Ο Ελισαίος, οι αρκούδες και οι ... αρκουδιές

....................

Λοιπόν, τι θα λέγατε ν’ ασχοληθούμε σήμερα με… αρκουδιές - εεε, με αρκούδες θέλω να πω - δηλαδή για την ακρίβεια, με τα εκπαιδευμένα αρκουδάκια του φαλακρού, μα αναντίστοιχα φιλάρεσκου προφήτη ονόματι Ελησαιέ;

Μη μού πείτε τώρα πως δεν γνωρίζετε για ποιο πράγμα μιλώ, γιατί θα δυσκολευτώ να σας πιστέψω. Το εν λόγω άτομο -εκπρόσωπος… τύπου του Γιαχβέ και φορέας τού Αγίου Πνεύματος, βεβαίως βεβαίως- όταν κάποτε λόγω της φαλάκρας του έτυχε να γίνει αποδέκτης περιπαιχτικών σχολίων από -κρατηθείτε- τουλάχιστον... μισό λόχο, λέει, «παιδαρίων μικρών», τα πήρε στο… αποψιλωμένο του κρανίο και αφού προκάλεσε την… «απόσυρση της προστασίας τού Θεού απ’ αυτά» (αχαχα, πολύ καλό!), εμφανίστηκαν από το πουθενά δύο αρκούδες που σε χρόνο ντε-τέ πήραν ειδικά… 42 από τα δύστυχα τα πιτσιρίκια για… πρωϊνό και ζήσανε αυτές καλά κι εμείς καλύτερα!

Το πρόβλημα βέβαια δεν είναι αυτή καθαυτή η φρίκη που βγάζει η κατάληξη του εν λόγω «περιστατικού». Το πρόβλημα είναι ότι οι χριστιανοί απολογητές -όσο απίστευτο κι αν ακούγεται αυτό- όντως μπαίνουν στη διαδικασία να το… αναλύσουν με σκοπό να το… καθαγιάσουν (1)! Εκεί, λοιπόν, είναι που αρχίζει το πράγμα να σοβαρεύει. Τόσο που να μην ξέρεις αν πρέπει να γελάσεις ή να κλάψεις. Ας δούμε όμως μερικά από τα «επιχειρήματα» των αγαπητών μας φίλων, κι εσείς αποφασίστε αν θα πράξετε το πρώτο : D ή το δεύτερο : ( ...

Κατ’ αρχάς, λέει, «αυτοί που τιμωρήθηκαν ΔΕΝ ήταν καν “παιδάρια” όπως κακώς μεταφράσθηκε στα Ελληνικά. Στο εβραϊκό κείμενο υπάρχει η φράση “neurim qetanim” της οποίας η καλύτερη μετάφραση είναι "νεανίες". Η ίδια φράση χρησιμοποιείται για τον δεκαεπτάχρονο Ιωσήφ (Γένεσις 37/ΛΖ´ 2) και μεταφράζεται στα Ελληνικά ως "νεαρός"».
..

Εδώ, βέβαια, το σημείο που μακράν κάνει τη διαφορά είναι αυτό το… «όπως κακώς μεταφράσθηκε στα Ελληνικά»! Αυτή, λοιπόν, η φράση είναι όλα τα λεφτά. Οι άνθρωποι δηλαδή χωρίς περιστροφές αμφισβητούν οι ίδιοι -έστω και αποσπασματικά, δεν έχει καμία σημασία- την εγκυρότητα της μετάφρασης των «πεφωτισμένων» Εβδομήκοντα(δύο)! Και να ’ταν η πρώτη και μοναδική φορά, να πεις, ας πάει στα κομμάτια! Όμως δεν είναι. Τα ίδια λένε και για την απόδοση τού «bene ha-elohim» με τη φράση «οι Υιοί του Θεού», του «hatanninim» με τα «κήτη τα μεγάλα», των «θυγατέρων Αδάμ» με τις «θυγατέρες των ανθρώπων» και ούτω καθεξής. Επί τής ουσίας όμως, μπορεί μεν το “neurim qetanim” όντως να χρησιμοποιήθηκε στον ενικό για τον δεκαεφτάχρονο Ιωσήφ, χρησιμοποιήθηκε όμως και στο Έξοδος, Β´ 6 για ένα εγκαταλελειμμένο βρέφος ονόματι… Μωυσής! Τα περί «καλύτερης μετάφρασης» και «νεανιών» λοιπόν, εγώ προσωπικά θα προτιμήσω να τα εκλάβω ως χιούμορ και όχι ως προσπάθεια παραπλάνησης εκείνων που τα διαβάζουν.

Άνεξαρτήτως τούτου, όμως, τι σημασία έχει αν δεχθούμε πως σε αντίθεση μ’ αυτά που αυτολεξεί αναφέρει ο Ιωάννης Κολιτσάρας στην από την Ιερά Σύνοδο της Εκκλησίας της Ελλάδος εγκεκριμένη ερμηνεία του, όντως δεν επρόκειτο για παιδιά 9 ή 10 ετών, αλλά για νεαρούς γύρω στα 17 με 20; Τι αλλάζει δηλαδή, ρε παιδιά; Επέδειξαν, λέει, αυθάδεια και ασέβεια προς τον προφήτη του Θεού. Σώωπα, μωρέ; Τι μου λέτε; Κι εγώ ο αφελής που είχα μείνει με την ψευδαίσθηση ότι ο φιλεύσπλαχνος Θεός ΔΕΝ ανταποδίδει αμέσως το κακό στον ασεβή, αλλά… μακροθυμεί μέχρι να παρέλθει και η τέταρτη γενιά των απογόνων του· που νόμιζα πως σεβόμενος την ελευθερία βούλησης του κάθε ανθρώπου ΔΕΝ επεμβαίνει αναγνωρίζοντας του το δικαίωμα να τον απορρίψει· που ήξερα ότι ακόμα και η βλασφημία κατά τού ίδιου τού Χριστού είναι δυνατόν να συγχωρεθεί… Όμως τι να πεις; Προφανώς η φαλάκρα του Ελισαίου είχε μεγαλύτερη βαρύτητα... 

.

Αν νομίζετε όμως ότι εδώ τελειώνει το θέατρο του παραλόγου, κάνετε λάθος! Διότι υπάρχει και συνέχεια. Η συμμορία αυτή των νεαρών ήρθε, λέει, από την Βαιθήλ. Η πόλη αυτή «ήταν σπουδαίο κέντρο της παιδοθυσιαστικής και κανιβαλικής λατρείας τού Βαάλ. […] Οι νεαροί κανίβαλοι λάτρεις του Βάαλ-Διονύσου ήθελαν να χλευάσουν τον Κύριο μέσω τού Ελισαίου και προφανώς ετοιμάζονταν να επιτεθούν στον προφήτη». Μήπως εκείνος έπρεπε να τους λυπηθεί; «Αυτοί γιατί δεν λυπόντουσαν τα νήπια που έκαιγαν ζωντανά προς τιμήν τού Βαάλ; Και το έχετε δύσκολο καμιά πεντηνταριά αλήτες που έπιναν αίμα και έψηναν παιδάκια να επιτεθούν σ’ έναν άοπλο προφήτη τού Γιαχβέ;».

Καταλάβατε λοιπον τι ακριβώς θέλει να πει ο ποιητής ή να σας βοηθήσω; Περί… προληπτικού χτυπήματος επρόκειτο! Νόμιμη άμυνα για την περίπτωση των περιπτώσεων! Διότι τα (κατά τον Κολιτσάρα και την επίσημη Εκκλησία) δεκάχρονα αυτά διαβολάκια (2), κατά τους δε απολογητές δεκαεφτάχρονα γαϊδουρομούλαρα, είναι... δεδομένο ότι τελούσαν αυτά τα ίδια ανθρωποθυσίες και σχεδόν... βέβαιο ότι θα επιτίθεντο και στον φαλακρό προφήτη! Φοβερή λογική, δεν συμφωνείτε; Τύφλα να ’χουν οι Αμερικάνοι, δηλαδή, που ’ψαχναν τότε πάτημα για να την πέσουν στο Ιράκ! Ας ρώταγαν τους δικούς μας απολογητές και στο λεπτό θα ’χαν έτοιμο το ηθικό έρεισμα!

..

Πέραν τούτου, όμως, ας αφήσουν επιτέλους οι φίλοι μας τα χωρατά περί... 50μελών συμμοριών που ήταν δήθεν έτοιμοι να επιτεθούν στον Ελισαίο, διότι και οι ίδιοι πλέον πρέπει να γνωρίζουν πάρα πολύ καλά πως όταν στη Βίβλο αναφέρονται αριθμοί, σπάνια πρέπει να παίρνονται τοις μετρητοίς! Έτσι κι εδώ δεν νομίζω να περιμένουν στα σοβαρά να χάψουμε ότι από τους περίπου 50 «αλήτες» όπως τους αποκαλούν, οι αρκούδες τσίμπησαν ειδικά... 42; «Και γιατί όχι;», ίσως απορήσει ο λιγότερο υποψιασμένος αναγνώστης. Μα απλούστατα επειδή κατά... διαβολική σύμπτωση τόσοι ακριβώς ήταν και οι σφαγιασθέντες λάτρεις τού Βάαλ στο Βασιλειών Δ´, Ι´ 14, όπως τόσοι είναι κι οι μήνες που σύμφωνα με την Αποκάλυψη θα διαρκέσει η καταπάτηση τής αγίας πόλης από τα... ειδωλολατρικά έθνη!

Μη φεύγετε όμως, γιατί έχει και συνέχεια: Όπως ήδη προανήγγειλα και στον πρόλογο, την κατάρα που έριξε ο Ελισαίος στα παιδάκια οι απολογητές δεν την ερμηνεύουν όπως όλοι οι φυσιολογικοί άνθρωποι ως «ευχή για κάτι κακό», αλλά προσπαθούν απεγνωσμένα να την ωραιοποιήσουν μην τυχόν και μείνει κανένα ενοχλητικό λεκεδάκι. Έτσι λοιπόν δεν πρέπει, λέει, να συγχέουμε την προχριστιανική (ακόμα και σήμερα ισχύουσα) σημασία της επίμαχης λέξης με το χριστιανικό νόημά της. Για τον χριστιανισμό κατάρα δεν είναι τίποτε άλλο από την απόσυρση της προστασίας του Θεού και την εγκατάλειψη του επικαταράτου «στα χέρια των φθοροποιών δυνάμεων».

Kαταπληκτικός ελιγμός, δεν βρίσκετε; Δεν σου έσπασα, δηλαδή, εγώ το σαγόνι, απλά εσύ έπεσες πάνω στη… γροθιά μου! Επειδή, όμως, όπως λέει και ο θυμόσοφος λαός, το έξυπνο πουλί από τη μύτη πιάνεται, ας μού επιτραπεί να επισημάνω την ενοχλητική λεπτομέρεια ότι οι λέξεις ερμηνεύονται παντού και πάντοτε βάσει τής σημασίας που είχαν κατά την εποχή της συγγραφής του κειμένου που τις φιλοξενεί και όχι βάσει μεταγενεστέρων (υπο)σημασιών! Το τι σημαίνει, δηλαδή, η κατάρα για τους χριστιανούς, ας το συζητήσουμε επί μεταχριστιανικών κειμένων. Δεν νομίζω να έχουν οι φίλοι μου οι απολογητές κάποια σοβαρή αντίρρηση γι’ αυτό το απολύτως δίκαιο, νομίζω, αίτημά μου, γιατί σε αντίθετη περίπτωση θα ήμουν υποχρεωμένος να τους υπενθυμίσω αυτά πού οι ίδιοι επικαλούνται για το «ποταπός» στο Κατά Λουκάν, Α´ 28-30. Ας τ’ αφήσουμε, λοιπόν, το θέμα εκεί κι ας συμφωνήσουμε ότι ο Ελισαίος στην εν λόγω ιστορία όντως ευχήθηκε κάτι κακό στα παιδιά.

Άλλωστε αυτή την περιβόητη «απόσυρση της προστασίας του Θεού», για να είμαι ειλικρινής, δεν την πολυκαταλαβαίνω. Δηλαδή μέχρι εκείνη τη στιγμή τα ασεβή, αιμοδιψή και δαιμονόπληκτα «παιδάρια» που όπως μας διαβεβαιώνει η απολογητική, τρελαίνονταν για μπάρμπεκιου με κρέας από βρέφη, απήλαυαν της προστασίας του Γιαχβέ, και μόλις ειρωνεύτηκαν την ιερή καράφλα του Ελισαίου εγκαταλείφθηκαν στο έλεος των θηρίων της… δαιμονικής Άρτεμιδος; Ε έλεος, ρε παιδιά! Λίγο έλεος! Παρεμπιπτόντως, το ότι οι άγριες αρκούδες που κατασπάραξαν τα παιδιά ήταν τής Άρτεμιδος, το λένε οι μισοί. Οι άλλοι μισοί δεν έχουνε κανένα, μα κανένα απολύτως πρόβλημα να δεχθούν ότι τα θηρία στάλθηκαν από τον ίδιο τον Θεό ως «σκληρή, αλλά δίκαιη τιμωρία»! (3)

Και για το τέλος κράτησα την αγαπημένη μου χριστιανική σοφιστεία. Στο τέλος των απολογητικών τους κειμένων την τοποθετούν άλλωστε πάντοτε οι φίλοι μας -δήθεν ως αποστομωτικό επιχείρημα-, εκεί θα τοποθετήσω κι εγώ, λοιπόν, τον αντίλογό μου. Ρωτούν λοιπόν με θριαμβευτικό ύφος:

Στάθηκε καθοριστικός παράγων η κατάρα τού Ελισαιέ για τον θάνατο εκείνων των αλητών; Αν ναι, τότε ήταν πράγματι προφήτης, και όσοι τον κατηγορούν, γίνονται θεομάχοι. Αν όχι, και όλα αυτά είναι "μύθοι" όπως λένε μερικοί, τότε εκλείπει και η αιτία τής κατηγορίας τους προς τον Ελισαιέ. Γιατί αν δεν ήταν προφήτης, ούτε η κατάρα του επέδρασε στους αλήτες εκείνους. Με άλλα λόγια, είτε δεν τίθεται θέμα κατηγορίας του, είτε πράγματι ήταν προφήτης και οι κατήγοροί του είναι ΑΣΕΒΕΙΣ ΘΕΟΜΑΧΟΙ!

Κλαπ, κλαπ, κλαπ - καταπληκτική σοφιστεία! Μόνο που τα ξανάπαμε γι’ αυτού του είδους τα επιχειρήματα. Την ιστορία με τον προφήτη Ελισαίο λοιπόν, ασφαλώς και ΔΕΝ είναι δυνατόν να την καταπιούμε έτσι αμάσητη. Οι κατάρες, οι αρκούδες και τα πράσινα άλογα, προφανώς και ήταν ανύπαρκτα. Η βιβλική αφήγηση, όμως, είναι απολύτως ΥΠΑΡΚΤΗ και το περιεχόμενό της είναι που κατακρίνουμε. Συνεπώς άλλο το ένα, άλλο τ’ άλλο. Εδώ ολόκληρος χαμός είχε γίνει τις προάλλες για το κατά πόσο ο τεμπέλης, καυγατζής, θεριακλής και αμφιβόλου ηθικής… Ποπάυ μπορούσε να αποτελεί πρότυπο για τα παιδιά, και δεν θα μιλήσουμε για όλα αυτά εγκλήματα που υποτίθεται -το ξαναλέω, υποτίθεται- ότι διέπραξε ο Θεός;
Έ όχι λοιπόν, αγαπητοί μου. Και να μην μπορούμε να πιστέψουμε έχουμε το δικαίωμα, αλλά και να εξηγούμε τους λόγους! Καλή σας νύχτα.




Π Α Ρ Α Π Ο Μ Π Ε Σ

..

[1] Επίσης:

http://www.arhaioplixia.org/arhaioplixia2.html

http://www.apologitis.com/gr/ancient/kalopoulos/kalopoulos.htm#29_ΕΛΙΣΣΑΙΟΣ

[2] Αγία Γραφή Βίβλος, εκδ. Κ. Κουμουνδουρέα, (ερμηνευτική απόδοση: Ι. Θ. Κολιτσάρα), τ. 2, σ. 279

[3] Ομοίως

..

..