Όσοι επισκέπτονται τακτικά το ιστολόγιο αυτό, θα έχουν καταλάβει ότι είμαι ένας άνθρωπος που τρέφει έντονη απέχθεια για οτιδήποτε μεταφυσικό. Αυτό φυσικά δεν σημαίνει πως απορρίπτω διαρρήδην το ενδεχόμενο όντως να συμβαίνουν γύρω μας πράγματα τα οποία δεν είναι δυνατόν να αντιληφθούμε άμεσα. Σε καμία περίπτωση δηλαδή δε δέχομαι ως μοναδική υπαρκτή αλήθεια αποκλειστικά και μόνο αυτό που μπορώ να δω και ν’ ακούσω. Άλλωστε η πάγια θέση μου σε τέτοιου είδους ζητήματα είναι ότι αυτά που γνωρίζουμε είναι απείρως λιγότερα από εκείνα που αγνοούμε. Έτσι λοιπόν, δέχομαι ότι από τη στιγμή που κάτι αποδεδειγμένα συμβαίνει, είτε έτσι είτε αλλιώς κάποια εξήγηση θα έχει. Απλώς όταν η εξήγηση αυτή τυχαίνει να βρίσκεται εκτός του εκ των πραγμάτων περιορισμένου γνωστικού μας πεδίου, κάνουμε λόγο για «μεταφυσικές ή υπερφυσικές εμπειρίες». Μέχρι αποδείξεως, βέβαια, του αντιθέτου.
..
Σήμερα, λοιπόν, θα μοιραστώ μαζί σας δύο τέτοιες εμπειρίες που ’χα στο παρελθόν και για τις οποίες όσο κι αν προσπάθησα να βρω κάποια «λογική» εξήγηση, ποτέ δεν τα κατάφερα. Ελπίζω μόνο να μην πιστέψετε ότι απλώς κάνω πλάκα ή ακόμα χειρότερα, ότι μού ’στριψε! Τέτοιο θέμα, προς το παρόν... δεν υφίσταται!
....
Ήμουν, που λέτε, 19 χρονών τότε, με τάση μεν στην αμφισβήτηση και στον αντίλογο, αλλά σπάνια σε θέματα θρησκευτικού περιεχομένου. «Πίστευα» αυτά που μου είχαν μάθει, κι από κει και πέρα απλά δεν ασχολούμουν. Είχα αυτό που λέμε «την ησυχία μου». Εκείνη την ημέρα, λοιπόν, βρισκόμουν μαζί με την αδερφή μου και τη θεία μου στην κουζίνα του πατρικού μου και τα λέγαμε. Μιλάμε μέρα-μεσημέρι! Στο σπίτι δε (2ος όροφος) δεν υπήρχε κανείς άλλος την ώρα εκείνη. Εκεί λοιπόν που μιλούσαμε, εκτοξεύεται ξαφνικά κυριολεκτικά από το πουθενά μια καταπράσινη αηδιαστική βλέννα (ροχάλα) και προσγειώνεται πάνω στο χέρι μου! Ξερός εγώ, ξερή η θεία μου, ξερή κι η αδερφή μου! - «Τι ’ταν αυτό, ρε παιδιά;;!!», κατάφερα να ψελλίσω μετά το αρχικό σοκ! Το χέρι μου ήταν ακόμα απλωμένο και η ροχάλα πάνω! Δεν το είχα φανταστεί λοιπόν! Το ’χαν δει κι άλλοι! Τελικά πήγα στον νεροχύτη και ξεπλύθηκα, κι εκεί πια άρχισε το δεύτερο στάδιο της τρέλας! Ξέρετε, αναπαραστάσεις και τέτοια. Μάταια όμως! Όσο περισσότερο το ψάχναμε, τόσο περισσότερο τρελαινόμασταν! Ήταν απλά εξωφρενικό! Το μοναδικό παράθυρο του χώρου -το οποίο συν τοις άλλοις έλεγχα οπτικά- ήταν κλειστό, ενώ τα μοναδικά άτομα που υπήρχαν την ώρα εκείνη στο σπίτι και θα μπορούσαν να με είχαν φτύσει, τα είχα ακριβώς μπροστά μου! Τους μιλούσα κι εκείνες μ’ άκουγαν - ούτε το στόμα τους είχαν ανοιχτό, ούτε έβηξαν, ούτε φταρνίστηκαν, ούτε έκαναν τίποτα περίεργο. Μιλάμε, αγαλματάκια ακούνητα! Ζώο, πάλι, δεν υπήρχε κανένα. Και το χειρότερο: η ροχάλα είχε έρθει σφαίρα από μια κατεύθυνση όπου δεν υπήρχε απολύτως τίποτα! Από το σημείο που στεκόμουν μέχρι την πόρτα της κουζίνας απ’ όπου μού ’ρθε η γλοιώδης αυτή ουσία, υπήρχαν αρκετά μέτρα άδειου χώρου κι ακόμα κι αν ήταν κάποιος εκεί, δεν θα μπορούσε ούτε μία στο εκατομμύριο να φτάσει το πράμα αυτό μέχρις εμένα, πόσο μάλλον να με πετύχει! Έτσι λοιπόν το απίστευτο αυτό περιστατικό καταχωρίστηκε (γκρρρ!) στα λεγόμενα «υπερφυσικά» και ανεξήγητα. Ακόμα και τώρα αδυνατώ να βρω κάποια λογική εξήγηση. Αξίζει πάντως να αναφερθεί ότι μερικούς μήνες αργότερα η τότε ήδη άρρωστη θεία μου πέθανε! Σε ηλικία μόλις 25 ετών. Αρκετές φορές όλα αυτά τα χρόνια που πέρασαν από τότε, και παρά τη βαθιά μου αποστροφή για κάθε είδους δεισιδαιμονία, συνέλαβα τον εαυτό μου να αναρωτιέται ενδόμυχα μήπως αυτό που συνέβη την ημέρα εκείνη ήταν τελικά κάποιου είδους σημάδι, κάποιος κακός οιωνός ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων. Όμως πάλι, γιατί σε μένα, κι όχι σ’ εκείνη; Άγνωστο.
..
Η δεύτερη παράξενη εμπειρία ήρθε οχτώ χρόνια αργότερα, στα 27 μου, όταν είχα πλέον «χάσει την πίστη μου», και κατά περίεργο τρόπο συνέβη πάλι στην κουζίνα του πατρικού μου, στο ίδιο σχεδόν σημείο με την προηγούμενη φορά. Σημαντικό είναι επίσης ότι πάλι συνέβη μέρα-μεσημέρι. Μόνο που αυτή τη φορά ήμουν μόνος. Στεκόμουν, λοιπόν, μπροστά στο παράθυρο του νεροχύτη και κοίταζα έξω με κατεύθυνση το πουθενά. Ήμουν, βλέπετε, σε πολύ άσχημη ψυχολογική κατάσταση γιατί μόλις λίγες μέρες πριν, είχε σκοτωθεί το αγόρι της αδερφής μου - νέο παλληκάρι, 20 χρονών! Στεκόμουν, λοιπόν, εκεί και τον σκεφτόμουν πάρα πολύ έντονα. Τότε ξαφνικά ακούω από πίσω μου έναν δυνατό θόρυβο, κάτι σαν μεταλλικό ήχο. Γυρνάω αμέσως, και τι να δω (ανατριχιάζω και μόνο που το θυμάμαι); Το ταψί που ήταν τοποθετημένο πάνω στην εστία του φούρνου, ακόμα κουνιόταν!! Το έβλεπα και το άκουγα ακόμα να πάλλεται λες και μόλις το ’χε χτυπήσει κάποιος! Μόλις συνήλθα από το σοκ, άρχισα πάλι τις αναπαραστάσεις όπως και την προηγούμενη φορά, αλλά πάλι δεν κατάφερα να βρω κάποια λογική εξήγηση. Στην κουζίνα, αλλά και σ’ όλο το σπίτι, δεν υπήρχε κανείς άλλος. Ήμουν εντελώς μόνος! Το ταψί ήταν σταθερά τοποθετημένο πάνω στην εστία του εντοιχισμένου φούρνου και γύρω-γύρω ο πάγκος της κουζίνας! Μήπως είχα χτυπήσει κατά λάθος με το γόνατό μου το ντουλάπι του νεροχύτη και μεταδόθηκε η δόνηση διά μέσου του πάγκου φτάνοντας στο… ταψί; Σας πληροφορώ ότι ακόμα κι αυτό το ενδεχόμενο το εξέτασα! Άρχισα να ανοιγοκλείνω τα ντουλάπια, να πέφτω με δύναμη πάνω στον πάγκο, να χτυπιέμαι δεξιά κι αριστερά - τίποτα όμως! Τα πόδια μου και τη λεκάνη μου κόντεψα… να τα σπάσω - ο πάγκος όμως και το ταψί, όπως ήταν άλλωστε φυσικό κι αναμενόμενο, δεν μετακινήθηκαν ούτε χιλιοστό! Να ’ταν σεισμός; Και γιατί να κουνηθεί μόνο το ταψί και όχι και τα πιάτα, τα ποτήρια, οι λάμπες και όλα τα υπόλοιπα; Υπενθυμίζω ότι το ταψί ήταν τοποθετημένο πάνω στον εντοιχισμένο πάγκο, σε απόλυτα σταθερή δηλαδή επιφάνεια! Έτσι η τελευταία πιθανότητα ήταν απλά να ’χε… φυσήξει αέρας από το… κλειστό παράθυρο!
..
Αλήθεια, εσείς έτυχε ποτέ να βιώσετε εν πλήρη συνειδήσει κάποια «παράξενη» εμπειρία για την οποία ποτέ δεν κατορθώσατε να βρείτε μια πιθανή λογική εξήγηση; Αν έχετε κάτι, απλά γράψτε το! Ιδιαίτερο ενδιαφέρον, νομίζω, θα είχαν οι -εντάξει, ασφαλώς ανεκδοτολογικές- μαρτυρίες ατόμων που… δεν τα πάνε και πολύ καλά με το μεταφυσικό!
..
Σήμερα, λοιπόν, θα μοιραστώ μαζί σας δύο τέτοιες εμπειρίες που ’χα στο παρελθόν και για τις οποίες όσο κι αν προσπάθησα να βρω κάποια «λογική» εξήγηση, ποτέ δεν τα κατάφερα. Ελπίζω μόνο να μην πιστέψετε ότι απλώς κάνω πλάκα ή ακόμα χειρότερα, ότι μού ’στριψε! Τέτοιο θέμα, προς το παρόν... δεν υφίσταται!
....
Ήμουν, που λέτε, 19 χρονών τότε, με τάση μεν στην αμφισβήτηση και στον αντίλογο, αλλά σπάνια σε θέματα θρησκευτικού περιεχομένου. «Πίστευα» αυτά που μου είχαν μάθει, κι από κει και πέρα απλά δεν ασχολούμουν. Είχα αυτό που λέμε «την ησυχία μου». Εκείνη την ημέρα, λοιπόν, βρισκόμουν μαζί με την αδερφή μου και τη θεία μου στην κουζίνα του πατρικού μου και τα λέγαμε. Μιλάμε μέρα-μεσημέρι! Στο σπίτι δε (2ος όροφος) δεν υπήρχε κανείς άλλος την ώρα εκείνη. Εκεί λοιπόν που μιλούσαμε, εκτοξεύεται ξαφνικά κυριολεκτικά από το πουθενά μια καταπράσινη αηδιαστική βλέννα (ροχάλα) και προσγειώνεται πάνω στο χέρι μου! Ξερός εγώ, ξερή η θεία μου, ξερή κι η αδερφή μου! - «Τι ’ταν αυτό, ρε παιδιά;;!!», κατάφερα να ψελλίσω μετά το αρχικό σοκ! Το χέρι μου ήταν ακόμα απλωμένο και η ροχάλα πάνω! Δεν το είχα φανταστεί λοιπόν! Το ’χαν δει κι άλλοι! Τελικά πήγα στον νεροχύτη και ξεπλύθηκα, κι εκεί πια άρχισε το δεύτερο στάδιο της τρέλας! Ξέρετε, αναπαραστάσεις και τέτοια. Μάταια όμως! Όσο περισσότερο το ψάχναμε, τόσο περισσότερο τρελαινόμασταν! Ήταν απλά εξωφρενικό! Το μοναδικό παράθυρο του χώρου -το οποίο συν τοις άλλοις έλεγχα οπτικά- ήταν κλειστό, ενώ τα μοναδικά άτομα που υπήρχαν την ώρα εκείνη στο σπίτι και θα μπορούσαν να με είχαν φτύσει, τα είχα ακριβώς μπροστά μου! Τους μιλούσα κι εκείνες μ’ άκουγαν - ούτε το στόμα τους είχαν ανοιχτό, ούτε έβηξαν, ούτε φταρνίστηκαν, ούτε έκαναν τίποτα περίεργο. Μιλάμε, αγαλματάκια ακούνητα! Ζώο, πάλι, δεν υπήρχε κανένα. Και το χειρότερο: η ροχάλα είχε έρθει σφαίρα από μια κατεύθυνση όπου δεν υπήρχε απολύτως τίποτα! Από το σημείο που στεκόμουν μέχρι την πόρτα της κουζίνας απ’ όπου μού ’ρθε η γλοιώδης αυτή ουσία, υπήρχαν αρκετά μέτρα άδειου χώρου κι ακόμα κι αν ήταν κάποιος εκεί, δεν θα μπορούσε ούτε μία στο εκατομμύριο να φτάσει το πράμα αυτό μέχρις εμένα, πόσο μάλλον να με πετύχει! Έτσι λοιπόν το απίστευτο αυτό περιστατικό καταχωρίστηκε (γκρρρ!) στα λεγόμενα «υπερφυσικά» και ανεξήγητα. Ακόμα και τώρα αδυνατώ να βρω κάποια λογική εξήγηση. Αξίζει πάντως να αναφερθεί ότι μερικούς μήνες αργότερα η τότε ήδη άρρωστη θεία μου πέθανε! Σε ηλικία μόλις 25 ετών. Αρκετές φορές όλα αυτά τα χρόνια που πέρασαν από τότε, και παρά τη βαθιά μου αποστροφή για κάθε είδους δεισιδαιμονία, συνέλαβα τον εαυτό μου να αναρωτιέται ενδόμυχα μήπως αυτό που συνέβη την ημέρα εκείνη ήταν τελικά κάποιου είδους σημάδι, κάποιος κακός οιωνός ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων. Όμως πάλι, γιατί σε μένα, κι όχι σ’ εκείνη; Άγνωστο.
..
Η δεύτερη παράξενη εμπειρία ήρθε οχτώ χρόνια αργότερα, στα 27 μου, όταν είχα πλέον «χάσει την πίστη μου», και κατά περίεργο τρόπο συνέβη πάλι στην κουζίνα του πατρικού μου, στο ίδιο σχεδόν σημείο με την προηγούμενη φορά. Σημαντικό είναι επίσης ότι πάλι συνέβη μέρα-μεσημέρι. Μόνο που αυτή τη φορά ήμουν μόνος. Στεκόμουν, λοιπόν, μπροστά στο παράθυρο του νεροχύτη και κοίταζα έξω με κατεύθυνση το πουθενά. Ήμουν, βλέπετε, σε πολύ άσχημη ψυχολογική κατάσταση γιατί μόλις λίγες μέρες πριν, είχε σκοτωθεί το αγόρι της αδερφής μου - νέο παλληκάρι, 20 χρονών! Στεκόμουν, λοιπόν, εκεί και τον σκεφτόμουν πάρα πολύ έντονα. Τότε ξαφνικά ακούω από πίσω μου έναν δυνατό θόρυβο, κάτι σαν μεταλλικό ήχο. Γυρνάω αμέσως, και τι να δω (ανατριχιάζω και μόνο που το θυμάμαι); Το ταψί που ήταν τοποθετημένο πάνω στην εστία του φούρνου, ακόμα κουνιόταν!! Το έβλεπα και το άκουγα ακόμα να πάλλεται λες και μόλις το ’χε χτυπήσει κάποιος! Μόλις συνήλθα από το σοκ, άρχισα πάλι τις αναπαραστάσεις όπως και την προηγούμενη φορά, αλλά πάλι δεν κατάφερα να βρω κάποια λογική εξήγηση. Στην κουζίνα, αλλά και σ’ όλο το σπίτι, δεν υπήρχε κανείς άλλος. Ήμουν εντελώς μόνος! Το ταψί ήταν σταθερά τοποθετημένο πάνω στην εστία του εντοιχισμένου φούρνου και γύρω-γύρω ο πάγκος της κουζίνας! Μήπως είχα χτυπήσει κατά λάθος με το γόνατό μου το ντουλάπι του νεροχύτη και μεταδόθηκε η δόνηση διά μέσου του πάγκου φτάνοντας στο… ταψί; Σας πληροφορώ ότι ακόμα κι αυτό το ενδεχόμενο το εξέτασα! Άρχισα να ανοιγοκλείνω τα ντουλάπια, να πέφτω με δύναμη πάνω στον πάγκο, να χτυπιέμαι δεξιά κι αριστερά - τίποτα όμως! Τα πόδια μου και τη λεκάνη μου κόντεψα… να τα σπάσω - ο πάγκος όμως και το ταψί, όπως ήταν άλλωστε φυσικό κι αναμενόμενο, δεν μετακινήθηκαν ούτε χιλιοστό! Να ’ταν σεισμός; Και γιατί να κουνηθεί μόνο το ταψί και όχι και τα πιάτα, τα ποτήρια, οι λάμπες και όλα τα υπόλοιπα; Υπενθυμίζω ότι το ταψί ήταν τοποθετημένο πάνω στον εντοιχισμένο πάγκο, σε απόλυτα σταθερή δηλαδή επιφάνεια! Έτσι η τελευταία πιθανότητα ήταν απλά να ’χε… φυσήξει αέρας από το… κλειστό παράθυρο!
..
Αλήθεια, εσείς έτυχε ποτέ να βιώσετε εν πλήρη συνειδήσει κάποια «παράξενη» εμπειρία για την οποία ποτέ δεν κατορθώσατε να βρείτε μια πιθανή λογική εξήγηση; Αν έχετε κάτι, απλά γράψτε το! Ιδιαίτερο ενδιαφέρον, νομίζω, θα είχαν οι -εντάξει, ασφαλώς ανεκδοτολογικές- μαρτυρίες ατόμων που… δεν τα πάνε και πολύ καλά με το μεταφυσικό!
..
..
5 σχόλια:
Το μόνο σίγουρο είναι αυτό που γράφεις στην αρχή ότι για όλα υπάρχει μια εξήγηση άσχετα αν εμείς δεν μπορούμε να την ανακαλύψουμε. Ας μην ξεχνάμε εξάλλου ότι κάποτε ο ήλιος, η βροχή, ο κεραυνός... όλα ήταν ανεξήγητα άρα μεταφυσικά.
Εμένα μου συμβαίνει κάτι περίεργο το οποίο φυσικά μπορεί να αποδοθεί σε σύμπτωση αλλά είναι πολύ συχνό. Τυχαίνει να διαβάζω ή να γράφω και τη στιγμή που διαβάζω ή γράφω μία συγκεκριμένη λέξη να την ακούω ακριβώς την ίδια στιγμή στο ράδιο ή στην τηλεόραση ή από κάποιον που βρίσκεται εκεί. Και δεν μιλάμε μόνο για συνηθισμένες λέξεις αλλά και για σπάνιες. Φυσικά είναι σύμπτωση αλλά μερικές φορές συμβαίνει και πέντε φορές τη βδομάδα... Το αναφέρω ως αξιοπερίεργο περισσότερο κι όχι ως μεταφυσικό.
Και εμένα μου συμβαίνει πολύ
συχνά αυτό, και μάλιστα ξέρεις
τι σκέφτομαι τότε; Ότι αυτό που
γράφω εκείνη τη στιγμή, μάλλον είναι ... σωστό!
Χμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμ...........
Λοπίν κοίτα κάτι: ανάλογα με το τι ασχολείται ο καθείς παρατηρεί διάφορα πράγματα. Πρόσεξε τι λέω: "παρατηρεί", διότι γενικώς συμβαίνουν πολλά και διάφορα που δεν παρατηρούμε.
Όχι στο πολυ΄μακρινό παρελθόν, άρχισα να ψάχνω κάποια πράγματα κι ακριβώς όπως λες κι εσύ, ήθελα αν τα εξηγήσω και επιστημονικά. Τελικα΄ξέρεις τι ανακάλυψα; Μεταξύ άλλων δηλαδή...
Πως όσο πιο πολύ ασχολείσαι με την επιστήμη, επί της ουσίας τόσο περισσότερο μεταπίπτεις στο μεταφυσικό. Να προσδιορίσω φυσικά ότι ως "μεταφυσικό" ορίζω αυτό που αδυνατούμε να εξηγήσουμε με λογικό τρόπο, ό,τι κι αν είναι αυτό.
Η Φϋση -το Σύμπαν το ίδιο- έχει πολλά χαρακτηριστικά, αλλά και φαινόμενα, που πρακτικά δεν μπορούμε να εξηγήσουμε,ή ακόμη χειρότερα που αντιβαίνουν σε οποιαδήποτε λογική ή επιστημονικά τεκμηριωμένη εξήγηση. Πάρε τη Μεγάλη Έκρηξη επί παραδείγματι: παρόλο που αποδεδειγμένα υπάρχει η δυνατότητα μιας χωροχρονικής ανωμαλίας όπου όλοι οι νόμοι της φυσικής καταρρέουν. Το ερώτημα όμως, πως είναι δυνατο΄ν από μια κατάσταση που δεν υπάρχει τίποτε να προκύψει αυτό που υπάρχει σήμερα, πρακτικά δεν δύναται να εξηγηθεί. Χμ, ούτε θεωρητικά...
Μίλησα για το Σύμπαν: το μέγα Όλον, όπως το ονόμαζαν μεταξύ άλλων οι αρχαίοι Έλληνες. Υπάρχουν πολλά πράγματα που μας διαφεύγουν. Ένα εξ αυτών ότι εμείς -οι άνθρωποι- φτιαχτήκαμε πάααααρα πολύ καιρό μετά τη δημιουργία του Σύμπαντος. Τουτέστιν, ό,τι υλικό αποτελεί το Σύμπαν αποτελεί κι εμάς. Επιπλέον, υποκείμεθα στις ίδιες ακριβώς δυνάμεις. Αποτελούμαστε πχ από άτομα, όπως μια πέτρα, όπως ένα ποτάμι, όπως ένα νεφέλωμα, όπως μια μαύρη τρύπα. Οι ίδιες δυνάμεις μας κυβερνούν με πρώτη και καλύτερη τη βαρύτητα. Ακολουθούμε την ιδιαν πορεία με το Σύμπαν: όπως τα άστρα που πεθαίνουν δημιουργούν νέα, ετσι συμβαίνει και με 'μας τους ίδιους. Και τα πάντα είναι απολύτως φυσικά, ανεξαρτήτως αν εμείς μπορούμε να τα εξηγήσουμε ή όχι. Η... νοητική διαφορά μας με το Σϋμπαν έγκειται στο ότι το Σύμπαν απλά πράττει. Εμείς προσπαθούμε να εξηγήσουμε κιόλας και κάπου εκεί υπεισέρχεται το βραχυκύκλωμα.
Μάλλον θα σκέφτεσαι πως ξέφυγα από το αρχικό θέμα. Δεν ξέφυγα χιλιοστό...
Μου'χουν τύχει πολλά και διάφορα, σε διαφορετικό επίπεδο βέβαια απ'αυτό που αναφέρεις εσύ. Άλλα έχουν να κάνουν με αριθμούς φερ'ειπείν. Από σημάδια -που οντως υφίστανται- θα μπορούσα να σου πω πολλά, μα πάρα πολλά. Έχω δει με τα μάτια μου ακόμη και πράγματα που μέχρι πρότινως έλεγα "αυτό δεν γίνεται με τίποτε". Κάποια τα'χω εξηγήσει, κάποια άλλα όχι. Αυτό που κατάλαβα όμως είναι ότι ίσως τελικά να μην χρειάζεται εξήγηση. Κάποια πράγματα απλά συμβαίνουν, επειδή εμείς όμως έχουμε απομακρυνθεί από τη Φύση, δεν τα έχουμε συνηθίσει, με αποτέλεσμα αν φρικάρουμε όποτε (αν) παρατηρήσουμε κάτι. Οι αρχαίοι Έλληνες δεν ξεκινούσαν καμάι εκστρατεία πριν δουν ότι οι οιωνοί είναι θετικοί. Για ο,τιδήποτε έκαναν ή ήθελαν να κάνουν, μελετούσαν τα σημάδια, επιζητούσαν τη συμβουλή του Απόλλωνα. Και πόσα άλλα τέτοια μπορώ να σου πω. Και αν υπάρχει ένα σίγουρο, αυτό είναι ότι οι αρχαίοι Έλληνες δεν ήταν μαλάκες. Ήταν έτη φωτός μπορστά από εμάς, τους εν πολλοίς ανάξιους απογόνους τους. Η συμπεριφορά τους δεν είχε να κάνει με το ότι ήταν προληπτικοί. Δεν υπήρχε τέτοιος όρος τότε, προληπτικός. Είχε να κάνει με το ότι "διάβαζαν" τη Φύση.
Θα μπορούσα να σου προτείνω πολλά βιβλία να διαβάσεις, αν ενδιαφέρεσαι. Και κανένα "μυστήριο", εννοείται, δεν διαβάζω τέτοια.
Και βέβαια ενδιαφέρομαι! Πρότεινέ μου μερικά (αν γίνεται
με μια επιγραμματική περιγραφή του θέματος) κι εγώ θα
δω τι μ’ ενδαφέρει. Κι όποτε έχεις χρόνο ή / και διάθεση,
γράψε μας για κάποια από τα ανεξήγητα που σου ’χουν
τύχει! Μας κίνησες την περιέργεια!
Σε πρώτη φάση δες τα Περί Ψυχής και Μικρά Φυσικά του Αριστοτέλη ("κατεβαίνουν") κι εν συνεχεία σου προτείνω ανεπιφύλακτα τους Μυστικούς Αριθμούς του μαθηματικού Ίαν Στιούαρτ: είναι ένα βιβλίο που φαινομενικά θα σου φανεί ενδεχωμένως τελείως άσχετο με το θέμα, αφού μιλάει για τη Φύση, για το Χάος, για ό,τι μπορείς να φανταστείς. Είανι από τα αγαπημένα μου. Το θέμα είναι τι θα σου αφήσει "μετά" σαν βιβλίο.
Για την ώρα αυτά, για τα υπόλοιπα θα επανέλθω... :)
Δημοσίευση σχολίου