..
Αγαπητοί φίλοι, καλωσορίσατε στο διαδικτυακό τσαρδί μου!
Ελπίζω παρά την έλλειψη ιδιαιτέρων ανέσεων να νιώσετε όλοι σαν στο σπίτι σας!
Μπορείτε επίσης μετά, αν θέλετε, να περάσετε και δίπλα
στα τραγούδια που αγαπώ.
Εκεί έχει μόνο... μουσική!

τι εστιν αλήθεια;

Πιλάτος (Κατά Ιωάννην, ΙΗ΄ 38)

Αναλυτικός κατάλογος

..
128. Anybody home?
127. Που λέτε, λοιπόν, πάτερ Γεώργιε…
126. «Άγιο φως» (και η κουβέντα συνεχίζεται...)
125. Το θαύμα είναι η... ευχή που... αγιάζει το φως!! (deutsch hier)
124. Το «τι εστιν αλήθεια;» και στα Γερμανικά!
123. Σώσον, Κύριε, τον λαόν σου...
122. Τρία πουλάκια κάθονταν…
121. Μεταξύ θρησκοληψίας και παράνοιας
120. Απρόσκλητοι σε μια χριστιανική χώρα...
119. «Άγιο Φως»: η άλλη όψη τού νομίσματος (deutsch hier)
118. Ποιο ήταν το... θαύμα
117. Οι... άσφαιρες «πύρινες σφαίρες» (deutsch hier)
116. Αστραπές και κεραυνοί (στου φακού μας το γυαλί)... (deutsch hier)
115. Φωτιά στα μπατζάκιά μας...
114. Περί τής προφητείας τού Ησαΐα (Εμπλουτ. αναδημ.)
113. Το χρονικό μιας κωλοτούμπας...
112. Περί τού «αγνώστου θεού» (Αναδημ.)
111. Μπεεεεεε!! (Κάτω τα κεφάλια ωρέ χριστιανοί!)
110. Εγκλωβισμένοι στη ζώνη τού Λυκόφωτος…
109. Τo κάψιμο τού Καρνάβαλου… (Περί «υιών ποιητών»)
108. Άντε βρε, χρόνια πολλά!
107. Η μαρτυρία τού Τάκιτου
106. Home alone 2
105. Σήμερα τα Φώτα κι ο φωτισμός...
104. Η μαρτυρία τού Πλινίου τού Νεοτέρου
103. Η μαρτυρία τού Σουητώνιου
102. Cute Christmas Cartoon
101. Unheilig - Kling Glöckchen ... vom Album
100. Ο γυμνός νεανίσκος στή Γεσθημανή
..99. Δεν ξέρω, δεν είδα, δεν άκουσα...
..98. Βίντεο: Καλόπουλος vs. π. Καρπαθίου
..97. Τι εμοί και σοί (κοινώς, τη ρόκα σου εσύ!);
..96. Μήνυμα προς πάσαν κατεύθυνση
..95. Μπαμ και κάτω (Περί τού Τάε Κβον Ντο)
..94. Ορθόδοξη κβαντική φυσική και τα μυαλά στα κάγκελα!
..93. Λυπάμαι, αλλά δε γίνεται αλλιώς!
..92. Η αμαρτωλή ιστορία μιας απογραφής
..91. Κυριακή γιορτή και σχόλη, να ’ταν η βδομάδα όλη…
..90. Μυρώστε με ν’... αγιάσω!
..89. Μέχρι να... παγώσει η κόλαση...
..88. H αειμεσιτεύουσα Βασίλισσα των Ουρανών
..87. Περί τού Ιωάννη τού Ριγολόγου
..86. Βίντεο με τον Μεταλληνό: Αξίζει να το δεις!
..85. Είμαστε και σε... κρίσιμη ηλικία...
..84. Η αβάσταχτη ελαφρότητα τού απολογήσθαι
..83. Αποκαλυπτήρια (Sit back and enjoy the show!)
..82. Περί... υιών
..81. Περί «γεννητού» και «κτιστού» (και… «ποιητού»)
..80. Παιδιά, έχουμε γενέθλια!
..79. Τον αναγνωρίζετε;
..78. Ένα... φοβερά δύσκολο… απλό ερώτημα!!
..77. Προβληματισμών συνέχεια...
..76. Προβληματισμοί...
..75. Ανοίξτε κανένα παράθυρο, ρε παιδιά!
..74. ΜΟΝΟΣ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ (HOME ALONE)
..73. Δάσκαλε, για ρίξε ένα... repeat σε παρακαλώ!
..72. Αχαχαχαχαχαχα!
..71. Τα παιδιά τού Ζεβεδαίου ποιον είχαν πατέρα;
..70. Chicken Techno
..69. Εύτυχος και Ελπήνωρ (Αν έχεις... τύχη διάβαινε!)
..68. Περί τής γνωστής-άγνωστης εξέγερσης
..67. Η αναγκαιότητα τής πίστης
..66. Το μυστήριο τού Βαραββά
..65. Ω Αυτοκράτορ, εγρήγορας ή καθεύδης;
..64. Τα κινητά σας, ρεεεεε!!
..63. Προς Ο.Ο.Δ.Ε. (Περί του Αγίου Φωτός)
..62. Ο σωστός τρόπος να κάνεις τον σταυρό σου!
..61. Περί του Τιμίου Ξύλου
..60. Περί της αναγκαιότητας τού κακού
..59. Περί του «Πίστευε και μη ερεύνα»
..58. DEPECHE MODE - «Βlasphemous rumours»
..57. Κωδικός «Λαντσιάνο»
..56. Περί των… «γνωστών αγνώστων»
..55. Περί εικόνων
..54. Ισορροπημένη ανισορροπία ή… ανισόρροπη ισορροπία;
..53. Το χρονικό μιας... κλωνοποίησης
..52. Λάιονελ Ρότσιλντ - η περιπέτεια ενός όρκου
..51. Μπήκαν στην πόλη οι οχτροί
..50. Merry Christmas Mr. Bean
..49. Προς κέντρα λακτίζειν
..48. Ο δίκαιος και ο δυνάστης
..47. Μια υπέροχη Κυριακάτικη εμπειρία ...
..46. Οι Δέκα Πληγές τού ... Ιπούουερ!
..45. Με τα δυο χεράακια, πλάθω σκ*****άακια...
..44. Γκρρρρ!!! Αυτό δεν είναι δυνατόν!!!!!!
..43. For yooour eyes onlyyyyy ...
..42. Περί Θεού: Εν οίδα ότι ουδέν οίδα
..41. Περί Κυρίλλου και Υπατίας τής Αλεξανδρινής
..40. «Λάβετε, φάγετε ...» - ποιος το είπε τελικά;
..39. Οι βολεμένοι μικροαστοί τής θρησκευτικής πίστης
..38. Life: press DELETE
..37. Μεταξύ πατέρα και γιού
..36. Ρε παιδιά, μήπως έχει κανείς την ... ακριβή ώρα;
..35. O Ελισαίος, οι αρκούδες και οι ... αρκουδιές!
..34. Η διάβαση της Ερυθράς και ο … Ρα!
..33. Περί … «αλλοτρίων» θαυμάτων
..32. Η μάχη για τους … «αναποφάσιστους»
..31. Οι ... Χριστιανοαντιγιαχβεβουδιστοϊνδουιστές
..30. Καλησπέρα, γιατρέ ... Είμαι ο ... Απόλλων!!
..29. Μπρρρρ!!!
..28. Πώς το 40 χώρεσε μέσα στο ... 1 !!!
..27. Πώς το 40 χώρεσε μέσα στο ... 3 !!!
..26. Ο απαγχονισμός τής ... κοινής λογικής
..25. (Γενικά) περί αντιφάσεων
..24. Βασίλεψε ο ήλιος (και ... νίκησε ο Δαβίδ!)
..23. Τα ... ακριβώς 153 (υπόπτου προελεύσεως) ψάρια
..22. Οι δαίμονες και οι ... τετράποδες μπριζόλες
..21. Αμαρτίαι γονέων παιδεύουσι τέκνα
..20. Περί θεοπνευστίας
..19. Η μυστηριώδης Σινδόνη τού Τορίνο
..18. Περιέχει η Γένεση προφητείες γιά την Αποκάλυψη;
..17. Να ζει κανείς ή να μη ζει ... (Περί Αδάμ και Εύας) ...
..16. Η δημιουργία των πτηνών
..15. Εξαγαγέτω τα ύδατα ερπετά (και η φαντασία...
........δεινοσαύρους
..14. Άμοιρε άνθρωπε, τι σού ’μελλε να πάθεις!
..13. Ρουάχ -φύσηξε ο άνεμος (μας πήρε και ... μας σήκωσε)!
..12. Ολική έκλειψη ηλίου, σελήνης και ... νοημοσύνης
..11. Οι κατά ... φαντασίαν γνωρίζοντες
..10. Η σιωπή των αμνών (Περί τού Αγίου Φωτός)
...9. Η πινακίδα Ι.Ν.Β.Ι.
...8. Θεïκό σχέδιο ή … σατανική αντιγραφή;
...7. Δάσκαλε που δίδασκες ...
...6. Η καραμέλα των «ανθρωπομορφικών εκφράσεων»
...5. Περί «δημοκρατικότητας»
...4. Όλα συγχωρούνται; - Μμμ, δε νομίζω.
...3. Ο (διάτρητος) παρθενικός υμένας
...2. ΗΣΑΪΑΣ, Ζ΄ 14 - παρθένος(= ανέγγιχτη) ή ...
.......παρθένος (= νεάνις);
...1. Συγγνώμη, δεν μπορώ να περιμένω άλλο πια!

Επειδή όλα κάποτε τελειώνουν...

Επειδή όλα κάποτε τελειώνουν...

Τετάρτη 20 Φεβρουαρίου 2008

Περί εικόνων

............................................................

Είναι οι εικόνες των χριστιανών είδωλα ή όχι; Διαπράττουν οι πιστοί χωρίς να το καταλαβαίνουν -και το χειρότερο, ενθαρρυνόμενοι από την ίδια την Εκκλησία-, φοβερό και τρομερό αμάρτημα όταν προσέρχονται ευλαβώς σ’ αυτές, ή πρόκειται περί μιας ανυπόστατης κατηγορίας των σύγχρονων εικονομάχων που δεν διαθέτει κανένα απολύτως θεολογικό έρεισμα; Αυτό το ακανθώδες ζήτημα θα επιχειρήσουμε να προσεγγίσουμε σήμερα, κι όπου μας βγάλει...
..
Τα βασικά επιχειρήματα των ορθοδόξων
..
Σύμφωνα, λοιπόν, με την ορθόδοξη ερμηνεία, η παρουσία και χρήση εικόνων εντός της χριστιανικής λατρείας σε καμία περίπτωση δεν μπορεί
να χαρακτηριστεί ειδωλολατρία, αφού:
..
α) σε απόλυτη αρμονία με τα εδάφια Ησαϊας, Μ΄ 18-20, ΜΔ΄ 9-20, Προς Ρωμαίους, Α΄ 18 αλλά και με τις αποφάσεις της Ζ΄ Οικουμενικής Συνόδου, με τις εικόνες ΔΕΝ επιχειρείται να απεικονισθεί ο άκτιστος και αόρατος Θεός,
..
β) η απεικόνιση του Χριστού αφορά αποκλειστικά και μόνο την ανθρώπινη φύση του (που γνωρίσαμε) και όχι τη θεϊκή (που ακόμα δεν γνωρίσαμε),
..
γ) η απαγόρευση της 2ης εντολής αφορά την απεικόνιση κτισμάτων ως
ΘΕΩΝ, κάτι που φαίνεται κι απ’ το Δευτερονόμιο, Δ΄ 12-19 όπου στις αναλυτικές αναφορές των απαγορευμένων λατρευτικών απεικονίσεων περιέχονται αρσενικά ή θηλυκά -κρατείστε το αυτό!- κτήνη, πτηνά, ερπετά, ψάρια, ουράνια σώματα, αλλά όχι… άγιοι,

δ) ακόμα και στον ναό του Σολωμόντα υπήρχαν ομοιώματα βοδιών, στη δε Κιβωτό της Διαθήκης ομοιώματα αγγέλων,

ε) στους αγίους που απεικονίζονται στις εικόνες ΔΕΝ αποδίδεται λατρεία, παρά μόνο τιμή και σεβασμός,

στ) δεν είναι το υλικό της εικόνας στο οποίο αποδίδεται τιμή, αλλά το απεικονιζόμενο πρόσωπο
αφού -όπως είπε ο Μέγας Βασίλειος- «η της
εικόνος τιμή επί το πρωτότυπον διαβαίνει», δηλαδή σε απλά Ελληνικά -και όπως επίσης συμφώνησαν οι Άγιος Αθανάσιος και Άγιος Θεόδωρος-, εικόνα και απεικονιζόμενο πρωτότυπο είναι σε τελική ανάλυση ένα και το αυτό (!) και
......
ζ) (κατά τ’ άλλα) σε αντίθεση με τους ειδωλολάτρες οι οποίοι απέδιδαν στα αγάλματα υπερφυσικές ικανότητες, οι χριστιανοί ΔΕΝ πιστεύουν ότι οι εικόνες αυτές καθαυτές είναι που διαθέτουν κάποια ξεχωριστή δύναμη, αλλά το πρόσωπο που απεικονίζεται σ’ αυτές.

Χμμμ… καμία αντίρρηση!

Η πρώτη γενική θέση των ορθοδόξων είναι απολύτως σαφής. Όντως η ορθόδοξη πίστη απαγορεύει αυστηρά οποιαδήποτε μορφή απεικόνισης του Θεού Πατρός. Το ίδιο ισχύει και για απεικονίσεις της Αγίας Τριάδας (1), και ειδικότερα του Αγίου Πνεύματος με μοναδικές εξαιρέσεις τις εικόνες των Θεοφανείων και της Πεντηκοστής όπου το τρίτο πρόσωπο της
Τριαδικής Θεότητας παριστάνεται «εν είδει περιστεράς» και «διεμεριζομένων γλωσσών ωσεί πυρός» αντίστοιχα. Επιτρεπτή θεωρείται επίσης και η ήδη από τον 1ο αιώνα χρησιμοποιούμενη Φιλοξενία του Αβραάμ, αφού κατά τους χριστιανούς στην εν λόγω αφήγηση η Τριαδική θεότητα προτυπώθηκε στον Αβραάμ με τη μορφή τριών αγγέλων.
....
Όσον αφορά πάλι το δεύτερο επιχείρημα, η θέση των ορθοδόξων είναι
σαφής: οι αιτιάσεις των εικονομάχων ότι η εικονική αναπαράσταση του Χριστού στην ουσία ισοδυναμεί με τον διαχωρισμό των δύο φύσεων του (Νεστοριανισμός) ή -το αντίθετο- με τη σύγχυση και συγχώνευσή τους σε μιαν ολότητα (Μονοφυσιτισμός), απορρίπτονται ως παντελώς αβάσιμες ۠ ο Λόγος ενσαρκώθηκε, πήρε ανθρώπινη μορφή και ως τέτοιος λοιπόν αναπαρίσταται: ως η ενσαρκωμένη εικόνα του Θεού. Το είπε άλλωστε κι ο ίδιος ο Χριστός: «ο εωρακώς εμέ εώρακεν τον Πατέρα». Από την άλλη όμως υπάρχει, βέβαια, και το «Ου μη ίδη άνθρωπος το πρόσωπόν μου και ζήσηται». Οπότε τι γίνεται εδώ; Άγνωστο. Πίστευε τω θαύματι και μη ερεύνα λογισμοίς το γενόμενον… (2)
..
Ωστόσο:

Ωστόσο τα υπόλοιπα επιχειρήματα των ορθοδόξων εγείρουν μια σειρά ερωτημάτων. Αναλυτικότερα:

γ) Η δεύτερη εντολή είναι απολύτως σαφής:

«Ου ποιήσεις σεαυτώ είδωλον, ουδέ παντός ομοίωμα όσα εν τω
ουρανώ άνω και όσα εν τη γη κάτω και όσα εν τοις ύδασιν υπό κάτω της γης, ου ΠΡΟΣΚΥΝΗΣΕΙΣ αυτοίς ουδέ μη λατρεύσεις αυτοίς.»
..
Η εντολή, λοιπόν, δεν απαγορεύει μόνο την απόδοση λατρείας στα ομοιώματα, αλλά ακόμα και την ΠΡΟΣΚΥΝΗΣΗ αυτών! Το δε προσκυνώ στην Ελληνιστική απαντά με την ίδια ακριβώς σημασία που έχει και σήμερα, περιγράφει δηλαδή την απόδοση τιμής και σεβασμού σε ιερά σύμβολα, ενώ σε αντίθεση με τους ισχυρισμούς των απολογητών, σε καμία περίπτωση δεν ταυτίζεται σημασιολογικά με το λατρεύω. Εμπεριέχεται ναι, ταυτίζεται όμως όχι! Το λατρεύω αναφερόμενο σε θεότητες, σήμαινε «υπηρετώ και συνεκδοχικά αγαπώ», ενώ το προσκυνώ όπως είπαμε εξέφραζε περισσότερο την απόδοση τιμής και σεβασμού, την προσφορά λατρείας και προσκύνησης. Συνεπώς δεν μιλάμε για ταυτόσημες έννοιες. Συγκλίνουσες ναι. Ταυτόσημες όμως όχι. Τουλάχιστον όχι στη συγκεκριμένη περίπτωση. Οι δύο διαδοχικές απαγορεύσεις, βλέπετε, («ου προσκυνήσεις» και «μη λατρεύσεις») τις οποίες οι απολογητές θεωρούν ταυτολογικό σχήμα και εβραϊσμό, ενώνονται μεταξύ τους με τον συμπλεκτικό σύνδεσμο «ουδέ» πράγμα που σημαίνει ότι εδώ έχουμε να κάνουμε με δύο ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΕΣ έννοιες ۠ τα ταυτολογικά και τα πλεοναστικά σχήματα άλλωστε εισάγονται κατά κανόνα με ασύνδετα σχήματα ή με το και. Το Προς Εβραίους, ΙΓ΄ 5 που επικαλούνται οι ορθόδοξοι απολογητές («ου μη σε ανώ ουδ’ ου μη σε εγκαταλίπω») και το οποίο κατά κανόνα μεταφράζεται: «Δεν θα σ' αφήσω, ούτε θα σ' εγκαταλείψω», ουδόλως αναιρεί τα προαναφερθέντα, αφού στην πραγματικότητα ούτε κι εδώ έχουμε ταυτολογία. Το ανίημι σήμαινε μεν μεταξύ άλλων «αφήνω κάποιον (είτε αποδεσμεύοντας είτε αποχωρώντας)», το εγκαταλείπω ωστόσο είχε όπως ακριβώς και σήμερα, και τη σημασία «αφήνω αβοήθητο» («Θεέ μου Θεέ μου, ινατί με εγκατέλιπες;»). Συνεπώς η επίμαχη φράση ασφαλώς και ΔΕΝ σημαίνει: «Δε θα σ’ αφήσω (φύγω από σου κοντά σου) ούτε θα σ’ εγκαταλείψω (πάλι “φύγω από κοντά σου”)», αλλά: «Δε θα σ’ αφήσω (“φύγω από κοντά σου”) ούτε θα σ’ εγκαταλείψω (“αφήσω αβοήθητο”)». Συνεπώς σε καμία περίπτωση δεν περιγράφεται και στα δύο σκέλη το ίδιο ακριβώς πράγμα (3). Όσο δε για τα άλλο παράδειγμα που υποτίθεται ότι αποτελεί ανάλογη περίπτωση ταυτολογίας - τη φράση τής Μαριάμ στο Κατά Λουκάν, Α΄ 46-47 («Μεγαλύνει η ψυχή μου τον Κύριον, και ηγαλλίασεν το πνεύμά μου επί τω Θεώ τω σωτήρί μου») - , οποιοδήποτε σχόλιο θα ήταν πολυλογία...

Έτσι είναι, νομίζω, πλέον σαφές ότι δεν έχει κανένα απολύτως νόημα να
επιχειρηματολογούν οι ορθόδοξοι επί τού λατρεύειν. Καλύτερα να απαντήσουν πειστικά επί του προσκυνείν!
..
Εκτός αυτού, το να μας λένε ότι η επίμαχη εντολή θα πρέπει να ερμηνεύεται
σε συνάρτηση με το Δευτερονόμιο, Δ΄ 12-19, φοβάμαι ότι περισσότερο περιπλέκει τα πράγματα παρά τα ξεκαθαρίζει! Εξηγώ γιατί: όπως ήδη προαναφέραμε, οι απολογητές ισχυρίζονται ότι στις αναλυτικές αναφορές των απαγορευμένων λατρευτικών απεικονίσεων του Δευτερονομίου περιέχονται αρσενικά ή θηλυκά (προσοχή εδώ!), κτήνη, πτηνά, ερπετά, ψάρια, ουράνια σώματα, αλλά όχι και… άγιοι. Συνεπώς πού είναι η απαγόρευση; απορούν. Εδώ όμως -αν δεν πρόκειται περί τυχαίου γεγονότος- κάτι σάπιο υπάρχει στο βασίλειο της Δανιμαρκίας… - Θυμίζω το επίμαχο απόσπασμα:
[…] μη ανομήσετε και ποιήσετε υμίν εαυτοίς γλυπτόν ομοίωμα, πάσαν εικόνα ομοίωμα αρσενικού ή θηλυκού, ομοίωμα παντός κτήνους των όντων επί της γης, ομοίωμα παντός ορνεόυ πτερωτού, ο πέταται υπό τον ουρανόν, ομοίωμα ομοίωμα παντός ερπετού, ο έρπει επί της γης, ομοίωμα παντός ιχθύος, όσα εστίν εν τοις ύδασιν υποκάτω της γης. Και μη αναβλέψας εις τον ουρανόν και ειδών τον ήλιον και την σελήνην και τους αστέρας και πάντα τον κόσμον τού ουρανού, πλανηθείς προσκυνήσης αυτοίς και λατρεύσης αυτοίς […]
Σε ένα άλλο απολογητικό κείμενο της Ο.Ο.Δ.Ε., όμως, και όλως περιέργως ακριβώς πάνω στο πιο κρίσιμο σημείο, από τη φράση δηλαδή «ομοίωμα αρσενικού ή θηλυκού» και μετά, τα διαβάζουμε λίγο… συμπιεσμένα:
[…] Μήπως διαφθαρείτε, και κάμητε εις εαυτούς είδωλον, εικόνα τινός μορφής, ομοίωμα αρσενικού ή θηλυκού,... κτήνους, ...ορνέου,... έρποντος,... ιχθύος... και μήπως υψώσεις τους οφθαλμούς σου εις τον ουρανόν, και ιδών τον ήλιον, και την σελήνην και τα άστρα, και πάσαν την στρατιάν τού ουρανού, πλανηθείς και προσκυνήσεις αυτά, και λατρέψεις αυτά.
Βλέπουμε δηλαδή να τοποθετούνται οι λέξεις κατά τέτοιον τρόπο ώστε να δημιουργείται η εντύπωση ότι οι προσδιορισμοί «αρσενικού» και «θηλυκού» αναφέρονται στα… κτήνη, πτηνά, ερπετά και ψάρια που ακολουθούν! Ενώ βέβαια μόνο έτσι δεν είναι! Το «αρσενικού ή θηλυκού» ασφαλώς και ΔΕΝ προσδιορίζει την πανίδα που ακολουθεί, αλλά αναφέρεται σε ανθρώπινα (ή ακόμα και ανθρωπόμορφα) όντα! Το κόμμα μεν που χωρίζει τη λέξη «θηλυκού» από τη λέξη «κτήνους» δεν αφαιρέθηκε (πάλι καλά!), είναι ωστόσο πασιφανές ότι οι απολογητές δεν το έλαβαν καθόλου υπ’ όψιν στην απάντησή τους. Διότι αν το είχαν λάβει αντιλαμβανόμενοι ότι οι προσδιορισμοί του γένους που προηγούνται, ΔΕΝ αναφέρονται στα ζώα που ακολουθούν αλλά σε κάτι άλλο, θα έπρεπε να είχαν αναρωτηθεί… σε ΤΙ!! Έτσι λοιπόν αναπόφευκτα οδηγούμαστε στο κρίσιμο ερώτημα: Είναι οι άγιοι αρσενικά και θηλυκά όντα ή δεν είναι;

δ) Σε αντίθεση με τις χριστιανικές εικόνες και τον περίφημο χρυσό μόσχο τού Ααρών, τα ομοιώματα των βοδιών στον ναό τού Σολωμόντα και τα Χερουβείμ στην Κιβωτό τής Διαθήκης ΔΕΝ αποτελούσαν
ούτε αντικείμενο προσκύνησης ούτε λατρείας. Και όπως είπαμε, άλλο προσκύνηση και
άλλο λατρεία.
..
ε) Εάν όπως μας διαβεβαιώνουν οι ορθόδοξοι απολογητές, στους αγίους
που απεικονίζονται στις εικόνες που προσκυνούν, ΔΕΝ αποδίδεται λατρεία, παρά μόνο τιμή και σεβασμός, τότε συμφωνούν μαζί μας ότι όντως άλλο πράγμα είναι η προσκύνηση και άλλο η λατρεία, και συνεπώς είναι άτοπο να θεωρούν το «ου προσκυνήσεις» και το «μη λατρεύσεις» ταυτολογία! Δεν πρόκειται ούτε περί ταυτολογίας ούτε βέβαια το πρώτο μπορεί να ερμηνευτεί συνδυαστικά με το δεύτερο όπως προτείνουν οι απολογητές! Διότι πώς είναι δυνατόν να μιλάμε για συνδυαστική ερμηνεία δύο λέξεων εκ των οποίων η μία («λατρεύσεις») υποτίθεται ότι προσδιορίζει την άλλη («προσκυνήσεις»), όταν ανάμεσα στις δυο αυτές λέξεις παρεμβάλλεται το… «ουδέ»;;!!
..
στ) Εάν οι χριστιανοί προσκυνώντας τις εικόνες όντως
προσκυνούν το
πρόσωπο που απεικονίζεται σ’ αυτές αφού «η της εικόνος τιμή επί το πρωτότυπον διαβαίνει», γιατί δεν δέχονται ότι το ίδιο ακριβώς ίσχυε και για τους αρχαίους; Δεν καταλαβαίνουν, λοιπόν, ότι με το να κατηγορούν τους ειδωλολάτρες βγάζουν τα μάτια τους με τα ίδια τους τα χέρια; Ελπίζω μόνο να μη βιαστεί κανείς να αντιτάξει το γνωστό, μα τόσο τετριμμένο επιχείρημα πως σε αντίθεση με τους χριστιανούς, οι αρχαίοι (ποιας εποχής ακριβώς, παρακαλώ;) όντως πίστευαν ότι οι θεοί κατοικούσαν εντός των λατρευτικών ομοιωμάτων με συνέπεια να μη γίνεται πια σαφής διάκριση ανάμεσα στο παριστάνον και το παριστανόμενο και σε τελική ανάλυση να ταυτίζεται το ομοίωμα με τον θεό, γιατί η πρώτη μου αντίδραση θα ήταν να παραθέσω τις ακριβείς φραστικές διατυπώσεις του Αγίου Αθανασίου («Ο γούν προσκυνών την εικόνα, εν αυτή προσκυνεί και τον βασιλέα ۠ η γάρ εκείνου μορφή και το είδος εστιν η εικών [!]») και -ακόμα χειρότερα!- του Αγίου Θεοδώρου («Ομοιοτρόπως γάρ λεκτέον ότι Χριστός λέγεται και η του Χριστού εικών [!], και ου δύο Χριστοί») και θα γελούσε και το παρδαλό κατσίκι!
..
Σε πιθανή δε επίκληση φιλοσόφων που τάχθηκαν ανοιχτά κατά της χρήσης λατρευτικών ομοιωμάτων, θα παρέπεμπα χωρίς δεύτερη κουβέντα στον Πορφύριο ο οποίος στο Κατά Χριστιανών αναφέρει ότι «οί τό πρέπον σέβας τοίς θεοίς ποιούντες ούκ έν ξύλω ή λίθω ή χαλκώ έξ ού τό βρέτας κατασκευάζεται τόν θεόν είναι νομίζουσιν ούδ' εί τι μέρος άγάλματος άκρωτηριασθείη τής τού θεού δυνάμεως άφαιρείσθαι κρίνουσιν». (4)
.....
Σε κάτι δε… υπερνοήμονες εξυπνάκηδες που ηδονίζονται με το να στάζουν ειρωνεία και χολή για τους… βλάκες τους αρχαίους Έλληνες που πίστευαν πως τα περίφημα διοπετή ομοιώματα έπεφταν κατ’ ευθείαν από τον ουρανό, συστημένα με αποστολέα τον ίδιο τον Δία, προς το παρόν μία λέξη θα πω μονάχα κι αν χρειαστεί επανέρχομαι με περισσότερες λεπτομέρειες για περισσότερο γέλιο:  «ΑΧΕΙΡΟΠΟΙΗΤΑ» λοιπόν, αγαπητοί μου εξυπνάκηδες! Αχειροποίητα. Και ο νοών νοήτω…

Όσο πια για κείνους που (χαχανοαυτο)ικανοποιούνται με φόντο τις «ανόητες,
δεισιδαίμονες 
φαντασιοπληξίες των ειδωλολατρών» περί αγαλμάτων που μιλούσαν, χαμογελούσαν, μετακινούνταν από μόνα τους, προστάτευαν και… πετούσαν φωτιές όταν βέβηλοι επιχειρούσαν να τα απομακρύνουν από τον ιερό τόπο λατρείας τους, δεν είμαι σίγουρος ποια απάντηση θα ταίριαζε για την περίπτωσή τους. Να απαντήσουμε λαϊκιστί με το κλασικό «Είπε ο γάιδαρος τον πετεινό κεφάλα!»; Ή καλύτερα να τους υπενθυμίσουμε ότι «στο σπίτι τού κρεμασμένου δεν μιλάνε για σχοινί!»; Μήπως πάλι να πάρουμε το «Μωραίνει Κύριος ον βούλεται απολέσαι» ή καλύτερα την περίφημη ρήση τού Ιησού περί κάρφους και… δοκού εν τω οφθαλμώ ημών; Ή μήπως όλα αυτά μαζί; Διότι πώς αλλιώς θα πρέπει κανείς ν’ απαντήσει σε ανθρώπους που τολμάνε και σχολιάζουν ειρωνικά τα παραπάνω, όταν στο ίδιο το σύστημα πίστης που ασπάζονται κι ακολουθούν , «υπάρχουν»ΔΑΚΡΥΡΡΟΟΥΣΕΣ και -Θεός φυλάξοι!- ΑΙΜΟΡΡΟΟΥΣΕΣ Παναγίες, ιστορίες (γι’ αγρίους) περί εικόνων που θαυματουργικά… φεγγοβολούσαν, μιλούσαν, κουνούσαν τα δάχτυλά τους (5), … τηλεμεταφέρονταν από το ένα μέρος στο άλλο και ούτε ’γώ ξέρω τι άλλο ακόμα; Παρακαλώ λοιπόν οποιονδήποτε εικονολάτρη διαβάζει τις γραμμές αυτές, να μας δώσει, αν μπορεί, μια σαφή και πειστική απάντηση στο ερώτημα ποια ακριβώς είναι η διαφορά ανάμεσα στις ιστορίες αυτές και τις αντίστοιχες ειδωλολατρικές (6)! Για να περιοριστεί δε το εύρος των πιθανών απαντήσεων, επισημαίνω εκ των προτέρων ότι ενδεχόμενη αποστασιοποίηση από τις συγκεκριμένες ιστορίες θα ισοδυναμούσε με αποστασιοποίηση από την Παράδοση που για την ορθόδοξη πίστη είναι απόλυτα έγκυρη και αξιόπιστη. Μην πει, λοιπόν, κανείς ότι όλα αυτά ήταν απλώς λαϊκές δοξασίες και υπερβολές των απλών, χαμηλότερου μορφωτικού και πνευματικού επιπέδου πιστών, γιατί αν το πει θα πρέπει, επαναλαμβάνω, να γνωρίζει ότι πρώτον, αυτομάτως αμφισβητεί ένα σημαντικό κομμάτι της ορθόδοξης πίστης και δεύτερον, μας παρέχει απλόχερα και την εξήγηση για την προέλευση των αντίστοιχων ιστοριών των αρχαίων!
..
ζ) Ξαναδιαβάστε τα παραπάνω!

Επίλογος

Εν κατακλείδι, νομίζω καταδείχθηκε με απόλυτη σαφήνεια πως δεν αρκεί να ισχυρίζονται οι ορθόδοξοι ότι προσκυνώντας τις εικόνες δεν λατρεύουν το πρόσωπο που απεικονίζεται σ’ αυτές, αλλά απλώς του αποδίδουν τιμή
και σεβασμό ۠ η πραγματικότητα που όλοι γνωρίζουμε και βιώνουμε, βλέπετε, είναι εντελώς διαφορετική: εκατομμύρια πιστοί όχι μόνο δεν είναι σε θέση να κατανοήσουν απόλυτα και να εφαρμόσουν τον διαχωρισμό αυτόν, αλλά συχνά ρέπουν ακόμα και προς την ειδωλολατρική ταύτιση του παριστάνοντος με το παριστανόμενο!

Όσο για την ιστορική πλευρά του ζητήματος, εξίσου τραγελαφική περίπτωση αποτελεί κατ’ εμέ το από κάθε άποψη απίστευτο γεγονός ότι η Οικουμενική
Σύνοδος που το 787 αναστήλωσε τις εικόνες, ΑΝΑΘΕΜΑΤΙΣΕ τις αποφάσεις της προηγούμενης εικονομαχικής! Οι ορθόδοξοι βέβαια, όπως είναι φυσικό κι αναμενόμενο, αποκλείουν έστω και την απειροελάχιστη πιθανότητα το Άγιο Πνεύμα να ήταν παρόν όταν η μετέπειτα αφορισθείσα, «αιρετική» Σύνοδος της Ιερείας καταδίκασε τη λατρεία των εικόνων, αυτό όμως υποσημαίνει ότι το θεόπνευστο των συνοδικών αποφάσεων σε τελική ανάλυση είναι μια εντελώς ρευστή, υποκειμενικά ερμηνευόμενη έννοια για την οποία αποφαίνονται κατά το δοκούν οι εκάστοτε θρησκευτικοί κρατούντες! Διότι στη συγκεκριμένη περίπτωση της εικονολατρίας, δεν μιλάμε για μιαν ανέκαθεν γνωστή, θεία αλήθεια που κληροδοτήθηκε στους χριστιανούς μέσω της ευλαβούς και απόλυτα ισόκυρης προφορικής παράδοσης από τον ίδιο τον Χριστό ή από τους Αποστόλους, και κατοχυρώθηκε δογματικά με συνοδικές αποφάσεις, αλλά για μια λατρευτική πρακτική που κάποια στιγμή στην ιστορία προέκυψε, εξαπλώθηκε, καθιερώθηκε, πολεμήθηκε (754), επανέκαμψε (787), υποχώρησε (815) έως ότου τελικά επικρατήσει οριστικά με τη Σύνοδο τού 842. Το τι παιχνίδια τώρα παίχτηκαν εκατέρωθεν καθ' όλη τη διάρκεια τής εικονομαχίας για να ανέβουν στις θέσεις-κλειδί τα εκάστοτε «κατάλληλα άτομα», ελπίζω να μην διαφεύγει από τους φίλους χριστιανούς! Ερωτώ λοιπόν: Αναφορικά με τις εικονολατρικές συνοδικές αποφάσεις, Πού ακριβώς εντοπίζεται η θεοπνευστία;..



....
Π Α Ρ Α Π Ο Μ Π Ε Σ

[1] Η πραγματικότητα βέβαια είναι διαφορετική: σε πολλές εκκλησίες
βλέπουμε τη λεγόμενη «Αγία Τριάδα» που παριστάνει τον Θεό Πατέρα
ως γέροντα με λευκά μαλλιά και γένια, τον Υιό Ιησού καθισμένο δίπλα Του
και το Άγιο Πνεύμα με τη μορφή περιστεριού. Η συγκεκριμένη απεικόνιση
κατά την άποψη πολλών ορθοδόξων είναι κακόδοξη και βλάσφημη
....
[2] Η φράση αυτή αναφέρεται στη διττή φύση τού Ιησού και όχι -όπως
συχνά υποστηρίζεται- στην αποθάρρυνση τής έρευνας.
..
[3] Η επίμαχη ρήση «ου μη σε ανώ ουδ’ ου μη σε εγκαταλίπω» ανάγεται
στο Ιησούς Ναυή, Α’ 5 όπου η φράση αποδίδεται παραλλαγμένη:
«ουκ
εγκαταλείψω σε, ουδ’ υπερόψομαί σε»
. Εάν λοιπόν η διατύπωση τού
Προς Εβραίους όντως ήταν ταυτολογία και τόσο το ανίημι όσο και το
εγκαταλείπω σήμαιναν «αφήνω κάποιον μόνο, απομακρύνομαι», τότε
το ίδιο νόημα θα έπρεπε να βγαίνει και από την πρωτότυπη φράση στον
Ιησού Ναυή. Όμως κάτι τέτοιο δεν συμβαίνει! Το υπερορώ δεν περιείχε
καθόλου τη σημασία τής απομάκρυνσης, αλλά της περιφρόνησης, της
καταφρόνησης, αντιστοιχεί λοιπόν στο εγκαταλείπω (αφήνω αβοήθητο)
τού Προς Εβραίους. Αντίθετα, το εγκαταλείπω στην παλαιότερη φράση
σήμαινε «αφήνω κάποιον μόνο, απομακρύνομαι» και κατά συνέπεια
αντιστοιχούσε στο «ανίημι» του Προς Εβραίους. Απλώς το εγκαταλείπω
στην παλαιότερη φράση μπήκε πρώτο, ενώ στη μεταγενέστερη δεύτερο.
Η σημασία του όμως στα δύο αυτά εδάφια ήταν σαφώς διαφορετική!
..
[4] Η πραγματικότητα αναφορικά με τη λατρεία των αγαλμάτων είναι ότι
η αδυναμία διάκρισης ανάμεσα σε παριστάνον και παριστανόμενο
εμφανίστηκε κατά την ύστερη αρχαϊκή εποχή και υποχώρησε σχετικά
γρήγορα, γύρω στο τέλος αυτής, με την απομυθοποιήση της αρχαίας ζωής.
Συνεπώς αν οι εικονολάτρες στηρίζουν όλη τους την κριτική σε μια τόσο
σύντομη χρονική περίοδο, τα ίδια και χειρότερα θα μπορούσε κανείς να 
τους καταλογίσει για τις εποχές εκείνες όπου «με την πάροδο του χρόνου
δεισιδαίμονες προλήψεις συνδέθηκαν με την προσκύνηση των
εικόνων. Πιστοί των λαϊκότερων κυρίως στρωμάτων και μοναχοί
αφελείς και απαίδευτοι απέδιδαν ολοένα και μεγαλύτερη σημασία
στην προστατευτική δύναμη όχι πια του εικονιζόμενου προσώπου,
αλλά του ίδιου του αντικειμένου, της φορητής εικόνας, τελώντας
παράλογες πράξεις, που θύμιζαν ειδωλολατρία. Έτσι κατά τη
βάπτιση έφερναν την εικόνα στη θέση του αναδόχου, έπαιρναν
από το χρώμα της ξύσμα, το όποιο αναμίγνυαν στη θεία μετάληψη
ή το μεταχειρίζονταν για θεραπευτικούς σκοπούς».
....

[5] Ακόμα θυμάμαι μια περίπτωση όπου η μητέρα μου με είχε πάρει...
σηκωτό σ’ ένα ξωκκλήσι για να δω κι εγώ το θαύμα τής Παναγίας που
κουνούσε το… δάχτυλό της!! «Μα γιατί ρε παιδιά, να κουνάει το μικρό
της δάχτυλο κι όχι ολόκληρο το χέρι;», τόλμησα να ρωτήσω. Κι επειδή
όλα αυτά που άκουγα τριγύρω μου με είχαν βγάλει έξω απ’ τα ρούχα μου,
κάποια στιγμή δεν άντεξα άλλο και πλησίαζοντας την αγιογραφία, απλά
κάλυψα με το δάχτυλό μου το δαχτυλάκι τής Παναγίας που υποτίθεται ότι
κουνιόταν! «Λοιπόν, εάν το δάχτυλο όντως κουνιέται, τότε θα πρέπει
να ξεπροβάλει πίσω από το δικό μου. Ή να το νοιώσω!», σχολίασα
ορθά-κοφτά κι οι γυναίκες που ’ταν μπροστά άρχισαν να σταυροκοπιούνται
πανικόβλητες για τον ασεβή που είχε εισβάλει στον χώρο τους! Μάλλον
όμως είχαν ξεχάσει τη σκηνή όπου ο Ιησούς προτρέπει τον… άπιστο Θωμά
να ψηλαφήσει τις πληγές από τα καρφιά πάνω στο σώμα του ώστε να
πειστεί κι ο ίδιος για το μεγάλο θαύμα τής Ανάστασης! Και επαναλαμβάνω,
αν κάποιος πει τώρα πως αυτές είναι απλώς δεισιδαιμονίες τού «χύδην
λαού», εκδηλώσεις θρησκοληψίας των χαμηλότερων λαϊκών στρωμάτων,
έ το ίδιο ακριβώς θα πω κι εγώ για τους αρχαίους Έλληνες τής ύστερης
αρχαϊκής εποχής. Τέλος συζήτησης.
....
[6] Μόνο ως υψηλής ποιότητας χιούμορ μπορεί να εκλάβει κανείς το
δήθεν… μετ’ εκπλήξεως συναγόμενο συμπέρασμα ότι «η Αθηνά δεν
απεικονίζεται από το άγαλμά της όπως συμβαίνει με τις χριστιανικές
εικόνες αλλά είναι το άγαλμά της!». Και συνεχίζει το ανέκδοτο: «Μα αυτό
θα σήμαινε πολλές "Αθηνές" όσες και τα αγάλματα τής θεάς, θα
παρατηρούσε κάποιος. Ακριβώς! Και εδώ ερχόμαστε σε ένα άλλο
χαρακτηριστικό της Αρχαίας Ελληνικής Θρησκείας, δηλαδή
την
εντοπιότητα των θεών, τους ιδιαίτερους θεούς της κάθε περιοχής,
πόλης κ.λ.π. Γιατί προφανώς είναι άλλη η Αθηνά της Αθήνας από
την Μινέρβα της Ρώμης, παρόλο που η μετέπειτα νοοτροπία
(επηρεασμένη και από τα Χριστιανικά πρότυπα) τις ταύτισε.».
Υπενθυμίζω για όσους δεν έπιασαν το ανέκδοτο: Παναγία της Τήνου,
Παναγιά Σουμελά, Παναγιά η Αθηνιώτισσα, Παναγιά η Αργοκοιλιώτισσα,
Παναγιά η Βατοπεδινή, Παναγιά η Πολίτισσα, Παναγιά Τσαμπίκα, Παναγιά

η…
..
(Και ζήσανε αυτοί καλά κι εμείς… χειρότερα!)


..
..

5 σχόλια:

Hades είπε...

Ααααααα, αυτό είναι ένα πολύ ωραίο θέμα, με ωραία ανάπτυξη κιόλας! Είχα γράψει εδώ κάποια -ελάχιστα- πραγματάκια προ καιρού. Η μεγάλη πλάκα αναφορικα΄με το αρχικό σου ερώτημα ξέρεις ποια είναι; Ότι η απάντηση είναι και ναι και όχι! Τι ήταν δηλαδή η εικονομαχία; Αυτό ακριβώς! Και η ακόμη μεγαλύτερη πλάκα είναι ότι ανεξαρτήτως ποιος θα κέρδιζε από τις δύο πλευρές, σήμερα η Κυριακή της Ορθοδοξίας (ήτοι, της αναστήλωσης των εικονών) θα υπήρχε ούτως ή άλλως! Καλό δεν ακούγεται;
Είναι -πως το έλεγε ο Τσάκωνας- κλασική περίπτωση βλάβης! Ανεξαρτήτως δηλαδή αποτελέσματος, υπήρχαν έτοιμες όλες οι απαντήσεις για όλα τα ενδεχόμενα!

Κώστας είπε...

Φίλε Άδη…
αχ φίλε, Άδη… Κλαψ… Λυγμ… Δεν είναι δυνατόν, φίλε Άδη…
Σνιφ σνιφ… Μα πώς ΕΙΝΑΙ δυνατόν, φίλε Άδη; Άστα φίλε Άδη…
Κλαψ… Λυγμ… Ωιμέ… Τα λέμε κάποια άλλη στιγμή… Σνιφ σνιφ…

Lucretius είπε...

Που είναι ο Παπάριους;
οεο!;!;!

Τα συγχαρητήριά μου, Κώστα, για το εξαιρετικό σου ιστολόγιο.

Κώστας είπε...

Αγαπητέ Lucretius,

δε θα βιαστώ να πω… «εξηφανίσθη». Φεύγει ο κυνηγός από το… δάσος; Κόβεται
το βίτσιο έτσι απλά; Όχι βέβαια. Ας είμαστε λοιπόν ρεαλιστές. Αργά ή γρήγορα, όταν
θα ’χουν πλέον επουλωθεί τα τραύματα από την τελευταία μας συνάντηση στου
Ροΐδη, θα ’χουμε και νέα «καλέσματα»... Και μεταξύ μας τώρα, πώς θα μπορούσα
να μείνω ποτέ ασυγκίνητος στην προοπτική μιας «νέας επαφής» με έναν τόσο
καλό και πιστό πελάτη; ;-)

Σ’ ευχαριστώ για την επίσκεψη και για τα καλά σου λόγια. Ελπίζω να τα ξαναπούμε,
είτε εδώ είτε στο δικό σου μπλογκ!

Ανώνυμος είπε...

Είδωλο
Από τη Βικιπαίδεια,

Η λέξη είδωλο προκύπτει από τη λέξη "είδος", δηλαδή αυτό που φαίνεται, και σημαίνει κάτι που μπορεί να γίνει αισθητό με τις αισθήσεις μας.

Στην καθημερινή ζωή, "είδωλο" ονομάζεται η αντανάκλαση ενός αντικειμένου. Όσον αφορά τη θρησκευτική της έννοια, η λέξη αναφέρεται σε ένα αντικείμενο λατρείας, που απεικονίζει κάποια θεότητα.

Για τους μεν αρχαίους αλλά και σύγχρονους ειδωλολατρικούς λαούς, το να λατρεύει κάποιος ένα είδωλο όχι μόνο δεν θεωρείται κακό, αλλά και τιμή και υποχρέωση, καθώς η φιλοσοφία τους αποδέχεται ενδοκοσμικές θεότητες αφενός, αφετέρου θεωρεί την ύλη ως απόρροια ή ομοούσια των θεοτήτων αυτών, συνεπώς κάθε τι υλικό αποτελεί μέρος της θεότητας που λατρεύουν.



Θρησκευτική έννοια
Ορθόδοξη Εκκλησία

Σε αντίθεση με τους λαούς που θεωρούν τον Θεό ενδοσυμπαντικό, ο Ιουδαϊκός λαός, αλλά και οι Χριστιανοί που κληρονόμησαν την ίδια αντίληψη για τον Θεό, ότι δηλαδή ο Θεός ως άκτιστος, είναι και εξωσυμπαντικός, άρα ανόμοιος με κάθε τι κτιστό και απερίγραπτος, γι' αυτόν ακριβώς τον λόγο απαγορεύουν στη λατρεία τους ομοιώματα του Θεού, καθώς είναι εντελώς ανόμοια, τόσο στην όψη, στο είδος, όσο και στην ουσία. Η δε Αγία Γραφή χρησιμοποιεί τη λέξη: "είδωλο" και την απαγόρευση γι' αυτό αυστηρά με αυτή την έννοια, του αντικειμένου απεικόνισης θεού, ή του Θεού. Για απεικονίσεις άλλων αντικειμένων ή προσώπων, δεν υπάρχει απαγόρευση.

Προτεσταντισμός

Ο Προτεσταντισμός θεωρεί είδωλα ακόμα και απεικονίσεις αγίων, γι' αυτό και απαγορεύει τη χρήση τους στη λατρευτική ζωή των πιστών τους. Αυτό εν μέρει οφείλεται σε μανιχαϊστικές δογματικές καταβολές, δεδομένου ότι οι Μανιχαίοι θεωρούσαν την ύλη ως κάτι κακό, ως δημιούργημα ενός κατώτερου θεού, ενώ το πνεύμα κάτι καλό, ως δημιούργημα ενός καλού Θεού. Από τη στιγμή λοιπόν που κάποιος θεωρεί την ύλη ως κάτι κακό, είναι επόμενο να θεωρεί και τη λατρεία μέσω υλικών αντικειμένων απαγορευμένη. Γι' αυτό και η λατρεία των προτεσταντικών θρησκειών είναι κυρίως εστιασμένη στη γνώση και τη διδασκαλία και λιγότερο σε υλικά στοιχεία, όπως στις παραδοσιακές Χριστιανικές θρησκείες, που χρησιμοποιούν κεριά, θυμίαμα, εικόνες, άμφια κλπ).

Καθαρότερη και συνεπέστερη προς αυτή τη θέση, εμφανίζεται η λατρεία θρησκειών όπως οι Κουάκεροι, οι οποίοι προχωρούν ένα βήμα ακόμα, απορρίπτοντας κυριολεκτικά οτιδήποτε υλικό στη λατρεία τους, ακόμα και το εν ύδατι βάπτισμα και η Θεία Κοινωνία, ως κάτι που δεν έχει θέση σε μια καθαρά πνευματική λατρεία, στην οποία η ύλη είναι κάτι αποφευκτέο.

Ισλάμ

Το Ισλάμ, επίσης, για τους ίδιους λόγους έχει διαφορετική αντίληψη για την έννοια του ειδώλου. Θεωρεί είδωλα ακόμα και απεικονίσεις αγίων, γι' αυτό και απαγορεύουν τη χρήση τους στη λατρευτική ζωή των πιστών τους.

Επίσημοι, δεδηλωμένοι και... επιστημονικώς τεκμηριωμένοι αναγνώστες:

Πρόσφατα σχόλια

Πρόσφατα σχόλια

Πρόσφατα σχόλια

Τομέας LOL - γελάστε ελεύθερα!

Τομέας LOL - γελάστε ελεύθερα!

Μια πρώτη γεύση τού τι ακολουθεί, χεχε...

Μια πρώτη γεύση τού τι ακολουθεί, χεχε...
Αν θέλετε να σχολιάσετε το... ασχολίαστο, επισκεφτείτε το μπλογκ του Διαγόρα! (Κλικ στην εικόνα)

Κάτι λείπει, κάτι λείπει...

Κάτι λείπει, κάτι λείπει...
Τον ήλιο, ρεεεεεεεεε - τον ήλιο!!

Ο αγνός και αμόλυντος... λεμούριος, χεχε

Ο αγνός και αμόλυντος... λεμούριος, χεχε
Μα καλά, τι λένε τα άτομα;
Λεμούριος (πρωτεύον θηλαστικό):

Τι;; «Μόνο οι γυναίκες έχουν παρθενικό υμένα»; Μα καλά, πάνε καλά οι άνθρωποι;
Κι ο δικός μου δηλαδή τι είναι;




«Αγιο φως»: ουρανόθεν ή...

Απόσπασμα από την Ευχή για το «άγιο φως»:

«[…] παρακαλούμεν και δεόμεθά σου, Παναγιότατε Δέσποτα, όπως αναδείξης
αυτό αγιασμού δώρον και ΠΑΣΗΣ ΘΕЇΚΗΣ ΣΟΥ ΧΑΡΙΤΟΣ ΠΕΠΛΗΡΩΜΕΝΟΝ,
διά της χάριτος τού Παναγίου και φωτοφόρου Τάφου σου˙[…] Αμήν».

Ερώτηση κρίσεως:


Έχει ανάγκη ένα εξώκοσμο φως που υποτίθεται πως κατέρχεται θαυματουρχικά
απευθείας από την άκτιστη χάρη τού Θεού, τη μεσολάβηση τού Παναγίου Τάφου
ή οποιαδήποτε ειδική δέηση, για να πλημυρίσει μ’ αυτό από το οποίο εξ ορισμού
θα έπρεπε
ήδη να… ξεχείλιζε;

Πόθεν;

Υπέρμαχοι τού «αγίου φωτός»:

Το ότι ο Πατριάρχης βρίσκεται μόνος μέσα στο κουβούκλιο δεν έχει καμία απολύτως
σημασία ούτε και είναι επιχείρημα, αφού η Ακοίμητη Κανδήλα που υπάρχει μέσα,
τη συγκεκριμένη μέρα είναι ΣΒΗΣΤΗ!

Π. Γ. Μεταλληνός:

«[…] Από τον 4ο αιώνα μ.Χ. (380) μαρτυρείται απ’ την Αιθερία, μια Ισπανίδα που πήγε
και προσκύνησε, ότι υπάρχει η ακοίμητος κανδήλα στον άγιο τάφο.
Πιστεύω λοιπόν
και καταλήγω, όταν υπάρχει πίστις και χάρις Θεού στον συγκεκριμένο Πατριάρχη,
γίνεται το θαύμα. Όταν δεν υπάρχει πίστις, μπορεί η κανδήλα να χρησιμοποιηθεί
γι’ αυτό...».




Δεν περιγράφω άλλο!

Φωτιά στα μπατζάκια μας...

Φωτιά στα μπατζάκια μας...
Αχ βρε παλιόπαιδο, Ιγκόρ...

... φωτιές που μας άναψες!

Τσάμπα το μπουγέλο…

Στην ιστορία τού Κατακλυσμού ο Θεός τιμώρησε τους ανθρώπους για κάτι που όπως
μετά ΡΗΤΑ ομολόγησε
,
ήταν απλώς μέσα στη φύση τους! Το ήξερε λοιπόν αυτό, κι όμως
τους έπνιξε. Όλους! Μαζί και τα ζώα. Και τους έπνιξε επειδή, λέει, … μετάνιωσε (!!) που
τους είχε φτιάξει! Για να μετανιώσει μετά… εκ νέου και να παραδεχθεί ότι βασικά… δεν
έπρεπε να είχε μετανιώσει εξαρχής! Κι όλα αυτά από έναν…
προγιγνώσκοντα θεό!!

Λοιπόν, δεν πιστεύω κάποιος από εσάς να κατάλαβε τίποτα, ε;

Όπως αναφέρει το Κατά Μάρκον Δ´ 10-12, όταν κάποτε οι μαθητές ρώτησαν
τον Χριστό γιατί δίδασκε με παραβολές, αυτός έδωσε αυτολεξεί την εξής απάντηση:
«Σ’ εσάς δόθηκε η δυνατότητα να γνωρίσετε τα μυστήρια τής βασιλείας τού Θεού˙
σ’ εκείνους δε έξω όλα δίνονται με παραβολές ώστε οι βλέποντες να βλέπουν αλλά
να μην αναγνωρίζουν, και οι ακούοντες ν’ ακούν, αλλά να μην αντιλαμβάνονται,
μην τυχόν και μετανοήσουν και τους συγχωρεθούν τα αμαρτήματά τους».

Με το χέρι στην καρδιά: πώς ακριβώς θα χαρακτηρίζατε εσείς έναν δάσκαλο (Ιησούς)
που σύμφωνα με τα ίδια τα λεγόμενά του, διδάσκει επίτηδες με πολύπλοκο τρόπο
(παραβολές) με στόχο κάποιοι μαθητές του -πιθανότατα οι περισσότεροι- παρότι
παρακολουθούν το μάθημα, να μην μπορούν να καταλάβουν τίποτα, στερούμενοι έτσι
τις όποιες θεωρητικές ελπίδες θα είχαν («μην τυχόν και») να αντεπεξέλθουν στις υψηλές
απαιτήσεις («μετανοήσουν») και να πετύχουν («συγχωρεθούν»);

Είναι μια παρθένος οπωσδήποτε... παρθένα;

Είναι μια παρθένος οπωσδήποτε... παρθένα;
Dirne: Μη με βλέπετε έτσι… Εγώ κάποτε ήμουν… παρθένα!
Χριστιανοί για ν’ αποδυναμώσουν την εβραϊκή λέξη bethulah που θα έπρεπε κανονικά να υπήρχε στη θέση τού almah «νεάνις», εάν η περίφημη προφητεία τού Ησαΐα όντως έθετε στο επίκεντρο μια… ανέγγιχτη παρθένο:



«Αλλά και στις γλώσσες των άλλων λαών της Μ. Ανατολής η αντίστοιχη της λέξης bethulah δεν σημαίνει απαραίτητα την (με την βιολογική σημασία) παρθένα. Για παράδειγμα, στα Ακκαδικά η λέξη batultu σημαίνει κυρίως μια ηλικιακή ομάδα. Μόνο σε συγκεκριμένα πλαίσια σημαίνει την παρθένα. Στα κείμενα της Ουγκαρίτ, η λέξη btlt είναι συνήθης χαρακτηρισμός για την Anat, την γυναίκα του Βάαλ. Σε αραμαϊκά κείμενα διαβάζουμε για γυναίκα, btwlt, η οποία είναι επίτοκος (σε τοκετό).»



Και τώρα προσέξτε απίστευτη περίπτωση-λουκούμι από τα Γερμανικά:



Η λέξη Dirne ξεκίνησε από μιαν αμάρτυρη γερμανική ρίζα με τη σημασία «παρθένος», συνέχισε στα Παλαιογερμανικά με την ίδια ακριβώς σημασία, υπέστη αργότερα σημασιακή διεύρυνση αλλάζοντας σε «νεαρό κορίτσι» κι εν συνεχεία σε «υπηρέτρια», για να ξεπέσει τελικά σε... «ΠΟΡΝΗ»!! Οι μεταβολές αυτές δε, συντελέσθηκαν εντός μιας, αν όχι μικρότερης, το λιγότερο ίσης χρονικής περιόδου με τις αντίστοιχες σημασιακές αλλαγές που εμφάνισε η σημιτική λέξη, και μάλιστα σε αντίθεση μ’ αυτήν, οι μεταβολές δεν έλαβαν χώρα σε συγγενείς μεν, διαφορετικές δε γλώσσες (Ακκαδικά, Ουγκαριτικά, Αραμαϊκά, Εβραϊκά) αλλά εντός τού ΙΔΙΟΥ γλωσσικού συστήματος (Γερμανικά)!







Θα... καλοπεράσετε, παλιόπαιδα!

Κολιτσάρας:

«
Είναι σπάνια η περίπτωση που ο Θεός τιμωρεί τα αθώα τέκνα για τις αδικίες των
γονέων τους˙ και αν καμιά φορά τα τιμωρεί
το κάνει για να ανταμείψει τα τέκνα πιο
πλουσιοπάροχα στην μέλλουσα ζωή. Ο Θεός όμως τιμωρεί την κακία μέχρι τρίτης
και τετάρτης γενεάς
εφ’ όσον οι απόγονοι μιμούνται την κακία των προγόνων τους
και μισούν τον Θεό. Διαφορετικά ο Θεός είναι πάντοτε δίκαιος, αν και
είναι απόκρυφες
σε μας οι βουλές Του».


Δηλαδή, για να κάνουμε… μετάφραση τής μετάφρασης και ερμηνεία τής ερμηνείας,
ΝΑΙ, ενίοτε τιμωρούνται ΚΑΙ ΑΘΩΟΙ
για τα ανομήματα των ασεβών προγόνων τους
(1η πρόταση), ΟΧΙ, ποτέ δεν τιμωρούνται αθώοι απόγονοι (2η πρόταση), αν και
ποτέ
δεν ξέρεις
(3η πρόταση)!!

Είναι λοιπόν ή δεν είναι το θέμα για… LoL;


Φτιαγμένη από το... πουθενά!!

Εξυπνάκηδες εικονολάτρες:

Οι ανόητοι οι αρχαίοι Έλληνες να πιστεύουν πως τα περίφημα διοπετή ομοιώματα
έπεφταν κατ’ ευθείαν από τον ουρανό,
συστημένα με αποστολέα τον ίδιο τον Δία…
Ρε τους βλάκες…

Απάντηση:

Σσσσσς! Αχειροποίητα!

.

Εξυπνάκηδες εικονολάτρες:

Πόσο ανόητοι ήταν αυτοί οι ειδωλολάτρες οι αρχαίοι Έλληνες με τις δεισιδαίμονες
φαντασιοπληξίες τους περί αγαλμάτων που
μιλούσαν, χαμογελούσαν, μετακινούνταν
από μόνα τους, προστάτευαν και… πετούσαν φωτιές
όταν βέβηλοι επιχειρούσαν να τα
απομακρύνουν από τον ιερό τόπο λατρείας τους! Μα είναι ποτέ δυνατόν να πίστευαν
τέτοια πράγματα;

Απάντηση:

Δεν είμαι απόλυτα σίγουρος ποια απάντηση θα ταίριαζε για την περίπτωσή τους.
Να απαντήσουμε λαϊκιστί με το κλασικό «είπε ο γάιδαρος τον πετεινό κεφάλα!»; Ή να
τους υπενθυμίσουμε καλύτερα ότι «στο σπίτι τού κρεμασμένου δεν μιλάνε για σχοινί!»;
Μήπως πάλι να πάρουμε το «μωραίνει Κύριος ον βούλεται απολέσαι» ή καλύτερα την
περίφημη ρήση τού Ιησού περί κάρφους και… δοκού εν τω οφθαλμώ ημών; Ή μήπως
όλα αυτά μαζί; Διότι πώς αλλιώς θα πρέπει ν’ απαντήσει κανείς σε ανθρώπους που
τολμάνε και σχολιάζουν ειρωνικά τα παραπάνω, όταν στο ίδιο το σύστημα πίστης
που ασπάζονται κι ακολουθούν , «υπάρχουν»… δακρυροούσες
και -Θεός φυλάξοι!-
αιμοροούσες Παναγίες,
ιστορίες (γι’ αγρίους) περί εικόνων που θαυματουργικά…
φεγγοβολούσαν, μιλούσαν, κουνούσαν τα δάχτυλά τους και… τηλεμεταφέρονταν
από
το ένα μέρος στο άλλο; Έλεος, δηλαδή! Έλεος!

Θαύμα!

Θαύμα!
Πώς ένα διαδικτυακό τρολάρισμα μετατράπηκε εν μια νυκτί σε... θαύμα!

Να 'ταν η ζήλια ψώρα...

Φανταστείτε δηλαδή να ΜΗΝ είχε... παρρησία!

Παραφρονήστε ελεύθερα:

1ον : Η αειμεσιτεύουσα Παναγία ως μητέρα τού Χριστού έχει παρρησία ενώπιον του.
2ον :
Η Παναγία στον γάμο τής Κανά το μόνο που είπε ήταν: «Δεν εχουν άλλο κρασί».
3ον : Ο Χριστός παρά την… παρρησία τής μητέρας του,
την αποπήρε!
4ον
: Αυτό συνέβη επειδή στη συγκεκριμένη περίπτωση ο Χριστός μιλούσε ως Θεός
.........και απλώς απαίτησε από τη φυσική του μητέρα τον προσήκοντα σεβασμό.
5ον :
Η Παναγία… ανάγκασε (!) τον Χριστό να κάνει το θαύμα πρόωρα.
6ον : Ο Χριστός συνεπώς έκανε κάτι παρά την αρχική του πρόθεση ۬ επηρεάστηκε
.........
και άλλαξε γνώμη!
7ον :
Ο Χριστός είναι… προγιγνώσκων και… άτρεπτος!
8ον :
Όχι, όχι: ο Χριστός, είπαμε, στη συγκεκριμένη περίπτωση δε μιλούσε ως άνθρωπος,
.........αλλά… ως Θεός!!

Βοήθ... γκλουκ!!

Βοήθ... γκλουκ!!

Άφθαρτος!!

Άφθαρτος!!
Γειά σας! Με βρήκαν στην Κίνα, είμαι περίπου... 3000 ετών, αταρίχευτος, μα όχι... άγιος!

Άγγελος ή διάβολος; Οι ειδικοί ας γνωμοδοτήσουν!

Άγγελος ή διάβολος; Οι ειδικοί ας γνωμοδοτήσουν!

Was ist Wahrheit?

Sprechen Sie Deutsch? Dann klicken Sie doch mal hier rein!

Ευχαριστούμε!

Ευχαριστούμε!