Τo κάψιμο του Καρνάβαλου… (Περί «υιών ποιητών»)

Απόκριες λοιπόν. Η ιδανικότερη περίοδος δηλαδή για να ασχοληθούμε με... μασκαριλίκια και να κάψουμε τον Καρνάβαλο... Θα θυμάστε, λοιπόν, το κράξιμο διαρκείας που ’χα ρίξει στην Ο.Ο.Δ.Ε. με αφορμή την κατακρεούργηση της αρχαιοελληνικής φράσης υιός ποιητός. Στο επίμαχο κείμενο, για όσους δεν γνωρίζουν, ο συντάκτης είχε επιχειρήσει να εξηγήσει στους Μάρτυρες της Σκοπιάς ότι το 2ο πρόσωπο της τριαδικής θεότητας, δηλαδή ο Υιός, δεν κατασκευάστηκε από τον Πατέρα, αλλά γεννήθηκε (άχρονα) απ’ αυτόν:

Στο Σύμβολο της Πίστης, κάνουμε σαφή διαχωρισμό του «γεννητού» από το «κτιστό». Λέμε για τον Ιησού Χριστό: «Γεννηθέντα, ου ποιηθέντα». Δηλαδή: «γεννήθηκε, και δεν κατασκευάστηκε».

Και συνεχίζει το κείμενο:

Προχωράμε τώρα σε λεξικογραφική ανάλυση, από το πολύτομο «Μέγα Λεξικό Όλης Της Ελληνικής Γλώσσης» Δ. Δημητράκου, όπου παρέχει εκτός από τις λέξεις, και παραδείγματα: […]

Στο ίδιο λεξικό όμως, αν δούμε τη λέξη: «γεννητός», που είναι και η λέξη που μας ενδιαφέρει, αντιλαμβανόμαστε ΑΚΡΙΒΩΣ τη Χριστιανική διάκριση που κάνουν οι Χριστιανοί μεταξύ των λέξεων: «γεννητός» και «ποιητός». Λέει λοιπόν το λεξικό για τη λέξη: “γεννητός»: Ο δια γεννήσεως λαβών ύπαρξιν, συνήθως κατ’ αντίθεσιν προς το «ποιητός»: Πλάτωνος Νόμοι 923 Ε: «είτε γεννητός ων (υιός), είτε ποιητός».

Ειδικά το παράδειγμα αυτό, δείχνει ότι η διάκριση «γεννητού» και «ποιητού», είναι κάτι γνωστό από την προχριστιανική ακόμα εποχή, από τον 5ο αιώνα μ.Χ. στον καιρό του Πλάτωνος. Και σήμερα, 2,5 χιλιετίες αργότερα, έχουμε τους Μάρτυρες της Σκοπιάς, να μη μπορούν να καταλάβουν τη διαφορά των δύο αυτών εννοιών! Δηλαδή βρίσκονται ακόμα πιο πίσω από την εποχή του Πλάτωνα; Χειρότερα και από τους ειδωλολάτρες;

Αυτά έλεγε, λοιπόν, επί λέξει η απολογία. Κι εγώ, λοιπόν, σχολιάζοντας το προφανές, αυτό δηλαδή που έβλεπα αποτυπωμένο στη ροή του κειμένου, έκανα λόγο αρχικά για «σοβαρότατες ανακρίβειες», μετά για «λανθασμένη ερμηνεία», αργότερα για «τερατώδες λάθος» και κάποια στιγμή πια φορτωμένος από την απίστευτη φανατίλα του πολυπλόκαμου τρολ που είχε ενσκήψει σαν πληγή στο ιστολόγιο ετούτο, άφησα κατά μέρος τις ευγένειες και μίλησα καθαρά και ξάστερα για «απίστευτου μεγέθους διαστρέβλωση». Διότι όπως εξήγησα, στα αρχαία Ελληνικά το ποιητός όταν αναφερόταν σε τέκνο, δε σήμαινε… κατασκευασμένο, αλλά… υιοθετημένο! Και όχι μόνο το εξήγησα, αλλά το υπενθύμιζα σε τακτά χρονικά διαστήματα μπας και φιλοτιμούνταν κανείς να αποκαταστήσει το λάθος. Αλλά πού… Δύο φορές αφιέρωσα ξεχωριστά ποστ για το θέμα αυτό (το 81 και το 82), μία φορά ξεχωριστό σχόλιο, 15 (!) φορές το υπενθύμισα στην αρχή και στο τέλος άλλων σχολίων, κι αφού πια είδα κι απόειδα, το ’βαλα και στα… LoL στο κάτω μέρος της σελίδας, μπας και υπάρξει κάποια αντίδραση. Αλλά φευ! Παρόλο δε που ο καμουφλαρισμένος συνεργάτης της Ο.Ο.Δ.Ε. (ο οποίος, υπενθυμίζω, σε κάποιο άλλο απολογητικό κείμενο είχε προσυπογράψει την επίκληση της παραπλανητικής πληροφορίας) διάβασε τις υπενθυμίσεις και επανήλθε μάλιστα και με νέο σχόλιο, για την ταμπακιέρα κουβέντα! Ούτε μία λέξη ۬ ούτε μία αντίδραση!

Μέχρι που πριν από λίγες μέρες τον πέτυχα στου Ροΐδη όπου συνηθίζει να παρασιτεί. Το θέμα, λοιπόν, ήταν ο Κοσμάς ο Αιτωλός. Όμως ο άνθρωπος έκανε για άλλη μία φορά το λάθος, εντελώς αναίτια και απρόκλητα να με πιάσει στο στόμα του. Ε και τότε έγινε το… κακό. Η μια κουβέντα έφερε την άλλη μέχρι που κάποια στιγμή του… υπενθύμισα και το παλιό το ζήτημα το χιλιοξεχασμένο:

Επειδή έχεις βαλθεί να μας βγάλεις όλους εδώ μέσα απατεώνες, σε προκαλώ -αν φοράς παντελόνια- να πάρεις εδώ και τώρα ενώπιον όλων, ξεκάθαρη θέση για την απίστευτου μεγέθους διαστρέβλωση της αρχαιοελληνικής φράσης υιός ποιητός που διαπράχτηκε σε δύο κείμενα της Ο.Ο.Δ.Ε. εκ των οποίων το ένα προσυπέγραψε κάποιος απολογητής ονόματι… Papyrus 52. Kαλά, καλά, ξέρουμε, δεν έχεις καμία σχέση εσύ με τον εν λόγω απολογητή, αλλά να…, επειδή έχω βγάλει τα λυσσακά μου όλους αυτούς τους μήνες για την τερατώδη αυτή παραποίηση κι εκεί στην Ο.Ο.Δ.Ε. δε φαίνεται να ιδρώνει τ’ αφτί τους, μήπως θα μπορούσες να τους σκουντήσεις λιγάκι ή αν δεν έχεις προσωπικές επαφές μαζί τους, θα μπορούσες έστω να μας πεις πώς το βλέπεις το θέμα εσύ προσωπικά;

Και -ω του θαύματος- και ο πολυπλόκαμος κατάσκοπος πήρε επιτέλους θέση, και την Ο.Ο.Δ.Ε. σκούντησε και η Ο.Ο.Δ.Ε. απάντησε!! Τριπλό θαύμα δηλαδή! Αναπέμφθηκαν, βέβαια, δεήσεις και για… τέταρτο θαύμα, την αποτροπή δηλαδή της επερχόμενης γελοιοποίησης, αλλά οι προσευχές των απολογητών δεν εισακούστηκαν. Ίσως επειδή ο Θεός αγαπά τον κλέφτη, αλλά αγαπά και τον νοικοκύρη… Καθήστε λοιπόν τώρα, αγαπητοί φίλοι, αναπαυτικά στην καρέκλα σας και… LoLάρετε κατά βούληση!

Ο.Ο.Δ.Ε.:

[…] Λογικό ήταν φυσικά το να «μην ιδρώνει το αφτί μας», από τέτοιου είδους γελοία επιχειρήματα, (όπως και ΟΛΑ τα άλλα επιχειρήματα του εν λόγω «πνεύματος αντιλογίας»), μια και ουσιαστικά δεν λέει τίποτα σοβαρό! Επειδή, όσο και αν ψάξετε αυτά που γράψαμε εμείς, θα διαπιστώσετε ότι ΠΟΥΘΕΝΑ δεν είπαμε, ότι ο Πλάτωνας τεκμηριώνει τη Χριστιανική θέση περί γεννητού και ποιητού, ή ότι εννοεί «κατασκευασμένος», αλλά είπαμε σαφώς, ότι απλώς τεκμηριώνει την αρχαιότατη (από τότε) διάκριση, μεταξύ των λέξεων «ποιητό» και «γεννητό». Εμείς σαφέστατα γράψαμε: «Ειδικά το παράδειγμα αυτό, δείχνει ότι η διάκριση “γεννητού”  και “ποιητού”, είναι κάτι γνωστό από την προχριστιανική ακόμα εποχή, από τον 5ο αιώνα μ.Χ. στον καιρό του Πλάτωνος», και μάλιστα το τονίσαμε και με έντονα γράμματα!!! Προς τι λοιπόν μας κατηγορεί για «παραποίηση»; Τι παραποιήσαμε; Τη διάκριση γεννητού και ποιητού θέλαμε να δείξουμε από τον καιρό του Πλάτωνος, και την αποδείξαμε ξεκάθαρα. […]

Συνεπώς ουδέποτε υποστηρίξαμε, ότι ο Πλάτωνας εννόησε «κατασκευαστός», όπως ισχυρίζεται ο «αναιρετής» μας. Γι' αυτό και η «λογική» του υποτιθέμενου «αναιρετή» μας, είναι του τύπου: Η ΟΟΔΕ είπε ότι ο Πλάτωνας διακρίνει το «γεννητός» από το «ποιητός», και αφού το ποιητός σημαίνει «κατασκευαστός», άρα η ΟΟΔΕ είπε ότι ο υιοθετημένος είναι «κατασκευαστός". Δηλαδή ουσιαστικά μας λέει: «Το μπουζούκι είναι όργανο. Ο αστυνομικός είναι όργανο, άρα ο αστυνομικός είναι μπουζούκι». Ας μην παραπονιέται λοιπόν που δεν ασχολούμαστε με τα πραγματικά γελοία «επιχειρήματά» του.

Αυτά, λοιπόν, μου απάντησε η Ο.Ο.Δ.Ε. κι εγώ τώρα υποτίθεται πως διαψεύστηκα, εκτέθηκα, έγινα ρεζίλι και όλα τα σχετικά… Όμως αλίμονο, για να δούμε για ποιους ακριβώς ισχύουν στην πραγματικότητα τα παραπάνω. Τους απάντησα, λοιπόν, κι εγώ:

Εσείς λοιπόν, έξυπνα πουλάκιά μου (που από τη μύτη πιαστήκατε…), ΔΕΝ είπατε απλώς ότι και την εποχή του Πλάτωνα υπήρχε διάκριση μεταξύ «γεννητού» και «ποιητού», έτσι γενικά κι αόριστα, αλλά συνδέσατε τη διάκριση αυτή ρητά, άμεσα και εμφατικά με την αντίστοιχη χριστιανική, η οποία όπως είδαμε έλεγε πέραν πάσης αμφισβήτησης: ποιητός υιός= κατασκευασμένος υιός. Το είπατε καθαρά («αντιλαμβανόμαστε ΑΚΡΙΒΩΣ τη Χριστιανική διάκριση που κάνουν οι Χριστιανοί μεταξύ των λέξεων») και δυστυχώς για σας πίσω δε γυρίζει. Το μόνο που μπορείτε να κάνετε για να περιορίσετε τη ζημιά, είναι να παραδεχθείτε ρητά και επίσημα ότι ανεξάρτητα από το τι πραγματικά εννοούσατε, έτσι όπως το γράψατε στο κείμενό σας, καλώς κατάλαβα αυτά που κατάλαβα και συνεπώς καλώς σάς έκραξα!

Σας είχα προειδοποιήσει κάποτε ότι [...] είναι άσκοπο να επιχειρείτε ρητορικά κόλπα μαζί μου. Εσείς όμως δε δώσατε σημασία στην προειδοποίησή μου αυτή και ιδού τώρα το αποτέλεσμα…

Και βέβαια, το ίδιο το γεγονός ότι, εσύ Δηδρ, προτού καν αναφέρω ποια ήταν η λέξη που έκανε τη διαφορά (η λέξη δηλαδή «ακριβώς»), είχες ήδη… ψυλλιαστεί πού εστιαζόταν το πρόβλημα και τσουπ, ακριβώς εκεί πρόλαβες να τρέξεις, τα λέει όλα! Κάτσε να δεις, πώς   το λέμε λαϊκιστί... - «καρφώθηκες»;

Καρφώθηκε, λοιπόν, ο φίλος μας, παιδιά. Και μάλιστα καρφώθηκε πολύ άσχημα. Διαβάστε όλα αυτά τα σάπια που έγραψε στην απέλπιδα προσπάθειά του να διαστρέψει την αδιαμφισβήτητη σημασία της λέξης «ΑΚΡΙΒΩΣ» και να προετοιμάσει ψυχολογικά τους αναγνώστες για την επερχόμενη απάντηση της Ο.Ο.Δ.Ε., και θα τον λυπηθεί η ψυχή σας! 24 Φεβρουαρίου, λοιπόν, και ώρα 10:35 ακούστηκε η πρώτη προαναγγελία των όσων δημοσίευσε η Ο.Ο.Δ.Ε. την... επομένη (απίστευτο κάρφωμα, ρε παιδιά, LoL!!):

Έτσι, η λέξη «ΑΚΡΙΒΩΣ» δεν φαίνεται να πηγαίνει στο Ορθόδοξο Δόγμα, αλλά στη ΔΙΑΚΡΙΣΗ των εννοιών! Δεν νομίζω ότι εξηγείται αλλιώς. […]

Με τη λέξη «ΑΚΡΙΒΩΣ» θα πρέπει (σ.σ. υποθέτει… - καλόο!) να εννοούν ότι άλλος ο γιος που γεννήθηκε και άλλος ο γιος που υιοθετήθηκε δηλ. ΔΕΝ γεννήθηκε από εκείνη που τον έχει στο σπίτι της. Άρα η διαφορά του «γεννητός» και του «ποιητός» εννοείται με βάση το λεξικό και όχι το Δόγμα. Το παράθεμα από τον Πλάτωνα δεν φαίνεται να μπαίνει ως προφητικό από την ΟΟΔΕ, αλλά ως αντιγραφή από τα ίδια τα λεξικά, για να δείξουν ότι το «γεννητός» ΔΕΝ μπερδεύεται με το «ποιητός» ούτε καν στην Αρχαία Ελλάδα, όπου το ένα σημαίνει κάποιον τον γέννησε η ΙΔΙΑ η μάνα του από την κοιλιά της, ενώ το άλλο σημαίνει ότι κάποιοι τον υιοθέτησαν και άρα οι έννοιες διαφέρουν. […]

Κι εγώ, λοιπόν, που λατρεύω να εκθέτω τις πονηριές των απολογητών στον δημόσιο γέλωτα, θα ξαναπώ ότι οι αστείες αυτές δικαιολογίες απορρίπτονται και επιστρέφονται στους αποστολείς ως επιεικώς απαράδεχτες (επιπέδου νηπιαγωγείου και κάτω), αφού, επαναλαμβάνω, οι ακριβείς διατυπώσεις που χρησιμοποιήθηκαν ΔΕΝ αφορούσαν το απλό γεγονός ότι και στην αρχαία Ελλάδα άλλο πράγμα σήμαινε ο γεννητός υιός και άλλο ο ποιητός (αδιάφορο τι), αλλά συνδέθηκαν ρητά, άμεσα και εμφατικά («ΑΚΡΙΒΩΣ τη Χριστιανική διάκριση») με την ορθόδοξη ερμηνεία, η οποία -όπως όλοι είδαμε- έλεγε: ποιητός υιός= κατασκευασμένος υιός και όχι γεννητός.

Κατόπιν τούτου λοιπόν προτείνω στην αξιότιμη Ο.Ο.Δ.Ε. να επαναδιατυπώσει τη χαριτωμένη παράγραφο περί «αστυνομικού και μπουζουκιού» που μου αφιέρωσαν,

από:

[…] Η ΟΟΔΕ είπε ότι ο Πλάτωνας διακρίνει το «γεννητός» από το «ποιητός», και αφού το «ποιητός» σημαίνει «κατασκευαστός», άρα η ΟΟΔΕ είπε ότι ο υιοθετημένος είναι «κατασκευαστός». Δηλαδή ουσιαστικά μας λέει: «Το μπουζούκι είναι όργανο. Ο αστυνομικός είναι όργανο, άρα ο αστυνομικός είναι μπουζούκι». Ας μην παραπονιέται λοιπόν που δεν ασχολούμαστε με τα πραγματικά γελοία «επιχειρήματά» του 

σε:

Η Ο.Ο.Δ.Ε. είπε ότι ο Πλάτωνας διακρίνει το «γεννητός» από το «ποιητός» με τον ίδιον ακριβώς τρόπο που το αντιλαμβανόμαστε και εμείς οι ορθόδοξοι, και επειδή στα αρχαία Ελληνικά το «υιός ποιητός» δυστυχώς για μας δεν είχε τη σημασία που αφήσαμε όλους να καταλάβουν ότι είχε, την… κάτσαμε! Πώς να ασχολούμασταν, λοιπόν, με τα καταραμένα τα επιχειρήματα του (γκρρρ!!) αναιρετή μας; Το κάναμε όταν πια δε γινόταν διαφορετικά, όταν δηλαδή μας έκραξε σε ένα μπλογκ με πολλαπλάσια επισκεψιμότητα και συμμετοχή από το καταραμένο το δικό του.

Και βέβαια όχι μόνο ΔΕΝ σκοπεύω να ζητήσω συγγνώμη από την Ο.Ο.Δ.Ε. ή να κάνω... κωλοτούμπα όπως τόλμησε να μου προτείνει ειρωνικά το ορνιθόμορφο τρολ που είχε προσυπογράψει την παραποίηση, αλλά θα συνεχίσω ακάθεκτος το ανελέητο κράξιμο μέχρι να βάλουν επιτέλους μυαλό και να καταλάβουν ότι το άνοστο κουτόχορτο που σερβίρουν στο ευσεβές ποίμνιο, δεν αρέσει σε όλους τους ανθρώπους…
..
..