Ο δίκαιος και ο δυνάστης

........................ .....

Είναι φορές που βλέποντας τους χριστιανούς απολογητές να επικαλούνται την επιστημονική άποψη του τάδε ή τού δείνα ειδικού για να ενισχύσουν την αληθοφάνεια των βιβλικών αναφορών, πραγματικά απελπίζομαι! Το ίδιο φυσικά ισχύει και για τους ίδιους τους ειδικούς, προπαντός για εκείνους που μπαίνουν στη διαδικασία ν’ ασχοληθούν με το θέμα χωρίς την απαραίτητη διευκρίνιση ότι το πόρισμά τους έχει εξ ορισμού καθαρά θεωρητικό χαρακτήρα αφού προϋποθέτει την (λόγω των αντιφάσεων συχνά επιλεκτική) αποδοχή των ιστορουμένων ως αληθινών! Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα με το οποίο ασχοληθήκαμε σε κάποια παλαιότερη ανάρτηση, αν θυμάστε, είναι το ζήτημα της εξακρίβωσης της αιτίας θανάτου του Ιησού. Αφού ΔΕΝ γνωρίζουμε πόσο διήρκεσε η σταύρωση -το πολύ δύο ώρες ή έξι;-, πώς είναι δυνατόν να βγαίνουν σοβαροί, υποτίθεται, επιστήμονες και να μας ζαλίζουν το κεφάλι με τα έωλα πορίσματά τους;

..
Όπως και να ’χει πάντως, η τακτική αυτή των απολογητών είναι προβληματική και συχνά αντιφατική. Πάρτε για παράδειγμα την περίφημη δίκη του Ιησού. Όχι, μη φοβάστε, δεν πρόκειται να σας ζαλίσω με δικονομικές λεπτομέρειες που πιθανότατα έχετε ακούσει ή διαβάσει άπειρες φορές. Βλέπετε, άλλη είναι, νομίζω, η ουσία του θέματος, και όχι οι διάφορες νομικές παράμετροι που διέπουν την εν λόγω βιβλική ιστορία. Βγαίνουν λοιπόν κάθε χρόνο το Πάσχα απολογητές και θεολόγοι κι επικαλούμενοι τις νομικές αναλύσεις διαφόρων ξένων και Ελλήνων ειδικών, προσπαθούν να μας πείσουν για το πόσο άδικη ήταν η καταδίκη του Ιησού και τι παρατυπίες χρειάστηκε να γίνουν για να σταθούν οι κατηγορίες που του απαγγέλθηκαν. Κατεβατό ολόκληρο, λοιπόν, οι δικονομικές αυθαιρεσίες - τόμους ολόκληρους θα μπορούσε να γράψει κανείς γι’ αυτές! Να, διαβάστε για παράδειγμα -αν έχετε, βέβαια, την υπομονή- την ανάλυση (παύλα απολογία) του δικαστή Χρήστου Δερμοσονιάδη και βγάλτε συμπέρασμα μόνοι σας για το μέγεθος του εγκλήματος που συντελέστηκε. Αυτό πάντως που εμένα προσωπικά μου έκοψε τα πόδια ήδη από τις πρώτες κιόλας γραμμές τού κειμένου, ήταν το ρητορικό ερώτημα εάν «είναι δυνατόν […] η ανθρώπινη Δικαιοσύνη να έφθασε σε τέτοια αντίθεση προς τη Θεία Δικαιοσύνη ώστε να καταδικάσει σε θάνατο τον ίδιο το Θεό και εν ονόματι του Νόμου να θανατώσει το Δημιουργό;». Όταν μια επιστημονική ανάλυση ξεκινάει έτσι, ε… καλά κρασιά!
..
Εγώ ωστόσο, αγαπητοί μου φίλοι, να δεχτώ ανεπιφύλαχτα τις 16 παραβάσεις που εντοπίστηκαν στην εβραϊκή δίκη του Μεγάλου Συνεδρίου και τις ισάριθμες στη δίκη του Πιλάτου. Το ερώτημά μου είναι ΓΙΑΤΙ όλα αυτά τα αλλοπρόσαλλα που κατά τα Ευαγγέλια έγιναν εις βάρος του Ιησού και που ακόμα κι οι ειδικοί αδυνατούν να παρακολουθήσουν, να οδηγούν στο συμπέρασμα ότι στην υπόθεση αυτή όντως πρέπει να διαπράχθηκε το μεγαλύτερο κακούργημα της ανθρωπότητας, και όχι στο ότι τα αλλοπρόσαλλα αυτά στην πραγματικότητα… ποτέ δεν συνέβηκαν; Με τον ίδιο τρόπο γιατί οι προβληματικές γεωγραφικές αναφορές των Ευαγγελίων να οδηγούν στο συμπέρασμα ότι προφανώς οφείλονται σε απλές παραδρομές της μνήμης, και όχι ότι στην πραγματικότητα οι συγγραφείς των Ευαγγελίων ποτέ τους δεν ήταν… εκεί; Και γιατί οι ισχυρισμοί του μπαταχτσή πελάτη ότι τη μια τού κάηκε το μαγαζί, την άλλη έσπασε το πόδι του και την παράλλη αρρώστησε βαριά ο αδερφός του, να οδηγούν στο συμπέρασμα ότι ο άνθρωπος αυτός είναι πράγματι φοβερά κακότυχος, και όχι στο ότι… μας δουλεύει ψιλό γαζί;
..
Πέραν τούτου: ο κ. Δερμοσονιάδης είχε τη γνώση και την υπομονή να εντοπίσει μέσα σε δύο κεφάλαια ούτε λίγο ούτε πολύ 32 δικονομικές παραβάσεις! Και τι δεν ανέφερε ο άνθρωπος; Από την απουσία γραπτής αίτησης για εισαγωγή σε δίκη μέχρι και το πρωτόκολλο κατηγορίας που ποτέ δεν συντάχθηκε! Το ερώτημά μου, όμως, τώρα είναι το εξής: το αδιαμφισβήτητο γεγονός ότι πέραν των Ευαγγελίων καμία, μα καμία απολύτως ιστορική πηγή δεν αναφέρει το παραμικρό περί εθίμου (ρωμαϊκού ή ιουδαϊκού) να απελευθερώνεται ένας κρατούμενος το Πάσχα, πώς και τού ξέφυγε;

Τρίτον (και φαρμακερό): παράτυπη διεξαγωγή νυχτερινής συνεδρίασης, αντικανονικές μαρτυρίες λόγω ταυτόχρονης παρουσίας των δύο μαρτύρων, ψευδομαρτυρίες, παράτυπη ταυτόχρονη ψηφοφορία, γραπτές αιτήσεις, πρωτόκολλα κατηγορίας, παράβαση του «non bis in idem» (όχι δις επί της αυτής υποθέσεως) μπλά-μπλα-μπλά και τα λοιπά και τα λοιπά … Μια ντουζίνα ειδικοί όροι, δηλαδή, κι άλλοι τόσοι στην επίμαχη επιστημονική (παύλα απολογητική) ανάλυση. Κι όλα αυτά πόθεν; Μα βάσει της Αγίας Γραφής φυσικά, ενός βιβλίου δηλαδή το οποίο υποτίθεται ότι δεν πρέπει να κρίνουμε ως επιστημονικό εγχειρίδιο αλλά ως κήρυγμα σωτηρίας! Φυσικά, θα προσθέσω εγώ. Εννοείται όμως, μόνο όποτε μας συμφέρει!
..
Πέρα απ’ όλα αυτά όμως, υπάρχει και κάποια άλλη λεπτομέρεια που νομίζω αξίζει να αναφερθεί κι ο καθένας ας την αξιολογήσει όπως νομίζει: κάποια στοιχεία λοιπόν από τη σύλληψη και ανάκριση του Ιησού θυμίζουν -ύπαγε οπίσω μου, Σατανά- μιαν άλλη σύλληψη και ανάκριση που προηγήθηκε τέσσερεις ολόκληρους αιώνες πριν στις Βάκχες του Ευριπίδη: εκείνη του Διονύσου από τον βασιλιά της Θήβας Πενθέα!! Συγκεκριμένα, όπως και ο Ιησούς, έτσι και ο Διόνυσος:
..
► γεννιέται από πατέρα Θεό και μητέρα θνητή (στ. 1-3)
..
► ενανθρωπίζεται (στ. 4, 53-54)
..
► εμφανίζεται στο προσκήνιο ταράζοντας τα νερά στο χώρο της θρησκείας (στ. 13-25, 225-223)
..
► κατηγορείται για βλασφημία (στ. 242, 246-247)
..
► συλλαμβάνεται από τη φρουρά του βασιλιά χωρίς να προβάλλει την παραμικρή αντίσταση (433-439)
..
► συνοδεύεται από τη φήμη ότι κάνει θαύματα (449-450)
..
► γίνεται αποδέκτης συμπάθειας και θετικών σχολίων από άνθρωπο του ίδιου του ανακριτή με σκοπό αυτός να προδιατεθεί ευμενώς απέναντί του (στ. 436, 441-442, 450)
..
► κατά την ανάκριση ξεγλιστρά με τις απαντήσεις του σαν χέλι (στ.479)
..
► στις απειλές παραμένει ατάραχος, αμφισβητώντας την επίγεια εξουσία του ανακριτή και υποτάσσοντας την στην ανώτερη εξουσία και βούληση του θεού (στ. 497-498) (1)

Άλλωστε ας μη ξεχνάμε ότι «ο “δίκαιος που κατηγορείται άδικα” ήταν μια τόσο γνώριμη μορφή στον αρχαίο κόσμο, που ο Κέλσος εμπαίζει τους χριστιανούς που προσπαθούν να ισχυριστούν πως ο Ιησούς ήταν καθ’ οιονδήποτε τρόπο μοναδικός» (2). Ιδού λοιπόν τι γράφει:

Πόσο καλύτερα θα ήταν -μιας και θελήσατε να καινοτομήσετε σε κάτι- να ασχοληθείτε σοβαρά με κάποιον άλλον, με κάποιον από κείνους που πέθαναν γενναία και που γύρω από το πρόσωπό τους θα μπορούσε να δημιουργηθεί ένας θείος μύθος; Αν δεν σας άρεσε ο Ηρακλής και ο Ασκληπιός και οι δοξασμένοι της αρχαιότητας, είχατε τον Ορφέα, έναν άνθρωπο ομολογουμένως ευσεβή που βρήκε βίαιο θάνατο. Αλλά αυτόν ίσως πρόλαβαν και τον πήραν άλλοι. Τον Ανάξαρχο τουλάχιστον, που όταν τον έβαλαν πάνω σε κύλινδρο και ενώ τον συνέτριβαν ολωσδιόλου άδικα, περιφρονούσε την τιμωρία με τον καλύτερο τρόπο λέγοντας, «Κοπάνισε, κοπάνισε το τσουβάλι του Ανάξαρχου, γιατί τον ίδιο δεν μπορείς να τον κοπανίσεις». Στ’ αλήθεια, η φωνή εκείνη ερχόταν από κάποιο θείο πνεύμα. Αλλά κι αυτόν πρόλαβαν και τον ακολούθησαν κάποιοι φυσικοί φιλόσοφοι. Τον Επίκτητο όμως; Αυτόν που, όταν ο κύριος του, του έστριβε με βία το πόδι, έλεγε χαμογελώντας ατάραχα, «Το σπας», και όταν του το έσπασε, «δε σου το ’λεγα», είπε, «ότι θα το έσπαγες;» Τι παρόμοιο είπε ο δικός σας θεός όταν τον τιμωρούσαν;

..

Χριστιανική απάντηση στις εύλογες επισημάνσεις του Κέλσου έχει βέβαια δοθεί, αλλά όταν η απάντηση αυτή ξεκινά με την ένσταση ότι ο Ιησούς «δεν ήταν άνθρωπος αλλά Θεάνθρωπος και γι’ αυτό εκείνα που είπε, όταν […] πέθαινε, ήταν ακόμη σπουδαιότερα από εκείνα που και ο Ανάξαρχος και ο Επίκτητος είπαν ως άνθρωποι θνητοί», όταν δηλαδή ήδη από πρώτη κιόλας γραμμή γίνεται επίκληση ενός επιχειρήματος το οποίο προϋποθέτει εξ υπαρχής την πίστη σ’ αυτό ακριβώς που... αμφισβητείται, ε τότε… καλά κρασιά!
...
Έτσι λοιπόν -και συγχωρέστε με, φίλοι χριστιανοί που δεν μπορώ να το δω διαφορετικά- εμένα προσωπικά η άδικη καταδίκη του Ιησού με συγκινεί και με θλίβει αποκλειστικά και μόνο σε θεωρητικό επίπεδο. Αν τώρα κάνω λάθος, λυπάμαι αλλά τουλάχιστον προς το παρόν, μου είναι αδύνατον να αισθανθώ κάτι διαφορετικό. Μέχρι τότε, καλά Χριστούγεννα!


..


Π Α Ρ Α Π Ο Μ Π Ε Σ
..
[1] Προσοχή: Στο Διαδίκτυο προβάλλεται κατά κόρον ο ισχυρισμός ότι στις

απειλές του Πενθέα ο Διόνυσος απάντησε σχεδόν με τον ίδιο τρόπο που

απάντησε κι ο Χριστός στον Πιλάτο. Συγκεκριμένα όπως ο Ιησούς στο Κατά

Ιωάννην λέει στον Ρωμαίο Επίτροπο «Δεν θα είχες καμία εξουσία πάνω

μου, αν δεν σου είχε δοθεί άνωθεν.», έτσι και ο Διόνυσος υποστηρίζεται

ότι αμφισβήτησε την εξουσία του Πενθέα λέγοντας «Τίποτα δεν μπορεί να

με αγγίξει χωρίς να έχει δοθεί εντολή (άνωθεν)» (αγγλιστί: «Nothing can

touch me that is not ordained.»)!

..

Tην εκπληκτική αυτή ομοιότητα μνημονεύουν στο βιβλίο τους Τα μυστήρια

του Ιησού και οι -γκούχου γκούχου- Freke και Gandy συμβάλοντας έτσι

τα μέγιστα στη διάδοση και διαιώνιση του εν λόγω περιαστικού μύθου. Και

λέω «περιαστικού μύθου» επειδή στην πραγματικότητα η επίμαχη φράση των

στίχων 515-516 λέει κάτι εντελώς διαφορετικό: «στείχοιμ’ αν ۠ ό τι γαρ μη

χρεών, ούτοι χρεών παθείν.», δηλαδή: «Θα πάω۠ διότι αυτό που δεν είναι

ορισμένο από τη μοίρα να γίνει, δεν πρόκειται να το υποστώ». Καμία σχέση

δηλαδή! Η αμφισβήτηση της επίγειας εξουσίας του ισχυρού δυνάστη από τον
αδίκως διωκόμενο και η υπόταξη αυτής στην ανώτερη εξουσία και βούληση

τού θεού δεν καταδεικνύεται σ’ αυτούς εδώ τους στίχους, αλλά όπως

αναφέραμε παραπάνω, στους 497-498 όπου στην απειλή τού Πενθέα ότι

θα τον ρίξει στις φυλακές, ο Διόνυσος απαντά πως θα τον λυτρώσει ο θεός

όταν εκείνος το θελήσει («λύσει μ’ ο δαίμων αυτός, όταν εγώ θέλω»).

..

[2] Tα μυστήρια του Ιησού, Freke & Gandy, σελ. 74-75, εκδ. Ενάλιος

..

..