Κυριακή γιορτή και σχόλη, να ’ταν η βδομάδα όλη…

..

Δευτέρα λοιπόν σήμερα. Και χθες Κυριακή. «Ε και λοιπόν; Και προχθές Σαββάτο!», θα μου πείτε με το δίκιο σας απορημένοι. Αλλού όμως θέλω να καταλήξω, κι αυτός δεν ήταν παρά απλώς ο πρόλογος! Το -ασφαλώς ελάσσονος σημασίας- ζήτημα στο οποίο έστρεψε λοιπόν ο τρισκατάρατος ετούτη τη φορά την προσοχή μου, είναι η περιβόητη αργία τής Κυριακής: ορθώς προτάσσεται σε αγιότητα τού Σαββάτου ή μήπως θα ’πρεπε κανονικά να ισχύει το αντίθετο;

Για να πάρουμε όμως τα πράγματα με τη σειρά, ας κάνουμε ένα ταξίδι στο παρελθόν για να θυμηθούμε τι ακριβώς έλεγε η 4η εντολή που έδωσε ο Θεός-Χριστός-Άγιο Πνεύμα στον Μωυσή εκείνη την ιστορική μέρα στο Ιδαίον Άντρο…εεε, συγγνώμη, στο όρος Σινά, ήθελα να πω:

«Μνήσθητι την ημέρα των σαββάτων αγιάζειν αυτήν. Εξ ημέρας εργά και ποιήσεις πάντα τα έργα σου· τη δε ημέρα τη εβδόμη σάββατα Κυρίω τω Θεω σου· ου ποιήσεις εν αυτή παν έργον, συ και ο υιός σου και η θυγάτηρ σου, ο παις σου και η παιδίσκη σου, ο βους σου και το υποζύγιόν σου και παν κτηνος σου και ο προσήλυτος ο παροικων εν σοί. Εν γαρ εξ ημέραις εποίησε Κύριος τον ουρανόν και την γην και την θάλασσαν και πάντα τα εν αυτοίς και κατέπαυσε τη ημέρα τη εβδόμη· δια τούτο ευλόγησε Κύριος την ημέραν την εβδόμην και ηγίασεν αυτήν.»

Εδώ δηλαδή βλέπουμε τον Θεό-Χριστό-Άγιο Πνεύμα να ορίζει με απόλυτη σαφήνεια ότι την αγιασμένη ημέρα τού Σαββάτου, πάπαλα, δεν κουνάμε ούτε το δαχτυλάκι μας! Και δεν το κουνάμε για έναν απόλυτα συγκεκριμένο λόγο: επειδή κι εκείνος τη συγκεκριμένη μέρα -θα το βάλω σε εισαγωγικά, για να μην ερεθιστεί η σατιρική μου διάθεση-… «αναπαύτηκε». Σε κάποιο άλλο εδάφιο ωστόσο, και συγκεκριμένα στο Δευτερονόμιο Ε΄ 15, κάπως αλλιώτικα μας τα λένε τα πράγματα. Εκεί βλέπουμε τον Θεό-Χριστό-Άγιο Πνεύμα να δηλώνει ρητά ότι σκοπός τής αργίας τής εβδόμης ημέρας ήταν η διαρκής υπενθύμιση τής απελευθέρωσης των Εβραίων από τη δουλεία στην Αίγυπτο. Κάτσε να δεις πώς το λένε αυτό… Αντίφαση; Ανακολουθία; Είπα, ξείπα; Όπως και να το λένε όμως, αυτό που τελικά επικράτησε στην ορθόδοξη λατρεία ήταν η μετατόπιση τής αργίας τού Σαββάτου στην αμέσως επόμενη ημέρα, δηλαδή στην Κυριακή. Το πώς ακριβώς συνέβη αυτό και για ποιον λόγο, για να πω την αλήθεια δεν με πολυενδιαφέρει. Και λέω «δεν με πολυενδιαφέρει» επειδή δεν είναι το ζητούμενο εδώ. Δεν έχει δηλαδή για μένα κάποια ιδιαίτερη σημασία αν η καθιέρωση τής αργίας τής Κυριακής επιβλήθηκε από τον Μεγάλο Κωνσταντίνο με αυτοκρατορικό διάταγμα ή απλώς επισημοποιήθηκε μια σαφώς προγενέστερη, ευρέως διαδεδομένη λατρευτική πρακτική. Ούτε μ’ απασχολεί ιδιαίτερα αν η μεταβολή αυτή είχε βιβλικό έρεισμα ή όχι, αν συμβολίζει κάτι διαφορετικό σε σύγκριση με το Ιουδαϊκό Σάββατο ή ταυτίζεται μ΄ αυτό, αν συνάδει με τη διδασκαλία τού Ιησού ή έρχεται σε σύγκρουση μ’ αυτήν, αν το ένα κι αν το άλλο… Τίποτε απ’ όλα αυτά που ανέφερα δεν έχει για μένα κάποια ουσιαστική σημασία ως προς τα ερωτήματα που εγείρονται. Ποια είναι αυτά τα ερωτήματα; Εξηγώ λοιπόν:

Λένε λοιπόν οι Χριστιανοί ότι σε αντίθεση με την εντολή τού Θεού-Χριστού-Αγίου Πνεύματος περί τής αργίας τού Σαββάτου η οποία «εδόθη στους Ισραηλίτες εξαιτίας της σκληροκαρδίας των, για να αφιερώσoυν τουλάχιστον μία ημέρα στο Θεό, και να επιτρέπουν την ανάπαυση και στους δούλους και στα υποζύγια (Έξοδ. κ' 8-11. Δευτερ. ε' 13-14. Παροιμ. β' 10), […] η βάση της Κυριακής δεν ήταν η ανάπαυση, αλλά ή τέλεση της θείας ευχαριστίας, το γεγονός της ανάστασης του Χριστού».

Πρώτο ολίσθημα: σύμφωνα με το Έξοδος Κ΄ 10 και το Δευτερονόμιο Ε΄ 14, η ανάπαυση (η οποία ειρήσθω εν παρόδω δεν ίσχυε μόνο για τους δούλους και τα υποζύγια, αλλά και για όλα τα μέλη τής οικογένειας) αντίθετα μ’ αυτά που μας λέει το Αντιαιρετικό Εγκόλπιο ΔΕΝ ήταν το αίτιο, αλλά το αιτιατό! Το ποιο ήταν τώρα το αίτιο, μη με ρωτάτε γιατί θα με… κολάσετε! Διότι όπως ανέφερα και πιο πάνω, ενώ κάποια εδάφια μάς λένε πως η αργία τού Σαββάτου ορίστηκε από τον Θεό-Χριστό-Άγιο Πνεύμα να υπενθυμίζει το… ριλάξ μετά την ολοκλήρωση τής Δημιουργίας, αλλού διαβάζουμε ότι, όχι, η αργία στην πραγματικότητα αποτελούσε υπόμνηση τής… Εξόδου! Φοβερή συνέπεια δηλαδή… (1)

Δεύτερον: τι νόημα έχει η εμφατική επισήμανση ότι ο ίδιος ο Ιησούς, αλλά και κάποιοι προφήτες στηλίτευσαν τη φαρισαϊκή υποκρισία σχετικά με το ζήτημα των Σαββάτων; Τι ακριβώς αποδεικνύεται μ’ αυτό; Το ότι οι άνθρωποι έπρεπε να είναι ευσεβείς και τις υπόλοιπες μέρες, είναι κάτι περισσότερο από ευνόητο. Αυτό όμως ουδόλως αναιρεί τη σαφέστατη εντολή που είχε δοθεί στο Σινά. Εκτός κι αν τις ρητές διαβεβαιώσεις τού Χριστού ότι δεν είχε έρθει για να καταλύσει τον Νόμο, αλλά για να τον τηρήσει και να τον εκπληρώσει, και πως όσο θα υπήρχε ο ουρανός κι η γη ούτε ένα γιώτα ή ένα κόμμα δεν θα άλλαζε από τον Νόμο, δεν θα πρέπει να τις παίρνουμε και πολύ στα σοβαρά! Εξάλλου ένα είναι το ζητούμενο, κι όπως ίσως καταλάβατε, εκεί ήθελα να καταλήξω από την αρχή: από τη στιγμή που σύμφωνα με το δόγμα τού Τριαδικού Θεού, η εντολή δεν είχε δοθεί μόνο από τον Γιαχβέ αλλά ταυτόχρονα κι από τον Χριστό, πώς είναι δυνατόν Αυτός να αμφισβητούσε τώρα τα ίδια του τα λόγια; Αφού το είχε πει ξεκάθαρα: «Όσο υπάρχει ουρανός και γη, τίποτα δε θ’ αλλάξει από τον Νόμο έως ότου όλα εκπληρωθούν.». Κι αν δεν κάνω λάθος, τουλάχιστον η Δευτέρα Παρουσία ακόμα… εκκρεμεί, ενώ κι ο ουρανός με τη γη εξακολουθούν ακόμα να υπάρχουν! Κι όμως από τον Νόμο άλλαξαν… περισσότερα από ένα απλό γιώτα ή ένα κόμμα. Οπότε έχουμε ή δεν έχουμε όντως ζήτημα εδώ;
.

..

..

....
Π Α Ρ Α Π Ο Μ Π Ε Σ

[1] Και για να προλάβω πιθανές ενστάσεις άνευ περιεχομένου, εδώ σε καμία
περίπτωση δεν μπορεί να γίνει λόγος για «αλληλοσυμπληρούμενες αναφορές»,
διότι σε κανένα από τα σχετικά χωρία δεν υπάρχει κάποια λέξη ή φραστική
διατύπωση που να υποδηλώνει ότι σε μια παλαιότερη πληροφορία προστέθηκε
μια νέα η οποία πριν απλώς δεν είχε αναφερθεί. Καραμπινάτη περίπτωση

αντίφασης λοιπόν, και μάλιστα πού; Στον ίδιο τον Νόμο που υποτίθεται πως

δόθηκε από τον Τριαδικό Θεό!
..

..

..