Συγγνώμη, δεν μπορώ να περιμένω άλλο πια!

...

..........

......................

Γεια και χαρά! Τ’ όνομά μου είναι Κώστας και μαζί σας θα μοιράζομαι εδώ τις σκέψεις μου για κάποια θέματα που όταν τ’ αγγίζεις, συνήθως καίνε! Και για να γίνω πιο σαφής, αναφέρομαι στο επί ποινή πνευματικού θανάτου απαραβίαστο ταμπού όλων των εποχών: τη θρησκεία, και δη την (ορθόδοξη) χριστιανική. Τώρα γιατί ειδικά σ’ αυτήν, κι όχι, ξέρω ’γώ, στο... Ιπτάμενο Τέρας των Μακαρονιών; – Ε, ελπίζω να μην κατηγορηθώ τώρα και γι' αυτό! 

Πρόθεσή μου, μια φορά, δεν είναι ούτε να προσβάλω ούτε να ποδοπατήσω αυτά που άλλοι θεωρούν ιερά. Όπου όμως –πάντα βέβαια κατά την απόλυτα υποκειμενική μου κρίση– υπάρχει πρόβλημα, αυτό θα επισημαίνεται και θα ασκείται κριτική. Kαι μάλιστα σκληρή! Θεολόγος βέβαια δεν είμαι, αυτό όμως δε μου στερεί ούτε το δικαίωμα, αλλά ούτε και την αντικειμενική δυνατότητα να κρίνω κάποια πράγματα. Πολλοί ασφαλώς θα διαφωνήσουν με τη θέση μου αυτή. Ακόμα κι εκείνοι όμως μπορούν να μ’ ακούσουν προτού με πατάξουν. Γιατί σε τελική ανάλυση αυτό που κατά κύριο λόγο θα πρέπει να προτάσσεται σε μια συζήτηση δε νομίζω πως αξιωματικά είναι ο βαθμός της ειδημοσύνης, αλλά αυτή καθαυτή η επιχειρηματολογία που αναπτύσσεται.

Τα ζητήματα που θα τεθούν, τα έχω ψάξει πολύ. Και φυσικά όχι μονόπλευρα. Ο αντίλογός μου στηρίζεται μεταξύ άλλων και σε αμιγώς χριστιανικές πηγές, όπως αυτές ερμηνεύτηκαν από τους ίδιους τους Πατέρες της Εκκλησίας και τους απολογητές των περασμένων αιώνων – αλλά και της σημερινής εποχής. Επειδή όμως το να σφάλλει κανείς είναι ανθρώπινο, οποτεδήποτε πιστεύετε ότι κάποια σημαντική λεπτομέρεια μου διαφεύγει, παρακαλώ επισημαίνετέ μου το. Αυτός άλλωστε είναι και ο λόγος ύπαρξης του ιστολογίου αυτού: η επικοινωνία και η ανταλλαγή σκέψεων – ο διάλογος. Τα αναζήτησα κι αλλού, ξέρετε, και μάλιστα στους καθ’ ύλην αρμόδιους, μα προς μεγάλη μου απογοήτευση δε τσούλησε το πράμα. Κάτι η έλλειψη χρόνου, κάτι οι ενοχλητικές ερωτήσεις και το ιδίωμά μου να μην αφήνω τίποτα να πέσει κάτω – ε, σιγά-σιγά την κάναν’ όλοι μ’ ελαφρά πηδηματάκια, που λέει κι ο λαός, αφήνοντας με να μιλάω με τον... εαυτό μου! Για πολλά θέματα, βέβαια, πήρα απαντήσεις. Δεν εξετάζω εδώ αν καλύφθηκα ή όχι. Σημασία έχει ότι εκείνοι στους οποίους έπρεπε, λέει, να αποταθώ αν πραγματικά μ’ ενδιέφερε η σωτηρία μου, όντως μου απάντησαν. Για κάποια άλλα θέματα όμως, άκρα του τάφου σιωπή. Τίποτα. Ούτε λέξη. Λήφθηκαν, λέει, υπ’ όψιν, και κάποια στιγμή Θεού θέλοντος και χρόνου επιτρέποντος, θα απαντηθούν. Στο μεταξύ, όμως, μπορούσα να συνεχίζω να τους στέλνω τις επισημάνσεις μου γιατί παρότι δεν αποτελούσαν πρόβλημα για τους ίδιους, τους ήταν, λέει, εξαιρετικά χρήσιμες. Έτσι λοιπόν έγραφα κι εγώ αυτά που ’χα να γράψω. Και περίμενα. Για τα καινούργια ερωτήματα συνήθως έπαιρνα κάποιες απαντήσεις. Για τα παλαιότερα, όμως, όλα έδειχναν πως είχαν μπει οριστικά στο αρχείο. Τώρα μάλιστα είμαι σχεδόν πεπεισμένος ότι αυτή ήταν η μοίρα τους από την πρώτη κιόλας στιγμή.

Η σταγόνα όμως που έκανε το ποτήρι να ξεχειλίσει ήταν το κατ' εμέ θλιβερό γεγονός ότι για κάποιο θέμα που παρά τις επανειλημμένες μου προτροπές, παρακλήσεις, ακόμα και προκλήσεις, παρέμενε αναπάντητο επί κάτι λιγότερο από έναν χρόνο, δεν έλαβα ποτέ κάποια συγκεκριμένη τοποθέτηση επί της ουσίας παρά μονάχα αρχικά τη διπλωματικά διατυπωμένη επισήμανση ότι «το πώς ερμηνεύει κάτι κάποιος που είναι έξω από το πνεύμα και την εμπειρία της κοινότητας που το συνέγραψε, δεν έχει νόημα», ακολουθούμενη λίγο αργότερα από τη συλλήβδην απόρριψη των θέσεων μου ως –ας το πούμε εδώ– απαράδεκτων. Μάταια προσπάθησα να μάθω που έσφαλα. Ακόμα κι αυτή τη στιγμή που γράφω –κοντά έναν χρόνο μετά– δεν έχω ιδέα που έπεσα τόοσο έξω! Εγώ όμως έχω ήσυχη τη συνείδησή μου. – Απόσπασμα από την προτελευταία μου επιστολή:

Αυτό όμως ΔΕΝ εξαφανίζει το παράδοξο που σχολιάζω παραπάνω! Κι αν πάλι δεν είναι παράδοξο μιας και παραβλέπω κάποια μικρή, αλλά σημαντική λεπτομέρεια, ας μου εξηγήσει επιτέλους κάποιος βήμα-βήμα και όχι με νοηματικά άλματα, τι ακριβώς μου διαφεύγει! Διότι μπορεί μεν εγώ να είμαι απολύτως πεπεισμένος για την ορθότητα της επισήμανσής μου, αλλά παρ’ όλα αυτά, άνθρωπος είμαι, και όντως κάτι μπορεί να μου διαφεύγει. Αλλά τι;

Κι απ’ την τελευταία:

Αναφορικά με την επιστολή μου εκείνη που σας έβγαλε έξω απ’ τα ρούχα σας, ειλικρινά έπεσα απ’ τα σύννεφα! Όχι για […], αλλά επειδή εξακολουθώ ακόμα και τώρα να μην καταλαβαίνω ΠΟΥ έπεσα τόοσο πολύ έξω με τις παρατηρήσεις μου! Για μένα τα ζητήματα που έθεσα όχι μόνο είναι απολύτως υπαρκτά, αλλά οδηγούν και μια σειρά από χριστιανικές ερμηνείες ολοταχώς για απόσυρση! Ωστόσο όπως εμφατικά σου τόνισα την προηγούμενη φορά, «άνθρωπος είμαι, και όντως κάτι μπορεί να μου διαφεύγει. Αλλά τι;» Γιατί δεν με διαφωτίζεις; Για τόσα και τόσα θέματα έχω λάβει κάποιον αντίλογο, εδώ κολλήσαμε τώρα; […] Θα μ’ αφήσεις λοιπόν να πιστεύω ανύπαρκτα πράγματα χωρίς να μου δώσεις –έστω και τυπικά– μιαν ευκαιρία να δω τα λάθη μου; Αν πάντως θα πρέπει να περιμένω πότε δε θα ’χεις κάτι καλύτερο να κάνεις για να ασχοληθείς με το θέμα, τότε… σώθηκα!

Όταν, λοιπόν, κι εγώ είδα ότι κοντά ενάμιση μήνα μετά κι απ’ αυτήν την ύστατη παράκληση ακόμα δεν είχα λάβει ούτε μία αράδα, αποφάσισα πως είχε έρθει πλέον ο καιρός να βγω απ' αυτό το καθεστώς αυτολογοκρισίας αναζητώντας καινούργιους, προθυμότερους συνομιλητές: εσάς! Όσο για τους παλιούς, η πόρτα μου φυσικά εξακολουθεί να παραμένει ανοιχτή – τώρα όμως όχι μόνο γι'  αυτούς...