.....................................
ΠΡΟΣΟΧΗ:
..
Τα διαγραμμένα αποσπάσματα που αφορούν την ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ άποψη
του Χρυσοστόμου για το αν τελικά διαπράχθηκε μοιχεία ή όχι, μέσω
της παρέμβασης ενός επισκέπτη του μπλογκ αποδείχθηκαν ανακριβή
και συνεπώς παρακαλείται ο αναγνώστης να τα αγνοήσει.
..
Οι χριστιανοί απολογητές όπως είναι φυσικό απορρίπτουν μετά βδελυγμίας τα περί «μαστροπείας» και κατακεραυνώνουν τους «δαιμονολάτρες Νεοπαγανιστές» για τις συκοφαντίες που διασπείρουν δεξιά κι αριστερά: «Αυτό υπάρχει μόνο στην αρρωστημένη φαντασία των ειδωλολατρών. Αναφέρεται εκεί να έγινε καμία μοιχεία; Φυσικά όχι! Δεν συνέβη τίποτα.»...
Μάλιστα. Δεν συνέβη τίποτα λοιπόν.Ο Χρυσόστομος τότε, αγαπητοί μου φίλοι (και προφανώς πάσχοντες από επιλεκτική αμνησία), ο Χρυσόστομος λοιπόν που ούτε παγανιστής ήταν, ούτε δαιμονολάτρης, για ποιον λόγο στον Παραινετικό εις την είσοδον τής Αγίας τεσσαρακοστής υμνεί το φιλάγαθον της Σάρας που με αφοσίωση και αυταπάρνηση «υπέμενε τη μοιχεία και τη βαρβαρική συνουσία»; Ερώτηση κρίσεως δηλαδή. Εκτός αυτού, ακόμα κι αν πετάξουμε τη γνώμη του Χρυσόστομου στον κάλαθο των αχρήστων, πώς είναι δυνατόν να ισχυρίζεστε ότι από τη βιβλική αφήγηση δεν προκύπτει με απόλυτη βεβαιότητα πως ο Φαραώ πρόλαβε ν’ αγγίξει τη Σάρα; Αν είναι έτσι, γιατί ο Θεός τιμώρησε τόσο αυτόν όσο και την οικογένειά του με «δοκιμασίες μεγάλες»; Αφού ο άνθρωπος ούτε γνώριζε την αλήθεια αλλά ούτε και πρόλαβε να κάνει τίποτα! Αυτό ακριβώς το επιχείρημα υπεράσπισης δεν έγινε άλλωστε δεκτό και στην επόμενη «αυτοθυσία» της Σάρας με τον Αβιμέλεχ; Την παντελή άγνοια του δεν επικαλέστηκε ο Φιλισταίος βασιλιάς ενώπιον του ίδιου του Θεού; Αυτό το ελαφρυντικό δεν του αναγνώρισε με σαφέστατες διατυπώσεις κι εκείνος; Συνεπώς ας μας κάνουν τη χάρη οι φίλοι απολογητές, κι ας περιοριστούν στα δεδομένα - όσο δυσάρεστα κι αν είναι αυτά!
..
Η πλάκα, βέβαια, είναι ότι ακόμα κι αυτά τα τόσο ξεκάθαρα και -εκ πρώτης όψεως- μεγαλόψυχα λόγια του Γιαχβέ, ότι και καλά ακριβώς επειδή γνώριζε πως ο Αβιμέλεχ έκανε ό,τι έκανε με καθαρή συνείδηση, επενέβη για να τον προλάβει, τελικά αυτοαναιρούνται αφού στο εδάφιο 3 αναφέρεται ρητά ότι ο βασιλιάς ήταν ήδη του θανατά, στο τέλος δε του κεφαλαίου διαβάζουμε έκπληκτοι ότι παρά το γεγονός πως ο Θεός γνώριζε την αθωότητα του Αβιμέλεχ, είχε ήδη προλάβει να τιμωρήσει την οικογένειά του με δυστοκία. Κι εδώ βέβαια, ο κάθε νοήμων άνθρωπος δεν μπορεί παρά να αναρωτηθεί: ΓΙΑΤΙ;
..
Το αποκορύφωμα βέβαια είναι ότι η εντελώς ΑΔΙΚΑ ΚΑΙ ΑΥΘΑΙΡΕΤΑ επιβληθείσα «δυστοκία» εξαφανίστηκε μόνο μετά την επιστροφή της Σάρας στον Αβραάμ, μαζί με όλα τα υπόλοιπα «αγαθά», βεβαίως βεβαίως: μετρητά, πρόβατα, μοσχάρια, υπηρετικό προσωπικό και της Παναγιάς τα μάτια που λέει κι ο λαός! Γιατί όμως; Αφού ο Αβιμέλεχ το είχε πάρει το μήνυμα πως αν δεν επέστρεφε τη χρυσοφόρο Σάρα στον… νόμιμο κάτοχο της, θα έπεφτε βαρύ θανατικό στο σπιτικό του, και εφόσον ο Θεός ως παντογνώστης γνώριζε εκ των προτέρων ότι ο Φιλισταίος βασιλιάς δεν επρόκειτο να αθετήσει τον λόγο του, γιατί δεν αποκατέστησε αμέσως την αδικία αυτή παρά περίμενε γραφειοκρατικά τη μεσολάβηση της προσευχής του Αβραάμ (και την απόδοση των «αγαθών», βεβαίως βεβαίως); Επειδή αυτός ήταν προφήτης; Ε και; Και τι μ’ αυτό; Αφού παρουσιάστηκε που παρουσιάστηκε ο Θεός και δεδομένου ότι ο κακομοίρης ο Αβιμέλεχ ΔΕΝ ΕΙΧΕ ΚΑΝΕΙ ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΤΙΠΟΤΑ, γιατί δεν ξανάγιναν όλα χωρίς δεύτερη κουβέντα όπως ακριβώς ήταν πριν; Αλλά τι λέμε τώρα; Ψιλά γράμματα… ..
...
..
Τα διαγραμμένα αποσπάσματα που αφορούν την ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ άποψη
του Χρυσοστόμου για το αν τελικά διαπράχθηκε μοιχεία ή όχι, μέσω
της παρέμβασης ενός επισκέπτη του μπλογκ αποδείχθηκαν ανακριβή
και συνεπώς παρακαλείται ο αναγνώστης να τα αγνοήσει.
..
Σήμερα λέω να πούμε δυο κουβέντες για το ζευγάρι-πρότυπο τoυ βιβλικού κόσμου στο οποίο κατά την τέλεση γάμων οι νεόνυμφοι ανερυθρίαστα καλούνται να μοιάσουν: τον Αβραάμ και τη Σάρα. Φαντάζομαι γνωρίζετε μέσες-άκρες την ιστορία και τις κατηγορίες που προσάπτονται στον περίφημο πατριάρχη των τριών μεγάλων μονοθεϊστικών θρησκειών ۠۠ «μαστροπό» ή «προαγωγό» τον λένε οι περισσότερο ευγενικοί, νταβατζή οι πιο «ευθείς». Γιατί; Μα επειδή -όπως αναφέρει το κατηγορητήριο- παραχώρησε τη γυναίκα του Σάρα δολίως σκεπτόμενος, δύο φορές σε ξένους βασιλείς ισχυριζόμενος πως δεν ήταν γυναίκα του, αλλά αδερφή του. Είναι όμως όντως έτσι τα πράγματα; Ευσταθούν οι κατηγορίες αυτές ή είναι κατασκευασμένες με στόχο να σπιλωθεί η ηθική ακεραιότητα τοy «μεγάλου προφήτη»;
..Οι χριστιανοί απολογητές όπως είναι φυσικό απορρίπτουν μετά βδελυγμίας τα περί «μαστροπείας» και κατακεραυνώνουν τους «δαιμονολάτρες Νεοπαγανιστές» για τις συκοφαντίες που διασπείρουν δεξιά κι αριστερά: «Αυτό υπάρχει μόνο στην αρρωστημένη φαντασία των ειδωλολατρών. Αναφέρεται εκεί να έγινε καμία μοιχεία; Φυσικά όχι! Δεν συνέβη τίποτα.»...
Μάλιστα. Δεν συνέβη τίποτα λοιπόν.
..
Η πλάκα, βέβαια, είναι ότι ακόμα κι αυτά τα τόσο ξεκάθαρα και -εκ πρώτης όψεως- μεγαλόψυχα λόγια του Γιαχβέ, ότι και καλά ακριβώς επειδή γνώριζε πως ο Αβιμέλεχ έκανε ό,τι έκανε με καθαρή συνείδηση, επενέβη για να τον προλάβει, τελικά αυτοαναιρούνται αφού στο εδάφιο 3 αναφέρεται ρητά ότι ο βασιλιάς ήταν ήδη του θανατά, στο τέλος δε του κεφαλαίου διαβάζουμε έκπληκτοι ότι παρά το γεγονός πως ο Θεός γνώριζε την αθωότητα του Αβιμέλεχ, είχε ήδη προλάβει να τιμωρήσει την οικογένειά του με δυστοκία. Κι εδώ βέβαια, ο κάθε νοήμων άνθρωπος δεν μπορεί παρά να αναρωτηθεί: ΓΙΑΤΙ;
..
Το αποκορύφωμα βέβαια είναι ότι η εντελώς ΑΔΙΚΑ ΚΑΙ ΑΥΘΑΙΡΕΤΑ επιβληθείσα «δυστοκία» εξαφανίστηκε μόνο μετά την επιστροφή της Σάρας στον Αβραάμ, μαζί με όλα τα υπόλοιπα «αγαθά», βεβαίως βεβαίως: μετρητά, πρόβατα, μοσχάρια, υπηρετικό προσωπικό και της Παναγιάς τα μάτια που λέει κι ο λαός! Γιατί όμως; Αφού ο Αβιμέλεχ το είχε πάρει το μήνυμα πως αν δεν επέστρεφε τη χρυσοφόρο Σάρα στον… νόμιμο κάτοχο της, θα έπεφτε βαρύ θανατικό στο σπιτικό του, και εφόσον ο Θεός ως παντογνώστης γνώριζε εκ των προτέρων ότι ο Φιλισταίος βασιλιάς δεν επρόκειτο να αθετήσει τον λόγο του, γιατί δεν αποκατέστησε αμέσως την αδικία αυτή παρά περίμενε γραφειοκρατικά τη μεσολάβηση της προσευχής του Αβραάμ (και την απόδοση των «αγαθών», βεβαίως βεβαίως); Επειδή αυτός ήταν προφήτης; Ε και; Και τι μ’ αυτό; Αφού παρουσιάστηκε που παρουσιάστηκε ο Θεός και δεδομένου ότι ο κακομοίρης ο Αβιμέλεχ ΔΕΝ ΕΙΧΕ ΚΑΝΕΙ ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΤΙΠΟΤΑ, γιατί δεν ξανάγιναν όλα χωρίς δεύτερη κουβέντα όπως ακριβώς ήταν πριν; Αλλά τι λέμε τώρα; Ψιλά γράμματα… ..
...
Υπάρχει όμως και συνέχεια, μη φεύγετε! Κι αυτή μάλιστα τη βρίσκω ακόμα πιο διασκεδαστική! Ο Αβραάμ, λέει, ως προφήτης γνώριζε από πριν (ωχ…) ότι είτε έτσι είτε αλλιώς δεν επρόκειτο τελικά να διαπραχθεί μοιχεία (αυτό ντε που για τον Χρυσόστομο, αλλά και για κάθε άνθρωπο με στοιχειώδη αντιληπτική ικανότητα, τελικά συνέβη), οπότε στην πραγματικότητα, λέει, η Σάρα δεν εκτέθηκε σε κάποιον ουσιαστικό κίνδυνο ηθικού εκπεσμού. Αυτά ακριβώς λένε οι φίλοι μας. Και τα πιστεύουν. Κι αν τολμήσει κανείς να εκφράσει την απορία ΓΙΑΤΙ στην ευχή έπρεπε να γίνει όλη αυτή η σκηνοθεσία, εφόσον ο Αβραάμ γνώριζε από πριν πως τελικά δεν θα συνέβαινε τίποτα, εισπράττει την απάντηση πως τόσο αυτός όσο και ο Ισαάκ αργότερα «ΟΦΕΙΛΑΝ να εξαντλήσουν τις προφυλάξεις που μπορούσαν να πάρουν από μόνοι τους, και μόνο σε ό,τι δεν μπορούσαν, θα βοηθούσε ο Θεός. […] "Συν Αθηνά και χείρα κίνει".»
Εδώ, βέβαια, τα περίφημα ανέκδοτα του Τοτού ωχριούν μπροστά σε τέτοιου είδους ευφυολογήματα. Χτενίστε λοιπόν, αγαπητοί μου φίλοι, τα επίμαχα εδάφια. Σηκώστε κάθε λέξη που αναφέρεται εκεί, κάθε κόμμα και τελεία, και ψάξτε από κάτω! Αναποδογυρίστε, ρε παιδί μου, τις αφηγήσεις και κάντε τες φύλλο και φτερό. Βλέπετε εσείς έστω και μία ένδειξη, έστω και μία ισχνή υπόνοια ότι ο Αβραάμ ήξερε τι τελικά θα γινόταν; Αν βρείτε κάτι, παρακαλώ διαφωτίστε με. Πείτε μου το. Βγάλτε με επιτέλους από την καταραμένη την πλάνη μου. Μέχρι τότε όμως, δεν έχω άλλη επιλογή από το να χαρακτηρίζω τον συγκεκριμένο ισχυρισμό των απολογητών απλά άλλο ένα «θεολογικό ανέκδοτο». Και βέβαια όσο συνεχίζουν να επιχειρηματολογούν κατ’ αυτόν τον τρόπο, τόσο περισσότερο ενισχύεται η πεποίθησή μου ότι είναι τουλάχιστον αφελές να πιστεύει κανείς πως για τη «σωτηρία» του μπορεί να βασίζεται σε κάποιους «ειδικούς μεσίτες» μεταξύ γης και ουρανού που «αυτοί… ξέρουν». Διότι όπως είχα γράψει και σε μια παλαιότερη ανάρτηση, οι άνθρωποι αυτοί ΔΕΝ γνωρίζουν ۠απλώς το φαντάζονται!
7 σχόλια:
Σε προειδοποίησα κρετίνε, αλλά δεν μ άκουσες.
Μα βρε βλίτο, σε προειδοποίησα, δεν σε προειδοποίησα;
Γράψε ό,τι θέλεις, σου είπα, αλλά ευγενικά. Τόσο δύσκολο
είναι;
Δίνω στη δημοσιότητα το σχόλιο που είχα σβήσει. Μέσα στις επόμενες
μέρες θα τοποθετηθώ:
«Αβραάμ - Σάρα - Φαραώ
Τι να σου πω βρε ταλαίπωρε. Τι να σου πω!!!
Δεν ντρέπεσαι λιγάκι να στηρίζεις τη γνώμη σου σε συκοφαντίες
χειρίστου είδους;
Τα λέω αυτά φίλοι μου, καθώς ο κωστάκης, το τυρί των καλοπουλικών
ΑΠΑΤΕΩΝΩΝ που μελετά, το είδε και του άρεσε. Είχε "πλάκα" σύμφωνα
με το μυαλό του. Την φάκα όμως (της διαπόμπευσης) δεν την είδε. Και
η φάκα πιάνει τον κωστάκη σαν ποντικάκι. Γιατί ο Χρυσόστομος γράφει,
όχι καταφατικά όπως με σαχλαμαρώδη τρόπο γράφει ο κωστάκης αλλά
ΥΠΟΘΕΤΙΚΑ. Γιατί μετά συμπληρώνει (με έντονα):
Τις γαρ αν κατ' αξίαν ταύτην επαινέσειεν, ήτις μετά τοσαύτην σωφροσύνην,
και εν ηλικία τοιαύτη υπέρ του τον δίκαιον διασώσαι, όσον εις την οικείαν
γνώμην, και εις μοιχείαν εαυτήν εξέδωκεν, και συνουσίας ηνέσχετο βαρβαρικής;
Αλλά μικρόν ανάμεινον, και όψει του Θεού την ευμήχανον πρόνοιαν."
Και εφόσον το διάβασες: θα ήταν ποτέ δυνατόν, ο Χρυσόστομος, να θεωρούσε
πρόνοια του Θεού την μοιχεία και την βαρβαρική συνουσία; ΕΛΕΟΣ!!! Γράφει
δηλ. "περίμενε όμως να δεις την πρόνοια του θεού επί του θέματος".
Και φυσικά, ο Χρυσόστομος δεν σταματά εκεί. Όλο το κείμενο, ένα και
μοναδικό νόημα βγάζει, ακριβώς το αντίθετο από του κωστάκη:
"Σκόπει πόση του Θεού η μακροθυμία• πως ουκ εξ αρχής, ουδέ εκ
προοιμίων την ιδίαν επιδείκνυται πρόνοιαν, άλλα αφίησι πάντα γενέσθαι,
και εις αυτόν ΣΧΕΔΟΝ τον φάρυγγα του θηρίου εμπεσείν την γυναίκα,
και τότε την εαυτού δύναμιν πάσι ποιεί κατάδηλον."
Ο "ΣΧΕΔΟΝ" φάρυγγας του θηρίου μήπως σημαίνει ...ολίγον έγγυος μεγάλε;
Και συμπληρώνει ο Χρυσόστομος:
"ου δι' εκείνον μόνον την τιμωρίαν υπέμενον, αλλ' εικός ην και αυτούς
συμπράξαι και συνεργήσαι τη ΜΕΛΛΟΥΣΗ γίνεσθαι παρανομία."
Την ΜΕΛΛΟΝΤΙΚΗ παρανομία και όχι την συντελεσθείσα φίλτατε! Μήπως
αυτό επιβεβαιώνει ότι πιο πάνω έκανες ΑΠΑΤΗ, ως γνήσιος ΑΠΑΤΕΩΝΑΣ
και ΣΥΚΟΦΑΝΤΗΣ, απλός μιμητής του διαδικτυακού οχετού;
Και συνεχίζει και πάλι ο Χρυσόστομος:
"Δια τούτο ουν τη πολλή σφοδρότητι της τιμωρίας κατέσεισεν αυτού
την διάνοιαν, απέστησεν αυτόν της μιαράς τόλμης, ανεχαίτισεν αυτόν
της ορμής της αλόγιστου, επέσχεν αυτού την ακόλαστον γνώμην,
επέδησεν αυτού την επιθυμίαν την ακάθεκτον, του θυμού την μανίαν
εχαλίνωσε."
Δηλ. λέει ο Χρυσόστομος, από την τιμωρία, του 'φυγε ο τάκος του Φαραώ,
και του πέρασαν οι λιγούρες! Γιατί αν είχε πάει με τη Σάρα, καμμία θέση δεν
θα είχαν αυτές οι εκφράσεις εδώ:
"απομάκρυνε την τόλμη του", "συγκράτησε την ορμή του", "σταμάτησε
τις ακόλαστες προθέσεις του", "δέσμευσε την επιθυμία του" κ.λπ.
Έτσι λοιπόν, βλέπουν όλοι ότι παρερμήνευσες το ΥΠΟΘΕΤΙΚΟ της
διατύπωσης του Χρυσοστόμου και το έκανες κατάφαση, χωρίς ντροπή,
ανερυθρίαστα.
Μία λέξη μόνο ταιριάζει στην παρούσα κατάσταση:
ΑΗΔΙΑ!!!
ΚΑΙ ΦΥΣΙΚΑ, είναι κοινός τόπος στους ερμηνευτές ότι δεν πραγματοποιήθηκε
μοιχεία:
Λέει π.χ. ο Κολιτσάρας:
"Έστειλε εναντίον του Φαραώ πολλάς και οδυνηράς θλίψεις δια τας
απρεπείς διαθέσεις, τας όποιας είχεν απέναντι της Σάρρας. Αντιληφθείς
ο Φαραώ την αιτίαν των τιμωριών, απέδωσε την Σάρραν εις τον Αβραάμ και
διέταξεν αυλικούς του να προπέμψουν το ζεύγος με όλην την περιουσίαν των
εξω από τα όρια της Αιγύπτου."
Η πλάκα είναι ότι το γεγονός είναι γνωστό και σε έργα άσχετα με Ορθόδοξη
απολογητική. Για παράδειγμα γράφει ο Lemche Niels Peter στο "Η προϊστορία
του Βιβλικού Ισραήλ από τις αρχές έως το τέλος του 13ου αι. π.Χ.":
"Οι Αιγύπτιοι έφεραν στο χαρέμι του φαραώ, επειδή τη θεώρησαν αδελφή και
όχι σύζυγο του Αβραάμ. Η επέμβαση του Θεού βοήθησε τη Σάρα και έτσι δεν έγινε
σύζυγος του φαραώ, ενώ ο Αβραάμ πήρε ξανά πίσω τη σύζυγο του και παράλληλα
μια μεγάλη αποζημίωση από το φαραώ."
Αλλά είναι ΕΠΙΣΗΣ γνωστό και σε έργα ΠΑΝΤΕΛΩΣ άσχετα με απολογητική
και μάλιστα με τάσεις συγκρητισμού. Όπως το "Όμηρος και Βίβλος" του
Gordon H. Cyrus:
"Βασιλείς άρπαξαν τη Σάρρα δυό φορές από τον Αβραάμ...Στην Ιλιάδα όχι μόνο
παίρνουν την Ελένη από τον Μενέλαο, αλλά και τη Βρισηίδα από τον Αχιλλέα. Τη
Βρισηίδα την επιστρέφουν ανέπαφη στον Αχιλλέα (Ιλ. Τ 263) όπως τη Σάρρα στον
Αβραάμ."
Και φυσικά το ίδιο γράφει ΚΑΙ Ο ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ, στο στόμα του οποίου
ξεδιάντροπα έβαλες ανεξέλεγκτες καλοπουλικές πληροφορίες!
Η θεολογική ερμηνεία, που είναι αυτή που απασχόλησε τους Πατέρες και άλλους
ερμηνευτές είναι συγκεκριμένη και πάι δείχνει ότι δεν πραγματοποιήθηκε μοιχεία
(και από κει και πέρα, όποιος διαφωνεί ας φτιάξει δική του θρησκεία):
Ο Χρυσόστομος μιλά για το μάθημα υπομονής που αντλούν οι χριστιανοί
από εκεί, δηλ. ακόμη κι αν όλα φαίνονται δύσκολα και δυσοίωνα για τον πιστό,
εκείνος ας κάνει υπομονή και ας έχει πίστη στην αίσια έκβαση των γεγονότων
με τη βοήθεια του θεού.
Ο Αγουρίδης πάλι γράφει:
"Η προστασία των πηγών της ζωής. Δύο διηγήσεις δείχνουν, ανάμεσα σε άλλες
διδαχές, το σεβασμό με τον οποίο πρέπει να περιβάλλονται οι πηγές της ζωής...
η Σάρρα, η Ρεβέκκα πρέπει να γίνουν οι μητέρες του εκλεκτού λαού, του Ισραήλ:
πως να τολμήσουν ο Φαραώ (Γεν 12,12-20) ή ο Άβιμέλεχ (Γεν 20• 26,7-12) να
αναμείξουν τα ανθρώπινα έργα τους στην πράξη του Θεού; Και αν ο Αυνάν, με τον
εγωισμό του, εκτρέπει το σπέρμα του και το εμποδίζει να δημιουργήσει ζωή, αυτός
είναι που θα χάσει τη ζωή (Γεν 38, 8 εξ)."
ΥΓ
Μετά τις απάτες, έκανε και την ...μεγίστη των ερωτήσεων ο κωστάκης:
"Αναποδογυρίστε, ρε παιδί μου, τις αφηγήσεις και κάντε τες φύλλο και φτερό.
Βλέπετε εσείς έστω και μία ένδειξη, έστω και μία ισχνή υπόνοια ότι ο Αβραάμ ήξερε
τι τελικά θα γινόταν; Αν βρείτε κάτι, παρακαλώ διαφωτίστε με..."
Να αναρωτηθούμε βέβαια εμείς τι στην ευχή διαβάζει ο άνθρωπος αυτός. Γιατί
έβαλα π.χ. μια γιαγιά που βρήκα στον δρόμο να διαβάσει 5 εδάφια, και βρήκε αυτό
που ο κωστάκης ακόμη ψάχνει:
Για να ξέρει ο Αβραάμ τι χρειάζεται; Επειδή μιλάμε για την ΠΔ, σαφώς χρειάζεται
λίγη βοήθεια από τον Θεό. ΛΕΣ ο Αβραάμ να υπήρχε περίπτωση να την έχει; Έλα
μωρέ, που να τη βρει. Απλά...συνομιλούσε μαζί του:
"Και ο Κύριος φάνηκε στον Άβραμ, και του είπε" (Γεν. 12:7)
Σημείο πρώτο λοιπόν που μας δηλώνει αρκετές πιθανότητες ο Αβραάμ που έχει
κουβέντες με τον Θεό να έχει κα τη δυνατότητα να προγνωρίζει!
Αμ, και παρακάτω; Τι λέει; (στίχ. 12)
"θα συμβεί, λοιπόν, ώστε καθώς σε δουν οι Αιγύπτιοι θα πουν: Γυναίκα του είναι
αυτή• και θα με φονεύσουν, εσένα όμως θα σε διαφυλάξουν ζωντανή•"
ε, τώρα θα πει ο κωστάκης τα δικά του να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα. Εδώ
όμως ο Αβραάμ ξέρει τι θα γίνει με κινηματογραφική ακρίβεια:
Ξέρει o Αβραάμ τι θα πουν μόλις τη δουν, ξέρει ότι θα τον σκοτώσουν, ξέρει
ότι θα φυλάξουν ζωντανή τη Σάρα. Βεβαίως, θα μας πει ο κωστάκης ότι, ο
Αβραάμ είχε διαβάσει κάτι τελευταίες στατιστικές και ήξερε με ακρίβεια τι
ακριβώς κάνουν οι Αιγύπτιοι σε άνδρες και γυναίκες αλλά όχι μόνο αυτό,
η στατιστική έγραφε και τι ακριβώς έλεγαν! Πριν από κάθε φόνο, οι
Αιγύπτιοι έλεγαν: "Γυναίκα του είναι αυτή" και σκότωναν τον άνδρα!
Είναι λοιπόν γνωστή η ερμηνεία στους Ορθόδοξους ερμηνευτές ότι πρόκειται
για προφητική γνώση:
"Ο Αβραάμ γνωρίζει και πριν από το γεγονός τι πρόκειται να συμβεί (στίχ.
11-13)" (Ιερ. Φούντας).
ΥΓ
Τρέχα κωστάκη...Διαβάζω και τα υπόλοιπα που έχεις γράψει.
ΥΓ2
Αν θυμάσαι έγραψες:
Υ.Γ. Πιστεύεις όντως ότι δεν γράφω με επιθετική διάθεση; Γιατί εγώ άλλη
αίσθηση έχω. Σε μερικά άρθρα τουλάχιστον όπως για παράδειγμα στο
«Μπρρρ!!!!», ήταν τόσο έντονα τα συναισθήματα που με διακατείχαν όταν
έγραφα, που αν μπορούσα θα ’χα μπουκάρει στην οθόνη φώναζοντας: «Τι
λέτε ρεεε;; Επικοινωνείτε;;»!
ΆΡΑ καλέ μου κωστάκη, δεν με παρεξηγείς που κάτι φαινόμενα σαν κι εσένα
τα χτυπώ σαν χταπόδι. Φταίνε τα έντονα συναισθήματα που καλά γνωρίζεις...»
Επείγον:
Υπάρχει το επίμαχο απόσπασμα τού Χρυσόστομου στο Διαδίκτυο;
Στην Πατρολογία τού Migne πάντως δεν έχω καταφέρει να το εντοπίσω,
ενώ ούτε η αναζήτηση στο google έφερε κάποιο αποτέλεσμα. Μήπως
υπάρχει στα Αγγλικά ή στα Γερμανικά; Σε βιβλιοπωλεία επίσης και στη
βιβλιοθήκη που είχα ψάξει όταν ετοίμαζα το θέμα, δεν είχα βρει τίποτα.
Μπορείς λοιπόν αν γίνεται, να μου στείλεις το ΠΛΗΡΕΣ απόσπασμα
(στην αρχαία βέβαια εκδοχή) ώστε να σχηματίσω πληρέστερη εικόνα
προτού απαντήσω;
Λοιπόν παιδιά, επειδή τα πολλά λόγια είναι φτώχια, εδώ τελικά όντως
(πρέπει να) έκανα κάποιο λάθος: αυτό που έγραψα για τον Χρυσόστομο
ότι «στον “Παραινετικό εις την είσοδον τής Αγίας τεσσαρακοστής” υμνεί
το φιλάγαθον τής Σάρας που με αφοσίωση και αυταπάρνηση “υπέμενε
τη μοιχεία και τη βαρβαρική συνουσία”», όπως εκ των υστέρων διαπίστωσα,
είναι σχεδόν βέβαιο ότι δεν ειπώθηκε από τον Χρυσόστομο με το πνεύμα
που (δυστυχώς και ατυχώς) το μετέφερα εγώ. Έτσι λοιπόν ο φίλος με τον
οποίο κονταροχτυπιόμουν βδομάδες ολάκερες τώρα, αυτή τη φορά είχε
απόλυτο δίκιο: ο Χρυσόστομος ποτέ δεν εξέφρασε την πεποίθηση ότι
η μοιχεία, όταν επενέβη ο Θεός, είχε ήδη διαπραχθεί. Ούτε από το επίμαχο
απόσπασμα που μνημόνευσα φαίνεται να προκύπτει κάτι τέτοιο, ούτε και
από άλλα. Συνεπώς απολογούμαι για την ανακρίβειά αυτή που παρεισέφρησε
στο αρχικό μου κείμενο και την οποία ήδη αποκατέστησα στην αρχική
ανάρτηση, συμβολικά σήμερα, παραμονή των Τριών Ιεραρχών. Ήταν λοιπόν
ένα λάθος. Ένα λάθος όμως που σε καμία περίπτωση ΔΕΝ ΥΠΕΚΡΥΠΤΕ
ΔΟΛΟ. Αυτό, νομίζω, για τον προσεκτικό αναγνώστη τού blog θα πρέπει
να είναι απόλυτα σαφές.
Ας δούμε όμως τώρα το χρονικό τού λάθους:
1) Την επίμαχη πληροφορία όντως την άντλησα από το βιβλίο τού Μιχάλη
Καλόπουλου «Αβραάμ ο Μάγος» (σελ. 73) όπου παρατίθεται ένα εκτενές
απόσπασμα από το κείμενο τού Χρυσόστομου. Παρότι δε υπήρχαν
λεπτομερέστατες παραπομπές («Ι. Χρυσοστόμου, ΠΑΡΑΙΝΕΤΙΚΟΣ…
ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΤΕΣΣΑΡΑΚΟΣΤΗΣ ομιλία ΛΒ΄ ε΄, 25… [53.299.22] έως ς΄ 13
[53.300.47]), ήθελα να βεβαιωθώ ιδίοις όμμασιν ότι όλα αυτά τα εξωφρενικά
που φερόταν να είχε γράψει ο Χρυσόστομος, όντως περιέχονταν στο
κείμενο του. Δυστυχώς όμως παρά την κοπιαστική αναζήτηση σε βιβλιοθήκες,
βιβλιοπωλεία και διαδίκτυο, δεν κατάφερα να βρω το επίμαχο κείμενο. Ούτε
τότε, ούτε και τώρα που, μετά την υπόδειξη τού λάθους, επανέλαβα το ψάξιμο.
Έτσι - με μισή καρδιά - συμπεριέλαβα τελικά την αδιασταύρωτη πληροφορία
στην αρχική ανάρτηση θεωρώντας κάτι λιγότερο από… απίθανο ο Καλόπουλος
να είχε… εφευρέσει ένα τόσο λεπτομερές κείμενο που συν τοις άλλοις θύμιζε
απόλυτα το ύφος γραφής τού Χρυσόστομου. Αυτό όμως που δυστυχώς δεν
έλαβα καθόλου υπ’ όψιν και την έπαθα σαν αρχάριος, ήταν τα ##@%&***
τα αποσιωπητικά! Και δεν τα έλαβα υπ’ όψιν όχι επειδή δεν τα είδα, αλλά
επειδή, διάολε, ΔΕΝ τα εννόησα ως δηλωτικά παράλειψης, αλλά ως δηλωτικά
ΕΛΛΕΙΠΤΙΚΟΤΗΤΑΣ! Γι’ αυτό ακριβώς όταν κάνουμε διακειμενική χρήση
των αποσιωπητικών, είναι καλό να τα βάζουμε σε παρένθεση ή σε ορθογώνιες
αγκύλες: για να μην μπερδεύει ο έρμος ο αναγνώστης την ελλειπτικότητα με την
παράλειψη και τις βούρτσες με τις… - ξέρετε τώρα…
2) Όπως προείπα, το πρωτότυπο δυστυχώς δεν το έχω. Ο φίλος που μου
έγραψε, παρέθεσε μεν κάποιες φράσεις και αποσπάσματα που ΔΕΝ αναφέρει
ο Καλόπουλος, ΚΑΙ αυτά όμως δυστυχώς όχι εντός ενός συνεχούς κειμένου
με συνοχή και συμφραζόμενα, αλλά εν είδει μεμονομένων πληροφοριών.
Οπότε τι έπρεπε να κάνω τώρα εγώ; Να επαναλάμβανα το ίδιο λάθος
σχολιάζοντας κάτι για το οποίο δεν είχα ολοκληρωμένη εικόνα ή να βασιζόμουν
στις παραθέσεις που έλαβα; Ε τελικά αποφάσισα να πράξω το δεύτερο ۠
όχι τόσο για να μην δημιουργηθεί η εντύπωση ότι φυγοδικώ, αλλά πολύ
περισσότερο επειδή το συμπέρασμα που βγαίνει από αυτές, συνάδει απόλυτα
με άλλες αναφορές τού Χρυσόστομου για το ίδιο θέμα. Το ότι πάντως ΔΕΝ
έχω στα χέρια μου ολόκληρο το κείμενο, είναι και ο μοναδικός λόγος για τον
οποίο στον πρόλογο εξέφρασα - έστω και τυπικά - μια μικρή επιφύλαξη
λέγοντας ότι «(ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ) έκανα λάθος».
3) Μερικές σημαντικές λεπτομέρειες:
α) Στο απόσπασμα «Τις γαρ ΑΝ κατ' αξίαν ταύτην επαινέσειεν, ΗΤΙΣ μετά
τοσαύτην σωφροσύνην, και εν ηλικία τοιαύτη υπέρ του τον δίκαιον διασώσαι,
όσον εις την οικείαν γνώμην, και εις μοιχείαν εαυτήν εξέδωκεν, και συνουσίας
ηνέσχετο βαρβαρικής;» ο ρητορικά διατυπωμένος υποθετικός λόγος σταματά
στο «επαινέσειεν» («Διότι ποιος ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΕ ποτέ να την επαινέσει κατ'
αξίαν;»). Η αναφορική πρόταση που ακολουθεί δεν εκφράζει καμία απολύτως
υπόθεση.
β) Στο κείμενο τού Καλόπουλου αναφέρεται ο λόγιος τύπος παρατατικού
«ανέχετο» («συνουσίας ΑΝΕΧΕΤΟ βαρβαρικής»), στην παράθεση όμως που
έλαβα ο αόριστος «ηνέσχετο». Αν όντως ισχύει το δεύτερο, τότε υπάρχει τεράστια
διαφορά! Ο τύπος «ανέχετο» (αρχ.:«εινήχετο»), βλέπετε, (τον οποίο και διάβασα
εγώ) υποδηλώνει με απόλυτη σαφήνεια διαρκούσα ανοχή σε… προφανώς
επαναλαμβανόμενες πράξεις. Ο αόριστος «ηνέσχετο» όμως μπορεί να
ερμηνευτεί και διαφορετικά απ’ ότι με την ανοχή μίας μεμονωμένης (ασεβούς)
πράξης. Το «ανέχομαι», βλέπετε, είχε και την υποσημασία «συγκατατίθεμαι»,
οπότε στην περίπτωση αυτή η φράση «συνουσίας ηνέσχετο βαρβαρικής»
θα μπορούσε να σημαίνει και «(σε πρώτη φάση) συναίνεσε στο να διαπραχθεί
συνουσία»! Η εκδοχή αυτή δε ενισχύεται αν συνεκτιμηθούν και οι δύο προτάσεις
που ακολουθούν και τις οποίες εγώ δυστυχώς ποτέ δεν είχα δει: «“Αλλά μικρόν
ανάμεινον, και όψει του Θεού την ευμήχανον πρόνοιαν."». Στο κείμενο τού
Καλόπουλου αμέσως μετά τη φράση «συνουσίας ανέχετο βαρβαρικής»
ακολουθούσαν τα αποσιωπητικά και η παράθεση τελείωνε με την πρόταση:
«Είδες αγαπητέ μου την ευμήχανον του θεού σοφία;». «Είδες;» έλεγε δηλαδή,
και όχι «περίμενε να δεις»! Και βέβαια και για το άλλο έχει δίκιο ο φίλος:
η διατύπωση «“εις αυτόν ΣΧΕΔΟΝ τον φάρυγγα του θηρίου”» αποκλείει την
περίπτωση ο Χρυσόστομος - προσοχή: ο Χρυσόστομος! - να πίστευε
- προσοχή: να πίστευε! - ότι η μοιχεία είχε ήδη διαπραχθεί!
Το συμπέρασμα αυτό άλλωστε προκύπτει και από άλλα κείμενα τού
Χρυσόστομου, όπως για παράδειγμα από μία Ομιλία του όπου λέει ότι το όλο
σκηνικό έγινε μεταξύ άλλων «ίνα δειχθή […] και τής γυναικός η σωφροσύνη,
[…] ότι ενέπεσεν εις τας βαρβαρικάς χείρας, και ΤΗ ΣΕΜΝΟΤΗΤΑ ΔΙΕΤΗΡΗΣΕ»
(1) ή από έναν Λόγο όπου υμνώντας τη Σάρα που «την ελεεινήν υπόκρισιν
υποκρίνεσθαι ηναγκάζετο», καταλήγει ότι «η ύβρις εις έργον εξήλθε ΑΝ, ΕΙ ΜΗ
πάλιν ο Θεός ΔΙΕΚΩΛΥΣΕΝ» (2).
Συνεπώς ως προς την ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ άποψη τού Χρυσόστομου για το τι τελικά
συνέβη, τα πράγματα είναι, νομίζω, απολύτως ξεκάθαρα. Όπως το ίδιο
ξεκάθαρο ελπίζω να είναι πλέον μετά και τις διευκρινίσεις που έδωσα, το
γεγονός ότι στην περίπτωση αυτή, για όλα θα μπορούσα να κατηγορηθώ,
όχι όμως για δόλια διαστρέβλωση και απάτη. Αυτό θα ήταν νομίζω όχι απλώς
άδικο, αλλά - τολμώ να πω - εξωφρενικό!
Αυτά λοιπόν για να αποδοθούν τα τού καίσαρος τω καίσαρι και τα τού Θεού
τω Θεώ.
Πέραν τούτου όμως, για τα υπόλοιπα που έγραψε ο φίλος έχω σοβαρότατες
αντιρρήσεις:
1) Το ότι από το απόσπασμα «“ου δι' εκείνον μόνον την τιμωρίαν υπέμενον,
αλλ' εικός ην και αυτούς συμπράξαι και συνεργήσαι τη ΜΕΛΛΟΥΣΗ γίνεσθαι
παρανομία."» προκύπτει πως εδώ γίνεται λόγος για τη ΜΕΛΛΟΝΤΙΚΗ
παρανομία, με βρίσκει απόλυτα σύμφωνο. Οι αναφορές όμως στα μέλλοντα
γενέσθαι από την οπτική γωνία τού παρελθόντος ουδόλως αποκλείουν a priori
το ενδεχόμενο αυτά τελικά όντως να επισυνέβησαν! Όταν ο Χρυσόστομος λ. χ.
σε μια Ομιλία του (3) αναφερόμενος στο δίλημμα τού Αβραάμ (γυναίκα μου
και νεκρός ή αδερφή μου και ζωντανός;) λέει πως «δύο μελλόντων συμβαίνειν
δεινών, θάτερον δια τής αυτού σοφίας ανείλε», τι σημαίνει αυτό; Ότι το έτερο
«μέλλον συμβαίνειν» δεινόν που περίσσευε, δηλαδή το «αδερφή μου και
ζωντανός», τελικά… δεν συνέβη; Μα αφού αυτό ακριβώς έγινε!
Συνεπώς άλλο το ένα, άλλο τ’ άλλο. Χώρια που η επίμαχη παράθεση έτσι
όπως ήταν αποκομμένη από τα συμφραζόμενα, δεν ήταν απόλυτα σαφής.
2) Ομοίως ούτε οι αναφορές περί αναχαίτισης των ορμών τού Φαραώ μπορούν
να χαρακτηριστούν απόδειξη ότι δεν είχε προλάβει να πάει με τη Σάρα. Διαφωνώ
ριζικά με το συμπέρασμα αυτό, αφού όλα αυτά που έσκασαν στο κεφάλι τού
Αιγύπτιου και «του 'φυγε ο τάκος», ακριβώς γι’ αυτό μπορεί να συνέβησαν:
επειδή είχε προλάβει να κάνει τη ζημιά!
3) Το ότι είναι κοινός τόπος στους ερμηνευτές πως δεν πραγματοποιήθηκε
μοιχεία, ασφαλώς και το γνώριζα αφού αυτήν ακριβώς την ερμηνεία αμφισβητούσα
στο κείμενό μου!
Όσο δε για το γεγονός ότι ανάλογες θέσεις συναντά κανείς «και σε έργα άσχετα
με την Ορθόδοξη απολογητική», τέτοιου είδους αναφορές κατά κανόνα ΔΕΝ
υπεισέρχονται σε λεπτομέρειες αλλά προσεγγίζουν εντελώς επιφανειακά το
εκάστοτε θέμα, σκιαγραφώντας το όπως είναι ευρύτερα γνωστό μέσα από τη
χριστιανική διδασκαλία. Συνεπώς δεν νομίζω ότι η επίκληση των εν λόγω πηγών
προσθέτει κάτι ουσιαστικό στη συζήτηση.
4) Τα δύο εδάφια που υποτίθεται πως οδηγούν στο συμπέρασμα ότι - σε πείσμα
τής δικής μου θέσης - ο Αβραάμ όντως γνώριζε εκ των προτέρων τι τελικά θα
συνέβαινε, δεν βλέπω τι σχέση μπορεί να έχουν με το θέμα για το οποίο
συζητάμε. Στο Γένεσις, ΙΒ΄ 7 όπου ο Θεός παρουσιάζεται στον Αβραάμ, το μόνο
που του λέει είναι ότι οι απόγονοι του - ούτε καν αυτός ο ίδιος! - θα (κατα)λάμβαναν
τη γη των Χαναναίων. Περί Σάρας όμως, Φαραώ και τα συναφή, ουδέν. Σε άλλες
όμως περιπτώσεις όπου παρά τα διάφορα εμπόδια ο Θεός τελικά θα επενέβαινε
σωτήρια, αυτό προαναγγέλθηκε με απόλυτη σαφήνεια από Εκείνον (όπως π. χ.
στην Έξοδο με τις συνεχείς παλιμβουλίες τού Φαραώ πριν από την καταπόντιση
τού στρατού του στην Ερυθρά ή στο Ησαΐας, Ζ΄ 4 με τις διαβεβαιώσεις τού Γιαχβέ
προς τον προφήτη ότι μόλις κοπάσει η οργή Του, «πάλιν ιάσεται»).
Όσο για το έτερο εδάφιο, το 12, ούτε εδώ βλέπω κάποια απόδειξη ή ένδειξη
προφητικής γνώσης. Το αντίθετο, θα έλεγα! Άλλωστε εφόσον η Σάρα καλώς ή
κακώς ΠΟΤΕ δεν θεωρήθηκε ευθύς εξαρχής σύζυγος τού Αβραάμ και συνεπώς
ΠΟΤΕ δεν εκπληρώθηκε η υπόθεση «αν έβλεπαν οι Αιγύπτιοι ότι η Σάρα ήταν
γυναίκα του», ούτε βέβαια και η απόδοση «τότε θα τον σκότωναν», πώς
αποδεικνύεται η υποτιθέμενη προφητική γνώση; Και πώς είναι δυνατόν ο Θεός
να προειδοποίησε τον προφήτη Του για κάτι που ούτως ή άλλως δεν επρόκειτο
ποτέ να συμβεί; Το ότι άλλωστε θα τον σκότωναν, όπως ο ίδιος ο Αβραάμ είπε
στο δεύτερο περιστατικό με τον Αβιμέλεχ, δεν είναι ότι το γνώριζε (και πώς να
το γνώριζε άλλωστε αφού δεν επρόκειτο ποτέ να συμβεί;!), αλλά το ΥΠΕΘΕΣΕ ۠
το ΠΙΘΑΝΟΛΟΓΗΣΕ ۠ το ΦΟΒΗΘΗΚΕ! Αδίκως όμως όπως εκ των υστέρων
έδειξε η οργισμένη αντίδραση των «βαρβάρων» βασιλιάδων, κυρίως δε του
δεύτερου Αβιμέλεχ ο οποίος χωρίς καν να προηγηθεί κάποια τιμωρία θεόθεν,
μόλις αντιλήφθηκε τι παιζόταν πίσω από την πλάτη του με τη Ρεββέκα, έπαθε
ψυχικό τραλαλά! Πού ακριβώς είναι λοιπόν η περίφημη προφητική γνώση;
Και το χειρότερο: Σε τι ακριβώς θα συνίστατο «τού δικαίου η ανδρεία۠ ότι έφερεν
ευχαρίστως το γενόμενον» καὶ «τής γυναικός η σωφροσύνη, ότι ενέπεσεν εις τας
βαρβαρικάς χείρας, και την σεμνότητα διετήρησε», αν και οι δυο τους γνώριζαν
ήδη εκ των προτέρων ότι την κατάλληλη στιγμή θα επενέβαινε σαν από μηχανής
θεός ο … Θεός, αποτρέποντας το επαπειλούμενο κακό; Τότε όλη η παραπάνω
υμνολογία του Χρυσόστομου (4) θα ήταν άνευ αντικειμένου αφού η προφητική
γνώση θα σήμαινε ότι το ζευγάρι στην πραγματικότητα ενεργούσε εκ του
ασφαλούς! Και όχι μόνο αυτό: Αν ο Αβραάμ γνώριζε από την αρχή την αίσια
έκβαση τής ιστορίας, τότε γιατί ο Χρυσόστομος σε μία επιστολή του (5)
αναφερόμενος στο δράμα τού προφήτη έκανε λόγο για τον ΦΟΒΟ και τον
ΤΡΟΜΟ που κατέσεισε «την υψηλήν εκείνην και φιλόσοφον ψυχήν» και για
«τον αδάμαντα διαλυθέντα τη αγωνία»; Και σε κάποιο άλλο κείμενο (6) γιατί
έγραψε ότι «ει γαρ και μη το έργον εξέβη, αλλ’ αυτός ΤΟΥΤΟ ΠΡΟΣΕΔΟΚΗΣΕ
και πάντα ΕΦΕΡΕ ΓΕΝΝΑΙΩΣ […]»; Και τέλος, γιατί στη δεύτερη προς Κορινθίους
(7) επιστολή μιλώντας για το θέμα τής περίφημης «θυσίας τού Αβραάμ (Ισαάκ)»
ρωτάει ρητορικά: «Μήπως ο Αβραάμ γνώριζε εκ των προτέρων το μέλλον;
Μήπως προσπαθούσε να κερδίσει το έλεος τού Θεού;»; Στα δύο δε αυτά
ρητορικά ερωτήματα γιατί έδωσε μόνος του την απάντηση δηλώνοντας ότι
«έι γαρ και προφήτης ην, αλλ’ ΟΥ ΠΑΝΤΑ ο προφήτης οίδεν», δηλαδή πως
«κι αν ήταν (ο Αβραάμ) προφήτης, ο προφήτης ΔΕΝ ΓΝΩΡΙΖΕΙ ΤΑ ΠΑΝΤΑ»;
Κατόπιν τούτου, με συγχωρείς, φίλε μου, είπαμε να πέσουν λιγάκι οι τόνοι,
αλλά μου είναι αδύνατον να αποφύγω εδώ ένα δεύτερο… «μέγιστο» ερώτημα:
Γιαγιά, Αρχιμανδρίτης Φούντας ή… Χρυσόστομος;
Και μιά ακόμα απορία:
Σε μια ομιλία του (8) ο Χρυσόστομος αναφερόμενος στον Φαραώ δηλώνει
το εξής καταπληκτικό: «Ο αδελφήν λαμβάνων ΟΥΚ ΕΣΤΙ ΜΟΙΧΟΣ ۠ ο γαρ μοιχός
από της ΠΡΟΑΙΡΕΣΕΩΣ κρίνεται» Και συμπληρώνει: «Έτσι και ο Αιγύπτιος
παίρνοντας αυτήν όχι ως γυναίκα του Αβραάμ, αλλά ως αδερφή του, ΔΕΝ ΘΑ
ΚΡΙΝΟΤΑΝ ΩΣ ΜΟΙΧΟΣ.» Αφού λοιπόν ο Χρυσόστομος αναγνωρίζει ότι ο
Φαραώ στη συγκεκριμένη περίπτωση, ανυποψίαστος ων, δεν θα μπορούσε
ποτέ να κατηγορηθεί για «της μοιχείας το έγκλημα», πώς είναι δυνατόν σε
κάποια άλλη Ομιλία (9) να τον κατακεραυνώνει ως «μοιχείας εργάσασθαι
δράμα BΟΥΛΟΜΕΝΟ»; Και πώς είναι δυνατόν να ισχυρίζεται ότι ο Θεός δεν
τον τιμώρησε ήδη από την αρχή μεταξύ άλλων «ίνα δειχθή […] και του
βαρβάρου η ΑΚΟΛΑΣΙΑ, ότι αλλοτρία επήλθε ευνή», ότι την έπεσε δηλαδή
σε ξένο κρεβάτι; Και τέλος, γιατί παρακάτω τον παρουσιάζει ως έναν
βάρβαρο που «επιγνούς το αμάρτημα (σ. σ.: ΠΟΙΟ ΑΜΑΡΤΗΜΑ;;), ωμολόγησε
το παρανόμημα (σ. σ.: ΠΟΙΟ ΠΑΡΑΝΟΜΗΜΑ;;)» λέγοντας στον Αβραάμ:
«Τι εποιήσας τούτο; εις τι είπας, ότι αδελφή μου εστι; και ΜΙΚΡΟΥ ΑΝ ήμαρτον
(σ. σ.: ωπππ, εδώ υπάρχει πρόβλημα: αυτό το «παραλίγο» ΔΕΝ το είπε ο
Φαραώ, ούτε ο Αβιμέλεχ στο δεύτερο περιστατικό, αλλά ο άλλος Αβιμέλεχ
με τον Ισαάκ και τη Ρεββέκα στο Γένεσις, ΚΣΤ΄ 10!) ۠ ούτος δε μετά την
παρανομίαν (σ. σ.: ΠΟΙΑ ΠΑΡΑΝΟΜΙΑ;;) επηγωνίσατο (σ. σ.: δηλαδή τι
έπρεπε να κάνει ο άνθρωπος; Ν’ απολογηθεί κι από πάνω για τους
μπελάδες που του φόρτωσαν στα καλά τού καθουμένου;). Άθλιε και
ταλαίπωρε, Ήμαρτες, ησύχασον (σ. σ.:Μα πώς να ηρεμούσε αφού τον
έπνιγε το άδικο; Υπενθυμίζω ότι αφού η ΠΡΟΑΙΡΕΣΗ είναι που μετράει
κι αφού υποτίθεται ότι ούτως ή άλλως δεν είχε προλάβει να γίνει το κακό,
ο άνθρωπος ήταν εξ ορισμού ΑΘΩΟΣ!), μη πρόσθες αμαρτίαν εφ’ αμαρτίαν
(σ. σ.: ΠΟΙΑ ΑΜΑΡΤΙΑ ΠΑΝΩ ΣΕ ΠΟΙΑΝ ΑΛΛΗ;;)»;
Χωρίς την παραμικρή διάθεση ειρωνείας λοιπόν: Είναι ή δεν είναι αυτό
αντιφατική ερμηνεία; Φάσκει ή δεν αντιφάσκει εδώ ο Χρυσόστομος;
Συμπέρασμα: Αυτό που σίγουρα αλλάζει μετά τη (μέχρι ενός σημείου)
δικαιολογημένη κριτική που μου ασκήθηκε, είναι η εικόνα που είχε
διαμορφωθεί ως προς την ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΘΕΣΗ τού Χρυσοστόμου για το
αν στο Γένεσις, IB΄ διαπράχθηκε μοιχεία ή όχι. Από ’κει και πέρα όλα τα
υπόλοιπα συμπεράσματα, όχι μόνο δεν αποδυναμώθηκαν, αλλά ίσα-ίσα
που μέσα από την περαιτέρω έρευνα έχω την αίσθηση ότι ενισχύθηκαν
ακόμα περισσότερο!
Π Α Ρ Α Π Ο Μ Π Ε Σ:
patrologia.ct.aegean.gr/PG_Migne/John%20Chrysostom_PG%2047-64/
(1) Post reditum a priore exsilio, σελ. 1
(2) Ad Stagirium a daemone vexatum, σελ. 29
(3) De sanctis Bernice et Prosdoce, σελ. 3
(4) Post reditum a priore exsilio, σελ. 1
(5) Epistulae ad Olympiadem, σελ. 29
(6) Ad eos qui scandalizati sunt.pdf, σελ. 39
(7) In epistulam ii ad Corinthios (homiliae 1-30), σελ. 24
(8) De sanctis Bernice et Prosdoce, σελ. 3
(9) Post reditum a priore exsilio, σελ. 1
Δημοσίευση σχολίου