Μια υπέροχη Κυριακάτικη εμπειρία ...

Μαντέψτε πού πήγα σήμερα -εεε, δηλαδή χθες πλέον- το πρωί! Να το πάρει το ποτάμι; Να το πάρει: εκκλησία λοιπόν πήγα, αγαπητοί μου, εκκλησία! Πώς κι έτσι; Α μην ανησυχείτε, μνημόσυνο ήταν. Του παππού μου. Τέλος πάντων όμως, ο λόγος που το αναφέρω είναι επειδή θα ’θελα να μοιραστώ μαζί σας κάποια ξεχωριστά στιγμιότυπα από τη -συλλεκτικής πλέον αξίας- επίσκεψή μου στον λεγόμενο «οίκο του Θεού».
..
Σκηνή 1η: Η καλή μέρα απ’ το πρωί φαίνεται. Ακόμα δεν έχω περάσει καλά-καλά το κατώφλι του ναού, και με σταματάει κάποια «καλή κυρία», επίτροπος ή κάτι τέτοιο, με την προτροπή να δώσω κι εγώ «μια βοήθεια» για τη γυναίκα που καθόταν παραδίπλα στο αναπηρικό καροτσάκι. »Όχι ρε π****η μου», σκέφτηκα. «Πρωί-πρωί διόδια! Ε, δεν με χαιρετάτε λέω ’γώ…». Και μπήκα μέσα.
..
Σκηνή 2η: Νέος έλεγχος για διόδια, αυτή τη φορά στην αδερφή μου που ακολουθούσε. «Εεε, συγγνώμη!! Να μπούμε πρώτα μέσα;», ήταν η απάντησή της.
..
Σκηνή 3η: Μια νεαρή μητέρα με μωρό-παιδί στην αγκαλιά προσπαθεί να προσεγγίσει τις εικόνες και μπλοκάρει για λίγο τη διέλευση των πιστών μπροστά απ’ το παγκάρι. Αποτέλεσμα; Εμφανίζεται ξαφνικά απ’ το πουθενά η καντηλανάφτισσα-ταξιθέτρια-μπράβος και της δίνει μια σπρωξιά που κόντεψε να πετάξει κι αυτή και το μωρό μαζί! «Άντε, προχωρήστε! Δεν βλέπετε ότι ενοχλείτε;», τσίριξε υστερικά! Η αδερφή μου βλέποντας τη σκηνή μονολόγησε: «Αχ και να μου τύχαινε εμένα αυτό … Μοναχά να μου τύχαινε …»
..
Σκηνή 4η: Μία ηλικιωμένη γυναίκα, καταφανέστατα ανήκουσα στην κατηγορία «πτωχοί τω πνεύματι», με αρκετά δυνατή -και η αλήθεια, εκνευριστική- φωνή έχει γίνει στενός κορσές στον επίτροπο με συνεχείς ερωτήσεις για τα ημερολόγια. Οπότε σε κάποια φάση τα παίρνει στο κρανίο αυτός και της βάζει τις φωνές: «Σσσς! Μη μιλάς δυνατά, ’μώ το κέρατό μου!!» - Όλεεεε! Μιλάμε έτοιμος ήμουν να ζητωκραυγάσω! Την τελευταία στιγμή κρατήθηκα!
..
Σκηνή 5η: Μετά απ’ όλα αυτά, κι ενώ βρισκόμουν πλέον σε κατάσταση… ευθυμίας, είπα να ρίξω και μια ματιά στο φυλλάδιο που μου ’χαν δώσει στην πόρτα. «Που ξέρεις;», σκέφτηκα. «Μπορεί να βρω και καμιά ιδέα για την επόμενή μου ανάρτηση». Για τα ανθρώπινα πάθη, λοιπόν, έλεγε το εν λόγω φυλλάδιο. Το διάβαζα, λοιπόν, κι εγώ γεμάτος ενδιαφέρον μέχρι που έπεσα σε κάποια φάση πάνω στην παραίνεση του αποστόλου Παύλου να αποβάλουμε τα πάντα, «δηλαδή τα άλλα πάθη πού είναι η οργή, ο θυμός, η κακία, η βλασφημία, η αισχρολογία, το ψεύδος»! Και διαβάζοντας εγώ ο φτωχός και θεολογικά αμόρφωτος όλα αυτά τα όμορφα λόγια, κυρίως το τελευταίο περί ψεύδους, τσακ - μου ’ρχεται ξαφνικά στο μυαλό η επιστολή προς Ρωμαίους, κεφάλαιο Γ´, εδάφιο 7 όπου ο Παύλος -προφανώς σε μια κρίση αυτογνωσίας- εκφράζει γεμάτος απορία τον εξής μνημειώδους… ειλικρίνειας προβληματισμό:

«Ε­άν διά τoυ ψεύ­δoυς μoυ η αλή­θεια τoυ Θε­oύ κα­τε­­δεί­χθη μεγάλη πρoς δό­ξαν τoυ, για­τί ακό­μη κα­τα­κρί­νoμαι ως αμαρτω­λός;».
..
Κι εγώ μονολογώ: Ύπαγε οπίσω μου, σατανά!
..
Σκηνή 6η: Βγαίνοντας αργότερα από την αίθουσα μνημοσύνων, πέφτουμε σε νέο… μπλόκο: η κυρία από την εκκλησία που μοίραζε τις κυριακάτικες σοφίες και η γυναίκα στο αναπηρικό καροτσάκι. Ε πώς, δεν πληρώσαμε στην είσοδο, να μην πληρώσουμε ούτε στην έξοδο; Το ωραίο πάντως είναι αυτό που έμαθα αργότερα για τη συγκεκριμένη κυρία με τα κινητικά προβλήματα. Καθημερινά, λέει, οργώνει με το καροτσάκι -«4 Χ 4» το χαρακτήρισε ο γαμπρός μου- την πόλη και επιδίδεται σε κανονική επαιτεία! Και σαν μην έφτανε αυτό, καταριέται κιόλας, λέει, αν κάποιος πει τίποτα περίεργο!
..
Λοιπόν, δε συμφωνείτε; Υπέροχη εμπειρία δεν ήταν αυτή σήμερα;


..
..