Οι ... Χριστιανοαντιγιαχβεβουδιστοϊνδουιστές

...
Έγραψα, λοιπόν, κάποτε σε έναν φίλο χριστιανό που με αφορμή μιαν αντιπαράθεση μας για το ζήτημα της παρθενίας, είχε καταλήξει στο συμπέρασμα ότι ο άπιστος και πεισματάρης συνομιλητής του δεν μπορεί παρά να ήταν ένα διεφθαρμένο και ακόλαστο ον:

«Όσον αφορά τις (α)θρησκευτικές μου πεποιθήσεις, τι να κάνουμε, κανείς δεν είναι τέλειος. Είτε πάντως άθεο με πεις, είτε αγνωστικιστή, εγώ έχω ήσυχη τη συνείδησή μου ότι δεν κατέληξα εκεί αβασάνιστα. Το αντίθετο μάλιστα: Η αποστασιοποίηση μου απ’ όλα αυτά που από μικρό παιδί είχα “προγραμματιστεί” να θεωρώ αδιαμφισβήτητες αλήθειες, ήταν μια μακρόχρονη και φοβερά επώδυνη διαδικασία, με συνεχείς παλινδρομήσεις, βασανιστικές ενοχές και ατέλειωτα ερωτήματα που πολλές φορές ένιωθα να μου συνθλίβουν το μυαλό! Πολλοί με ρωτούν τι κατάλαβα που άφησα τον εαυτό μου να μπει σ' αυτόν τον λαβύρινθο της αμφισβήτησης κυνηγώντας μιαν αλήθεια που εξ ορισμού είναι αδύνατον να αποδειχθεί. Μήπως έδωσα απάντηση στο ερώτημα αν υπάρχει Θεός ή όχι; Μήπως έλυσα το μυστήριο της Δημιουργίας; Μήπως έγινα σοφός; Η απάντηση σε όλα αυτά τα ερωτήματα είναι βέβαια “όχι”, όμως εγώ σε ρωτώ, αγαπητέ μου φίλε: κατά πόσο ήταν προτιμότερη η κατάσταση της παντελούς άγνοιας και απόλυτης θρησκευτικής αδιαφορίας στην οποία ήμουν βολεμένος πρωτύτερα; Βρισκόμουν μήπως πιο κοντά στη «σωτηρία» μόνο και μόνο επειδή μηχανικά και a priori δεχόμουν όλα αυτά που από μικρό παιδί μού είχαν ενσταλάξει, ως αληθινά, χωρίς να έχω ιδέα τι πραγματικά σήμαιναν; Όπως και τώρα, έτσι και τότε που υποτίθεται ότι “πίστευα”, ήμουν απλώς ένας χριστιανός χωρίς περιεχόμενο! Όπως άλλωστε τόσοι και τόσοι φίλοι, γνωστοί, συγγενείς και απλοί άνθρωποι τριγύρω μας που ενώ δηλώνουν απερίφραστα ότι “πιστεύουν” ۬ ενώ δεν παραλείπουν να κάνουν τον σταυρό τους και είναι σε θέση να σου απαριθμήσουν το λιγότερο… δέκα θαύματα που βίωσαν είτε οι ίδιοι είτε ο ξάδερφος του μπατζανάκη της πεθεράς του γείτονα, μόλις αρχίζουν να επεκτείνονται επί ειδικοτέρων δογματικών ζητημάτων, αμολάνε τέτοιες κοτσάνες που σε στέλνουν αδιάβαστο! Δεν μπορεί, ως βαθύτερος γνώστης του Ορθόδοξου δόγματος, θα καταλαβαίνεις περί τίνος μιλώ. Τις προάλλες κατά τη διάρκεια μιας αντιπαράθεσης που είχα με κάποιον γνωστό για το ζήτημα των αντιφάσεων, μού είπε εντελώς σοβαρά και προς υπεράσπιση της αξιοπιστίας της Αγίας Γραφής, υποτίθεται, το εξής αμίμητο:

“Έλα μωρέ, κολλάς τώρα εκεί… - Άλλωστε πού ξέρεις εσύ τι είχε γίνει δύο χιλιάδες χρόνια πριν, όταν τα γράφανε; Μπορεί και να 'χαν πιει και κανένα ποτηράκι παραπάνω!!” 

Δε σου κάνω πλάκα! Αυτό ακριβώς μου απάντησε ο… αθεόφοβος αφήνοντας όλους όσους ήταν μπροστά σύξυλους! Κάποιος άλλος φίλος πάλι, τα έχει… λίγο μπερδέψει:

“Εγώ πιστεύω - πιστεύω πάρα πολύ στον Χριστό, στην Παναγία και στον… Αρχάγγελο Μιχαήλ! Για την Παλαιά Διαθήκη τώρα, ε, εντάξει μωρέ, αυτά είναι... παραμύθια τώρα! - Α ναι, πιστεύω επίσης πολύ και… στη μετεμψύχωση!”

Ένας συνεργάτης μου δε, περιστασιακός ψάλτης στην εκκλησία του χωριού του και λάτρης του Χριστού, δεν πιστεύει στην άμωμο σύλληψη ούτε, στο Άγιο Φως, επειδή “γίνονται μωρέ αυτά τα πράγματα τώρα;”. Δε θα το πιστέψεις, αλλά πολλές φορές μπροστά σ' αυτά που ακούω, αναγκάζομαι να κάνω εγώ τον απολογητή επισημαίνοντας το τι “οφείλει” ένας Ορθόδοξος να πιστεύει και τι όχι! Η αντίδραση; Καθαρά νεοελληνική: “Έχεις παρανοήσει εντελώς το νόημα της θρησκείας!”, “Ποιος θα μου πει μωρέ τι θα πιστεύω και πώς θα το πιστεύω;”, “Έλα μωρέ, αυτά τα λένε οι παππάδες για να ελέγχουν τον κοσμάκη!”... Τώρα επίσημη δημοσκόπηση, βέβαια,… δεν έχω κάνει, αλλά μπορώ να πω μετά βεβαιότητος ότι ένα πολύ μεγάλο ποσοστό ανθρώπων (ποικίλου μορφωτικού και πνευματικού επιπέδου) που δηλώνουν ότι πιστεύουν απόλυτα στην ανωτερότητα του ορθόδοξου δόγματος, στην πραγματικότητα άνετα θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν… αιρετικοί! Ο καθένας πλέον πιστεύει στον “δικό του” προσωπικό Θεό τον οποίο και αντιλαμβάνεται με τον “δικό του” τρόπο. Άλλοι πάλι απλά “δεν ασχολούνται”. Δεν αμφισβητούν τίποτα, δεν ψάχνουν τίποτα, δεν γνωρίζουν τίποτα, αλλά... “πιστεύουν”! Ω ναί, πιστεύουν πάαρα πολύ! Και καλά κάνουν. Εγκρίνω και επαυξάνω. Αλλά πες μου, ποιος είναι τελικά συνεπέστερος σ' αυτό που (ισχυρίζεται ότι) πιστεύει και ασπάζεται; Οι εν λόγω ορθόδοξοι... Χριστιανοαντιγιαχβεβουδιστοϊνδουιστές που -τι ειρωνεία- προσμετρώνται κι αυτοί στους “ευλαβείς πιστούς” που κάθε Μεγάλη Εβδομάδα“ κατακλύζουν τις εκκλησίες συντετριμμένοι για το Θείο Δράμα”, όλοι τους (μαζί κι εγώ) κομμάτι του περιβόητου 98% των Ελλήνων ή εγώ ο κακός, ο άθεος που ασχολήθηκα (κι ακόμα ασχολούμαι) με το ζήτημα και -καλώς ή κακώς- διαμόρφωσα κάποιες συγκεκριμένες απόψεις εντελώς συνειδητά και μέσα από μια συστηματική ενασχόληση με το θέμα;

Ξέρεις, αγαπητέ μου φίλε, παρά τις (αθεϊστικές ή αν θες αγνωστικιστικές) μου πεποιθήσεις, καμιά φορά εύχομαι να μπορούσα να πειστώ ότι έχω άδικο και να πιστέψω. Όχι τόσο για μένα, μα κυρίως για τους δικούς μου ανθρώπους που τους στενοχωρώ. Όμως ανέκαθεν ήμουν αμφισβητίας. Εικονοκλάστης. Έτοιμος πάντα για τον αντίλογο. Έτσι ήταν περίπου αναμενόμενο ότι κάποτε θα ερχόταν και η στιγμή της θρησκευτικής αμφισβήτησης. Απλά δεν μπορούσα να κάνω αλλιώς!».