και να
το αναφέρω. Άλλωστε, δεν έχει πλάκα, ρε συ, Fiat Lux; Να σου λένε δηλαδή κάποιοι
ότι το «έκτισε» σημαίνει «απέκτησε», κάποιοι άλλοι να το δέχονται ως «δημιούργησε»
και κάποιοι τρίτοι να καταλαβαίνουν «κατέστησε»; Και όλοι τους να είναι ορθόδοξοι
χριστιανοί, φωτισμένοι υποτίθεται από το Άγιο Πνεύμα; Όποιος διάβασε προσεχτικά
την παραπομπή 2 τού κειμένου μου, ασφαλώς θ’ αντιλαμβάνεται τι θέλω να πω…
Και βέβαια για την άκρως… διασκεδαστική θεωρία ότι «εντάξει, ας πάει στα κομμάτια:
το “έκτισε” να το ερμηνεύσουμε ως “δημιούργησε” ή “γέννησε”, αναφέρεται όμως
στην ανθρώπινη υπόσταση τού Υιού», τα είπαμε: εάν δεχτούμε ότι όντως ισχύει αυτό,
την επόμενη φορά που κάποιος απολογητής αμέριμνος κι ανυποψίαστος για τις
προεκτάσεις τού ισχυρισμού του, κάνει το λάθος να πει ότι η ανθρώπινη φύση τού
Χριστού δεν υπήρχε ανέκαθεν και αχρόνως, αλλά αποκτήθηκε αργότερα, θα πρέπει
δικαιωματικά να φάει το κράξιμο τού αιώνα! Λυπάμαι, αλλά η υπομονή μου με τέτοιου
είδους θεωρίες που απ’ όπου κι αν τις πιάσεις, μπάζουν, έχει προ πολλού εξαντληθεί!
Ως εδώ και μη παρέκει!

Τέλος, αναφορικά με το δόγμα τής «άχρονης γέννησης» και γι’ αυτό τα είπαμε:
Από τη στιγμή που τόσο η ορθόδοξη εκδοχή όσο και οι «αιρετικές» τοποθετούνται
εντός του ίδιου πλαισίου, μιας εξώχρονης δηλαδή πραγματικότητας η υπόσταση τής
οποίας μάς είναι ΕΝΤΕΛΩΣ ΑΓΝΩΣΤΗ, το ίδιο αντιφατικό και παράδοξο είναι να μιλούν
οι ορθόδοξοι για «γέννηση χωρίς προΰπαρξη τού Θεού Πατέρα» όσο το να κάνω λόγο
εγώ για «γέννηση με προΰπαρξη Αυτού»! Καταλαβαίνεις τι θέλω να πω; Αυτό που
απορρίπτω εδω δεν είναι αυτή καθαυτήν η χριστιανική πίστη περί άχρονου Θεού.
Όπως είπα, το να λέμε «ότι ο Θεός-Πατέρας ήταν πάντα εκεί, προαιωνίως, ακόμα
και πριν από τη δημιουργία τού ίδιου τού χρόνου, είναι κάτι το οποίο -έστω και χάριν
συζήτησης- θα μπορούσε κανείς να συζητήσει. Με τον Υιό όμως τα πράγματα είναι
διαφορετικά αφού η έννοια τής γέννησης εξ ορισμού προϋποθέτει μια χρονική διαδοχή».
Το να λέμε έτσι απλά ότι εδώ κατ’ εξαίρεση δεν υπάρχει χρονική διαδοχή, είναι ασφαλώς
αναφαίρετο δικαίωμά μας, αλλά δεν τεκμηριώνεται πειστικά. Αυτά.

Επίσημοι, δεδηλωμένοι και... επιστημονικώς τεκμηριωμένοι αναγνώστες:

Πρόσφατα σχόλια

Πρόσφατα σχόλια

Πρόσφατα σχόλια

Τομέας LOL - γελάστε ελεύθερα!

Τομέας LOL - γελάστε ελεύθερα!

Μια πρώτη γεύση τού τι ακολουθεί, χεχε...

Μια πρώτη γεύση τού τι ακολουθεί, χεχε...
Αν θέλετε να σχολιάσετε το... ασχολίαστο, επισκεφτείτε το μπλογκ του Διαγόρα! (Κλικ στην εικόνα)

Κάτι λείπει, κάτι λείπει...

Κάτι λείπει, κάτι λείπει...
Τον ήλιο, ρεεεεεεεεε - τον ήλιο!!

Ο αγνός και αμόλυντος... λεμούριος, χεχε

Ο αγνός και αμόλυντος... λεμούριος, χεχε
Μα καλά, τι λένε τα άτομα;
Λεμούριος (πρωτεύον θηλαστικό):

Τι;; «Μόνο οι γυναίκες έχουν παρθενικό υμένα»; Μα καλά, πάνε καλά οι άνθρωποι;
Κι ο δικός μου δηλαδή τι είναι;




«Αγιο φως»: ουρανόθεν ή...

Απόσπασμα από την Ευχή για το «άγιο φως»:

«[…] παρακαλούμεν και δεόμεθά σου, Παναγιότατε Δέσποτα, όπως αναδείξης
αυτό αγιασμού δώρον και ΠΑΣΗΣ ΘΕЇΚΗΣ ΣΟΥ ΧΑΡΙΤΟΣ ΠΕΠΛΗΡΩΜΕΝΟΝ,
διά της χάριτος τού Παναγίου και φωτοφόρου Τάφου σου˙[…] Αμήν».

Ερώτηση κρίσεως:


Έχει ανάγκη ένα εξώκοσμο φως που υποτίθεται πως κατέρχεται θαυματουρχικά
απευθείας από την άκτιστη χάρη τού Θεού, τη μεσολάβηση τού Παναγίου Τάφου
ή οποιαδήποτε ειδική δέηση, για να πλημυρίσει μ’ αυτό από το οποίο εξ ορισμού
θα έπρεπε
ήδη να… ξεχείλιζε;

Πόθεν;

Υπέρμαχοι τού «αγίου φωτός»:

Το ότι ο Πατριάρχης βρίσκεται μόνος μέσα στο κουβούκλιο δεν έχει καμία απολύτως
σημασία ούτε και είναι επιχείρημα, αφού η Ακοίμητη Κανδήλα που υπάρχει μέσα,
τη συγκεκριμένη μέρα είναι ΣΒΗΣΤΗ!

Π. Γ. Μεταλληνός:

«[…] Από τον 4ο αιώνα μ.Χ. (380) μαρτυρείται απ’ την Αιθερία, μια Ισπανίδα που πήγε
και προσκύνησε, ότι υπάρχει η ακοίμητος κανδήλα στον άγιο τάφο.
Πιστεύω λοιπόν
και καταλήγω, όταν υπάρχει πίστις και χάρις Θεού στον συγκεκριμένο Πατριάρχη,
γίνεται το θαύμα. Όταν δεν υπάρχει πίστις, μπορεί η κανδήλα να χρησιμοποιηθεί
γι’ αυτό...».




Δεν περιγράφω άλλο!

Φωτιά στα μπατζάκια μας...

Φωτιά στα μπατζάκια μας...
Αχ βρε παλιόπαιδο, Ιγκόρ...

... φωτιές που μας άναψες!

Τσάμπα το μπουγέλο…

Στην ιστορία τού Κατακλυσμού ο Θεός τιμώρησε τους ανθρώπους για κάτι που όπως
μετά ΡΗΤΑ ομολόγησε
,
ήταν απλώς μέσα στη φύση τους! Το ήξερε λοιπόν αυτό, κι όμως
τους έπνιξε. Όλους! Μαζί και τα ζώα. Και τους έπνιξε επειδή, λέει, … μετάνιωσε (!!) που
τους είχε φτιάξει! Για να μετανιώσει μετά… εκ νέου και να παραδεχθεί ότι βασικά… δεν
έπρεπε να είχε μετανιώσει εξαρχής! Κι όλα αυτά από έναν…
προγιγνώσκοντα θεό!!

Λοιπόν, δεν πιστεύω κάποιος από εσάς να κατάλαβε τίποτα, ε;

Όπως αναφέρει το Κατά Μάρκον Δ´ 10-12, όταν κάποτε οι μαθητές ρώτησαν
τον Χριστό γιατί δίδασκε με παραβολές, αυτός έδωσε αυτολεξεί την εξής απάντηση:
«Σ’ εσάς δόθηκε η δυνατότητα να γνωρίσετε τα μυστήρια τής βασιλείας τού Θεού˙
σ’ εκείνους δε έξω όλα δίνονται με παραβολές ώστε οι βλέποντες να βλέπουν αλλά
να μην αναγνωρίζουν, και οι ακούοντες ν’ ακούν, αλλά να μην αντιλαμβάνονται,
μην τυχόν και μετανοήσουν και τους συγχωρεθούν τα αμαρτήματά τους».

Με το χέρι στην καρδιά: πώς ακριβώς θα χαρακτηρίζατε εσείς έναν δάσκαλο (Ιησούς)
που σύμφωνα με τα ίδια τα λεγόμενά του, διδάσκει επίτηδες με πολύπλοκο τρόπο
(παραβολές) με στόχο κάποιοι μαθητές του -πιθανότατα οι περισσότεροι- παρότι
παρακολουθούν το μάθημα, να μην μπορούν να καταλάβουν τίποτα, στερούμενοι έτσι
τις όποιες θεωρητικές ελπίδες θα είχαν («μην τυχόν και») να αντεπεξέλθουν στις υψηλές
απαιτήσεις («μετανοήσουν») και να πετύχουν («συγχωρεθούν»);

Είναι μια παρθένος οπωσδήποτε... παρθένα;

Είναι μια παρθένος οπωσδήποτε... παρθένα;
Dirne: Μη με βλέπετε έτσι… Εγώ κάποτε ήμουν… παρθένα!
Χριστιανοί για ν’ αποδυναμώσουν την εβραϊκή λέξη bethulah που θα έπρεπε κανονικά να υπήρχε στη θέση τού almah «νεάνις», εάν η περίφημη προφητεία τού Ησαΐα όντως έθετε στο επίκεντρο μια… ανέγγιχτη παρθένο:



«Αλλά και στις γλώσσες των άλλων λαών της Μ. Ανατολής η αντίστοιχη της λέξης bethulah δεν σημαίνει απαραίτητα την (με την βιολογική σημασία) παρθένα. Για παράδειγμα, στα Ακκαδικά η λέξη batultu σημαίνει κυρίως μια ηλικιακή ομάδα. Μόνο σε συγκεκριμένα πλαίσια σημαίνει την παρθένα. Στα κείμενα της Ουγκαρίτ, η λέξη btlt είναι συνήθης χαρακτηρισμός για την Anat, την γυναίκα του Βάαλ. Σε αραμαϊκά κείμενα διαβάζουμε για γυναίκα, btwlt, η οποία είναι επίτοκος (σε τοκετό).»



Και τώρα προσέξτε απίστευτη περίπτωση-λουκούμι από τα Γερμανικά:



Η λέξη Dirne ξεκίνησε από μιαν αμάρτυρη γερμανική ρίζα με τη σημασία «παρθένος», συνέχισε στα Παλαιογερμανικά με την ίδια ακριβώς σημασία, υπέστη αργότερα σημασιακή διεύρυνση αλλάζοντας σε «νεαρό κορίτσι» κι εν συνεχεία σε «υπηρέτρια», για να ξεπέσει τελικά σε... «ΠΟΡΝΗ»!! Οι μεταβολές αυτές δε, συντελέσθηκαν εντός μιας, αν όχι μικρότερης, το λιγότερο ίσης χρονικής περιόδου με τις αντίστοιχες σημασιακές αλλαγές που εμφάνισε η σημιτική λέξη, και μάλιστα σε αντίθεση μ’ αυτήν, οι μεταβολές δεν έλαβαν χώρα σε συγγενείς μεν, διαφορετικές δε γλώσσες (Ακκαδικά, Ουγκαριτικά, Αραμαϊκά, Εβραϊκά) αλλά εντός τού ΙΔΙΟΥ γλωσσικού συστήματος (Γερμανικά)!







Θα... καλοπεράσετε, παλιόπαιδα!

Κολιτσάρας:

«
Είναι σπάνια η περίπτωση που ο Θεός τιμωρεί τα αθώα τέκνα για τις αδικίες των
γονέων τους˙ και αν καμιά φορά τα τιμωρεί
το κάνει για να ανταμείψει τα τέκνα πιο
πλουσιοπάροχα στην μέλλουσα ζωή. Ο Θεός όμως τιμωρεί την κακία μέχρι τρίτης
και τετάρτης γενεάς
εφ’ όσον οι απόγονοι μιμούνται την κακία των προγόνων τους
και μισούν τον Θεό. Διαφορετικά ο Θεός είναι πάντοτε δίκαιος, αν και
είναι απόκρυφες
σε μας οι βουλές Του».


Δηλαδή, για να κάνουμε… μετάφραση τής μετάφρασης και ερμηνεία τής ερμηνείας,
ΝΑΙ, ενίοτε τιμωρούνται ΚΑΙ ΑΘΩΟΙ
για τα ανομήματα των ασεβών προγόνων τους
(1η πρόταση), ΟΧΙ, ποτέ δεν τιμωρούνται αθώοι απόγονοι (2η πρόταση), αν και
ποτέ
δεν ξέρεις
(3η πρόταση)!!

Είναι λοιπόν ή δεν είναι το θέμα για… LoL;


Φτιαγμένη από το... πουθενά!!

Εξυπνάκηδες εικονολάτρες:

Οι ανόητοι οι αρχαίοι Έλληνες να πιστεύουν πως τα περίφημα διοπετή ομοιώματα
έπεφταν κατ’ ευθείαν από τον ουρανό,
συστημένα με αποστολέα τον ίδιο τον Δία…
Ρε τους βλάκες…

Απάντηση:

Σσσσσς! Αχειροποίητα!

.

Εξυπνάκηδες εικονολάτρες:

Πόσο ανόητοι ήταν αυτοί οι ειδωλολάτρες οι αρχαίοι Έλληνες με τις δεισιδαίμονες
φαντασιοπληξίες τους περί αγαλμάτων που
μιλούσαν, χαμογελούσαν, μετακινούνταν
από μόνα τους, προστάτευαν και… πετούσαν φωτιές
όταν βέβηλοι επιχειρούσαν να τα
απομακρύνουν από τον ιερό τόπο λατρείας τους! Μα είναι ποτέ δυνατόν να πίστευαν
τέτοια πράγματα;

Απάντηση:

Δεν είμαι απόλυτα σίγουρος ποια απάντηση θα ταίριαζε για την περίπτωσή τους.
Να απαντήσουμε λαϊκιστί με το κλασικό «είπε ο γάιδαρος τον πετεινό κεφάλα!»; Ή να
τους υπενθυμίσουμε καλύτερα ότι «στο σπίτι τού κρεμασμένου δεν μιλάνε για σχοινί!»;
Μήπως πάλι να πάρουμε το «μωραίνει Κύριος ον βούλεται απολέσαι» ή καλύτερα την
περίφημη ρήση τού Ιησού περί κάρφους και… δοκού εν τω οφθαλμώ ημών; Ή μήπως
όλα αυτά μαζί; Διότι πώς αλλιώς θα πρέπει ν’ απαντήσει κανείς σε ανθρώπους που
τολμάνε και σχολιάζουν ειρωνικά τα παραπάνω, όταν στο ίδιο το σύστημα πίστης
που ασπάζονται κι ακολουθούν , «υπάρχουν»… δακρυροούσες
και -Θεός φυλάξοι!-
αιμοροούσες Παναγίες,
ιστορίες (γι’ αγρίους) περί εικόνων που θαυματουργικά…
φεγγοβολούσαν, μιλούσαν, κουνούσαν τα δάχτυλά τους και… τηλεμεταφέρονταν
από
το ένα μέρος στο άλλο; Έλεος, δηλαδή! Έλεος!

Θαύμα!

Θαύμα!
Πώς ένα διαδικτυακό τρολάρισμα μετατράπηκε εν μια νυκτί σε... θαύμα!

Να 'ταν η ζήλια ψώρα...

Φανταστείτε δηλαδή να ΜΗΝ είχε... παρρησία!

Παραφρονήστε ελεύθερα:

1ον : Η αειμεσιτεύουσα Παναγία ως μητέρα τού Χριστού έχει παρρησία ενώπιον του.
2ον :
Η Παναγία στον γάμο τής Κανά το μόνο που είπε ήταν: «Δεν εχουν άλλο κρασί».
3ον : Ο Χριστός παρά την… παρρησία τής μητέρας του,
την αποπήρε!
4ον
: Αυτό συνέβη επειδή στη συγκεκριμένη περίπτωση ο Χριστός μιλούσε ως Θεός
.........και απλώς απαίτησε από τη φυσική του μητέρα τον προσήκοντα σεβασμό.
5ον :
Η Παναγία… ανάγκασε (!) τον Χριστό να κάνει το θαύμα πρόωρα.
6ον : Ο Χριστός συνεπώς έκανε κάτι παρά την αρχική του πρόθεση ۬ επηρεάστηκε
.........
και άλλαξε γνώμη!
7ον :
Ο Χριστός είναι… προγιγνώσκων και… άτρεπτος!
8ον :
Όχι, όχι: ο Χριστός, είπαμε, στη συγκεκριμένη περίπτωση δε μιλούσε ως άνθρωπος,
.........αλλά… ως Θεός!!

Βοήθ... γκλουκ!!

Βοήθ... γκλουκ!!

Άφθαρτος!!

Άφθαρτος!!
Γειά σας! Με βρήκαν στην Κίνα, είμαι περίπου... 3000 ετών, αταρίχευτος, μα όχι... άγιος!

Άγγελος ή διάβολος; Οι ειδικοί ας γνωμοδοτήσουν!

Άγγελος ή διάβολος; Οι ειδικοί ας γνωμοδοτήσουν!

Was ist Wahrheit?

Sprechen Sie Deutsch? Dann klicken Sie doch mal hier rein!

Ευχαριστούμε!

Ευχαριστούμε!