Μεγάλη Παρασκευή τού 2004, περιφορά Επιταφίου. Μαζί με τη γυναίκα μου και τα δύο παιδιά μου, τσουλάω κι εγώ ζαβλακωμένος μαζί με την πορεία, υποτασσόμενος στη μοίρα μου και διερωτώμενος ποιο το νόημα όλου αυτού τού ετησίου θεάτρου. Και λέω «θεάτρου» επειδή αυτό ακριβώς είναι που βλέπω τριγύρω μου: βαριεστημένα πρόσωπα και μπαϊλντισμένες εκφράσεις, προκλητικά σχισίματα και διχτυωτά καλσόν, και η γλώσσα ροδάνι. Ο ορισμός τής... ευλαβικής, χριστιανικής ατμόσφαιρας δηλαδή! Μάταια προσπαθώ ν’ ανέβω λιγάκι υπενθυμίζοντας στον εαυτό μου ότι ο Επιτάφιος θρήνος στην πραγματικότητα έχει τις ρίζες του στα αρχαιοελληνικά Αδώνια τα οποία… μπλα-μπλά-μπλά και τα λοιπά και τα λοιπά. Η πραγματικότητα παραμένει η ίδια: βαριέμαι!
..
..
Κι εκεί λοιπόν που σκέφτομαι όλα αυτά, σκάει η πρώτη βόμβα από τον τότε 6χρονο γιό μου:
..
«Μπαμπά, … τι κάνουμε τώρα εδώ;;»
..
Μη βιαστούν εδώ οι φίλοι χριστιανοί να αποδώσουν την ερώτηση στην προφανώς ανύπαρκτη ή ελλιπή χριστιανική αγωγή τού παιδιού, γιατί αυτό δεν ισχύει. Το μαύρο πρόβατο στην οικογένεια, βλέπετε, είμαι μόνο εγώ. Τα παιδιά γνωρίζουν αυτά που «πρέπει» να γνωρίζουν, κι εγώ καλά θα κάνω να κρατήσω αυτά που (δεν) πιστεύω για τον εαυτό μου. Όταν θα ενηλικιωθούν και θα έχουν πια ώριμη κρίση (και -συμπληρώνω τώρα εγώ- θα έχουν πλέον μπολιαστεί ως το κόκκαλο με την ορθόδοξη πίστη ώστε μια ενδεχόμενη μεταστροφή τους να είναι από αδύνατη έως εξαιρετικά οδυνηρή), τότε θ’ αποφασίσουν μόνα τους τι είναι σωστό και τι λάθος. Δίκαιη διευθέτηση τού θέματος αυτή, δεν συμφωνείτε; Τέλος πάντων όμως. Αλλού ήθελα να καταλήξω. Μόλις συνήλθα λοιπόν από την τόσο προκλητική για μένα ερώτηση τού παιδιού, τού έδωσα την εξής απάντηση:
..
«Τι κάνουμε εδώ; Να, πενθούμε τον θάνατο τού Χριστούλη που τον σταύρωσαν.»
..
Οπότε απαντά ο -παρεμπιπτόντως φοβερά εύγλωττος για την ηλικία του- πιτσιρίκος:
..
«Ναι, όμως μετά αναστήθηκε, ε; Μα πώς είναι δυνατόν αυτό, μπαμπά; Πώς γίνεται να πέθανε και μετά να ξαναζωντάνεψε;»
..
Ωχ, τα πράγματα σκούρυναν, σκέφτηκα. Τι του λέμε τώρα;
..
«Κοίτα… εμείς (!) οι χριστιανοί πιστεύουμε πως αυτό ακριβώς έγινε, ότι δηλαδή αναστήθηκε.», απάντησα τελικά. Ήταν οπωσδήποτε μια αξιοπρεπής απάντηση, δεν μπορείτε να πείτε. Διότι ούτε αμφισβητούσε την ανάσταση, αλλά ούτε και την αποδεχόταν ανεπιφύλακτα. Ο μικρός όμως που όπως σας είπα, έχει μια πολύ ιδιαίτερη σχέση με τις λέξεις, έπιασε αμέσως το βαθύτερο νόημα τής διπλωματικά διατυπωμένης φράσης «εμείς πιστεύουμε πως …» και έριξε τη δεύτερη βόμβα:
..
«“Εμείς πιστεύουμε”;; Τι, δηλαδή δεν έγινε έτσι;»!
..
Άναυδος εγώ! Εκεί πια κατάλαβα καλά πως θα έπρεπε να ήμουν πλέον πολύ προσεχτικός σε ό,τι θα έλεγα ποτέ σ’ αυτό το παιδί!
..
«Όχι, όχι, αγόρι μου - και βέβαια έγινε έτσι!», τον καθησύχασα. Όμως έμεινα για πολύ καιρό προβληματισμένος. Είχα πράξει σωστά ή όχι; Εσείς τι θα κάνατε στη θέση μου;
..
«Μπαμπά, … τι κάνουμε τώρα εδώ;;»
..
Μη βιαστούν εδώ οι φίλοι χριστιανοί να αποδώσουν την ερώτηση στην προφανώς ανύπαρκτη ή ελλιπή χριστιανική αγωγή τού παιδιού, γιατί αυτό δεν ισχύει. Το μαύρο πρόβατο στην οικογένεια, βλέπετε, είμαι μόνο εγώ. Τα παιδιά γνωρίζουν αυτά που «πρέπει» να γνωρίζουν, κι εγώ καλά θα κάνω να κρατήσω αυτά που (δεν) πιστεύω για τον εαυτό μου. Όταν θα ενηλικιωθούν και θα έχουν πια ώριμη κρίση (και -συμπληρώνω τώρα εγώ- θα έχουν πλέον μπολιαστεί ως το κόκκαλο με την ορθόδοξη πίστη ώστε μια ενδεχόμενη μεταστροφή τους να είναι από αδύνατη έως εξαιρετικά οδυνηρή), τότε θ’ αποφασίσουν μόνα τους τι είναι σωστό και τι λάθος. Δίκαιη διευθέτηση τού θέματος αυτή, δεν συμφωνείτε; Τέλος πάντων όμως. Αλλού ήθελα να καταλήξω. Μόλις συνήλθα λοιπόν από την τόσο προκλητική για μένα ερώτηση τού παιδιού, τού έδωσα την εξής απάντηση:
..
«Τι κάνουμε εδώ; Να, πενθούμε τον θάνατο τού Χριστούλη που τον σταύρωσαν.»
..
Οπότε απαντά ο -παρεμπιπτόντως φοβερά εύγλωττος για την ηλικία του- πιτσιρίκος:
..
«Ναι, όμως μετά αναστήθηκε, ε; Μα πώς είναι δυνατόν αυτό, μπαμπά; Πώς γίνεται να πέθανε και μετά να ξαναζωντάνεψε;»
..
Ωχ, τα πράγματα σκούρυναν, σκέφτηκα. Τι του λέμε τώρα;
..
«Κοίτα… εμείς (!) οι χριστιανοί πιστεύουμε πως αυτό ακριβώς έγινε, ότι δηλαδή αναστήθηκε.», απάντησα τελικά. Ήταν οπωσδήποτε μια αξιοπρεπής απάντηση, δεν μπορείτε να πείτε. Διότι ούτε αμφισβητούσε την ανάσταση, αλλά ούτε και την αποδεχόταν ανεπιφύλακτα. Ο μικρός όμως που όπως σας είπα, έχει μια πολύ ιδιαίτερη σχέση με τις λέξεις, έπιασε αμέσως το βαθύτερο νόημα τής διπλωματικά διατυπωμένης φράσης «εμείς πιστεύουμε πως …» και έριξε τη δεύτερη βόμβα:
..
«“Εμείς πιστεύουμε”;; Τι, δηλαδή δεν έγινε έτσι;»!
..
Άναυδος εγώ! Εκεί πια κατάλαβα καλά πως θα έπρεπε να ήμουν πλέον πολύ προσεχτικός σε ό,τι θα έλεγα ποτέ σ’ αυτό το παιδί!
..
«Όχι, όχι, αγόρι μου - και βέβαια έγινε έτσι!», τον καθησύχασα. Όμως έμεινα για πολύ καιρό προβληματισμένος. Είχα πράξει σωστά ή όχι; Εσείς τι θα κάνατε στη θέση μου;
..
..
11 σχόλια:
Μπορούσες να πεις ότι δεν ξέρεις αν έγινε έτσι, αλλά ότι τα βιβλία (ΚΔ) βεβαιώνουν ότι έγινε έτσι. Γενικά μπορείς να του μπολιάσεις την ανάγκη για αναζήτηση. Να αναζητά, ακόμα κι αν καταλήγει και πάλι στο να πιστεύει, τουλάχιστο να ξέρει γιατί πιστεύει.
Αγαπητέ φίλε,
αυτό είναι πού ούτως ή άλλως κάνω.
Τον προτρέπω να ψάχνει τα πάντα.
Σε πληροφορώ, όταν τον πιάνει το
ρητορικό του, με κολλάει ενίοτε
και μένα τον ίδιο στον τοίχο.
Μόνο που εδώ με τη θρησκεία, το
πράγμα γίνεται πιό σύνθετο. Έχω
ρητές ... εντολές να μην αφήσω
ποτέ κάποια αιχμή που θα μπορούσε
να τον μπερδέψει ή να τον προβληματίσει. Κι εγώ όμως εθεσα
ως όρο να μην μου ζητηθεί ποτέ
να τον διαβάσω στα Θρησκευτικά γιατί δεν μπορούσα να εγγυηθώ
ότι δεν θα μου ξέφευγε κανένα περίεργο σχόλιο. Ε εντάξει,
καμιά φορά τον αναλαμβάνω κι
εγώ. Υπό το άγρυπνο βλέμμα τής γυναίκας μου, εννοείται. Αλλά εντάξει, το παιδί - παρόλο που φέρομαι εντελώς φυσιολογικά -
δεν είναι χαζό. Έχει καταλάβει
ότι κάτι περίεργο τρέχει με το συγκεκριμένο μάθημα, και συνήθως με ρωτά με ιδιαίτερη ... διακριτικότητα αν μπορώ να τον διαβάσω! Δε βαριέσαι, είτε έτσι
είτε αλλιώς, θα τον βρει τον
δρόμο του. Το ανήσυχο πνεύμα
τής έρευνας το έχει. Κι εμείς
θα ’μαστε όπως μπορούμε δίπλα.
Ειναι οι αποριες του μικρου; ή ειναι προβοκατορικες; ΑΥΤΑ
Υ.Γ Εγω πιστευω (δικαιολογω πιο καλα) την υπαρξη Θεου. Η ΑΝΑΣΤΑΣΗ ομως γιατι να συμβει σε ΕΝΑ ΜΟΝΟ ατομο και οχι να συμβαινει ΣΕ ΟΛΟΥΣ; Γιατι να συμβει μονο στον υιο του Δημιουργου; Και μετα λεμε για πολιτικα ρουσφετια..
Φίλε makrjohn,
τη στιχομυθία με τον γιό μου τη
μετέφερα όπως ακριβώς αποτυπώθηκε
στη μνήμη μου. Τόσο η απορία όσο και η φραστική διατύπωση, σε
διαβεβαιώ, είναι απολύτως αυθεντικές. Και βέβαια, πουθενά και σε καμία περίπτωση δεν έχω εφεύρει ποτέ σ’ αυτό το blog -
ή και αλλού - κάποιο στοιχείο με απώτερο στόχο την προβοκάτσια.
Το ίδιο ισχύει και για όλους
τους διαλόγους που έχω αναρτήσει.
Είναι απολύτως αυθεντικοί, σε
μεγάλο βαθμό μάλιστα ακόμα και
σ’ αυτή καθαυτή τη φραστική τους διατύπωση.
Αναφορικά τώρα με το ερώτημά σου
γιατί η ανάσταση να συμβεί μόνο
σε ένα άτομο και όχι σε όλους,
η απολογητική απαντά ότι το
άτομο αυτό - το οποίο βέβαια
δεν ήταν όποιος κι όποιος, αλλά
η ίδια η ενσάρκωση τού δευτέρου
προσώπου τής Τριαδικής θεότητας -
με τη θυσία του εξασφάλισε τελικά σε ΟΛΟΥΣ τους ανθρώπους τη
δυνατότητα για σωματική ανάσταση
- όχι άμεση βέβαια, αλλά δυνητική.
Η τελική απόφαση - η οποία βέβαια είναι ήδη γνωστή στον παντογνώστη
Θεό, ακόμα και γι αυτούς που
είναι ήδη εδώ και χιλιάδες χρόνια νεκροί και δεν μπορούν πλέον να μετανοιώσουν για οτιδήποτε έκαναν ή δεν έκαναν κατά τη διάρκεια
τής επίγειας ζωής τους - θα ανακοινωθεί κατά τη ... Δευτέρα Παρουσία και την τελική κρίση.
Αυτά.
Μα καλα ολα αυτα τα παραλογα τα πιστευουμε με την λογικη ή με τον φοβο του θανατου και της κολασης; Αληθεια που ξανα αναφερθηκαν ολοι αυτοι που αναστηθηκαν ή θεραπευθηκαν; Πιστευω γιατι αυτο ειναι παραλογο.
Και καλα τους θεραπευσε απο καλοσυνη για να απαλυνει την δυστυχια τους ή για να φανει οτι ειναι καποιος ΣΠΟΥΔΑΙΟ; Αν το εκανε για την πρωτη περιπτωση ηταν αδικος γιατι δεν το εκανε σε ολους ή εστω στους πιο πολλους. Αν το εκανε για την δευτερη περιπτωση τοτε λυπαμαι αλλα δεν ηταν Θεος αλλα ενας ...φσακιρης. Και καλα με τα θαυματα αυτου του ειδους . Χαρισε καποια ευτυχια. Το θαυμα της Κανα τι σχεση ειχε ή εχει με το νοημα της λυτρωσης;
Αγαπητέ φίλε,
οι απορίες σου σε μεγάλο βαθμό
είναι και δικές μου. Προσωπικά
αυτό που μ’ ενοχλεί περισσότερο απ’ όλα και με το οποίο μου
είναι αδύνατον να συμβιβαστώ,
είναι όλη αυτή η αντιφατικότητα
- με πρόδηλη πηγή προέλευσης
την ερμηνευτική αυθαιρεσία - που διέπει πολλές χριστιανικές
πεποιθήσεις. Και το χειρότερο
είναι ότι παρότι οι ίδιοι οι
ορθόδοξοι απολογητές δηλώνουν πως σε αντίθεση με τους Προτεστάντες
δεν κλονίζονται καθόλου από
τυχόν αντιφάσεις που υπάρχουν
στην Α. Γραφή, έκπληκτος βλέπει κανείς να μην παραδέχονται
ΤΙΠΟΤΑ! Θα κάνουν το άσπρο μαύρο και το αδύνατον δυνατό, μόνο και
μόνο για να μην παραδεχθούν πως,
ΝΑΙ, εντάξει ρε παιδιά, εδώ
τελικά όντως υπήρχει πρόβλημα!
Πόσα και πόσα ερωτήματα έχω θέσει
εδώ μέσα; Έχεις δει εσύ πουθενά κάποια απάντηση; Mε φωτεινή εξαίρεση τον Γιάννη ο οποίος
για δύο συγκεκριμένα ζητήματα
είχε ν’ αντιτάξει μια σειρά απολύτως συγκεκριμένων ενστάσεων
- και δεν έχει καμία σημασία αν
τελικά καταλήξαμε κάπου ή όχι -,
όλα τα άλλα ερωτήματα παραμένουν ακόμα αναπάντητα. Για ποιόν λόγο άραγε;
Οι άνθρωποι απλά δεν μπορούν
να δεχθούν την πιθανότητα και
η περίφημη «πρώτη αιτία» - ο
Θεός - να υπάρχει, αλλά και να
μην ισχύουν όλα αυτά που
πιστεύουν γι’ Αυτόν! Εγώ λοιπόν, ευχαριστώ, αλλά δεν θα πάρω. Το
ότι η παντελής ανυπαρξία ενός
πρώτου κινούντος το οποίο δεν
θα πρέπει επ’ άπειρον να ανάγεται
σε κάποιο προγενέστερο, αφήνει
πολλά ερωτηματικά αναπάντητα,
το αντιλαμβάνομαι. Αυτό όμως
δεν σημαίνει κιόλας πως η παντοδύναμη και πάνσοφη αυτή πνευματική οντότητα έχει διορίσει
κάποιους ειδικούς μεσολαβητές
που «αυτοί ξέρουν». Αυτό το
απορρίπτω διαρρήδην, και ξέρεις
τι, δεν βασανίζομαι πλέον από κανένα αίσθημα ενοχής γι’ αυτή
τη στάση ζωής που τελικά μού προέκυψε. Ελικρινά, δεν έχω να απολογηθώ για τίποτα. Δεν μισώ κανέναν Θεό, διότι δεν γνωρίζω
κανέναν. Αυτός ο Θεός με τον
οποίο ασχολούμαι στα κείμενά μου,
είναι απλά και μόνο μία έκφραση
τής αντίληψης κάποιων ανθρώπων
περί της πρώτης αιτίας και
τίποτα παραπάνω. Και αυτή ακριβώς τη συγκεκριμένη έκφραση είναι
που απορρίπτω, όχι την ΑΓΝΩΣΤΗ
πρώτη αιτία που ενδεχομένως
κρύβεται πίσω από το μυστήριο
τής Δημιουργίας. Αυτή είναι
η άποψη που έχω αποκρυσταλλώσει
μετά από 15 χρόνια ενδοσκόπησης
και εντατικής ενασχόλησης με το
θέμα, και δεν αισθάνομαι πλέον
καθόλου άσχημα γι’ αυτό.
Για τον "μικρό" σου που τώρα θα έχει μεγαλώσει ακόμη περισσότερο, σε "λυπάμαι" ... λολ
Θέλει δεν θέλει η μαμά του και λοιποί συγγενείς, το γονίδιο "φαίνεται" να λειτουργεί εις βάρος των δοξασιών τους ... λολ
Τις προάλλες, αγαπητέ Νικόλαε, πέρασε η μητέρα μου να πάρει τα παιδιά για το Σαββατοκύριακο. Έπρεπε να δεις το πρόσωπό τους μόλις τους έσκασε την είδηση πως το πρωί θα τους έπαιρνε εκκλησία για να κοινωνήσουν! Μαύρη μαυρίλα πλάκωσε, μαύρη σαν καλιακούδα... (LOL) Οπότε γυρνάει η μάνα μου σε κάποια φάση και μου κάνει νόημα και καλά «Αχ, θα σε σκοτώσω!». «Εγώ; Τι έκανα εγώ;», διαμαρτυρήθηκα. «Εγώ δεν τους είπα τίποτα! Βρες τα εσύ μαζί τους». Ε τελικά τους κατάφερε. Αν μη τι άλλο φυσιολογική αντίδραση τα παιδιά. Ποιο νορμάλ παιδί στην ηλικία αυτή κάνει τούμπες απ' τη χαρά του που θα πάει να στηθεί με τις ώρες στην εκκλησία χωρίς να καταλαβαίνει μία; Βέβαια, παρότι γενικά προσπαθώ να μην κάνω περίεργα σχόλια, υπάρχουν και περιπτώσεις που δεν κρατιέμαι. Να, για παράδειγμα, ήρθε μετά το παιδί (ο μεγάλος μου, κοντά 12 χρονών πια) και μου είπε για κάποια... δαιμονισμένη που συνάντησε, λέει, κάποτε η γιαγιά και που μόλις της έριξαν αγιασμό άρχισε να ουρλιάζει ότι καίγεται και τα γνωστά! Ε μόλις τ' άκουσα αυτά, ποιος είδε τον Θεό και δεν τον φοβήθηκε! «Ξέρεις κάτι, αγόρι μου;» του είπα. «Εγώ προσωπικά δεν πιστεύω ΜΙΑ απ' αυτά που λέει η γιαγιά. Υπάρχουν άνθρωποι που τα πιστεύουν, εντάξει. Εγώ πάντως λέω πως είναι ιστορίες γι' αγρίους!». Η γυναίκα μου που ήταν δίπλα, αυτή τη φορά δεν τόλμησε να με αγριοκοιτάξει. Έτσι είναι, αγαπητέ φίλε. Αν είναι να κάνει η μία πλευρά προσηλυτισμό, θα λάβει τα μέτρα της και η άλλη. Όλα έχουν και τα όριά τους...
Χαρά στο κουράγιο σου Κώστα !
Και χαρά στην δύναμη που έχεις να διατηρείς την ψυχραιμία σου και να μην "ουρλιάζεις", από τις προσωπικές αλήθειες που σε πνίγουν ... λολ
Εύγε είσαι αξιέπαινος !
Παρά όμως την προσπάθεια της οικογενείας σου σχετικώς με την θρησκευτική "εκπαίδευση" των παιδιών σου, όπως είμαι σίγουρος ότι ξέρεις καλλίτερα από μένα, ειδικώς τα παιδιά λαμβάνουν και ρουφούν τα μη λεκτικά μηνύματα πολύ περισσότερο και καλλίτερα από τα λεκτικά ...
Απλά θα είναι πιο κοπιώδης η απεξάρτησή τους από τα θρησκευτικά ενοχικά σύνδρομα κατά την ενήλικη ζωή τους.
Όμως κι αυτή η πορεία τους, αν γίνει ενσυνειδήτως, θα τους δώσει απίστευτα εργαλεία στην πορεία για την αυτογνωσία τους ...
Έχε εμπιστοσύνη στα παιδιά σου και σε αυτά που ΔΕΝ τους λες και που τους δείχνουν τα μάτια σου.
Η τελευταία προτρεπτική πρόταση είναι καλοπροαίρετη και φιλική ... Δεν θα ήθελα να διαβαστεί ως "κήρυγμα δασκάλου" ή ειδήμονα ... λολ
(μου φάνηκε πολύ επιτηδευμένη τώρα που την ξαναδιαβάζω, αλλά δεν είχα τέτοια πρόθεση)
Ειδικώς όταν γίνεται από έναν μη πατέρα σε έναν πατέρα.
Με "θερμά" αισθήματα, Νικόλαος.
Ούτε να το σκέφτεσαι, φίλε Νικόλαε. Ουδόλως παρεξήγησα τα λόγιά σου! Και η γυναίκα μου πάντως, μη φανταστείς, δεν είναι καμιά... θεούσα! Για την ακρίβεια δεν είναι ούτε καν αυτό που θα λέγαμε «συνειδητοποιημένη πιστή». Αλλά να, πιστεύει κι εκείνη με τον τρόπο που πάνω-κάτω πιστεύει ο μέσος Έλληνας: λίγο κρασί, λίγο θάλασσα και τ' αγόρι μου... Είτε έτσι όμως είτε αλλιώς, αυτόν τον δρόμο έχει επιλέξει και το ίδιο επιθυμεί και για τα παιδιά. Γι' αυτό και μου «απαγόρευσε» ρητά οποιοδήποτε «περίεργο» σχόλιο πάνω σε τέτοιου είδους ζητήματα. Όμως όπως είπαμε, όλα έχουν και τα όριά τους. Έχουν υπάρξει, δηλαδή, περιπτώσεις όπου βλέποντας τα ίδια μου τα παιδιά να υφίστανται κανονική λοβοτομή, είπα «νισάφι πια» και φρόντισα να μπούνε τα πράγματα στη σωστή τους διάσταση. Αυτό πάντως που προσπαθώ να τους περάσω είναι να μην δέχονται τυφλά και χωρίς το πνεύμα υγιούς αμφισβήτησης πράγματα που τους παρουσιάζονται ως αδιαμφισβήτητες αλήθειες. «Νήφε και μέμνησο απιστείν», δηλαδή. Αυτό θα 'θελα να τους διαπνέει. Και δεν μπορώ να πω - ειδικότερα ο μεγάλος, αλλά ΚΑΙ ο μικρός, βλέπω ότι διαθέτουν στην προσωπικότητά τους το απαραίτητο υπόστρωμα που θα τους επιτρέψει να αναπτύξουν και να εκμεταλλευτούν την ιδιότητα αυτήν.
Δημοσίευση σχολίου