Δευτέρα λοιπόν σήμερα. Και χθες Κυριακή. «Ε και λοιπόν; Και προχθές Σαββάτο!», θα μου πείτε με το δίκιο σας απορημένοι. Αλλού όμως θέλω να καταλήξω, κι αυτός δεν ήταν παρά απλώς ο πρόλογος! Το -ασφαλώς ελάσσονος σημασίας- ζήτημα στο οποίο έστρεψε λοιπόν ο τρισκατάρατος ετούτη τη φορά την προσοχή μου, είναι η περιβόητη αργία τής Κυριακής: ορθώς προτάσσεται σε αγιότητα τού Σαββάτου ή μήπως θα ’πρεπε κανονικά να ισχύει το αντίθετο;
Για να πάρουμε όμως τα πράγματα με τη σειρά, ας κάνουμε ένα ταξίδι στο παρελθόν για να θυμηθούμε τι ακριβώς έλεγε η 4η εντολή που έδωσε ο Θεός-Χριστός-Άγιο Πνεύμα στον Μωυσή εκείνη την ιστορική μέρα στο Ιδαίον Άντρο…εεε, συγγνώμη, στο όρος Σινά, ήθελα να πω:
«Μνήσθητι την ημέρα των σαββάτων αγιάζειν αυτήν. Εξ ημέρας εργά και ποιήσεις πάντα τα έργα σου· τη δε ημέρα τη εβδόμη σάββατα Κυρίω τω Θεω σου· ου ποιήσεις εν αυτή παν έργον, συ και ο υιός σου και η θυγάτηρ σου, ο παις σου και η παιδίσκη σου, ο βους σου και το υποζύγιόν σου και παν κτηνος σου και ο προσήλυτος ο παροικων εν σοί. Εν γαρ εξ ημέραις εποίησε Κύριος τον ουρανόν και την γην και την θάλασσαν και πάντα τα εν αυτοίς και κατέπαυσε τη ημέρα τη εβδόμη· δια τούτο ευλόγησε Κύριος την ημέραν την εβδόμην και ηγίασεν αυτήν.»
Εδώ δηλαδή βλέπουμε τον Θεό-Χριστό-Άγιο Πνεύμα να ορίζει με απόλυτη σαφήνεια ότι την αγιασμένη ημέρα τού Σαββάτου, πάπαλα, δεν κουνάμε ούτε το δαχτυλάκι μας! Και δεν το κουνάμε για έναν απόλυτα συγκεκριμένο λόγο: επειδή κι εκείνος τη συγκεκριμένη μέρα -θα το βάλω σε εισαγωγικά, για να μην ερεθιστεί η σατιρική μου διάθεση-… «αναπαύτηκε». Σε κάποιο άλλο εδάφιο ωστόσο, και συγκεκριμένα στο Δευτερονόμιο Ε΄ 15, κάπως αλλιώτικα μας τα λένε τα πράγματα. Εκεί βλέπουμε τον Θεό-Χριστό-Άγιο Πνεύμα να δηλώνει ρητά ότι σκοπός τής αργίας τής εβδόμης ημέρας ήταν η διαρκής υπενθύμιση τής απελευθέρωσης των Εβραίων από τη δουλεία στην Αίγυπτο. Κάτσε να δεις πώς το λένε αυτό… Αντίφαση; Ανακολουθία; Είπα, ξείπα; Όπως και να το λένε όμως, αυτό που τελικά επικράτησε στην ορθόδοξη λατρεία ήταν η μετατόπιση τής αργίας τού Σαββάτου στην αμέσως επόμενη ημέρα, δηλαδή στην Κυριακή. Το πώς ακριβώς συνέβη αυτό και για ποιον λόγο, για να πω την αλήθεια δεν με πολυενδιαφέρει. Και λέω «δεν με πολυενδιαφέρει» επειδή δεν είναι το ζητούμενο εδώ. Δεν έχει δηλαδή για μένα κάποια ιδιαίτερη σημασία αν η καθιέρωση τής αργίας τής Κυριακής επιβλήθηκε από τον Μεγάλο Κωνσταντίνο με αυτοκρατορικό διάταγμα ή απλώς επισημοποιήθηκε μια σαφώς προγενέστερη, ευρέως διαδεδομένη λατρευτική πρακτική. Ούτε μ’ απασχολεί ιδιαίτερα αν η μεταβολή αυτή είχε βιβλικό έρεισμα ή όχι, αν συμβολίζει κάτι διαφορετικό σε σύγκριση με το Ιουδαϊκό Σάββατο ή ταυτίζεται μ΄ αυτό, αν συνάδει με τη διδασκαλία τού Ιησού ή έρχεται σε σύγκρουση μ’ αυτήν, αν το ένα κι αν το άλλο… Τίποτε απ’ όλα αυτά που ανέφερα δεν έχει για μένα κάποια ουσιαστική σημασία ως προς τα ερωτήματα που εγείρονται. Ποια είναι αυτά τα ερωτήματα; Εξηγώ λοιπόν:
Λένε λοιπόν οι Χριστιανοί ότι σε αντίθεση με την εντολή τού Θεού-Χριστού-Αγίου Πνεύματος περί τής αργίας τού Σαββάτου η οποία «εδόθη στους Ισραηλίτες εξαιτίας της σκληροκαρδίας των, για να αφιερώσoυν τουλάχιστον μία ημέρα στο Θεό, και να επιτρέπουν την ανάπαυση και στους δούλους και στα υποζύγια (Έξοδ. κ' 8-11. Δευτερ. ε' 13-14. Παροιμ. β' 10), […] η βάση της Κυριακής δεν ήταν η ανάπαυση, αλλά ή τέλεση της θείας ευχαριστίας, το γεγονός της ανάστασης του Χριστού».
Πρώτο ολίσθημα: σύμφωνα με το Έξοδος Κ΄ 10 και το Δευτερονόμιο Ε΄ 14, η ανάπαυση (η οποία ειρήσθω εν παρόδω δεν ίσχυε μόνο για τους δούλους και τα υποζύγια, αλλά και για όλα τα μέλη τής οικογένειας) αντίθετα μ’ αυτά που μας λέει το Αντιαιρετικό Εγκόλπιο ΔΕΝ ήταν το αίτιο, αλλά το αιτιατό! Το ποιο ήταν τώρα το αίτιο, μη με ρωτάτε γιατί θα με… κολάσετε! Διότι όπως ανέφερα και πιο πάνω, ενώ κάποια εδάφια μάς λένε πως η αργία τού Σαββάτου ορίστηκε από τον Θεό-Χριστό-Άγιο Πνεύμα να υπενθυμίζει το… ριλάξ μετά την ολοκλήρωση τής Δημιουργίας, αλλού διαβάζουμε ότι, όχι, η αργία στην πραγματικότητα αποτελούσε υπόμνηση τής… Εξόδου! Φοβερή συνέπεια δηλαδή… (1)
Δεύτερον: τι νόημα έχει η εμφατική επισήμανση ότι ο ίδιος ο Ιησούς, αλλά και κάποιοι προφήτες στηλίτευσαν τη φαρισαϊκή υποκρισία σχετικά με το ζήτημα των Σαββάτων; Τι ακριβώς αποδεικνύεται μ’ αυτό; Το ότι οι άνθρωποι έπρεπε να είναι ευσεβείς και τις υπόλοιπες μέρες, είναι κάτι περισσότερο από ευνόητο. Αυτό όμως ουδόλως αναιρεί τη σαφέστατη εντολή που είχε δοθεί στο Σινά. Εκτός κι αν τις ρητές διαβεβαιώσεις τού Χριστού ότι δεν είχε έρθει για να καταλύσει τον Νόμο, αλλά για να τον τηρήσει και να τον εκπληρώσει, και πως όσο θα υπήρχε ο ουρανός κι η γη ούτε ένα γιώτα ή ένα κόμμα δεν θα άλλαζε από τον Νόμο, δεν θα πρέπει να τις παίρνουμε και πολύ στα σοβαρά! Εξάλλου ένα είναι το ζητούμενο, κι όπως ίσως καταλάβατε, εκεί ήθελα να καταλήξω από την αρχή: από τη στιγμή που σύμφωνα με το δόγμα τού Τριαδικού Θεού, η εντολή δεν είχε δοθεί μόνο από τον Γιαχβέ αλλά ταυτόχρονα κι από τον Χριστό, πώς είναι δυνατόν Αυτός να αμφισβητούσε τώρα τα ίδια του τα λόγια; Αφού το είχε πει ξεκάθαρα: «Όσο υπάρχει ουρανός και γη, τίποτα δε θ’ αλλάξει από τον Νόμο έως ότου όλα εκπληρωθούν.». Κι αν δεν κάνω λάθος, τουλάχιστον η Δευτέρα Παρουσία ακόμα… εκκρεμεί, ενώ κι ο ουρανός με τη γη εξακολουθούν ακόμα να υπάρχουν! Κι όμως από τον Νόμο άλλαξαν… περισσότερα από ένα απλό γιώτα ή ένα κόμμα. Οπότε έχουμε ή δεν έχουμε όντως ζήτημα εδώ;
.
Για να πάρουμε όμως τα πράγματα με τη σειρά, ας κάνουμε ένα ταξίδι στο παρελθόν για να θυμηθούμε τι ακριβώς έλεγε η 4η εντολή που έδωσε ο Θεός-Χριστός-Άγιο Πνεύμα στον Μωυσή εκείνη την ιστορική μέρα στο Ιδαίον Άντρο…εεε, συγγνώμη, στο όρος Σινά, ήθελα να πω:
«Μνήσθητι την ημέρα των σαββάτων αγιάζειν αυτήν. Εξ ημέρας εργά και ποιήσεις πάντα τα έργα σου· τη δε ημέρα τη εβδόμη σάββατα Κυρίω τω Θεω σου· ου ποιήσεις εν αυτή παν έργον, συ και ο υιός σου και η θυγάτηρ σου, ο παις σου και η παιδίσκη σου, ο βους σου και το υποζύγιόν σου και παν κτηνος σου και ο προσήλυτος ο παροικων εν σοί. Εν γαρ εξ ημέραις εποίησε Κύριος τον ουρανόν και την γην και την θάλασσαν και πάντα τα εν αυτοίς και κατέπαυσε τη ημέρα τη εβδόμη· δια τούτο ευλόγησε Κύριος την ημέραν την εβδόμην και ηγίασεν αυτήν.»
Εδώ δηλαδή βλέπουμε τον Θεό-Χριστό-Άγιο Πνεύμα να ορίζει με απόλυτη σαφήνεια ότι την αγιασμένη ημέρα τού Σαββάτου, πάπαλα, δεν κουνάμε ούτε το δαχτυλάκι μας! Και δεν το κουνάμε για έναν απόλυτα συγκεκριμένο λόγο: επειδή κι εκείνος τη συγκεκριμένη μέρα -θα το βάλω σε εισαγωγικά, για να μην ερεθιστεί η σατιρική μου διάθεση-… «αναπαύτηκε». Σε κάποιο άλλο εδάφιο ωστόσο, και συγκεκριμένα στο Δευτερονόμιο Ε΄ 15, κάπως αλλιώτικα μας τα λένε τα πράγματα. Εκεί βλέπουμε τον Θεό-Χριστό-Άγιο Πνεύμα να δηλώνει ρητά ότι σκοπός τής αργίας τής εβδόμης ημέρας ήταν η διαρκής υπενθύμιση τής απελευθέρωσης των Εβραίων από τη δουλεία στην Αίγυπτο. Κάτσε να δεις πώς το λένε αυτό… Αντίφαση; Ανακολουθία; Είπα, ξείπα; Όπως και να το λένε όμως, αυτό που τελικά επικράτησε στην ορθόδοξη λατρεία ήταν η μετατόπιση τής αργίας τού Σαββάτου στην αμέσως επόμενη ημέρα, δηλαδή στην Κυριακή. Το πώς ακριβώς συνέβη αυτό και για ποιον λόγο, για να πω την αλήθεια δεν με πολυενδιαφέρει. Και λέω «δεν με πολυενδιαφέρει» επειδή δεν είναι το ζητούμενο εδώ. Δεν έχει δηλαδή για μένα κάποια ιδιαίτερη σημασία αν η καθιέρωση τής αργίας τής Κυριακής επιβλήθηκε από τον Μεγάλο Κωνσταντίνο με αυτοκρατορικό διάταγμα ή απλώς επισημοποιήθηκε μια σαφώς προγενέστερη, ευρέως διαδεδομένη λατρευτική πρακτική. Ούτε μ’ απασχολεί ιδιαίτερα αν η μεταβολή αυτή είχε βιβλικό έρεισμα ή όχι, αν συμβολίζει κάτι διαφορετικό σε σύγκριση με το Ιουδαϊκό Σάββατο ή ταυτίζεται μ΄ αυτό, αν συνάδει με τη διδασκαλία τού Ιησού ή έρχεται σε σύγκρουση μ’ αυτήν, αν το ένα κι αν το άλλο… Τίποτε απ’ όλα αυτά που ανέφερα δεν έχει για μένα κάποια ουσιαστική σημασία ως προς τα ερωτήματα που εγείρονται. Ποια είναι αυτά τα ερωτήματα; Εξηγώ λοιπόν:
Λένε λοιπόν οι Χριστιανοί ότι σε αντίθεση με την εντολή τού Θεού-Χριστού-Αγίου Πνεύματος περί τής αργίας τού Σαββάτου η οποία «εδόθη στους Ισραηλίτες εξαιτίας της σκληροκαρδίας των, για να αφιερώσoυν τουλάχιστον μία ημέρα στο Θεό, και να επιτρέπουν την ανάπαυση και στους δούλους και στα υποζύγια (Έξοδ. κ' 8-11. Δευτερ. ε' 13-14. Παροιμ. β' 10), […] η βάση της Κυριακής δεν ήταν η ανάπαυση, αλλά ή τέλεση της θείας ευχαριστίας, το γεγονός της ανάστασης του Χριστού».
Πρώτο ολίσθημα: σύμφωνα με το Έξοδος Κ΄ 10 και το Δευτερονόμιο Ε΄ 14, η ανάπαυση (η οποία ειρήσθω εν παρόδω δεν ίσχυε μόνο για τους δούλους και τα υποζύγια, αλλά και για όλα τα μέλη τής οικογένειας) αντίθετα μ’ αυτά που μας λέει το Αντιαιρετικό Εγκόλπιο ΔΕΝ ήταν το αίτιο, αλλά το αιτιατό! Το ποιο ήταν τώρα το αίτιο, μη με ρωτάτε γιατί θα με… κολάσετε! Διότι όπως ανέφερα και πιο πάνω, ενώ κάποια εδάφια μάς λένε πως η αργία τού Σαββάτου ορίστηκε από τον Θεό-Χριστό-Άγιο Πνεύμα να υπενθυμίζει το… ριλάξ μετά την ολοκλήρωση τής Δημιουργίας, αλλού διαβάζουμε ότι, όχι, η αργία στην πραγματικότητα αποτελούσε υπόμνηση τής… Εξόδου! Φοβερή συνέπεια δηλαδή… (1)
Δεύτερον: τι νόημα έχει η εμφατική επισήμανση ότι ο ίδιος ο Ιησούς, αλλά και κάποιοι προφήτες στηλίτευσαν τη φαρισαϊκή υποκρισία σχετικά με το ζήτημα των Σαββάτων; Τι ακριβώς αποδεικνύεται μ’ αυτό; Το ότι οι άνθρωποι έπρεπε να είναι ευσεβείς και τις υπόλοιπες μέρες, είναι κάτι περισσότερο από ευνόητο. Αυτό όμως ουδόλως αναιρεί τη σαφέστατη εντολή που είχε δοθεί στο Σινά. Εκτός κι αν τις ρητές διαβεβαιώσεις τού Χριστού ότι δεν είχε έρθει για να καταλύσει τον Νόμο, αλλά για να τον τηρήσει και να τον εκπληρώσει, και πως όσο θα υπήρχε ο ουρανός κι η γη ούτε ένα γιώτα ή ένα κόμμα δεν θα άλλαζε από τον Νόμο, δεν θα πρέπει να τις παίρνουμε και πολύ στα σοβαρά! Εξάλλου ένα είναι το ζητούμενο, κι όπως ίσως καταλάβατε, εκεί ήθελα να καταλήξω από την αρχή: από τη στιγμή που σύμφωνα με το δόγμα τού Τριαδικού Θεού, η εντολή δεν είχε δοθεί μόνο από τον Γιαχβέ αλλά ταυτόχρονα κι από τον Χριστό, πώς είναι δυνατόν Αυτός να αμφισβητούσε τώρα τα ίδια του τα λόγια; Αφού το είχε πει ξεκάθαρα: «Όσο υπάρχει ουρανός και γη, τίποτα δε θ’ αλλάξει από τον Νόμο έως ότου όλα εκπληρωθούν.». Κι αν δεν κάνω λάθος, τουλάχιστον η Δευτέρα Παρουσία ακόμα… εκκρεμεί, ενώ κι ο ουρανός με τη γη εξακολουθούν ακόμα να υπάρχουν! Κι όμως από τον Νόμο άλλαξαν… περισσότερα από ένα απλό γιώτα ή ένα κόμμα. Οπότε έχουμε ή δεν έχουμε όντως ζήτημα εδώ;
.
..
..
....
Π Α Ρ Α Π Ο Μ Π Ε Σ
[1] Και για να προλάβω πιθανές ενστάσεις άνευ περιεχομένου, εδώ σε καμία
περίπτωση δεν μπορεί να γίνει λόγος για «αλληλοσυμπληρούμενες αναφορές»,
διότι σε κανένα από τα σχετικά χωρία δεν υπάρχει κάποια λέξη ή φραστική
διατύπωση που να υποδηλώνει ότι σε μια παλαιότερη πληροφορία προστέθηκε
μια νέα η οποία πριν απλώς δεν είχε αναφερθεί. Καραμπινάτη περίπτωση
Π Α Ρ Α Π Ο Μ Π Ε Σ
[1] Και για να προλάβω πιθανές ενστάσεις άνευ περιεχομένου, εδώ σε καμία
περίπτωση δεν μπορεί να γίνει λόγος για «αλληλοσυμπληρούμενες αναφορές»,
διότι σε κανένα από τα σχετικά χωρία δεν υπάρχει κάποια λέξη ή φραστική
διατύπωση που να υποδηλώνει ότι σε μια παλαιότερη πληροφορία προστέθηκε
μια νέα η οποία πριν απλώς δεν είχε αναφερθεί. Καραμπινάτη περίπτωση
αντίφασης λοιπόν, και μάλιστα πού; Στον ίδιο τον Νόμο που υποτίθεται πως
δόθηκε από τον Τριαδικό Θεό!
..
..
..
..
12 σχόλια:
Διάβασα προσεκτικά το Δευτερονόμιον Ε' 1-21 και δε σχημάτισα την ίδια εντύπωση για το νόημα των φράσεων.
Το θέμα είναι ότι ενώ στο εδάφιο της Εξόδου είναι σαφές για ποιο λόγο διατάζει ο Θεός να τηρούμε την ημέρα του Σαββάτου ("...Εν γαρ εξ ημέραις εποίησε
Κύριος..."), στο Δευτερονόμιον δε φαίνεται να υπάρχει αιτιολογία.
Νωρίτερα στο Δευτερονόμιον, κεφ. Ε' 6, ο Θεός θυμίζει ότι λύτρωσε τον λαό του από τη σκλαβιά της Αιγύπτου, κάτι που το επαναλμβάνει αντί αιτιολογίας (έτσι μου φαίνεται εμένα) και στο Ε' 15: "θυμίσου ότι ήσουν σκλάβος στη γη της Αιγύπτου και ο Κύριος ο Θεός σου σε έβγαλε από εκεί κ.λπ.".
Εν ολίγοις, το επίμαχο χωρίο του Δευτερονομίου μοιάζει σαν να λέει: "Ο Θεός διατάζει να μην κάνεις τίποτα την ημέρα του Σαββάτου. Κι αν δε σ' αρέσει αυτό, έχε υπ' όψη σου ότι ο Θεός είναι πιο δυνατός από εσένα, κάποτε σε έκανε ελεύθερο από σκλάβο και άμα θέλει σε ξανακάνει σκλάβο και αλίμονό σου".
Καλημέρα Ηλία!
Η υπενθύμιση τής λύτρωσης των Εβραίων από τη δουλεία στην Αίγυπτο, δεν
υπάρχει μόνο στο Δευτερονόμιο Ε' 6, αλλά και στο Έξοδος Κ΄ 2, και μάλιστα και στις
δύο περιπτώσεις προτάσσεται των εντολών αποτελώντας αναπόσπαστο σημείο
αναφοράς τού αυτοπροσδιοριζόμενου και αποκαλυπτόμενου Γιαχβέ («εγώ ειμί […]»).
Η αναφορά αυτή δηλαδή δεν συνδέεται αποκλειστικά και μόνο με την 4η εντολή
περί τής αργίας τού Σαββάτου, αλλά με ολόκληρο τον Δεκάλογο.
Από κεί και πέρα αυτό που καθορίζει με απόλυτη σαφήνεια τη σχέση αιτίου και
αιτιατού είναι η φράση «διά τούτο» η οποία εισάγει το αιτιατό. Το αίτιο δε φυσικά
προηγείται. Στο Έξοδος Κ΄ 2 λοιπόν, όπως κι εσύ συμφώνησες, αμέσως μετά την
αναφορά του αιτίου (κατάπαυση κατά την 7η ημέρα τής Δημιουργίας) ακολουθεί
η φράση «διά τούτο» με την οποία εισάγεται το αιτιατό (ευλογία της συγκεκριμένης
ημέρας). Με τον ίδιο ακριβώς τρόπο λοιπόν, στο Δευτερονόμιο Ε' 15 αμέσως μετά
την αναφορά του αιτίου (λύτρωση από τη δουλεία της Αιγύπτου) ακολουθεί η φράση
«διά τούτο» η οποία κάνει ακριβώς την ίδια δουλειά που έκανε και στο έτερο εδάφιο
τής Εξόδου: εισάγει το αιτιατό (αγιασμός τού Σαββάτου). Το συμπέρασμα λοιπόν
που αβίαστα προκύπτει είναι ότι για το ίδιο αιτιατό (αργία τής εβδόμης ημέρας)
μας δίνονται δύο εντελώς διαφορετικά αίτια (Δημιουργία / Έξοδος) για τα οποία
όπως εξήγησα, δεν υπάρχει η παραμικρή, όχι απόδειξη, αλλά ούτε καν ένδειξη ότι
ίσως πρόκειται για αλληλοσυμπληρούμενες αναφορές.
Κατ΄αρχήν, εάν θυμάμαι καλά (και πλάκα, πλάκα θα ήθελα να φρεσκάρω λίγο τη μνήμη μου, ο Γκρηνμπεργκ στα Μυστήρια του Μωυσή τα γράφει) από τη Γέννεση προκύπτει ότι οι μέρες της Δημιουργίας ήταν...οκτώ! Τουτέστιν ακόμη και με την "καθαγίαση" της οποιασδήποτε ημέρας υπάρχει πρόβλημα, μιας και περισσεύει μία! Μπλέξιμο, ε; :):)
Παρεμπιπτόντως, οι εποχές αλλάζουν. Αλογοσκούφης δεν υπήρχε τότε. Αν υπήρχε, πολύ αμφιβάλλω αν θα ήταν ημέρα ανάπαυσης η έβδομη... :):):)
Το συμπέρασμα του Greenberg, αγαπητέ Άδη, ότι οι Δημιουργικές ημέρες στην
πραγματικότητα ήταν οχτώ και όχι εφτά, το διάβασα σ’ ένα άλλο του βιβλίο («101
μύθοι τής Βίβλου»), αλλά η θεωρία αυτή διατυπώθηκε βάσει της αγγλικής μετάφρασης
τού Βασιλέως Ιακώβου. Εκεί από την περιγραφή τής 2ης μέρας όντως απουσιάζει
η στερεότυπη φράση «ότι καλόν» που συνοδεύει την ολοκλήρωση κάθε μίας από τις
συνολικά έξι φάσεις τής Δημιουργίας. Στη μετάφραση των Εβδομήκοντα όμως, αυτό
δεν ισχύει. Εκεί η επίμαχη φράση χρησιμοποιείται ΚΑΙ τη δεύτερη μέρα! Από ’κει
και πέρα, εγώ φυσικα ουδέν πρόβλημα έχω με τις αργίες! Το είπα άλλωστε και
στον τίτλο: «Κυριακή γιορτή και σχόλη, να ’ταν η βδομάδα όλη…» ;-)
Καλησπέρα σε όλους!
Φίλε Κώστα συγχαρητήρια για τα τεκμηριωμένα σου άρθρα και τις αιχμηρές απόψεις σου. Θα σε χρησιμοποιώ από εδώ και πέρα ως βιβλιογραφική πηγή γνώσεων!
Πέρασε όποτε θες από το ιστολόγιό μου και ρίξε μια ματιά. Σε περίπτωση που σου αρέσει, θα χαιρόμουν αν με προσέθετες στα λινκς σου (εγώ το έκανα ήδη).
Φίλε Ανορθόδοξε,
καλωσόρισες στο «τι εστίν αλήθεια;» και σ’ ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου
λόγια. Με κάνεις να… κοκκινίζω! Στην πραγματικότητα, βλέπεις, οι γνώσεις
μου δεν είναι καθόλου πολλές ۬ απλώς είναι στη… σωστή δόση! ;-)
Έχει πιάσει λίγη σκόνη εδώ μεσα ή ιδέα μου ειναι; :):)
Μη φυσάς ρε, κι έχω αλλεργία! ;-)
Είδες όμως για πότε σου πέρασε; :):):)
Θαύμα, θαύμα!!
Μπήκα για ξεσκόνισμα... :-)
Φίλε Κώστα, συγχαρητήρια για τα εμπεριστατωμένα άρθρα σου και περισσότερα δεν γράφω, γιατί στις κολακείες δεν είμαι καλός.
Η απάντηση είναι απλή: Ισχύουν και τα δύο. Και η ανάπαυση (προσχή!) και η έξοδος.
Ο ελληνικός λαός, γνωστός για τις ορθόδοξες αντιλήψεις του, τηρεί κατά γράμμα το Μωσαϊκό Νόμο (για τους υπόλοιπους θα σε γελάσω).
Κάθε Σαββατοκύριακο (ιδίως τους θερμούς μήνες) επιχειρεί την "Έξοδο", εις ανάμνησιν της Εξόδου των Εβραίων(*). Ταυτοχρόνως δέ, ορισμένοι Έλληνες (5-10 κατά μ.ο. ημερησίως), μετά από μέθη, κούραση, υπερεκτίμηση ή απλώς ατυχία, επιτυγχάνουν και την "Ανάπαυση", με την Εκκλησιαστική έννοια του όρου.
Γι'αυτό έχουμε αργία και το Σάββατο και την Κυριακή (για ορισμένους τυχερούς)...
(*)Αμετανόητοι εθνικιστές διατείνονται ότι η Έξοδος του ΣΚ είναι αφιερωμένη στην Έξοδο του Μεσσολογγίου, καίτοι τα θύματα της τελευταίας ήταν σαφώς λιγότερα.
Να είσαι καλά!
Αγαπητέ Στέφανε, εγώ δυστυχώς λόγω κήλης μεσοσπονδύλιου δίσκου βρίσκομαι σε ανάπαυση διαρκείας! :(
Δημοσίευση σχολίου