..
Αγαπητοί φίλοι, καλωσορίσατε στο διαδικτυακό τσαρδί μου!
Ελπίζω παρά την έλλειψη ιδιαιτέρων ανέσεων να νιώσετε όλοι σαν στο σπίτι σας!
Μπορείτε επίσης μετά, αν θέλετε, να περάσετε και δίπλα
στα τραγούδια που αγαπώ.
Εκεί έχει μόνο... μουσική!

τι εστιν αλήθεια;

Πιλάτος (Κατά Ιωάννην, ΙΗ΄ 38)

Αναλυτικός κατάλογος

..
128. Anybody home?
127. Που λέτε, λοιπόν, πάτερ Γεώργιε…
126. «Άγιο φως» (και η κουβέντα συνεχίζεται...)
125. Το θαύμα είναι η... ευχή που... αγιάζει το φως!! (deutsch hier)
124. Το «τι εστιν αλήθεια;» και στα Γερμανικά!
123. Σώσον, Κύριε, τον λαόν σου...
122. Τρία πουλάκια κάθονταν…
121. Μεταξύ θρησκοληψίας και παράνοιας
120. Απρόσκλητοι σε μια χριστιανική χώρα...
119. «Άγιο Φως»: η άλλη όψη τού νομίσματος (deutsch hier)
118. Ποιο ήταν το... θαύμα
117. Οι... άσφαιρες «πύρινες σφαίρες» (deutsch hier)
116. Αστραπές και κεραυνοί (στου φακού μας το γυαλί)... (deutsch hier)
115. Φωτιά στα μπατζάκιά μας...
114. Περί τής προφητείας τού Ησαΐα (Εμπλουτ. αναδημ.)
113. Το χρονικό μιας κωλοτούμπας...
112. Περί τού «αγνώστου θεού» (Αναδημ.)
111. Μπεεεεεε!! (Κάτω τα κεφάλια ωρέ χριστιανοί!)
110. Εγκλωβισμένοι στη ζώνη τού Λυκόφωτος…
109. Τo κάψιμο τού Καρνάβαλου… (Περί «υιών ποιητών»)
108. Άντε βρε, χρόνια πολλά!
107. Η μαρτυρία τού Τάκιτου
106. Home alone 2
105. Σήμερα τα Φώτα κι ο φωτισμός...
104. Η μαρτυρία τού Πλινίου τού Νεοτέρου
103. Η μαρτυρία τού Σουητώνιου
102. Cute Christmas Cartoon
101. Unheilig - Kling Glöckchen ... vom Album
100. Ο γυμνός νεανίσκος στή Γεσθημανή
..99. Δεν ξέρω, δεν είδα, δεν άκουσα...
..98. Βίντεο: Καλόπουλος vs. π. Καρπαθίου
..97. Τι εμοί και σοί (κοινώς, τη ρόκα σου εσύ!);
..96. Μήνυμα προς πάσαν κατεύθυνση
..95. Μπαμ και κάτω (Περί τού Τάε Κβον Ντο)
..94. Ορθόδοξη κβαντική φυσική και τα μυαλά στα κάγκελα!
..93. Λυπάμαι, αλλά δε γίνεται αλλιώς!
..92. Η αμαρτωλή ιστορία μιας απογραφής
..91. Κυριακή γιορτή και σχόλη, να ’ταν η βδομάδα όλη…
..90. Μυρώστε με ν’... αγιάσω!
..89. Μέχρι να... παγώσει η κόλαση...
..88. H αειμεσιτεύουσα Βασίλισσα των Ουρανών
..87. Περί τού Ιωάννη τού Ριγολόγου
..86. Βίντεο με τον Μεταλληνό: Αξίζει να το δεις!
..85. Είμαστε και σε... κρίσιμη ηλικία...
..84. Η αβάσταχτη ελαφρότητα τού απολογήσθαι
..83. Αποκαλυπτήρια (Sit back and enjoy the show!)
..82. Περί... υιών
..81. Περί «γεννητού» και «κτιστού» (και… «ποιητού»)
..80. Παιδιά, έχουμε γενέθλια!
..79. Τον αναγνωρίζετε;
..78. Ένα... φοβερά δύσκολο… απλό ερώτημα!!
..77. Προβληματισμών συνέχεια...
..76. Προβληματισμοί...
..75. Ανοίξτε κανένα παράθυρο, ρε παιδιά!
..74. ΜΟΝΟΣ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ (HOME ALONE)
..73. Δάσκαλε, για ρίξε ένα... repeat σε παρακαλώ!
..72. Αχαχαχαχαχαχα!
..71. Τα παιδιά τού Ζεβεδαίου ποιον είχαν πατέρα;
..70. Chicken Techno
..69. Εύτυχος και Ελπήνωρ (Αν έχεις... τύχη διάβαινε!)
..68. Περί τής γνωστής-άγνωστης εξέγερσης
..67. Η αναγκαιότητα τής πίστης
..66. Το μυστήριο τού Βαραββά
..65. Ω Αυτοκράτορ, εγρήγορας ή καθεύδης;
..64. Τα κινητά σας, ρεεεεε!!
..63. Προς Ο.Ο.Δ.Ε. (Περί του Αγίου Φωτός)
..62. Ο σωστός τρόπος να κάνεις τον σταυρό σου!
..61. Περί του Τιμίου Ξύλου
..60. Περί της αναγκαιότητας τού κακού
..59. Περί του «Πίστευε και μη ερεύνα»
..58. DEPECHE MODE - «Βlasphemous rumours»
..57. Κωδικός «Λαντσιάνο»
..56. Περί των… «γνωστών αγνώστων»
..55. Περί εικόνων
..54. Ισορροπημένη ανισορροπία ή… ανισόρροπη ισορροπία;
..53. Το χρονικό μιας... κλωνοποίησης
..52. Λάιονελ Ρότσιλντ - η περιπέτεια ενός όρκου
..51. Μπήκαν στην πόλη οι οχτροί
..50. Merry Christmas Mr. Bean
..49. Προς κέντρα λακτίζειν
..48. Ο δίκαιος και ο δυνάστης
..47. Μια υπέροχη Κυριακάτικη εμπειρία ...
..46. Οι Δέκα Πληγές τού ... Ιπούουερ!
..45. Με τα δυο χεράακια, πλάθω σκ*****άακια...
..44. Γκρρρρ!!! Αυτό δεν είναι δυνατόν!!!!!!
..43. For yooour eyes onlyyyyy ...
..42. Περί Θεού: Εν οίδα ότι ουδέν οίδα
..41. Περί Κυρίλλου και Υπατίας τής Αλεξανδρινής
..40. «Λάβετε, φάγετε ...» - ποιος το είπε τελικά;
..39. Οι βολεμένοι μικροαστοί τής θρησκευτικής πίστης
..38. Life: press DELETE
..37. Μεταξύ πατέρα και γιού
..36. Ρε παιδιά, μήπως έχει κανείς την ... ακριβή ώρα;
..35. O Ελισαίος, οι αρκούδες και οι ... αρκουδιές!
..34. Η διάβαση της Ερυθράς και ο … Ρα!
..33. Περί … «αλλοτρίων» θαυμάτων
..32. Η μάχη για τους … «αναποφάσιστους»
..31. Οι ... Χριστιανοαντιγιαχβεβουδιστοϊνδουιστές
..30. Καλησπέρα, γιατρέ ... Είμαι ο ... Απόλλων!!
..29. Μπρρρρ!!!
..28. Πώς το 40 χώρεσε μέσα στο ... 1 !!!
..27. Πώς το 40 χώρεσε μέσα στο ... 3 !!!
..26. Ο απαγχονισμός τής ... κοινής λογικής
..25. (Γενικά) περί αντιφάσεων
..24. Βασίλεψε ο ήλιος (και ... νίκησε ο Δαβίδ!)
..23. Τα ... ακριβώς 153 (υπόπτου προελεύσεως) ψάρια
..22. Οι δαίμονες και οι ... τετράποδες μπριζόλες
..21. Αμαρτίαι γονέων παιδεύουσι τέκνα
..20. Περί θεοπνευστίας
..19. Η μυστηριώδης Σινδόνη τού Τορίνο
..18. Περιέχει η Γένεση προφητείες γιά την Αποκάλυψη;
..17. Να ζει κανείς ή να μη ζει ... (Περί Αδάμ και Εύας) ...
..16. Η δημιουργία των πτηνών
..15. Εξαγαγέτω τα ύδατα ερπετά (και η φαντασία...
........δεινοσαύρους
..14. Άμοιρε άνθρωπε, τι σού ’μελλε να πάθεις!
..13. Ρουάχ -φύσηξε ο άνεμος (μας πήρε και ... μας σήκωσε)!
..12. Ολική έκλειψη ηλίου, σελήνης και ... νοημοσύνης
..11. Οι κατά ... φαντασίαν γνωρίζοντες
..10. Η σιωπή των αμνών (Περί τού Αγίου Φωτός)
...9. Η πινακίδα Ι.Ν.Β.Ι.
...8. Θεïκό σχέδιο ή … σατανική αντιγραφή;
...7. Δάσκαλε που δίδασκες ...
...6. Η καραμέλα των «ανθρωπομορφικών εκφράσεων»
...5. Περί «δημοκρατικότητας»
...4. Όλα συγχωρούνται; - Μμμ, δε νομίζω.
...3. Ο (διάτρητος) παρθενικός υμένας
...2. ΗΣΑΪΑΣ, Ζ΄ 14 - παρθένος(= ανέγγιχτη) ή ...
.......παρθένος (= νεάνις);
...1. Συγγνώμη, δεν μπορώ να περιμένω άλλο πια!

Επειδή όλα κάποτε τελειώνουν...

Επειδή όλα κάποτε τελειώνουν...

Δευτέρα 27 Απριλίου 2009

Περί τής προφητείας τού Ησαΐα

....Εμπλουτισμένη αναδημοσίευση για το συλλογικό ιστολόγιο «Αθεΐα»

Μία από τις θεολογικά σημαντικότερες, μα και συνάμα πολλαχόθεν αμφισβητούμενες διδασκαλίες τής ορθόδοξης χριστιανικής πίστης είναι χωρίς αμφιβολία το δόγμα τής παρθενικής σύλληψης τού Ιησού. Σύμφωνα λοιπόν με τη διδαχή αυτή, το 2ο πρόσωπο τής Τριαδικής θεότητας κάποια συγκεκριμένη στιγμή στην ιστορία τής ανθρωπότητας συνελήφθη θαυματουργικά με τη μεσολάβηση τού Αγίου Πνεύματος και γεννήθηκε απάτωρ από την απείρανδρο και αειπάρθενο Μαριάμ, επαληθεύοντας έτσι την προφητεία που αιώνες νωρίτερα είχε διατυπωθεί από τον Ησαΐα:

«14 διὰ τοῦτο δώσει κύριος αὐτὸς ὑμῖν σημεῖον۬ ἰδοὺ ἡ παρθένος ἐν γαστρὶ ἕξει καὶ τέξεται υἱόν, καὶ καλέσεις τὸ ὄνομα αὐτοῦ ᾿Εμμανουήλ۬ »

Δηλαδή: «Γι’ αυτό θα σας δώσει ο Κύριος κάποιο σημείο ۬ ιδού, η παρθένος (αυτή) θα συλλάβει και θα γεννήσει γιό, και θα τον ονομάσεις Εμμανουήλ»

Το κατά πόσο, όμως, η πίστη αυτή των χριστιανών πράγματι μπορεί να συνδεθεί με
το επίμαχο χωρίο και να τεκμηριωθεί κατ’ αυτόν τον τρόπο ως «επαληθευμένη προφητεία», είναι εξαιρετικά αμφίβολο, αφού -όπως θα καταδειχθεί παρακάτω- αφενός μεν οι ακριβείς διατυπώσεις που χρησιμοποιήθηκαν σε καμία περίπτωση δεν προϋπέθεταν ούτε και έθεταν στο επίκεντρο την ιδιότητα τής σωματικής παρθενίας, αφετέρου αναφέρονταν σε γεγονότα που δε δύνανται να τοποθετηθούν στην κατά αιώνες μεταγενέστερη εποχή τού Ιησού. Έτσι όλα τα στοιχεία οδηγούν στο συμπέρασμα ότι στην πραγματικότητα δεν ήρθαν τα γεγονότα να αποδείξουν το αληθές τής προφητείας, αλλά απλώς προσαρμόστηκαν εκ των υστέρων πάνω στο ήδη γνωστό -μα οικτρά παρερμηνευμένο- περιεχόμενο αυτής!

Περιεχόμενα

► Η διαμάχη γύρω από το ’almah
► Το «επιχείρημα τής παρθένου»
► Περί τού bethulah
► Γένεσις, ΚΔ΄ 16 & 43
► Ιωήλ, Α΄ 8
► Εσθήρ, Β΄ 17-19
► Οι λεπτομέρειες τής «προφητείας»
► Η σημασία τού «ιδού»
► Η ακατανόητη απορία
► Εμμανουήλ ή/(και;) Ιησούς;
► Τι ακριβώς σημαίνει το harah
► Ταχέως σκύλευσον, οξέως προνόμευσον
► Όπως και να ’χει...

Η διαμάχη γύρω από το ’almah

Το πρόβλημα, λοιπόν, είναι το εξής: η λέξη ’almah που χρησιμοποιήθηκε στο εβραϊκό πρωτότυπο στη θέση τής παρθένου, στην πραγματικότητα δεν περιέγραφε ούτε και περιγράφει πρώτιστα ένα άτομο τού γυναικείου φύλου που δεν είχε ποτέ κάποια σεξουαλική εμπειρία, αλλά απλώς ένα νεαρό κορίτσι, μία νεάνιδα ۬ αφορά δηλαδή απλώς μια συγκεκριμένη ηλικιακή ομάδα: αυτή των νεαρών γυναικών σε ηλικία γάμου. Αυτό βασικά δεν το αρνούνται ούτε οι ίδιοι οι υπέρμαχοι τής προφητείας (1), οι οποίοι ωστόσο επισημαίνουν ότι η λέξη, όπου χρησιμοποιείται στην Αγ. Γραφή, δεν αποκλείει την παρθενία «και μάλιστα βάσει των δεδομένων της εποχής, την σημαίνει πάντα».

Η επισήμανση όμως αυτή στην πραγματικότητα είναι άνευ ουσιαστικού περιεχομένου, αφού η αναφορά στην έννοια τής παρθενίας είναι μόνο συνδηλωτική - όπως ακριβώς, δηλαδή, και στην περίπτωση των λέξεων κορασίδα, παιδίσκη ή ακόμα και... βρέφος που ενώ από αμιγώς γλωσσολογικής άποψης ΔΕΝ προϋποθέτουν την παρθενία, εντούτοις προφανώς τη συνυποδηλώνουν! Δυστυχώς όμως η καθοριστικής σημασίας αυτή λεπτομέρεια τις περισσότερες φορές είτε δε γίνεται αντιληπτή είτε υποβαθμίζεται η βαρύτητα της με ένα αντεπιχείρημα που στην πραγματικότητα οδηγεί τη συζήτηση στο ίδιο ακριβώς σημείο που βρισκόταν και πριν από τη διατύπωση τού αρχικού αντιλόγου: «Από τη στιγμή που η λέξη δεν αποκλείει την παρθενία, πού είναι το πρόβλημα;». Κι έτσι η κουβέντα ξεκινάει πάλι από την αρχή…

Το «επιχείρημα τής παρθένου»

Το ίδιο ακριβώς πρόβλημα παρουσιάζεται όταν η συζήτηση φτάνει στην ελληνική λέξη που χρησιμοποιήθηκε για την απόδοση τού ’almah, στη λέξη δηλαδή παρθένος. Το βασικό επιχείρημα που συνήθως προβάλλεται εδώ είναι ότι οι (από την παράδοση μαρτυρούμενοι) 72 εξελληνισμένοι Ιουδαίοι λόγιοι που επιτέλεσαν τη μετάφραση, γνώριζαν πολύ καλά τι σήμαινε η μία ή άλλη λέξη στο πρωτότυπο κείμενο και δεν είχαν κανέναν λόγο αιώνες πριν από τον Ιησού να μεταφράσουν το ’almah με μια λέξη που στα Ελληνικά περιέγραφε μια γυναίκα χωρίς σεξουαλικό παρελθόν!

Και στην περίπτωση αυτή, όμως, το επιχείρημα που προβάλλεται είναι σαθρό. Πρώτον, το τι σήμαινε η μία ή η άλλη λέξη στο πρωτότυπο κείμενο δεν το γνώριζαν μόνο οι Εβδομήκοντα, αλλά και όλοι οι υπόλοιποι Εβραίοι από τους οποίους ωστόσο ουδείς ποτέ κατάλαβε ότι η επίμαχη λέξη αποτελούσε την προαναγγελία κάποιας παρθενικής σύλληψης!

Πέραν τούτου, ας μη μας διαφεύγει και το γεγονός ότι όπως κι οι ίδιοι οι χριστιανοί συχνά επισημαίνουν, οι Εβδομήκοντα σε κάποιες περιπτώσεις -παρά την υποτιθέμενη έμπνευσή τους- δεν απέφυγαν τα λάθη, είτε τώρα μιλάμε για σολοικισμούς και σημιτισμούς που παρεισέφρησαν στην ελληνική μετάφραση είτε για ουσιωδέστερες αποκλίσεις. Ανεξαρτήτως τούτου, η λέξη παρθένος στην οποία παραπέμπουν οι υπέρμαχοι τής προφητείας, στην Αρχαία δεν είχε μόνο τη σημασία τής σεξουαλικά ανέπαφης νεάνιδος, αλλά σήμαινε και «ἄγαμος γυνή», «μνηστή», «νεᾶνις». Το αντεπιχείρημα ωστόσο που συνήθως προβάλλεται όταν επισημαίνεται η αμφισημία τής ελληνικής λέξης, όπως και στην περίπτωση τού ’almah, oδηγεί τη συζήτηση στο ίδιο σημείο που βρισκόταν προτού διατυπωθεί η αρχική ένσταση: «Ποια σκοπιμότητα εξυπηρετούσαν οι Εβδομήκοντα ώστε να μεταφράσουν την εβραϊκή λέξη λανθασμένα, και μάλιστα αιώνες πριν από τη γέννηση τού Χριστού;». Κι έτσι η κουβέντα για άλλη μια φορά ξεκινάει και πάλι απ’ την αρχή…

Περί τού bethulah

Όπως και να ’χει, οι γνώστες τής βιβλικής, αλλά και τής σύγχρονης Εβραϊκής, μάς διαβεβαιώνουν ότι η λέξη που θα έπρεπε κανονικά να είχε χρησιμοποιηθεί στην προφητεία εάν όντως το ζητούμενο ήταν να προταχθεί η εικόνα μιας γυναίκας χωρίς σεξουαλικό παρελθόν, δεν είναι το το ’almah, αλλά το bethulah, αφού αυτή και μόνο αυτή η λέξη αναφέρεται πρώτιστα (και όχι συνδηλωτικά) σε άτομα τού γυναικείου φύλου που δεν είχαν ποτέ ολοκληρωμένη σεξουαλική επαφή.

Κατά τη χριστιανική άποψη ωστόσο αυτό δεν ισχύει ۬ το bethulah δηλαδή σε αντίθεση με το ’almah, δε σημαίνει πάντοτε την ανέγγιχτη παρθένο. Προς επίρρωσιν δε τής θέσης αυτής γίνεται επίκληση ορισμένων εδαφίων τα οποία κατά τους απολογητές ξεκαθαρίζουν τα πράγματα, όπως λ.χ. τού Γένεσις, ΚΔ΄ 16, 43, τού Ιωήλ, Α’ 8 ή τού ΄Εσθήρ, Β΄ 17-19. Με τα εν λόγω χωρία θα ασχοληθούμε διεξοδικά παρακάτω, ενδιαφέρον ωστόσο θα είχε να απαντηθεί πρώτα το εξής ερώτημα: εφόσον το ’almah αναφέρεται μόνο συνδηλωτικά στην παρθενία, και το bethulah -όπως υποστηρίζουν οι χριστιανοί- όχι πάντα, τότε ποια άλλη λέξη θα είχε περιγράψει την έννοια αυτή με απόλυτη σαφήνεια και ακρίβεια; Εξ όσων γνωρίζουμε, καμία! Άλλωστε, αν το καλοσκεφτεί κανείς, τι σημασία έχει εν τέλει αν η νεάνιδα τού Ησαΐα ήταν σίγουρα, πιθανότατα ή ενδεχομένως σεξουαλικά ανέπαφη; Ακόμα κι αν εκτός από νεάνιδα (κύρια σημασία) ήταν όντως και ανέγγιχτη (όχι αυστηρώς προϋποτιθέμενη, απλώς συνυποδηλούμενη ιδιότητα), η παρθενία της αυτή είναι πρόδηλο ότι δεν αφορούσε την κατάσταση στην οποία θα βρισκόταν πριν, κατά τη διάρκεια και μετά τη σύλληψη και γέννηση τού Εμμανουήλ, αλλά την κατάσταση στην οποία βρισκόταν τη στιγμή που διατυπώθηκε η προφητεία!! Παρότι, λοιπόν, στην πραγματικότητα δεν έχει καμία απολύτως σημασία ποια λέξη από τις δύο είναι στενότερα συνδεδεμένη με την έννοια τής παρθενίας, το ’almah ή το bethulah, οι χριστιανοί επικαλούμενοι τα χωρία για τα οποία έγινε λόγος πιο πάνω, επιχειρούν να πάρουν «την τιμή» τού δεύτερου υπερτονίζοντας αυτήν τού πρώτου! Είναι όμως έτσι τα πράγματα; Είναι το bethulah όντως λιγότερο «αγνό» απ’ ότι μας διαβεβαιώνουν οι ίδιοι οι φυσικοί ομιλητές τής εβραϊκής γλώσσας; Ας δούμε λοιπόν τι λένε τα κείμενα.

Γένεσις, ΚΔ΄ 16, 43

«15 […] ἰδοὺ Ρεβέκκα ἐξεπορεύετο […] ἔχουσα τὴν ὑδρίαν ἐπὶ τῶν ὤμων αὐτῆς.16 ἡ δὲ παρθένος ἦν (na`arah) καλὴ τῇ ὄψει σφόδρα• παρθένος ἦν (bethulah), ἀνὴρ οὐκ ἔγνω αὐτήν […] 43 […] καὶ αἱ θυγατέρες τῶν ἀνθρώπων τῆς πόλεως ἐξελεύσονται ὑδρεύσασθαι ὕδωρ, καὶ ἔσται ἡ παρθένος (’almah), ᾗ ἂν ἐγὼ εἴπω, πότισόν με ἐκ τῆς ὑδρίας σου μικρὸν ὕδωρ»

Δηλαδή: «ἰδοὺ ἐξήρχετο ἀπό τήν πόλιν ἡ Ρεβέκκα […]. Ἔφερε δέ ἐπάνω εἰς τον ὤμόν της τήν στάμναν. Ἡ δέ παρθένος αὐτή ἦτο ἐξαιρετικῶς ὡραία. Ἦτο παρθένος καί κανείς ἀνήρ δέν εἶχεν ἔλθει εἰς ἐπαφήν μέ αὐτήν. […]» (2) […] αἱ θυγατέρες τῶν κατοίκων τῆς πόλεως αὐτῆς ἐξέρχονται πρός τά ἐδῶ διά νά ἀντλήσουν ὕδωρ. Δῶσε, ὥστε ἡ παρθένος, εἰς την ὁποίαν ἐγώ θα εἴπω: πότισέ με λίγο νερό ἀπό τήν στάμνάν σου» (3)

Όπως λοιπόν επισημαίνουν οι χριστιανοί, «στον στίχο 16 χαρακτηρίζετα
ι η Ρεβέκκα ως
bethulah, αλλά αυτό δεν αρκεί για να γνωρίζουμε αν είναι και παρθένος, γι’ αυτό ο συγγραφέας προσθέτει ότι η Ρεβέκκα δεν είχε σεξουαλική επαφή ως τότε. Αντίθετα, στο στίχο 43 η Ρεβέκκα χαρακτηρίζεται ως almah και αυτό αρκεί στον συγγραφέα της Γένεσης, για να δείξει ότι η Ρεβέκκα είναι παρθένος. Δεν διευκρινίζει, ο συγγραφέας της Γένεσης, μετά τη λ. almah, ότι η Ρεβέκκα ‘‘δεν είχε σχέσεις”, προφανώς διότι η λ. almah συνεπάγεται την απουσία σεξουαλικών σχέσεων.»

Ωστόσο, η συμπληρωματική αναφορά «ἀνὴρ οὐκ ἔγνω αὐτήν» που συνοδεύει το bethulah, είναι εξαιρετικά αμφίβολο πως έχει διευκρινιστικό χαρακτήρα. Συνεκτιμώντας τα συμφραζόμενα φαίνεται ξεκάθαρα ότι στην πραγματικότητα πρόκειται απλώς για μια πλεοναστική διατύπωση που χρησιμοποιήθηκε ως λογοτεχνικό μέσο και όχι προς διασαφήνιση τού bethulah - όπως ακριβώς δηλαδή και οι εκφράσεις «το είδα με τα ίδια μου τα μάτια» ή «τού μίλησα ο ίδιος προσωπικά» όπου οι πληροφορίες με πλάγια γραφή ενώ από σημασιολογικής απόψεως είναι περιττές, υφολογικά εντούτοις έχουν σημαντικό ρόλο μέσα στην πρόταση! Παρόμοια περίπτωση αποτελεί λόγου χάρη και το Β΄ Μακκαβαίων Α΄ 22 όπου μετά τη σαφέστατη διατύπωση «ὅ τε ἥλιος ἀνέλαμψε», ακολουθεί η πλεοναστική πληροφορία «πρότερον ἐπινεφὴς ὤν» ή το Κριταί ΙΓ΄ 2 όπου την πληροφορία πως η γυναίκα τού Μανωέ ήταν στείρα, διαδέχεται η φράση «καὶ οὐκ ἔτεκε»!!

Όπως γίνεται λοιπόν σαφές, στο «ἀνὴρ οὐκ ἔγνω αὐτήν» δεν μπορεί να αναγνωρισθεί κάποια ιδιαίτερη αποδεικτική αξία ως προς τη σαφήνεια τού bethulah! Το ίδιο φυσικά -όπως είδαμε παραπάνω- ισχύει και για το γεγονός ότι μετά το ’almah δεν υπάρχει κάποια παρόμοια συμπληρωματική πληροφορία. Ούτε μετά τη λέξη παιδίσκη ή... βρέφος θα υπήρχε αφού δε θα ήταν αυτό το ζητούμενο!

Πέραν τούτου, το γεγονός ότι στην προκειμένη περίπτωση το ’almah σε αντίθεση με
το bethulah, δε συνοδεύεται από τη φράση «ἀνὴρ οὐκ ἔγνω αὐτήν», δεν θα ’πρεπε να προκαλεί ουδεμία έκπληξη, αφού όταν χρησιμοποιήθηκε το πρώτο στο εδάφιο 43, είχε ήδη προηγηθεί το δεύτερο 27 ολόκληρα χωρία νωρίτερα!

Ιωήλ, Α΄ 8

«θρήνησον πρός με ὑπὲρ νύμφην περιεζωσμένην σάκκον ἐπὶ τὸν ἄνδρα αὐτῆς τὸν παρθενικόν

Δηλαδή: «θρήνησε, λοιπόν, μπροστά μου, περισσότερον ἀπό τήν νύμφην, ἡ ὁποία ἔχει φορέσει πένθιμον σάκκινον ἔνδυμα, διότι ἔχασε τον πρῶτον νεαρόν καί ἠγαπημένον ἄνδρα της.» (4)

Στο εδάφιο αυτό έχουμε μια bethulah (O΄:«νύμφη») να θρηνεί τον χαμό τού ba’al της (O΄: «τον άνδρα τον παρθενικό της»), «που εδώ και πολύ καιρό (από τότε που ήταν παρθένα) ήταν παντρεμένη μαζί του». Εξ αυτού -όπως υποστηρίζει η χριστιανική απολογητική- συνάγεται ότι μια bethulah ασφαλώς και είναι δυνατόν να είχε στο παρελθόν ολοκληρωμένες σεξουαλικές σχέσεις! Προς επίρρωσιν δε τής θέσης αυτής γίνεται και επίκληση γλωσσολογικών δεδομένων: «Αλλά και στις γλώσσες των άλλων λαών της Μ. Ανατολής η αντίστοιχη της λέξης bethulah δεν σημαίνει απαραίτητα την (με την βιολογική σημασία) παρθένα. Για παράδειγμα, στα Ακκαδικά η λέξη batultu σημαίνει κυρίως μια ηλικιακή ομάδα. Μόνο σε συγκεκριμένα πλαίσια σημαίνει την
παρθένα. Στα κείμενα της Ουγκαρίτ, η λέξη btlt είναι συνήθης χαρακτηρισμός για την Anat, την γυναίκα του Βάαλ. Σε αραμαϊκά κείμενα διαβάζουμε για γυναίκα, btwlt, η οποία είναι επίτοκος (σε τοκετό).»

Ωστόσο και εδώ υπάρχουν κάποιες λεπτομέρειες που θα πρέπει να συζητηθούν. Καταρχάς, εάν το bethulah -όπως επισημαίνουν οι χριστιανοί- «δεν σημαίνει κυρίως την παρθένα, αλλά την κοπέλα που μένει στο σπίτι του πατέρα της», πώς γίνεται η bethulah τού επίμαχου χωρίου να θρηνεί «για έναν άντρα που εδώ και πολύ καιρό (από τότε που ήταν παρθένα) ήταν παντρεμένη μαζί του»; Να τον θρηνεί στο πατρικό της σπίτι; Να επανέκτησε μετά τον θάνατο τού άντρα της την ιδιότητα τής bethulah; Έστω. Ακόμα κι έτσι όμως, η λέξη νύμφη με την οποία μεταφράστηκε το bethulah, ήδη με την αρχαία σημασία της δεν περιέγραφε πρώτιστα τη (σεξουαλικά ενεργή) παντρεμένη γυναίκα, αλλά αναφερόταν και στην περίοδο αγνότητας πριν από τη γαμήλια τελετή, αλλά και κατά τη διάρκεια αυτής. Το δε ba’al μπορεί μεν κατά κύριο λόγο πράγματι να αναφέρεται σε παντρεμένο άντρα (και σπάνια -όχι όμως ποτέ- σ’ αρραβωνιαστικό), στη συγκεκριμένη περίπτωση όμως ουδόλως απoδεικνύει αυτό που ισχυρίζεται η χριστιανική απολογητική. Διότι συνεκτιμώντας τα συμφραζόμενα τού εδαφίου, μπορεί κανείς αβίαστα να οδηγηθεί στο συμπέρασμα ότι η θρηνούσα bethulah-νύμφη εξακολουθεί ακόμα και μετά τον θάνατο τού ba’al-ανδρός της να παραμένει παρθένα! Γιατί; Μα επειδή ο γάμος της προφανώς δεν είχε προλάβει να σφραγισθεί μετά την περίοδο τής μνηστείας με την πρώτη συνεύρεση! Ο ήδη αρχαίος παρθενικός ανήρ αναφερόταν απλώς στον πρώτο σύζυγο όπως ακριβώς μιλάμε σήμερα κι εμείς για το παρθενικό ταξίδι ενός πλοίου ή την παρθενική εμφάνιση ενός ηθοποιού! Η παρεμφερής δε έκφραση παρθένιος ανήρ τόνιζε την ιδιότητα τού πρώτου άντρα ως συζύγου παρθένου και (εν δυνάμει) διακορευτή. Από πουθενά δηλαδή δεν προκύπτει πέραν πάσης αμφιβολίας ότι η κοπέλα αυτή θρηνεί «για έναν άντρα που εδώ και πολύ καιρό (από τότε που ήταν παρθένα) ήταν παντρεμένη μαζί του»! Το πιθανότερο είναι ο θάνατος να ήρθε ξαφνικά, προτού καν το (παντρεμένο ή μνηστευμένο) ζευγάρι προλάβει να ολοκληρώσει τον έρωτά του -νόμιμα πλέον- με την πρώτη σαρκική ένωση! Το ότι δε αυτό ακριβώς περιγράφεται και στο Ιωήλ, Α’ 8, φαίνεται -όπως ήδη προαναφέρθηκε- κι από τα συμφραζόμενα: όπως ακριβώς οι οινοπότες δε θα αξιώνονταν να γευτούν τη χαρά τής μέθης (αφού τ’ αμπέλια τους είχαν καταστραφεί ολοκληρωτικά) κι όπως οι γεωργοί θρηνούν για τη σοδειά τους που δεν ήταν γραφτό να χαρούν, έτσι και η παρθένος τού εδαφίου μας θρηνεί για την ολοκλήρωση που ποτέ δεν ήρθε! Σε όλο σχεδόν το κεφάλαιο, αυτό ακριβώς το θέμα κυριαρχεί: τη χαρά που οι άνθρωποι με τόση λαχτάρα προσδοκούν, στο τέλος δεν τη γεύονται! Πάντοτε κάτι μένει ανεκπλήρωτο.

Πέραν τούτου, το να καταφεύγουν οι χριστιανοί σε γλώσσες άλλων αρχαίων λαών τής Μ. Ανατολής για να στηρίξουν την επιχειρηματολογία τους περί τού bethulah, θα μπορούσε να χαρακτηριστεί -ας μας επιτραπεί η έκφραση- λίγο «τυχοδιωκτικό» και πάντως σίγουρα δεν αποφέρει την επιδιωκόμενη τεκμηρίωση, αφού είναι γνωστό ότι ακόμα και ομόριζες λέξεις γλωσσών τής ίδιας οικογένειας συχνά παρουσιάζουν σημαντικότατες σημασιολογικές διαφοροποιήσεις. Το ότι δηλαδή μια λέξη σε κάποια γλώσσα σημαίνει το Α, δεν έπεται ότι και οι αντίστοιχες ομόριζες της σε κάποιες άλλες γλώσσες τής ίδιας οικογένειας θα πρέπει οπωσδήποτε να έχουν την ίδια ακριβώς σημασία!

Για να αναφέρουμε ένα παράδειγμα, ενώ το παλαιοαγγλικό disc σήμαινε «γαβάθα», το παλαιογερμανικό του αντίστοιχο tisc είχε ήδη και τη σημασία του σύγχρονου Tisch («τραπέζι»), ενώ η υποσημασία τού «εδέσματος» που έχει το dish στη σύγχρονη Αγγλική, δεν εμφανίστηκε ποτέ στα Γερμανικά. Το τι σημαίνει λοιπόν το bethulah ουδόλως εξαρτάται από το τι σήμαιναν οι αντίστοιχες ομόριζες λέξεις σε άλλες αρχαίες σημιτικές γλώσσες! Ακόμα και «πόρνη» να σήμαινε το batultu στα Ακκαδικά, αυτό δε θα έλεγε απολύτως τίποτα! Είναι γνωστά σε όσους ασχολούνται με τη γλώσσα παραδείγματα σημασιολογικής μετακίνησης (από εύσημη λέξη σε κακόσημη και αντίστροφα) όπως φερ’ ειπείν τα ελληνικά αγαθός και γαμείν, τα αγγλικά lady και lord, το γαλλικό travailler ή τα γερμανικά toll και Dirne. Το τελευταίο μάλιστα έχει ξεχωριστό ενδιαφέρον για την περίπτωση που μάς απασχολεί: ξεκίνησε από μιαν αμάρτυρη γερμανική ρίζα με τη σημασία «παρθένος», συνέχισε στα Παλαιογερμανικά με την ίδια ακριβώς σημασία, υπέστη αργότερα σημασιακή διεύρυνση αλλάζοντας σε «νεαρό κορίτσι» κι εν συνεχεία σε «υπηρέτρια», για να ξεπέσει τελικά σε... «πόρνη» (5)!! Οι μεταβολές αυτές δε, συντελέσθηκαν εντός μιας -αν όχι μικρότερης- τουλάχιστον ίσης χρονικής περιόδου με τις αντίστοιχες σημασιακές αλλαγές που εμφάνισε η σημιτική λέξη, και μάλιστα σε αντίθεση μ’ αυτήν, δεν έλαβαν χώρα σε συγγενείς μεν, διαφορετικές δε γλώσσες (Ακκαδικά, Ουγκαριτικά, Αραμαϊκά, Εβραϊκά), αλλά εντός τού ίδιου γλωσσικού συστήματος (Γερμανικά)! Ανεξαρτήτως τούτου όμως, έχει σημασία να τονιστεί ότι οι σημασιολογικές αποκλίσεις που επικαλούνται οι χριστιανοί, ούτως ή άλλως δεν αποκλείουν εντελώς την παρθενία. Τουλάχιστον όχι στα Ακκαδικά. Ακόμα κι αν την απέκλειαν όμως, αυτό -όπως τονίσαμε- δε θα είχε καμία απολύτως επίπτωση στο εβραϊκό bethulah!

Εσθήρ, Β΄ 17-19

«17 καὶ ἠράσθη ὁ βασιλεὺς ᾿Εσθήρ, καὶ εὗρε χάριν παρὰ πάσας τὰς παρθένους, […] 19 ὁ δὲ Μαρδοχαῖος ἐθεράπευεν ἐν τῇ αὐλῇ.»

Δηλαδή: «Ὁ βασιλεύς τήν ἠγάπησε πάρα πολύ, διότι αὐτή ἑυρῇκε χάριν ἐνώπιον του περισσότερον ἀπό ὅλας τάς ἄλλους παρθένους […]. Ὁ Μαρδοχαῖος ὑπηρετοῦσε πάντοτε εἰς τήν βασιλικήν αὐλήν.» (6)

Καταρχάς, από πού προκύπτει ότι κάθε γυναίκα που βρισκόταν στο βασιλικό χαρέμι ήταν απαραιτήτως και σεξουαλικά ενεργή; Σε καμία περίπτωση δεν ισχύει αυτό. Όπως αναφέρει το ίδιο το βιβλικό κείμενο, έως ότου οδηγηθούν οι νεαρές παρθένες (naarath bethuloth) στον βασιλιά, έπρεπε να περάσουν 12 ολόκληροι μήνες. Κατά την περίοδο αυτή οι κοπέλες εξακολουθούσαν να παραμένουν στον γυναικωνίτη ΑΝΕΓΓΙΧΤΕΣ (7). Αυτό λοιπόν συνέβη και με την Εσθήρ. Κι όταν πια ήρθε η σειρά της να παρουσιαστεί ενώπιον τού βασιλιά, αυτός εντυπωσιάστηκε τόσο πολύ από την ομορφιά της που την ερωτεύτηκε. Συνεπώς μέχρι εδώ δεν υπάρχει κανένα απολύτως παράδοξο: στο χαρέμι ασφαλώς και υπήρχαν παρθένες, ενώ η λέξη που χρησιμοποιήθηκε στη σχετική αναφορά, δεν ήταν το ’almah, αλλά το bethulah αφού αυτό και μόνο αυτό αναφέρεται ειδικά (και όχι παρεμπιπτόντως) στην ιδιότητα τής παρθενίας!

Η συνέχεια ωστόσο και συγκεκριμένα το χωρίο 19 είναι αμφιλεγόμενη. Διότι άλλα λέει στους Εβδομήκοντα, κι άλλα στις υπόλοιπες μεταφράσεις! Ενώ λοιπόν στους O΄ απλώς αναφέρεται ότι ο Μαρδοχαίος εξακολουθούσε να υπηρετεί στη βασιλική αυλή, στού Βάμβα διαβάζουμε: «και ὅτε αἱ παρθένοι συνήχθησαν τήν δευτέραν φοράν, τότε ἐκάθησεν ὁ Μαροδοχαῖος ἐν τῇ βασιλική πύλη» - ό,τι δηλαδή αναφέρεται και στη μετάφραση τού Βασιλέως Ιακώβου («And when the virgins were gathered together the second time, then Mordecai sat in the king's gate»). Ο Λούθηρος ωστόσο δεν μιλά για μια δεύτερη συγκέντρωση ΤΩΝ (υπόλοιπων) παρθένων, αλλά παραλείπει το οριστικό άρθρο δίνοντας έτσι μια εντελώς διαφορετική ερμηνεία στα γεγονότα: «Und da man das anderemal Jungfrauen versammelte, saß Mardochai im Tor des Königs.»

Όπως και να ’χει, ακόμα κι αν προσπεράσουμε το γεγονός ότι η επίμαχη διατύπωση ΔΕΝ περιλαμβάνεται στη μετάφραση των Ο΄ και δεχθούμε συν τοις άλλοις ότι οι εν λόγω bethuloth ήταν οι ίδιες μ’ εκείνες τού χωρίου 17, από πού προκύπτει ότι η λέξη αναφερόταν αποκλειστικά και μόνο σε κοπέλες που είχαν ήδη «δοκιμαστεί»; Κάλλιστα μπορεί ο όρος να χρησιμοποιήθηκε εδώ καταχρηστικά περιλάμβανοντας ανάμεσα στις ήδη διακορευμένες κοπέλες και άλλες απροσδιόριστου αριθμού που δεν είχαν ακόμα συνευρεθεί με τον βασιλιά! Ή μπορεί -όπως ερμηνεύει η Βιβλική Εταιρία της Γενεύης- η φράση «δευτέραν φοράν» να αναφερόταν στον γάμο τής Εσθήρ που για τον βασιλιά ήταν ο δεύτερος. Μα κι αν για κάποιους ούτε αυτή η απλή εξήγηση ακούγεται πειστική, θα θέσουμε το ερώτημα: ακόμα κι αν οι bethuloth τού εδαφίου 19 ήταν όντως οι ίδιες μ’ εκείνες τού 17, από τη στιγμή που η επίμαχη «δεύτερη φορά» δεν συνδέεται με
σεξουαλικές δραστηριότητες, γιατί να υποθέσουμε ότι η πρώτη θα συνδεόταν; Και τέλος, εάν το bethulah εντός τού συγκεκριμένου συμφραστικού πλαισίου (παλάτι, χαρέμι κ.λπ.) όντως αναφερόταν σε γυναίκες που ΔΕΝ ήταν ανέγγιχτες, τότε πώς εξηγείται το γεγονός ότι στην αρχή τής ιστορίας και συγκεκριμένα στα χωρία 2 και 3 όπου οι δούλοι πρότεινουν στον βασιλιά να του βρουν «κοράσια ἄφθορα», «κοράσια παρθενικά», χρησιμοποιήθηκε η λέξη bethuloth και μάλιστα ΣΚΕΤΗ, χωρίς δηλαδή τη διατύπωση εκείνη που κατά τους χριστιανούς ήταν απαραίτητη στο Γένεσις, ΚΔ΄ 16 για να αποσαφηνιστεί ότι εννοούνταν μια αδιακόρευτη νεάνιδα;

Ανεξαρτήτως τούτου και για να κλείσουμε το θέμα με την υποτιθέμενη ασάφεια τής
λέξης, δε θα πρέπει να περνά απαρατήρητο ότι ενώ από τη μια επισημαίνεται πως «δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις, όπου η χρήση της λ. bethulah συνοδεύεται από την επεξήγηση ‘‘δεν είχε σεξουαλικές σχέσεις”», ο ισχυρισμός αυτός δε συνοδεύεται και απ’ τα απαραίτητα παραδείγματα που θα επιβεβαίωναν τού λόγου το αληθές - κι αυτό παρ’ όλο που η επίμαχη λέξη εμφανίζεται στην Παλαιά Διαθήκη 51 ολόκληρες φορές! Η εξήγηση βέβαια για την εξαιρετικά φειδωλή αυτή παράθεση στοιχείων είναι απλή: οι «όχι λίγες περιπτώσεις» για τις οποίες κάνουν λόγο οι επίδοξοι διακορευτές τού bethulah, στην πραγματικότητα ανέρχονται στον ισχνότατο αριθμό των… 3 (τριών)!

Ούτως ή άλλως όμως, δεν είναι αυτό το ζήτημα ۬ αν δηλαδή σε κάποιες περιπτώσεις
το bethulah συνοδεύεται από τη φράση «δεν είχε σεξουαλικές σχέσεις», και αν οι περιπτώσεις αυτές είναι πολλές, αρκετές ή μετριούνται στα δάχτυλα τού ενός χεριού. Το ζήτημα είναι ότι εάν η λέξη όντως εμφάνιζε το σημασιολογικό αυτό κενό που της αποδίδεται, τότε ΠΑΝΤΑ θα έπρεπε να συνοδευόταν από την απαραίτητη διευκρίνιση όταν αναφερόταν σε ανέγγιχτη παρθένο και όχι μόνο ενίοτε! Στις περιπτώσεις δε όπου θα είχαμε σαφή διαφοροποίηση τής σημασίας, το bethulah θα έπρεπε λογικά να αποδιδόταν στα Ελληνικά και με μιαν άλλη λέξη, η οποία και θα αντανακλούσε την υποτιθέμενη διαφορά. Κάτι τέτοιο όμως δε συμβαίνει, αφού εκεί που χρησιμοποιείται η υποτίθεται αμφίσημη εβραϊκή λέξη, οι Ο΄ μεταφράζουν παρθένος! Χρησιμοποιούν δηλαδή σε ένα -κατά την άποψη των χριστιανών- αμφιλεγόμενο συμφραστικό πλαίσιο ακριβώς τη λέξη αυτή που κατά τους ίδιους περιγράφει με σαφήνεια μια γυναίκα χωρίς σεξουαλικό παρελθόν! Πώς είναι όμως αυτό δυνατόν; Πώς γίνεται το υποτίθεται σαφέστατο παρθένος να χρησιμοποιείται για τις bethuloth τού χαρεμιού που -όπως υποστηρίζουν οι χριστιανοί- είχαν ήδη περάσει από το κρεβάτι τού βασιλιά; Πώς εξηγείται στο Γένεσις, ΚΔ΄ 16 να συνοδεύεται από τη φράση «ἀνὴρ οὐκ ἔγνω αὐτήν»; Και τέλος πώς είναι δυνατόν στο Γένεσις, ΛΔ΄ 3 να αναφέρεται στη διακορευθείσα (!!) Δείνα;

Τα πράγματα είναι λοιπόν απλά και η σαφήνεια τού bethulah αρκούντως τεκμηριωμένη
για να αμφισβητείται. Οι μετρημένες -στα δάχτυλα τού ενός χεριού- περιπτώσεις ταυτόχρονης χρησιμοποίησης φράσεων τού τύπου «ἀνὴρ οὐκ ἔγνω αὐτήν», σαφώς και δεν είναι ικανές να επισκιάσουν τις υπόλοιπες που, παρότι δε συνοδεύονται από κάποια συμπληρωματική πληροφορία, εν τούτοις είναι απολύτως ξεκάθαρο ότι αναφέρονται στην ιδιότητα τής βιολογικής παρθενίας.

Οι λεπτομέρειες τής «προφητείας»

Μετά λοιπόν την ολοκλήρωση τής ανάλυσης των λέξεων ’almah, bethulah και παρθένος
και έχοντας πάντοτε κατά νου ότι η (απλώς συνυποδηλούμενη) παρθενία τής ’almah καταφανώς δεν αφορούσε την κατάσταση στην οποία θα βρισκόταν ακόμα και μετά τη γέννηση τού Εμμανουήλ, αλλά την κατάσταση στην οποία βρισκόταν τη στιγμή που διατυπώθηκε η προφητεία, μπορούμε να προχωρήσουμε στις λεπτομέρειες:

«14 διὰ τοῦτο δώσει Κύριος αὐτὸς ὑμῖν σημεῖον• ἰδοὺ ἡ παρθένος ἐν γαστρὶ ἕξει, καὶ τέξεται υἱόν, και καλέσεις τὸ ὄνομα αὐτοῦ ᾿Εμμανουήλ• 15 βούτυρον καὶ μέλι φάγεται• πρὶν ἢ γνῶναι αὐτὸν ἢ προελέσθαι πονηρά, ἐκλέξεται τὸ ἀγαθόν• 16 διότι πρὶν ἢ γνῶναι τὸ παιδίον ἀγαθὸν ἢ κακόν, ἀπειθεῖ πονηρίᾳ τοῦ ἐκλέξασθαι τὸ ἀγαθόν, καὶ καταλειφθήσεται ἡ γῆ, ἣν σὺ φοβῇ, ἀπὸ προσώπου τῶν δύο βασιλέων»

Δηλαδή: «Γι’ αυτό θα σας δώσει ο Κύριος κάποιο σημείο ۬ ιδού, η παρθένος (αυτή) θα
συλλάβει και θα γεννήσει γιό, και θα τον ονομάσεις Εμμανουήλ. Βούτυρο και μέλι θα τρώει εως ότου μάθει να απορρίπτει το κακό και να επιλέγει το καλό. Γιατί προτού μάθει να απειθεί στο κακό και να επιλέγει το καλό, η χώρα των οποίων τους βασιλείς εσύ φοβάσαι, θα ερημώσει.»

Η σημασία τού «ἰδού»

Όπως γνωρίζουμε, η προστακτική ιδού ανέκαθεν χρησιμοποιούνταν ως δεικτικό μόριο, γεγονός που αναπόφευκτα εγείρει το εξής ερώτημα: Ο Ησαΐας ΠΟΙΑΝ έδειχνε όταν έλεγε «ἰδοὺ ἡ παρθένος»; Κι όποιαν κι αν έδειχνε, πώς συνδέεται η κατά αιώνες μεταγενέστερη Παναγία με την υπόθεση;

Το αντεπιχείρημα πάντως εδώ είναι ότι στην προφητεία επικαλύπτεται το παρόν με το μέλλον και συνεπώς δεν είναι απαραίτητο ο Ησαΐας να αναφερόταν σε κάποια συγκεκριμένη κοπέλα που έστεκε εκεί μπροστά του ۬ η εξήγηση αυτή ωστόσο είναι σαφές ότι δεν μπορεί να ιδωθεί διαφορετικά παρά ως μια δικολαβίστικη υπεκφυγή που κατά αθέμιτο τρόπο αφήνει ευρύτατατο πεδίο ερμηνειών προς όφελος των χριστιανών και καταστρατηγεί κάθε έννοια ισότιμης συζήτησης.

Η ακατανόητη απορία

Όσον αφορά τώρα το επιχείρημα τού Μεγάλου Βασιλείου που συχνά επικαλούνται
οι χριστιανοί («Πού θα ήταν το θαύμα, αν μια παντρεμένη γυναίκα γινόταν μητέρα παιδιού;»), στην πραγματικότητα ο όλος συλλογισμός είναι δομημένος πάνω σε ένα καταφανέστατο λογικό σφάλμα. Ο Ησαΐας, βλέπετε, έκανε λόγο για ένα «σημείον», για ένα σημάδι
δηλαδή όπως χαρακτηρίζεται το θαύμα στη βιβλική γλώσσα, και όχι για «θαύμα μέγα και καταπληκτικόν» όπως πλειοδοτεί στην ερμηνεία του ο Κολιτσάρας (8)! Δε μίλησε λοιπόν ο Ησαΐας για «σημεία και τέρατα», αλλά απλώς για ένα «σημείον». Ως εκ τούτου το ερώτημα τού Μεγάλου Βασιλείου στην πραγματικότητα δεν έχει νόημα παρά μόνο αν προϋποτεθεί εξαρχής ότι η προφητεία δε θα μπορούσε να αναφέρεται σε τίποτε άλλο παρά στη γέννηση ενός παιδιού από μιαν ανέγγιχτη παρθένο. Αν μετατόπιζε όμως κανείς την οπτική του γωνία έστω και λίγες μόνο μοίρες παραπέρα, θα μπορούσε να δει τα πράγματα εντελώς διαφορετικά αφού θα αναγνώριζε με φρίκη το ενδεχόμενο το «σημείο» για το οποίο μίλησε ο Ησαΐας, να μην ήταν τελικά αυτή καθαυτή η γέννηση τού παιδιού (και δη με τον γνωστό υπερφυσικό τρόπο), αλλά τα συγκλονιστικά γεγονότα που θα επισυνέβαιναν λίγο αργότερα: η διάλυση δηλαδή τής συμμαχίας μεταξύ Ρασείμ και Φακεέ!

Και πράγματι, ακολουθώντας βήμα-βήμα τη ροή των γεγονότων, βλέπουμε να προκύπτει ένα εντελώς διαφορετικό συμπέρασμα απ’ αυτό που συνάγουν οι
υπέρμαχοι τής προφητείας. Διότι ποιος ήταν ο κίνδυνος για την Ιερουσαλήμ; Η συμμαχία μεταξύ Σαμάρειας και Συρίας. Τι υποσχέθηκε ο Γιαχβέ μέσω τού Ησαΐα στον Άχαζ; Ότι τα σχέδια των εχθρών τού Οίκου τού Δαβίδ δεν επρόκειτο να πραγματοποιηθούν. Το «σημείο» που έπρεπε να ζητήσει ο Άχαζ, τι ακριβώς θα πιστοποιούσε; Μα ακριβώς αυτά για τα οποία έγινε λόγος πιο πάνω, τη ματαίωση δηλαδή των ύπουλων σχεδίων τού Ρασείμ και τού Φακεέ!

Κι έρχεται, λοιπόν, στο σημείο αυτό η περιβόητη «προφητεία» και λέει αυτολεξεί ότι όλα αυτά που υποσχέθηκε ο Θεός, πολύ σύντομα θα γίνονταν πραγματικότητα - προτού καν το παιδί που θα γεννούσε «αυτή εδώ η κοπέλα» (τη δείχνει!), μάθαινε να διακρίνει το καλό απ’ το κακό! Το ίδιο δε το όνομα τού παιδιού θα συμβόλιζε την υποσχεθείσα βοήθεια θεόθεν: «᾿Εμμανουήλ - μεθ’ ἡμῶν ὁ Θεός».

Εμμανουήλ ή/(και;) Ιησούς;

Όσον αφορά τώρα τη διαφοροποίηση τού ονόματος τού Μεσσία (Ιησούς έναντι Εμμανουήλ), τα πράγματα περιπλέκονται ακόμα περισσότερο. Γράφει, λοιπόν, ο Χρυσόστομος για να εξηγήσει την πασιφανή ανακολουθία: «Δεν είπε ‘‘θα ονομάσης”, αλλά ‘‘θα ονομάσουν”, οι απλοί άνθρωποι, δηλαδή η απλή πραγματικότης. […] Το ‘‘καλέσουσιν Εμμανουήλ” δεν σημαίνει λοιπόν τίποτε άλλο παρά ότι θα ιδούν τον Θεόν μεταξύ των ανθρώπων». Γράφει όμως και ο Ι. Κολιτσάρας στην από την Ιερά Σύνοδο τής Εκκλησίας τής Ελλάδος εγκεκριμένη ερμηνεία του: «[…] Ἡ εντολή ‘‘καλέσεις” σύμφωνα μέ τή γνώμη τῶν πλείστων ἐρμηνευτῶν δίνεται στήν Παναγία Παρθένο. […] Αὐτή θά τοῦ ἔδινε τό ὄνομα. [ …] Καί αὐτό τό ὄνομα ‘‘᾿Εμμανουήλ” θά ἔδινε ἡ πανάχραντος καί ἀειπάρθενος Μητέρα. […] Οἱ ἑβδομήκοντα μεταφράζουν: ‘‘Καί καλέσεις τό ὄνομα αὐτοῦ ᾿Εμμανουήλ” κ.λπ. τό ὁποῖο δέν μπορεί νά ἀναφέρεται παρά μόνο στήν Παρθένο» (9).

Πώς μπορεί, λοιπόν, να εξηγηθεί η ύπαρξη των δύο αυτών αλληλοαναιρούμενων (και
όχι αλληλοσυμπληρούμενων) ερμηνειών; «Καλέσουσι» λέει ο Ησαΐας στην εκδοχή τού Κατά Ματθαίον, Α΄ 23, «καλέσεις» ο άγγελος λίγες μόνο γραμμές πιο πάνω! Και μετά αρχίζει το μπέρδεμα: προκρίνει ο Χρυσόστομος το «καλέσουσι» αγνοώντας το «καλέσεις» και χτίζει πάνω σ’ αυτό μια θεωρία. Κι έρχονται μετά οι ερμηνευτές και με την έγκριση τής επίσημης Εκκλησίας κάνουν ακριβώς το αντίθετο: επιλέγουν δηλαδή το «καλέσεις» και παρακάμπτουν το «καλέσουσι» πετώντας έτσι στον κάλαθο των αχρήστων όλα αυτά που είχε ήδη γράψει ο Χρυσόστομος για το ζήτημα αιώνες πριν κι αφήνοντας το γεγονός των διαφορετικών ονομάτων χωρίς πειστική εξήγηση!

Το πρόβλημα λοιπόν παραμένει: κατά τα Ευαγγέλια ο Ιησούς γεννήθηκε, μεγάλωσε, έδρασε, σταυρώθηκε, αναστήθηκε και αναλήφθηκε μ’ αυτό ακριβώς το όνομα: Ιησούς, δηλαδή «ο Θεός σώζει» ή «ο Θεός είναι σωτηρία» (αλλά και ως «Χριστός» βεβαίως). Το προφητευμένο Εμμανουήλ όμως, τελικά τι απέγινε; Το εκπληκτικό δε είναι ότι στο Κατά Ματθαίον ενώ ο αρχάγγελος ενημερώνει τον Ιωσήφ για την επικείμενη γέννηση ορίζοντας τον μάλιστα και ονοματοθέτη (10) και παρ’ όλο που αιτιολογεί με σαφήνεια την επιλογή τού ονόματος Ιησούς, στους στίχους που ακολουθούν αμέσως παρακάτω, έκπληκτοι διαβάζουμε ότι όλα αυτά έγιναν για να εκπληρωθεί η προφητεία τού Ησαΐα (η οποία βέβαια εντελώς διαφορετικά πράγματα έλεγε)!

Για να συνοψίσουμε δηλαδή, εάν ο Εμμανουήλ τής προφητείας κι ο Ιησούς ταυτίζονται, ποιος έδωσε τελικά το όνομα: η Παναγία, ο Ιωσήφ ή οι «απλοί άνθρωποι, δηλαδή «η απλή πραγματικότης», όπως ερμήνευσε ο Χρυσόστομος; Και αν ισχύει το τελευταίο, ποια απ’ τις δύο πραγματικότητες θα καθόριζε τελικά το όνομα: η παρουσία τού Θεού ανάμεσα στους ανθρώπους (Εμμανουήλ) ή η σωτηρία τού κόσμου από τις αμαρτίες (Ιησούς); Το αντεπιχείρημα ότι από τη στιγμή που η μία διατύπωση (καλέσουν) εμπεριέχει την άλλη (καλέσεις) και συνεπώς ο πληθυντικός περιλαμβάνει και την Παναγία, είναι σαφές ότι δεν αντέχει σε σοβαρή κριτική αφού στην πραγματικότητα επιχειρεί δικολαβίστικα να παρακάμψει την κραυγαλέα αντίφαση. Το απόσπασμα όμως από τα σχόλια τού Κολιτσάρα που παρατέθηκε πιο πάνω, είναι σαφέστατο και δεν επιδέχεται παρερμηνεία:

«Ἡ ἐντολή ‘‘καλέσεις” σύμφωνα μέ τή γνώμη τῶν πλείστων ἐρμηνευτῶν δίνεται στήν (σ.σ. όχι: ΚΑΙ στην) Παναγία Παρθένο.[…] Αὐτή (σ.σ. όχι: ΚΑΙ αυτή) θά τοῦ ἔδινε τό ὄνομα. [ …] Καί αὐτό τό ὄνομα ‘‘᾿Εμμανουήλ” θά ἔδινε ἡ (σ.σ. όχι: ΚΑΙ η) πανάχραντος καί ἀειπάρθενος Μητέρα. […] Οἱ ἑβδομήκοντα μεταφράζουν: ‘‘Καί καλέσεις το ὄνομα αὐτοῦ ᾿Εμμανουήλ” κ.λπ. το ὁποῖο δέν μπορεί νά ἀναφέρεται παρά μόνο στήν Παρθένο».

Όπως και να ’χει, αυτό που μπορούμε να κρατήσουμε ως γεγονός αδιαμφισβήτητο
είναι ότι με τον ένα ή τον άλλον τρόπο, τελικά μόνο η μία απλή πραγματικότητα επικράτησε. Η ετέρα τής προφητείας, βγήκε μία και μοναδική φορά υπόπτως από τη ναφθαλίνη και μετά έπεσε μυστηριωδώς σε λήθη. Αναρωτιέται κανείς γιατί…

Τι ακριβώς σημαίνει το harah

Μια άλλη σημαντική παράμετρος τής προφητείας έχει να κάνει με τη σημασία τής λέξης harah που στο επίμαχο εδάφιο μεταφράστηκε «ἐν γαστρὶ ἕξει», αποδόθηκε δηλαδή ως ρήμα και μάλιστα στον μέλλοντα. Ας δούμε όμως λίγο το εβραïκό κείμενο: «Hinneh ha-almah harah v'yoledet bein v'kara't sh'm o "Immanu'el" […]»

Σύμφωνα με τους γνώστες τής Εβραϊκής, η συγκεκριμένη λέξη μπορεί να είναι είτε ουσιαστικοποιημένο επίθετο που σημαίνει έγκυος είτε παρακείμενος του μεταβατικού ρήματος hé-resh-hé («καθιστώ έγκυο») στο 3ο (αρσενικό) πρόσωπο τού ενικού. Το εν λόγω ρήμα ωστόσο απαντά και ως αμετάβατο με τη σημασία «συλλαμβάνω». Στην περίπτωση αυτή όμως ο παρακείμενος του στο 3ο (θηλυκό) πρόσωπο τού ενικού δεν είναι harah, αλλά haretah, όπως συναντάται φερ’ ειπείν στο Γένεσις, ΙΣΤ΄ 4. Συνεπώς το harah στο Ησαΐας, Ζ΄ 14 ΔΕΝ είναι όπως συχνά υποστηρίζεται, παρελθοντικόςτύπος με τη σημασία «συνέλαβε/έχει συλλάβει», ούτε όμως και μέλλοντας όπως διατείνονται οι χριστιανοί. Αν ήταν, θα έπρεπε να έλεγε tahar. Κι αφού δεν υπάρχει
ούτε το tahar, αλλά ούτε και το vav το οποίο έχει την ιδιότητα να αντιστρέφει τον χρόνο από το παρελθόν στο μέλλον και αντίστροφα, καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι το harah στο συγκεκριμένο εδάφιο (αλλά και σε πολλά άλλα ακόμη) είναι απλώς επίθετο.

Υπάρχει ωστόσο μια ιδιαιτερότητα: ανάμεσα στο «Ηinneh ha-almah» και στο «harah» δεν υπάρχει κανένα ρήμα! Αυτό δηλαδή που λέει το εβραïκό κείμενο, τυπικά είναι: «Η κοπέλα αυτή __ έγκυος» πράγμα που σημαίνει ότι ο απών ρηματικός τύπος τού είναι θα πρέπει να συναχθεί από τα συμφραζόμενα. Μπορεί να είναι στον ενεστώτα, μπορεί σε παρελθοντικό χρόνο, μπορεί όμως και στον μέλλοντα. Ωστόσο:

Στο Γένεσις, ΙΣΤ΄ 11 το επίθετο harah μεταφράστηκε «ἐν γαστρὶ ἔχεις», στο Γένεσις, ΛΗ΄ 24 «ἐν γαστρὶ ἔχει», ενώ στο Γένεσις ΛΗ΄ 25 και στο Βασιλειών Β΄ ΙΑ΄ 5 «ἐν γαστρὶ ἔχω». Παντού ενεστώτας δηλαδή. Στο Έξοδος, ΚΑ΄ 22 δε καθώς και στο Ησαΐας, ΚΣΤ΄ 17 η λέξη δεν μεταφράστηκε καν ως ρήμα, αλλά αποδόθηκε με τις ουσιαστικοποιημένες μετοχές ενεστώτα «ἐν γαστρὶ ἔχουσαν» και «ὠδίνουσα» αντίστοιχα, ενώ στο Α΄ Βασιλειών Δ΄ το «harah lalat» μεταφράστηκε «συνειληφυῖα τοῦ τεκεῖν», αποδόθηκε δηλαδή με παρελθοντικό χρόνο. Περίπτωση χρήσης τού harah με αναφορά στο μέλλον φαίνεται να υπάρχει μόνο στο Κριταί ΙΓ΄ 5-7 (11), ενώ ακόμα και στο πολυσυζητημένο εδάφιο τής προφητείας κάποια σημεία μάς εμβάλλουν σε σκέψεις. Καταρχάς τα συμφραζόμενα σε καμία περίπτωση δεν επιβάλλουν μέλλοντα ۬ το χωρίο εξηγείται μια χαρά και με ενεστώτα, κάτι που άλλωστε -όπως είδαμε- συνάδει απόλυτα και με τη χρήση τού harah σε άλλα εδάφια. Πέραν τούτου το «ha-almah harah» κάλλιστα θα μπορούσε να γίνει δεκτό και ως επιθετικός προσδιορισμός («έγκυος νέανις»). Στην περίπτωση αυτή βέβαια δε θα απαιτούνταν κανένα ρήμα για την κατανόηση τής
φράσης (όπως ακριβώς και στο Έξοδος, ΚΑ΄ 22 με το «ishah harah»).

Όπως και να ’χει όμως, ακόμα κι αν δεχθούμε ότι εδώ όντως έχουμε αναφορά στο μέλλον, ο τύπος v'yoledet (Ο΄: «τέξεται») που χρησιμοποιήθηκε, στην πραγματικότητα είναι μετοχή ενεστώτα και αναφέρεται σε μια ΕΠΙΚΕΙΜΕΝΗ κατάσταση, σε κάτι δηλαδή που πρόκειται να συμβεί στο εγγύς (και όχι στο απώτερο) μέλλον!

Ταχέως σκύλευσον, ὀξέως προνόμευσον

Σημαντικό ζήτημα τέλος αποτελεί και η ταυτότητα τού «Μαχέρ-σαλάλ-χας-βαζ», τού αγοριού δηλαδή εκείνου για το οποίο γίνεται λόγος αμέσως μετά την ολοκλήρωση τής προφητείας και την έναρξη τού κεφαλαίου Η΄. Οι περισσότεροι χριστιανοί, λοιπόν, θεωρούν -ορθώς βέβαια- ότι επρόκειτο για το παιδί τού Ησαΐα με την «προφήτιδα», αποκλείοντας ωστόσο οποιαδήποτε σχέση με τον Εμμανουήλ που είχε προφητευθεί νωρίτερα. Παρ’ όλα αυτά υπάρχουν και άλλοι που ταυτίζοντας την «προφήτιδα» με την ’almah τού Ησαΐας, Ζ΄ 14, θεωρούν ότι το παιδί με το πολεμοχαρές όνομα «Ταχέως σκύλευσον, ὀξέως προνόμευσον» και ο Εμμανουήλ στην πραγματικότητα ήταν το ίδιο ακριβώς άτομο! Είτε όμως έτσι είτε αλλιώς, οι διαπιστώσεις που ανενδοίαστα μπορούν να επισημανθούν εδώ είναι οι εξής:

1ον: Ανάμεσα στα σχετιζόμενα με τα δύο παιδιά εδάφια υπάρχουν μεν διαφορές, αλλά και αξιοσημείωτες συγκλίσεις.

2ον: Όσοι θεωρούν λανθασμένη τη μεταφραστική απόδοση τού harah με τον μέλλοντα «ἐν γαστρὶ ἕξει» και αντιπροτείνουν παρελθοντικό χρόνο (συνέλαβε), ταυτίζοντας
την ίδια στιγμή την περιβόητη ’almah τού Ζ΄ με την προφήτιδα τού Η΄, οδηγούνται σε αδιέξοδο, αφού το Ησαΐας, Η΄ 3 λέει «ἐν γαστρί ἔλαβε», τοποθετεί δηλαδή τη σύλληψη εντός ενός μεταγενέστερου χρονικού πλαισίου απ’ αυτό που υποτίθεται πως συνάγεται από το harah! Αν όμως δεχθούμε την επικρατέστερη ερμηνεία και το harah όντως αναφέρεται σε μελλοντικά γεγονότα, τότε ασφαλώς τα πράγματα αλλάζουν αφού η προαναφερθείσα αντίφαση αυτομάτως εξαφανίζεται.

3ον: Η επισήμανση ότι η μητέρα τού Εμμανουήλ σε αντίθεση μ εκείνην τού Ταχέως σκύλευσον, ὀξέως προνόμευσον ήταν άγνωστη, δεν τεκμηριώνει κατ’ ανάγκη διαφορά, διότι η «προφήτις» στο Ησαΐας, Η΄ κάνει την εμφάνισή της κάπως ξαφνικά, σαν να είχε ήδη γίνει λόγος γι’ αυτήν πρωτύτερα.

4ον: Η ασυμφωνία των ονομάτων δεν είναι απαραίτητα πρόβλημα. Μπορεί άνετα να εξηγηθεί με την ίδια ακριβώς επιχειρηματολογία που εφαρμόζουν οι χριστιανοί όταν τοποθετούνται επί τού ζητήματος των διαφορετικών ονομάτων «Εμμανουήλ» και «Ιησούς».

5ον: Στο Ησαΐας, Η΄, το κεφάλαιο δηλαδή τού «Μαχέρ-σαλάλ-χας-βαζ», στα χωρία όπου προφητεύονται οι επιδρομές των Ασσυρίων κατά τού Οίκου τού Δαβίδ επανεμφανίζεται δύο φορές το όνομα «Εμμανουήλ», όχι όμως εβραïστί, αλλά μεθερμηνευόμενο ως «μεθ’ ἡμῶν ὁ Θεός»!

Ασφαλώς πολλοί θα απορρίψουν το ενδεχόμενο να πρόκειται εδώ περί ονομάτων - άλλωστε ούτε καν με κεφαλαίο δεν είναι γραμμένα. Προβληματισμό ωστόσο προκαλεί το γεγονός ότι ενώ στα χωρία 5-7 τα λόγια τού Γιαχβέ μεταφέρονται από τον Ησαΐα στο2ο πρόσωπο πληθυντικού, στο αμέσως επόμενο εδάφιο και συγκεκριμένα αμέσως
πριν από το «μεθ’ ἡμῶν ὁ Θεός», χρησιμοποιείται ξαφνικά 2ο ενικού: «τό πλάτος τῆς χώρας σου»! Γιατί άραγε;

Εκτός αυτού νομίζω ότι παραείναι σύμπτωση σ’ ολόκληρη τη Βίβλο και εν μέσω τόσων και τόσων δεινών να συναντάμε την καθησυχαστική διαβεβαίωση «μεθ’ ημῶν ὁ Θεός» μόνο δύο φορές κι αυτές ειδικά μετά την «προφητεία» για τη γέννηση τού συνονόματου «Εμμανουήλ»!

6ον: Και για τα δύο αγόρια προφητεύτηκε ότι θα σηματοδοτούσαν τα ίδια ακριβώς δραματικά γεγονότα: την κατατρόπωση των Ρασείμ και Φακεέ από τα στρατεύματα των Ασσυρρίων και την εισβολή των τελευταίων στο βασίλειο τού Οίκου τού Δαβίδ. Η διατύπωση αμφοτέρων των προφητειών παρουσιάζει μάλιστα σημαντικότατες ομοιότητες και υποδηλώνει ότι όλα αυτά επρόκειτο να συμβούν πάρα πολύ σύντομα, ουσιαστικά στα πρώτα χρόνια της ζωής των παιδιών!

Όπως και να ’χει...

Όπως και να ’χει, είτε ο «Ταχέως σκύλευσον, ὀξέως προνόμευσον» και ο Εμμανουήλ ήταν το ίδιο ακριβώς πρόσωπο είτε δύο διαφορετικά, ένα είναι το σίγουρο: τα γεγονότα που κατά την προφητεία θα συνόδευαν τη γέννησή τους, σε καμία περίπτωση δεν
μπορούν να τοποθετηθούν στην εποχή τού Ιησού ή να συνδεθούν με το έργο του. Διότι όπως επισημάνθηκε πιο πάνω, ακολουθώντας τη ροή των γεγονότων από την αρχή τού Ησαΐας, Ζ΄ 14 μέχρι και το τέλος, βλέπουμε ξεκάθαρα ότι όλα αυτά για τα οποία γίνεται λόγος, αναφέρονται πέραν πάσης αμφιβολίας σε μία απολύτως συγκεκριμένη προχριστιανική εποχή: τότε που η Ιουδαία, υπό τη βασιλεία τού Άχαζ, απειλούνταν από τη συμμαχία Συρίας και Ισραήλ. Τότε λοιπόν ο Γιαχβέ μέσω τού Ησαΐα υποσχέθηκε ότι δε θα άφηνε αβοήθητο τον λαό του (εδ. 3-10) και για τού λόγου το αληθές υπέδειξε, ή μάλλον, επέβαλε στον Οίκο τού Δαβίδ ένα «σημείο» (εδ. 11-13): τη γέννηση τού Εμμανουήλ (εδ. 14). Πολύ σύντομα δε, προτού το παιδί καλά-καλά θα ήταν σε θέση να ξεχωρίζει ανάμεσα στο καλό και στο κακό, η συμμαχία των απολύτως συγκεκριμένων εχθρών θα κατέρρεε (εδ. 15-16). Θα ακολουθούσε όμως μια νέα, επίσης απολύτως συγκεκριμένη δοκιμασία με την επέλαση των Ασσυρίων κατά τής Ιουδαίας (εδ. 17-20) και την ερήμωση τής χώρας (εδ. 21-25). Αφού όμως τα γεγονότα τού Μαχέρ-σαλάλ-χας-βαζ πασιφανώς ταυτίζονται με τα γεγονότα τού Εμμανουήλ και τα πρώτα αναφέρονται ξεκάθαρα σε μιαν εντελώς συγκεκριμένη εποχή αρκετούς αιώνες πριν από τη γέννηση τού Ιησού, τι πιο λογικό από το να συναγάγουμε ότι προφανώς το ίδιο θα ισχύει και για τα δεύτερα;

Είναι λοιπόν σαφές ότι δεν αρκεί να λέν’ οι χριστιανοί: «Εμείς αυτό πιστεύουμε.», αφού το τι πιστεύουν είναι ήδη ευρέως γνωστό. Αυτό που είναι ακόμα προς διερεύνηση είναι για ποιους ακριβώς λόγους το πιστεύουν!

(Πρωτότυπο: ανάρτηση 2)

..
....
Π Α Ρ Α Π Ο Μ Π Ε Σ
.
[1] Ενδεικτική χριστιανική επιχειρηματολογία εδώ (απάντηση 77ε΄).
[2] Αγία Γραφή Βίβλος, εκδ. Κ. Κουμουνδουρέα, (ερμηνευτική απόδοση:
Ι. Θ. Κολιτσάρα), τόμος 1, σ. 64
[3] Ομ., σ. 66
[4] Ομ., τόμος 4, σ. 353
[5] Kluge, Etymologisches Wörterbuch der deutschen Sprache, 2002,
σ. 203, λήμμα: Dirne
[6] Αγία Γραφή Βίβλος, τ. 3, σ. 118
[7] Εσθήρ, Β΄ 12-15
[8] Αγία Γραφή Βίβλος, τ. 5, σ. 22
[9] Ομ., σ. 20, 24
[10] Ομ., τ. 6, σ. 8
[11] Εδώ παρά τον ενεστώτα «ἐν γαστρὶ ἔχεις», τα συμφραζόμενα
υποδεικνύουν μάλλον μέλλοντα. Σε κάποιες διαδυκτιακές εκδοχές των Ο΄
πάντως, βλέπουμε στη θέση τού ενεστώτα «ἔχεις» πράγματι τον μέλλοντα
«ἕξεις».











20 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Και αν η ερμηνεία είναι διττή;

Κώστας είπε...

Σε ποιαν ακριβώς ερμηνεία αναφέρεσαι, αγαπητέ φίλε;

aeroxeimarros είπε...

Κώστα, ο επίλογος του άρθρου σου αντικατοπτρίζει αναλλοίωτα ένα από τα πιο καίρια σημεία της πίστης. Η μη εξακριβωμένη κ πλήρης γνώση από μέρους των πιστών για τη θρησκεία τους είναι ο λόγος που την συντηρούν χιλιάδες χρόνια...

Κώστας είπε...

Με αυτό που έγραψα στον επίλογο, αγαπητέ Αεροχείμαρρε, ήθελα απλώς να αποτυπώσω αυτήν ακριβώς τη διαπίστωση που έθιξες κι εσύ. Εν προκειμένω, το βρίσκω, αν μη τι άλλο, ακατανόητο να μπαίνει κανείς πρώτα στη διαδικασία να αντιπαρατεθεί με τον αντίλογο κι όταν φτάνουμε στα σημεία που καίνε, να κλείνει τη συζήτηση λέγοντας: ''Εμείς ως χριστιανοί ορθόδοξοι αυτό δεχόμαστε και πιστεύουμε!''. Μα τότε γιατί δε λέει αυτό το απλό πράγμα ευθύς εξαρχής, παρά μπαίνει στη διαδικασία τής συζήτησης; Το ίδιο φυσικά ισχύει για απαντήσεις που συνοδεύονται από πληθώρα βιβλιογραφικών πηγών, μα στην πραγματικότητα αυτό που τεκμηριώνουν είναι αυτό που είναι ΗΔΗ γνωστό (το τι δηλαδή πιστεύουν οι χριστιανοί) και όχι το πώς ακριβώς προκύπτει η πίστη αυτή!

Μνημων είπε...

'..και όχι το πώς ακριβώς προκύπτει η πίστη αυτή!'
Μα αν υπήρχε η απάντηση σ'αυτό ακριβώς δεν θα μιλούσαμε για θρησκεία αλλά για επιστημονική θεωρεία.

Κώστας είπε...

Όχι απαραίτητα, αγαπητέ φίλε. Όταν έθιξα την παράμετρο τής τεκμηρίωσης τού συγκεκριμένου δόγματος, δεν αναφέρθηκα σε ζητήματα που δεν επιδέχονται απτές αποδείξεις και συνεπώς αποτελούν επιστημονικά μη προσπελάσιμο πεδίο έρευνας (όπως είναι φερ' ειπείν η ύπαρξη τού Θεού, η Ανάσταση, το άκτιστο φως κ.λπ.), αλλά σε διδασκαλίες οι οποίες κατά τους χριστιανούς είναι αγιογραφικά επαληθεύσιμες, προκύπτουν δηλαδή και μέσα από τη μελέτη των κειμένων. Εκεί λοιπόν σκαλώνει το πράγμα. Διότι άλλο είναι να σου λέει κάποιος δογματικα: «Εγώ αυτό πιστεύω!», και άλλο να σου λέει ότι αυτό που πιστεύει, τεκμηριώνεται και από τα κείμενα!

dtango είπε...

Αγαπητέ Κώστα,
με εντυπωσίασε η ανάλυσή σου και με ενθουσίασε η ενασχόλησή σου με τα κείμενα.
Είμαι άθεος κατηγορίας 7 (διαβάθμιση Ντώκινς) και για τον λόγο αυτό δεν με ενδιαφέρουν οι θρησκείες των φιλοσόφων. Μου είναι δηλαδή εντελώς αδιάφορη η χριστιανική γραμματεία και ότι σχετίζεται μ’ αυτήν.
Ωστόσο, εκτιμώ την Παλαιά Διαθήκη για τα στοιχεία της παράδοσης τα οποία διασώθηκαν μέσα από τα κείμενά της (ένα δείγμα των απόψεών μου θα βρεις σε αυτή την σελίδα http://forum.atheia.gr/viewtopic.php?f=34&t=259), ο δε σκοπός του μηνύματος αυτού είναι αφενός να ζητήσω την γνώμη σου για την έννοια των εδαφίων 24 έως 26 του τέταρτου κεφαλαίου του βιβλίου της Εξόδου, και αφετέρου να σε ρωτήσω αν θα σε ενδιέφερε μια εξαιρετικά ανορθόδοξη άποψη σχετικά με τα περιγραφόμενα στο κείμενο του Ipuwer.
Σε χαιρετώ,
dtango

Κώστας είπε...

Αγαπητέ dtango,
σ' ευχαριστώ θερμά για τα θετικά σου σχόλια. Κείμενά σου έχω διαβάσει ήδη πολλά, τόσο στο φόρουμ όσο και στου Διαγόρα (εν μέρει και στη σελίδά σου) και δηλώνω εξίσου εντυπωσιασμένος από το εύρος των γνώσεων σου και την αναλυτική σου σκέψη.

Υ.Γ. 1
Εννοείται ότι με ενδιαφέρει η άποψή σου για τα κείμενα τού Ιπούουερ!

Υ.Γ. 2
Για την Έξοδο, με την πρώτη ευκαιρία θα κοιτάξω τα χωρία.

dtango είπε...

Σχετικά με τα γραπτά του Ipuwer.

Όπως γράφεις, μερικοί αιγυπτιολόγοι θεωρούν ότι ο Ιπούουερ αναφέρεται σε κάποια ιστορική εποχή, Ωστόσο, ο ίδιος ο Ιπούουερ κατονομάζει τον θεό ως υπαίτιο της συμφοράς:

Ιδού, ο μέγας λιμός και τα δεινά,
Οι υπηρέτες υπηρετούνται…
… θρήνοι,
Ιδού, οι οξύθυμοι λένε:
“Εάν ήξερα που είναι ο θεός, θα τον τακτοποιούσα.”Ορίστε, γιατί να επιμένει να δημιουργεί (ανθρώπους) όταν ο συνεσταλμένος δεν ξεχωρίζει από τον βίαιο;
Το σχόλιο της μεταφράστριας Miriam Lichtheim σχετικά με την αναφορά στον θεό σαν υπαίτιο της όλης κατάστασης είναι το εξής:

Το τμήμα αυτό έχει ενδιαφέρον διότι αποτελεί κριτική κατά του Θεού-Ήλιου, του δημιουργού των θεών και των ανθρώπων, ο οποίος επιπλήττεται επειδή παθητικά επιτρέπει στους ανθρώπους να σκοτώνουν ο ένας τον άλλον, χωρίς να επεμβαίνει.

Βεβαίως, ο θεός δεν επιπλήττεται επειδή επιτρέπει την σφαγή μεταξύ ανθρώπων αλλά επειδή επιμένει να δημιουργεί ανθρώπους ενώ βλέπει ότι δεν είναι καλής ποιότητας.

Αν είχε μόνο αντιληφθεί τον χαρακτήρα τους με την πρώτη γενιά.! Τότε θα είχε χτυπήσει το κακό, θα είχε απλώσει το χέρι του ενάντια σ’ αυτό, θα είχε καταστρέψει το σπόρο τους και τους απογόνους τους!

Αλλά μια και οι γεννήσεις χρειάζονται, η θλίψη ήρθε και η δυστυχία έχει απλωθεί παντού. Έτσι είναι και δεν πρόκειται να αλλάξει όσο αυτοί οι θεοί θα βρίσκονται ανάμεσά τους.
ΤΟΝ ΣΠΟΡΟ ΤΟΝ ΕΧΟΥΝ ΟΙ ΘΝΗΤΕΣ ΓΥΝΑΙΚΕΣ, δεν βρίσκεται στον δρόμο. Οι τσακωμοί άρχισαν, και ο τιμωρός του εγκλήματος είναι εκείνος που το διαπράττει ! Δεν υπάρχει οδηγός πια.
Που είναι εκείνος σήμερα; Κοιμάται; Άφαντη η δύναμή του.


Συμπεραίνεται από το κείμενο ότι η επαναστατημένη εργατιά και οι εκδιωχθέντες αριστοκράτες δεν ανήκουν στην ίδια φυλή. Στις μεταφράσεις γίνεται αισθητή μια διάκριση μεταξύ people οι οποίοι είναι οι αριστοκράτες και men που είναι οι εξαθλιωμένοι οι οποίοι επαναστάτησαν. Ο Ιπούουερ εύχεται τα εξής:

Αν τουλάχιστον αυτό ήταν το τέλος των ανθρώπων,(men)
Όχι άλλες συλλήψεις, όχι γεννήσεις!
Τότε ο τόπος θα σταματούσε να ξεφωνίζει,
Ταραχή πια δεν θα υπήρχε.
Δεν συγκαταλέγει τον εαυτό του στην φυλή των ανθρώπων (men) για την οποία εύχεται να εξαφανισθεί. Εκείνος ανήκει στους people γι αυτό και αλλού παραπονείται ότι: Ιδού, οι άνθρωποι (people) μειώθηκαν. Δεν υπάρχουν άνθρωποι (people) πουθενά.Για τον ίδιο λόγο πιστεύω ότι οι κατάσκοποι του Μωυσή ανέφεραν ότι η Χαναάν ήταν γη που κατέφαγε τους κατοίκους της. Δεν λογίζονταν ως people οι Γίγαντες.

Οι φιλόσοφοι και τα ιερατεία έχουν καταφέρει να μας πείσουν ότι οι θεοί ήταν ανέκαθεν άυλα φανταστικά όντα. Έτσι κοροϊδεύουμε τους Αιγυπτίους των οποίων τα κείμενα επιμένουν ότι οι θεοί άσκησαν την εξουσία για 13.900 χρόνια και μετά την απώλεσαν.
Την πτώση των θεών (people) πιστεύω ότι περιγράφει ο Ιπούουερ

Κώστας είπε...

Αγαπητέ dtango,

σ' ευχαριστώ για το νέο σου σχόλιο και την άποψη που εξέφρασες για τον Ιπούουερ. Το σενάριο αυτό ωστόσο δεν αισθάνομαι ότι είμαι σε θέση να το κρίνω, αφού άπτεται ενός επιστημονικά μη προσπελάσιμου πεδίου που χάνεται στην αχλύ τού χρόνου. Αυτό που εννοώ είναι ότι παρόλο που γνωρίζω τις απόψεις σου για το πώς ακριβώς γεννήθηκαν οι θεοί, μου είναι αδύνατον να βγάλω κάποιο ασφαλές συμπέρασμα -ή έστω να κλίνω υπέρ τής μίας ή τής άλλης εκδοχής-, στηριζόμενος αποκλειστικά σ' αυτά που λένε τα ιερογλυφικά ή οποιαδήποτε άλλα αρχαία κείμενα. Την άποψη ότι οι θεοί στην πραγματικότητα ήταν υπαρκτά όντα τα οποία εκμεταλλευόμενα κάποια ιδιαίτερα ''όπλα'' τους, απλώς επιβλήθηκαν στους υπόλοιπους ανθρώπους, τη γνωρίζω. Το πόσο πίσω όμως ανάγεται η θεοποίηση αυτή, είναι πρακτικά αδύνατον να εξακριβωθεί. Ακόμα και βραχογραφίες που παρουσιάζουν φοβισμένους ανθρώπους να υποχωρούν ή να εκλιπαρούν φοβισμένοι στη θέα γιγαντιαίων, αλλόκοτων όντων, είναι αδύνατον να θεωρηθούν αδιάσειστο τεκμήριο θεογονίας, αφού οι αναπαραστάσεις αυτές είναι εντελώς υποκειμενικά ερμηνεύσιμες (άλλοι βλέπουν σ' αυτές εξωγήινους). Όπως και να 'χει, ευχαριστώ για την ενδιαφέρουσα άποψη που κατέθεσες εδώ.

Υ.Γ. Όπως διαπίστωσα, τα εδάφια για τα οποία ζήτησες τη γνώμη μου, αφορούσαν κάποιες σκέψεις σου τις οποίες είχα ήδη διαβάσει πριν από λίγες μέρες στο φόρουμ (νομίζω όμως και παλαιότερα στη σελίδα σου). Έτσι λοιπόν, το τι περιγράφεται κατά τη γνώμη σου εκεί, ήδη το γνωρίζω, και βέβαια είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με τη γενικότερη θεωρία περί θεογονίας που ασπάζεσαι.

dtango είπε...

Αγαπητέ Κώστα θα σε ενοχλήσω μια φορά ακόμα.
Σχετικά με τα εδάφια Εξ. 4:24-26 ήθελα την γνώμη σου επί της ουσίας της ιστοριούλας αυτής. Αν δηλαδή από τα βοηθήματα που διαθέτεις μπορείς να συμπεράνεις εάν η Σεπφώρα απευθύνεται στον Θεό ή στον Μωυσή.

Κώστας είπε...

Αγαπητέ dtango,

να μ΄«ενοχλήσεις» όσες φορές ποθεί η ψυχή σου! ;-))

Υ.Γ. Μόλις γύρισα απ' τη δουλειά, και επειδή είναι και το ματσάκι για το Τσάμπιονς Λιγκ, δε νομίζω πως θα καταφέρω να σου απαντήσω σήμερα γι αυτό που με ρώτησες. Επιφυλάσσομαι όμως. Καλό σου βράδυ.

Zaphod είπε...

Καλό ποστ, το χρησιμοποιησα δεόντως :)


H απλότης πάντως της ιστορίας παραμένει. Για να δικαιολογήσουν κάποιοι μία ελαφρώς παρανοϊκή άποψη δεν έχουν πρόβλημα να αλλάξουν το νόημα των λέξεων. Σε οποιοδήποτε άλλο κείμενο η κατάλληλη λέξη της "προφητείας" θα μεταφραζόταν ως "κόρη". Νμζ πως οι 70 απλα έκαναν μεταφραστικό λάθος (δεν ήταν και το πρώτο) το οποίο κατόπιν ξεχειλώθηκε

Α, θέλω την γνώμη σου για το νέο μου πόνημα!

Κώστας είπε...

@dtango

Mύλος, αγαπητέ, τα ۬εδάφια! Κανονικός μύλος! Καταρχάς, όντως αυτός που κινήθηκε κατά τού Μωυσή, μόνο στους Ο΄ παρουσιάζεται ως «ἄγγελος κυρίου». Όλες οι άλλες μεταφράσεις (για την ακρίβεια, εκείνες που… καταλαβαίνω), κυρίως δε το ίδιο το εβραϊκό κείμενο, αναφέρουν ρητά ότι επρόκειτο για τον ίδιο τον Γιαχβέ. Από την άλλη βέβαια είναι γνωστή η προειδοποίηση «οὐ δυνήσῃ ἰδεῖν μου τό πρόσωπον ۬ οὐ γὰρ μή μὴ ἴδῃ ἄνθρωπος τό πρόσωπόν μου καί καὶ ζήσεται», οπότε αν δεχθούμε την -δυστυχώς καθόλου αυτονόητη- προϋπόθεση ότι δεν είναι δυνατόν τα κείμενα να αλληοαναιρούνται, η εικόνα τής Σεπφώρας, τού Μωυσή και τού παιδιού να αντικρύζουν τον Θεό, δημιουργεί προβλήματα. Όπως και να ’χει, το κείμενο όντως λέει «Γιαχβέ». Το «ἄγγελος κυρίου» δεν είναι παρά απλή ερμηνεία. Το μπέρδεμα όμως δε σταματά εδώ. Γιατί και η συνέχεια μόνο απλή δεν είναι. Αφού λοιπόν ο Μωυσής δέχθηκε την επίθεση τού Γιαχβέ (κατά τους Ο΄, ενός αγγέλου του), η Σεπφώρα για να αποτρέψει τα χειρότερα, πήρε μια αιχμηρή πέτρα και περιέταμε το παιδί, εκ τού οποίου συνάγεται ότι τα αίτια τής οργής τού Θεού θα πρέπει να αναζητηθούν στο γεγονός ότι η υποχρέωση τής περιτομής των αγοριών οχτώ μέρες μετά τη γέννησή τους, δεν είχε εκπληρωθεί. Μόλις λοιπόν η Σεπφώρα ολοκλήρωσε την περιτομή, έπεσε στα πόδια «αυτοῦ» (πρώτο πρόβλημα: ποιανού;) και είπε: «Σταμάτησε η αιμορραγία» κατά τους Ο΄, «Σύζυγος αίματος είσαι για μένα» κατά τους υπόλοιπους! Έπεσε στα πόδια «αυτοῦ» λοιπόν. Στα πόδια ποιανού όμως; Τού (αγγέλου) Κυρίου ή του Μωυσή; Ή μήπως του… παιδιού; Το λέω αυτό γιατί στο επίμαχο εδάφιο ο χαμός που γίνεται με τις κτητικές αντωνυμίες είναι άνευ προηγουμένου! Να έχουν προηγηθεί τρία αρσενικά ονόματα κι εσύ μέσα σ' αυτό το… αντρομάζωμα να πρέπει να βγάλεις άκρη πού ακριβώς αναφέρεται το «αυτοῦ», το «his», το «seine» κ.ο.κ.! Και πράγματι:

Άλλοι λένε ότι η Σεπφώρα έπεσε στα πόδια τού Μωυσή και συνεπώς μιλούσε σ’ αυτόν, άλλοι όμως, όπως φερ’ ειπείν ο Κολιτσάρας, κατάλαβαν ότι τα πόδια ήταν τού αγγέλου! Βέβαια -όπως προανέφερα- σύμφωνα με την εκδοχή των Ο΄, η Σεπφώρα αμέσως μετά τη γονυκλισία της, δεν είπε στον Κύριο -ή τέλος πάντων, στον άγγελο Κυρίου- τα ίδια λόγια που οι υπόλοιπες μεταφράσεις αναφέρουν. Όπως και να ’χει όμως, το τι ειπώθηκε είναι
αλλουνού παππά ευαγγέλιο. Σημασία έχει εδώ να εξακριβωθεί σε ποιον είπε αυτά που είπε. Κατά τον Κολιτσάρα και την εγκεκριμένη ερμηνεία του λοιπόν, η Σεπφώρα -όπως είπαμε- μιλούσε στον «ἄγγελο κυρίου». Και παρά τον κυκεώνα αρσενικών ονομάτων λαμβάνοντας υπ’ όψιν τα συμφραζόμενα, θα συμφωνήσω.


@Zaphod

Διαφωνώ, αγαπητέ Zaphod. Οι Εβδομήκοντα εδώ δεν έκαναν κανένα λάθος αφού όπως αναλυτικά εξήγησα, η λέξη παρθένος στην Αρχαία δε σήμαινε αποκλειστικά και μόνο αυτό που σήμερα εμείς καταλαβαίνουμε! Την παρθενία τη συνυποδήλωνε, δεν την προϋπέθετε!Και το κυριότερο, ακόμα κι έτσι, η προφητεία δεν έλεγε ότι η παρθένος συνέλαβε και γέννησε (και πώς γίνεται αυτό ρε γμτ, άρα θαύμα)! Η προφητεία έλεγε πως η παρθένος εδώ, (σύντομα) ΘΑ συλλάβει και ΘΑ γεννήσει (και προφανώς... ΔΕΝ θα είναι πια παρθένος, αλλά δεν είναι αυτό το ζητούμενο!).

Υ.Γ. Το πόνημα σου το διάβασα και σε βρίσκω πολύ φορμαρισμένο! Τα θέματα βέβαια που θίγεις είναι αμέτρητα και προσφέρονται για ατέλειωτες συζητήσεις. Πρόσεξε όμως μη σε ανακαλύψουν οι απολογητές γιατί θα 'χεις δουλειές με φούντες! ;-)

Zaphod είπε...

Δεν διαφωνούμε επι της ουσίας. Απλά επισημαίνω πως η σωστότερη απόδοση της λέξης (σήμερα και πιθανόν και τότε) θα ήταν "κόρη" (κατα το αγγλικό "maid" και "maiden")

dtango είπε...

Αγαπητέ Κώστα, ευχαριστώ για τον κόπο στον οποίο μπήκες.
Η λύση του μυστηρίου πρέπει να αναζητηθεί στο γιατί οι επιμελητές των κειμένων σφήνωσαν κυριολεκτικά την τόσο περίεργη αυτή ιστοριούλα στο σημείο εκείνο.
Η δική μου άποψη, όπως πιθανώς γνωρίζεις, είναι ότι ο Θεός επιτέθηκε στον Μωυσή επειδή τον θεώρησε πατέρα του γιου της Σεπφώρας και ότι η Σεπφώρα γλύτωσε τον Μωυσή αποδεικνύοντας με την περιτομή στον Θεό ότι ο γιος της ήταν αγνός γιος Θεού.
Οι Εβραίοι δανείστηκαν τον μονοθεϊσμό από τους Αιγυπτίους και αν λάβουμε υπόψη μας ότι
Ο μεγάλος Ρα έκανε ο ίδιος περιτομή στον εαυτό του, είμαστε αναγκασμένοι να θεωρήσουμε ότι η περιτομή συμβολίζει την σωματική ομοιότητα με τους θεούς.

roidis είπε...

Εγώ λέω αγαπητέ Κώστα, όλα αυτά να τα εκδόσεις σε ένα χρήσιμο βιβλίο... Μπράβο σου πάντως.

Κώστας είπε...

@Ροΐδης

Έχω την εικόνα μπροστά μου, αγαπητέ: ένα βιβλίο-καταπέλτης κατά τού χριστιανισμού γραμμένο από τον αθεοπαγανιστή απατεώνα Κωστάκη, επιμελημένο και διορθωμένο από τον Χοχοχο-Έγραψα κι εγώ ένα βιβλίο-Άθεο, προλογισμένο από τον αμειβόμενο επαγγελματία ψευδολόγο Τζέκιλ-Χάιντ-Ροΐδη-Λασκαράτο, εκδεδομένο από την Espresso και αφιερωμένο... πούου; Όποιος το βρει, κερδίζει από τώρα ένα δωρεάν αντίτυπο με ιδιόχειρη αφιέρωση τού γράφοντος!

Υ.Γ. Και το πιο ωραίο, ξέρεις πιο θα 'ναι, αγαπητέ φίλε; Ότι με το βιβλίο αυτό τυπικά θα θεωρούμαι πλέον... βιβλιογραφική πηγή! Ε ρε δόξες... ;-))

roidis είπε...

μην το αφήνεις και μην το χασκογελάς, πάρτο στα σοβαρά...

Κώστας είπε...

Μωρέ λες;;

Υ.Γ. Σ' ευχαριστώ θερμά για την τιμή που μου έκανες να προσχωρήσεις στους «επίσημους, δεδηλωμένους και... επιστημονικώς τεκμηριωμένους αναγνώστες τού μπλογκ»! Όπως βέβαια ευχαριστώ και όλους τους άλλους φίλους που με τιμούν χωρίς να τους γνωρίζω.

Επίσημοι, δεδηλωμένοι και... επιστημονικώς τεκμηριωμένοι αναγνώστες:

Πρόσφατα σχόλια

Πρόσφατα σχόλια

Πρόσφατα σχόλια

Τομέας LOL - γελάστε ελεύθερα!

Τομέας LOL - γελάστε ελεύθερα!

Μια πρώτη γεύση τού τι ακολουθεί, χεχε...

Μια πρώτη γεύση τού τι ακολουθεί, χεχε...
Αν θέλετε να σχολιάσετε το... ασχολίαστο, επισκεφτείτε το μπλογκ του Διαγόρα! (Κλικ στην εικόνα)

Κάτι λείπει, κάτι λείπει...

Κάτι λείπει, κάτι λείπει...
Τον ήλιο, ρεεεεεεεεε - τον ήλιο!!

Ο αγνός και αμόλυντος... λεμούριος, χεχε

Ο αγνός και αμόλυντος... λεμούριος, χεχε
Μα καλά, τι λένε τα άτομα;
Λεμούριος (πρωτεύον θηλαστικό):

Τι;; «Μόνο οι γυναίκες έχουν παρθενικό υμένα»; Μα καλά, πάνε καλά οι άνθρωποι;
Κι ο δικός μου δηλαδή τι είναι;




«Αγιο φως»: ουρανόθεν ή...

Απόσπασμα από την Ευχή για το «άγιο φως»:

«[…] παρακαλούμεν και δεόμεθά σου, Παναγιότατε Δέσποτα, όπως αναδείξης
αυτό αγιασμού δώρον και ΠΑΣΗΣ ΘΕЇΚΗΣ ΣΟΥ ΧΑΡΙΤΟΣ ΠΕΠΛΗΡΩΜΕΝΟΝ,
διά της χάριτος τού Παναγίου και φωτοφόρου Τάφου σου˙[…] Αμήν».

Ερώτηση κρίσεως:


Έχει ανάγκη ένα εξώκοσμο φως που υποτίθεται πως κατέρχεται θαυματουρχικά
απευθείας από την άκτιστη χάρη τού Θεού, τη μεσολάβηση τού Παναγίου Τάφου
ή οποιαδήποτε ειδική δέηση, για να πλημυρίσει μ’ αυτό από το οποίο εξ ορισμού
θα έπρεπε
ήδη να… ξεχείλιζε;

Πόθεν;

Υπέρμαχοι τού «αγίου φωτός»:

Το ότι ο Πατριάρχης βρίσκεται μόνος μέσα στο κουβούκλιο δεν έχει καμία απολύτως
σημασία ούτε και είναι επιχείρημα, αφού η Ακοίμητη Κανδήλα που υπάρχει μέσα,
τη συγκεκριμένη μέρα είναι ΣΒΗΣΤΗ!

Π. Γ. Μεταλληνός:

«[…] Από τον 4ο αιώνα μ.Χ. (380) μαρτυρείται απ’ την Αιθερία, μια Ισπανίδα που πήγε
και προσκύνησε, ότι υπάρχει η ακοίμητος κανδήλα στον άγιο τάφο.
Πιστεύω λοιπόν
και καταλήγω, όταν υπάρχει πίστις και χάρις Θεού στον συγκεκριμένο Πατριάρχη,
γίνεται το θαύμα. Όταν δεν υπάρχει πίστις, μπορεί η κανδήλα να χρησιμοποιηθεί
γι’ αυτό...».




Δεν περιγράφω άλλο!

Φωτιά στα μπατζάκια μας...

Φωτιά στα μπατζάκια μας...
Αχ βρε παλιόπαιδο, Ιγκόρ...

... φωτιές που μας άναψες!

Τσάμπα το μπουγέλο…

Στην ιστορία τού Κατακλυσμού ο Θεός τιμώρησε τους ανθρώπους για κάτι που όπως
μετά ΡΗΤΑ ομολόγησε
,
ήταν απλώς μέσα στη φύση τους! Το ήξερε λοιπόν αυτό, κι όμως
τους έπνιξε. Όλους! Μαζί και τα ζώα. Και τους έπνιξε επειδή, λέει, … μετάνιωσε (!!) που
τους είχε φτιάξει! Για να μετανιώσει μετά… εκ νέου και να παραδεχθεί ότι βασικά… δεν
έπρεπε να είχε μετανιώσει εξαρχής! Κι όλα αυτά από έναν…
προγιγνώσκοντα θεό!!

Λοιπόν, δεν πιστεύω κάποιος από εσάς να κατάλαβε τίποτα, ε;

Όπως αναφέρει το Κατά Μάρκον Δ´ 10-12, όταν κάποτε οι μαθητές ρώτησαν
τον Χριστό γιατί δίδασκε με παραβολές, αυτός έδωσε αυτολεξεί την εξής απάντηση:
«Σ’ εσάς δόθηκε η δυνατότητα να γνωρίσετε τα μυστήρια τής βασιλείας τού Θεού˙
σ’ εκείνους δε έξω όλα δίνονται με παραβολές ώστε οι βλέποντες να βλέπουν αλλά
να μην αναγνωρίζουν, και οι ακούοντες ν’ ακούν, αλλά να μην αντιλαμβάνονται,
μην τυχόν και μετανοήσουν και τους συγχωρεθούν τα αμαρτήματά τους».

Με το χέρι στην καρδιά: πώς ακριβώς θα χαρακτηρίζατε εσείς έναν δάσκαλο (Ιησούς)
που σύμφωνα με τα ίδια τα λεγόμενά του, διδάσκει επίτηδες με πολύπλοκο τρόπο
(παραβολές) με στόχο κάποιοι μαθητές του -πιθανότατα οι περισσότεροι- παρότι
παρακολουθούν το μάθημα, να μην μπορούν να καταλάβουν τίποτα, στερούμενοι έτσι
τις όποιες θεωρητικές ελπίδες θα είχαν («μην τυχόν και») να αντεπεξέλθουν στις υψηλές
απαιτήσεις («μετανοήσουν») και να πετύχουν («συγχωρεθούν»);

Είναι μια παρθένος οπωσδήποτε... παρθένα;

Είναι μια παρθένος οπωσδήποτε... παρθένα;
Dirne: Μη με βλέπετε έτσι… Εγώ κάποτε ήμουν… παρθένα!
Χριστιανοί για ν’ αποδυναμώσουν την εβραϊκή λέξη bethulah που θα έπρεπε κανονικά να υπήρχε στη θέση τού almah «νεάνις», εάν η περίφημη προφητεία τού Ησαΐα όντως έθετε στο επίκεντρο μια… ανέγγιχτη παρθένο:



«Αλλά και στις γλώσσες των άλλων λαών της Μ. Ανατολής η αντίστοιχη της λέξης bethulah δεν σημαίνει απαραίτητα την (με την βιολογική σημασία) παρθένα. Για παράδειγμα, στα Ακκαδικά η λέξη batultu σημαίνει κυρίως μια ηλικιακή ομάδα. Μόνο σε συγκεκριμένα πλαίσια σημαίνει την παρθένα. Στα κείμενα της Ουγκαρίτ, η λέξη btlt είναι συνήθης χαρακτηρισμός για την Anat, την γυναίκα του Βάαλ. Σε αραμαϊκά κείμενα διαβάζουμε για γυναίκα, btwlt, η οποία είναι επίτοκος (σε τοκετό).»



Και τώρα προσέξτε απίστευτη περίπτωση-λουκούμι από τα Γερμανικά:



Η λέξη Dirne ξεκίνησε από μιαν αμάρτυρη γερμανική ρίζα με τη σημασία «παρθένος», συνέχισε στα Παλαιογερμανικά με την ίδια ακριβώς σημασία, υπέστη αργότερα σημασιακή διεύρυνση αλλάζοντας σε «νεαρό κορίτσι» κι εν συνεχεία σε «υπηρέτρια», για να ξεπέσει τελικά σε... «ΠΟΡΝΗ»!! Οι μεταβολές αυτές δε, συντελέσθηκαν εντός μιας, αν όχι μικρότερης, το λιγότερο ίσης χρονικής περιόδου με τις αντίστοιχες σημασιακές αλλαγές που εμφάνισε η σημιτική λέξη, και μάλιστα σε αντίθεση μ’ αυτήν, οι μεταβολές δεν έλαβαν χώρα σε συγγενείς μεν, διαφορετικές δε γλώσσες (Ακκαδικά, Ουγκαριτικά, Αραμαϊκά, Εβραϊκά) αλλά εντός τού ΙΔΙΟΥ γλωσσικού συστήματος (Γερμανικά)!







Θα... καλοπεράσετε, παλιόπαιδα!

Κολιτσάρας:

«
Είναι σπάνια η περίπτωση που ο Θεός τιμωρεί τα αθώα τέκνα για τις αδικίες των
γονέων τους˙ και αν καμιά φορά τα τιμωρεί
το κάνει για να ανταμείψει τα τέκνα πιο
πλουσιοπάροχα στην μέλλουσα ζωή. Ο Θεός όμως τιμωρεί την κακία μέχρι τρίτης
και τετάρτης γενεάς
εφ’ όσον οι απόγονοι μιμούνται την κακία των προγόνων τους
και μισούν τον Θεό. Διαφορετικά ο Θεός είναι πάντοτε δίκαιος, αν και
είναι απόκρυφες
σε μας οι βουλές Του».


Δηλαδή, για να κάνουμε… μετάφραση τής μετάφρασης και ερμηνεία τής ερμηνείας,
ΝΑΙ, ενίοτε τιμωρούνται ΚΑΙ ΑΘΩΟΙ
για τα ανομήματα των ασεβών προγόνων τους
(1η πρόταση), ΟΧΙ, ποτέ δεν τιμωρούνται αθώοι απόγονοι (2η πρόταση), αν και
ποτέ
δεν ξέρεις
(3η πρόταση)!!

Είναι λοιπόν ή δεν είναι το θέμα για… LoL;


Φτιαγμένη από το... πουθενά!!

Εξυπνάκηδες εικονολάτρες:

Οι ανόητοι οι αρχαίοι Έλληνες να πιστεύουν πως τα περίφημα διοπετή ομοιώματα
έπεφταν κατ’ ευθείαν από τον ουρανό,
συστημένα με αποστολέα τον ίδιο τον Δία…
Ρε τους βλάκες…

Απάντηση:

Σσσσσς! Αχειροποίητα!

.

Εξυπνάκηδες εικονολάτρες:

Πόσο ανόητοι ήταν αυτοί οι ειδωλολάτρες οι αρχαίοι Έλληνες με τις δεισιδαίμονες
φαντασιοπληξίες τους περί αγαλμάτων που
μιλούσαν, χαμογελούσαν, μετακινούνταν
από μόνα τους, προστάτευαν και… πετούσαν φωτιές
όταν βέβηλοι επιχειρούσαν να τα
απομακρύνουν από τον ιερό τόπο λατρείας τους! Μα είναι ποτέ δυνατόν να πίστευαν
τέτοια πράγματα;

Απάντηση:

Δεν είμαι απόλυτα σίγουρος ποια απάντηση θα ταίριαζε για την περίπτωσή τους.
Να απαντήσουμε λαϊκιστί με το κλασικό «είπε ο γάιδαρος τον πετεινό κεφάλα!»; Ή να
τους υπενθυμίσουμε καλύτερα ότι «στο σπίτι τού κρεμασμένου δεν μιλάνε για σχοινί!»;
Μήπως πάλι να πάρουμε το «μωραίνει Κύριος ον βούλεται απολέσαι» ή καλύτερα την
περίφημη ρήση τού Ιησού περί κάρφους και… δοκού εν τω οφθαλμώ ημών; Ή μήπως
όλα αυτά μαζί; Διότι πώς αλλιώς θα πρέπει ν’ απαντήσει κανείς σε ανθρώπους που
τολμάνε και σχολιάζουν ειρωνικά τα παραπάνω, όταν στο ίδιο το σύστημα πίστης
που ασπάζονται κι ακολουθούν , «υπάρχουν»… δακρυροούσες
και -Θεός φυλάξοι!-
αιμοροούσες Παναγίες,
ιστορίες (γι’ αγρίους) περί εικόνων που θαυματουργικά…
φεγγοβολούσαν, μιλούσαν, κουνούσαν τα δάχτυλά τους και… τηλεμεταφέρονταν
από
το ένα μέρος στο άλλο; Έλεος, δηλαδή! Έλεος!

Θαύμα!

Θαύμα!
Πώς ένα διαδικτυακό τρολάρισμα μετατράπηκε εν μια νυκτί σε... θαύμα!

Να 'ταν η ζήλια ψώρα...

Φανταστείτε δηλαδή να ΜΗΝ είχε... παρρησία!

Παραφρονήστε ελεύθερα:

1ον : Η αειμεσιτεύουσα Παναγία ως μητέρα τού Χριστού έχει παρρησία ενώπιον του.
2ον :
Η Παναγία στον γάμο τής Κανά το μόνο που είπε ήταν: «Δεν εχουν άλλο κρασί».
3ον : Ο Χριστός παρά την… παρρησία τής μητέρας του,
την αποπήρε!
4ον
: Αυτό συνέβη επειδή στη συγκεκριμένη περίπτωση ο Χριστός μιλούσε ως Θεός
.........και απλώς απαίτησε από τη φυσική του μητέρα τον προσήκοντα σεβασμό.
5ον :
Η Παναγία… ανάγκασε (!) τον Χριστό να κάνει το θαύμα πρόωρα.
6ον : Ο Χριστός συνεπώς έκανε κάτι παρά την αρχική του πρόθεση ۬ επηρεάστηκε
.........
και άλλαξε γνώμη!
7ον :
Ο Χριστός είναι… προγιγνώσκων και… άτρεπτος!
8ον :
Όχι, όχι: ο Χριστός, είπαμε, στη συγκεκριμένη περίπτωση δε μιλούσε ως άνθρωπος,
.........αλλά… ως Θεός!!

Βοήθ... γκλουκ!!

Βοήθ... γκλουκ!!

Άφθαρτος!!

Άφθαρτος!!
Γειά σας! Με βρήκαν στην Κίνα, είμαι περίπου... 3000 ετών, αταρίχευτος, μα όχι... άγιος!

Άγγελος ή διάβολος; Οι ειδικοί ας γνωμοδοτήσουν!

Άγγελος ή διάβολος; Οι ειδικοί ας γνωμοδοτήσουν!

Was ist Wahrheit?

Sprechen Sie Deutsch? Dann klicken Sie doch mal hier rein!

Ευχαριστούμε!

Ευχαριστούμε!